hoi, ik wil ergens mijn verhaal kwijt.. Afgelopen april heb ik een miskraam bij 8 weken gehad.. dit zowieso al vreselijk onderschat.. vol goede moed door.. weer positieve test eind augustus.. helaas weer na 6 weken mis.. heel veel verdriet. maar je moet door werk en alles eromheen moeten toch.. dus na 5 dagen ziektewet weer aan de bak.. het gaat op en af sommige dagen voel ik me goed en sommige dagen ook echt niet.. nu is de laatste miskraam zo'n 7 weken geleden en er vertelde een collega dat ze zwanger was.. dit raakte me zo dat ik nu weer volledig uit mn doen ben. en ergens wil ik het niet toegeven dat ik er zoveel last van heb.. ik vind het moeilijk om over te praten. wil niemand 'lastig vallen' met mijn gedoe. maar het breekt me op.. dus ik twijfel of ik niet professionele hulp moet zoeken.. daarbij het wordt me ook wel eens gezegd dar ik misschien hulp nodig heb.. wat me ergens ook raakt.. tweestrijd omdat het ook logisch is je zo te voelen na 2 miskramen in een half jaar.. ik wil gewoon dat dit over is en dat we weer positief verder kunnen.. maar daar is geen medicijn voor uitgevonden.. iemand ervaring met professionelehulp? als in iemand om mee te praten?
Hee meid, Wat heftig dat je dit moet mee maken! En natuurlijk ben je hier verdrietig van! Tis gewoon klote Ik heb in 2 jaar tijd 3 miskramen gehad die zelf opgang kwamen, 1x curretage gehad en 1 bbz. Hierna was ik op. Ik ben na de curretage begonnen met hypnotherapie en emdr. En na de bbz weer gedaan. Ik heb de vreselijkste dingen over andere gedacht en ik was echt niet meer gezellig. De therapie heeft mij onwijs geholpen. Sterkte met alles!! Knuffel x
Moeilijk he meis? Hier ook alweer 2 miskramen en daarvoor een doodgeboren meisje Ik ben voor mijn eerste miskraam met iemand bij de huisarts gaan praten maar dit voegde niet zo heel veel toe. Ze deed haar werk heel goed, maar ze zei ook dat ik gewoon 'gezond' aan het rouwen was. Je kan helaas niet zomaar de knop omdraaien en soms (of vaak) zul je ineens heel verdrietig zijn. Pas als je het echt je leven gaat belemmeren, dat je niet meer je bed uit wil, niet meer kunt genieten van dingen of echt 'verkeerde dingen' gaat denken kan een psycholoog uitkomst bieden. Maar 'gewoon' verdriet hoort er gewoon bij helaas. Ik vond (en vind) dat ook moeilijk, zou zo graag willen dat ik het uit kon zetten en gewoon weer alleen maar blij kon zijn.... Maar dat werken dan niet altijd gaat is heel logisch hoor. Ik ben na de doodgeboorte van mijn meisje de ziektewet ingegaan (na mijn zw. verlof eind jan dan) en ga nu pas weer de ww in. Kon me gewoon niet concentreren. Nu nog niet echt, maar moet het toch maar weer gaan proberen. Sterkte meis!
Hey meis, Hier 3 miskramen, een MA en een BBZ in het tijdsbestek van een jaar. Terwijl we al anderhalf jaar bezig waren destijds. Ik heb professionele hulp gezocht en dat heeft mij goed geholpen. Ik stond op een gegeven moment ontzettend negatief in het leven en ergerde me mateloos aan mensen met hun positieve adviezen. Ook kon ik moeilijk blij zijn voor andere zwangeren. Dat is gelukkig helemaal weggetrokken, al lukte dat pas echt bij mijn eerste goede zwangerschap. Als je een goede hulpverlener treft, dan is dat iemand die oprecht naar je luistert, jouw emoties de ruimte geeft en voorzichtig praktisch met je gaat kijken hoe je nu verder kunt met dit verdriet. En wat begeleiding geeft bij je rouwreactie. Heel veel sterkte!
tnx dames.. wat een verdrietige verhalen.. wist natuurlijk wel dat ik niet de enige ben die dit mee maakt.. voel me toch minder alleen door jullie verhalen en ervaringen..
Misschien kun je steun vinden in de groep Herhaalde Miskramen op Facebook. De link staat in mijn onderschrift. Daar kan niemand meelezen en heeft helaas iedereen ervaring.
Hey meis, hier 2 miskramen, een prematuur/dysmatuur kindje dat na 11 dagen couveuse is overleden en nu 7 wkn zwanger, maar volgens mij gaat het alweer fout. En alles in ongeveer 2 jaar. Je moet praten praten praten, neem ajb van me aan dat je niemand tot last bent! Het is nu eenmaal ontzettend verdrietig wat je overkomt en iedereen begrijpt dat. Dat verdriet moet eruit en mijn ervaring is, hoe meer je het erover hebt hoe sneller het gaat. Ik vond het ook een ontzettend eenzame ervaring, tuurlijk je partner en vriendinnen leven mee, maar het is JOUW lijf en JOUW lichaam die het 'laat afweten'. Dan is het forum weer fijn, want we zitten hier met veel in (ongeveer) hetzelfde schuitje. Ik heb professionele hulp gezocht na het verlies van het kindje dat geboren is. Hij gaf me de opdracht een brief te schrijven waarin ik omschreef hoe ik de toekomst eigenlijk had gezien (In grote lijnen). Dat vond ik heel zwaar en toen ik het uiteindelijk geschreven had, hoefde ik niet meer zo nodig naar een 2e sessie. Neem de tijd, praat en kies voor jezelf. Als jij even niet blij kan zijn dat iemand anders zwanger is, then so be it. Dat maakt jou geen slecht persoon, dat maakt jou een verdrietig persoon. En als jij er klaar voor bent, kan je blij zijn voor een ander. Ook daar is begrip voor (en als niet, dan lijkt die persoon me sowieso niet echt de moeite). Hou je taai meis, je komt hier doorheen. Succes!