Ik zit nog niet zolang op dit forum en vind over het algemeen dat hier redelijk gereageerd wordt. Daar bedoel ik mee dat ik ook is ergens anders op heb gekeken en daar werden mensen door hun eerlijke stukjes helemaal afgebrand. Zelf vind ik dat je gewoon moet kunnen schrijven wat je dwars zit. Het zou wat zijn als je alleen kan/mag schrijven over onderwerpen waarbij je niemand kwetst. Het is juist de bedoeling van een forum dat je ook kwijt kan wat je bijvoorbeeld normaal niet durft uit te spreken juist om dit soort reacties. Ik lees vaak over de roze wolk die vrouwen hebben tijdens de zwangerschap. Ik ben na een jaar en 2 miskramen verder nu eindelijk weer zwanger. Maar mijn roze wolk wil nog niet komen sterker nog ik voel me helemaal niet blij. Ik zou dit dolgraag anders zien en hoop ook zeker dat dit de hormonen zijn . Maar het is zoals het is. En daarom ben ik blij stukjes te lezen van dames die daar eerlijk over durven schrijven. Voor ts ik hoop dat het straks allemaal goed komt en dat je er helemaal blij mee bent. En vaak gebeurd dit ook wel.
Oh maar mijn jongens zijn ook wel echt jongens hoor, met trucks, ninja's, bloedlippen en gevaarlijke capriolen uithalen haha! Maar ze staan net zo lief koekjes te bakken, mijn zoons vinden mijn sieraden altijd prachtig, gaan graag mee winkelen (vooral omdat ze hopen dat ik snoepjes koop ) en eigenlijk zie ik ze zelden als alleen jongens, maar vooral als kinderen. Kleine mensen, net echt En dat wil ik ook met een meisje! En dan hoef ik niet eens mijn oude speelgoed van zolder te halen, want die staat er al voor mijn kinderen! Mijn jongste speelt graag met baby poppen, stopt ze onder zijn trui en gaat dan puffend rond lopen en geeft ze de borst. En ik zou het geweldig vinden als er een meisje bij komt die weer helemaal haar unieke persoontje is. Barbie's, poppen, haren vlechten etc: geweldig! En zo niet: ook geweldig! Ik ben gewoon heel erg benieuwd hoe dat zal zijn, een dochter van ons samen. Ook zeker omdat de komende zwangerschap ook de laatste zal zijn. En ik zou nu nog niet weten hoe ik dat hoofdstuk uit mijn leven af moest sluiten mocht het geen dochter zijn. En daarom gun ik het jullie ook zo, dat jullie dat gedroomde gezin krijgen!
Haha... Zo heb ik een zoon die ik wel eens moet onderkliederen met mijn make-up . Maar je hebt zeker gelijk. Het geslacht definieert de persoon niet. Ik weet gelukkig wel dat ik er mee zou kunnen dealen, maar misschien is dat ook omdat ik me totaal geen voorstelling kan maken van een meisje binnen ons gezin? Ik kijk nu bijvoorbeeld al naar de echo's met het idee dat ik naar een jongen kijk. Voorgevoel? Waarschijnlijk, maar dikke kans dat het gewenning kan zijn. Het beeld van mij, met drie roodharige mannen aan mijn zijde is trouwens ook iets waarbij ik weg kan zwijmelen. Zelfs onze kat is een roodharige kater, haha. En tot nu toe heb ik twee roodharige zoons (mijn oudste had ook rode haartjes) mogen krijgen . En lief dat je dat zegt , ik 'hoop' het ook. Althans: hopen niet, maar i zou het wel heel erg leuk vinden. ik hoop op een goede zwangerschap, een fijne bevalling en een blij, gezond kindje. En dat gun ik iedereen .
Oooh rode haartjes! <3 Ik dacht altijd dat ik kinderen met donker haar zou krijgen. Ik heb immers altijd donker haar gehad, ook als baby en mijn man is nu donkerblond. En ik heb een beetje opgelet met biologie en zo toch echt gedacht dat er meer kans was op een kind met donker haar! haha, ik heb twee super blonde kinderen, waarvan de oudste krulletjes had als dreumesje <3 En tja, dat was niets waar ik aan moest wennen, ik vond het echter wel een leuke verrassing Ik kom zelf uit een meisjes gezin (4 meiden) en omdat mijn eerste een meisje was, heb ik me dat de afgelopen 8 jaar (sinds ik een kinderwens heb, die pas begon op het moment dat ik -ongepland - zwanger van haar raakte) voorgesteld. Overigens heeft mijn oudste zoon ass en mijn jongste vermoedelijk ook (zit nu in het traject) en heeft mijn oudste zoon een aangeboren afwijking die alleen jongens treft. En aangezien jongens vele malen meer kans hebben op ass, voelt een meisje als iets 'veiliger' voor ons. De kans op ass is dan veel minder, die aangeboren afwijking treft meisjes niet. En hopelijk is het zorgen voor een meisje minder zwaar dan het tot nu toe met mijn jongens is geweest. Hopelijk he, want ik weet dat we niets in de hand hebben. Ik hoop het gewoon echt, want hoeveel ik ook van mijn kinderen hou, leven met ass is loeizwaar... Zowel voor kind als de ouders. Dus uiteindelijk komt het precies weer daar op neer: we hopen op een gezond kind, dat is wat echt telt. En als we dan nog iets te wensen mogen hebben: dan graag een dochter (of voor een ander: een zoon)
Ik heb veel autisme in de familie en het vermoeden is groot dat mijn vriend een variant ervan heeft. Meisjes zijn daar minder vatbaar voor doordat ze 2 xx chromosomen hebben en daardoor in de genen al wat problemen niet naar voren komen. Daarbij heb ik geen moeder dochter band. En als dat me weer eens pijn deed dan dacht ik altijd dat dat later nog kon, maar dan in een andere positie. Niet dat ik het zie als vervanging ofzo. Ik vind het nogal lastig om uit te leggen hoe ik het bedoel. Er zit teveel omheen om het duidelijk uit te leggen. Sowieso worden mijn kinderen verwend en geef ik ze alles wat ik kan (materieel, emotioneel etc.). En zal ik er altijd zijn wanneer ze me nodig hebben. Ik zal ze nooit in de steek laten ofzo. Ik heb er een beetje moeite mee dat geïnsinueerd word dat als je een dochter voor ogen hebt gehad dat dat ten kosten zou gaan van een zoon. Maar ja misschien is dat meer hoe ik het opvat. Ik kende een meisje waarvan de ouders liever een jongen hadden gehad. Dat meisje werd behandeld als jongen en in jongenskleding enzo gezet. Maar dat is geen kwestie van een voorkeur hebben. Dat is een geval waarbij er gewoon duidelijk steekjes mis zaten bij de ouders. Zo zal niemand het hier bedoelen.
Ik herken het niet, maar kan het me wel voorstellen. Vind ook dat je mag voelen wat je voelt en vind het goed dat je het durft te bespreken. Want er heerst een beetje een taboe op deze gevoelens. Mijn man en ik waren er trouwens van overtuigd een jongetje te krijgen en onze baby blijkt n meisje. Ik vond het meteen leuk (zie mezelf ook wel als meisjesnaam), maar mijn man moest het even verwerken. Nu vindt hij het overigens heerlijk. Maargoed, wat ik dus wil zeggen: je mag voelen wat je voelt. Je gaat net als van je huidige zoon super veel houden, dat komt echt goed en ik weet zeker dat je van hem niet minder zal houden dan van n meisje. Maar je mag de teleurstelling echt wel voelen en dat moet je gewoon verwerken. Mensen die daar anders over denken, lekker negeren. Het Is jouw gevoel en dat mag er zijn. Punt.
Ik zag mezelf altijd als meisjes moeder maar toen ik net zwanger was wist ik meteen dat het een knul was en ik had gelijk! Alsnog moest ik even omschakelen maar teleurgesteld ben ik gelukkig nooit geweest! Ik ben trots op mijn jongen! Ik wil trouwens wel even wat anders kwijt: Ik lees telkens weer de zin: als hij/zij maar gezond is. Ik ben chronisch ziek en dus niet gezond naar mijn ouders waren net zo blij met mij, ik zeg liever: als hij/zij maar gelukkig is! Want zeg nou eerlijk, dat is toch echt het belangrijkste? Even een stukje omdenken voel me niet beledigd hoor! Maar ik zou graag willen dat mensen dit eens anders gingen zien
Nou, ik vraag me af of de mensen die dit niet begrijpen al kindjes hebben of niet. Ik kan je heel goed begrijpen TS. Als het je eerste is maakt het niet zo uit. Voor mij toch niet. Ik was juist stiekem aan het hopen op een jongetje. En heb geluk gehad. Maar bij de tweede hoopte ik toch op een meisje. En niet omdat ik liever roze zag maar eerder omdat ik later ook zou willen meeleven met de zwangerschap(pen) van mijn meisje en omdat ik mijn levenservaringen als vrouw ook zou willen meedelen. Begrijp me niet verkeerd, dat zou bij een jongen ook kunnen maar het is toch anders. We hebben veel geluk gehad met onze kinderen. Maar moest ik 2 jongetjes (of 2 meisjes) gehad hebben zou ik ze even graag zien maar het toch soms jammer gevonden hebben. Wat ik dan weer niet begrijp is bij een eerste zwangerschap teleurgesteld zijn omdat het een jongen is. Meiden van een eerste jongen: het is geweldig om de moeder van een jongen te zijn! Jongens zijn zo lief, ongecompliceerd, schattig en ook vaak echte mamakindjes!
Nou ik heb dan een jongen en een meisje maar snap het dus niet zo. Nu zul je denken logisch je hebt allebei maar wij hadden het juist wel leuk gevonden om 2 jongetjes te hebben. 2 broertjes, hoe schattig is dat! Maar ons gevoel zei dat het een meisje zou zijn. Nou dat was dus ook zo maar wij hebben geen moment teleurstelling gevoeld, het maakte ons helemaal niks uit.
Ja, je hebt helemaal gelijk hoor! Ik wil vooral een gelukkig kind en dat is gelukkig gelukt Maar gezondheid is ook belangrijk, omdat het wel een groot deel is van je geluk. Mijn oudste zoon is regelmatig ziek, heeft ook een nog onbekende auto-immuunziekte (waarschijnlijk net als ik reuma, een variant die mannen harder raakt dan vrouwen en ik heb al zoveel last ) waardoor we veel bij de ha en soms in het zkh zitten met hem. Dat gun ik hem niet, ik had graag gewild dat hij met alles mee kon doen en geen pijn had. Waar ik zelf erge moeite mee heb, is om te lezen dat een kindje altijd welkom is. Wat de afwijking ook is. Dat doet pijn, want onze dochter was zooo welkom. Maar het kon niet, ze was niet levensvatbaar. En als mensen een zwangerschap afbreken omdat een kindje niet gezond is, dan heeft dat helemaal niets met niet welkom zijn te maken. Maar alles met dat je je kind beter gunt en veel verdriet hebt dat dit niet kan. Oh en trouwens, ik zie bij veel vrouwen dat ze tijdens de zwangerschap die teleurstelling voelen, maar dat het na de geboorte over is. De natuur is heel slim, jongen of meisje, zodra je je kind ziet ben je verliefd! Ik kon me niet voorstellen dat ik van mijn tweede zoon net zoveel kon houden als mijn eerste zoon. Was mijn hart wel groot genoeg? Poef! deed mijn hart toen hij geboren werd, gewoon twee keer zo groot en twee keer zo gelukkig en trots. En ze zijn zo lollig met elkaar. Ze spelen meestal heel leuk samen, twee boefjes zijn het En natuurlijk is er regelmatig mot, daar ben je broers (of zussen) voor Eigenlijk zou iedereen beide geslachten mee moeten maken, om te zien dat het gewoon allemaal kinderen zijn, met hun lieve apenstreken en gekmakende geruzie haha. Rietje, ik begrijp dat wel van die moeder/dochter band. Ik heb zelf gelukkig een heel goede band met mijn moeder en zou dat ook zo fijn vinden met een dochter. Al vraag ik me oprecht af of het echt zo anders is. Mijn zoons zijn allebei verliefd op mij en ik word regelmatig ten huwelijk gevraagd En als ze dan 's nachts tegen me aan liggen te snurken, kan ik wel uren naar die kleine poppengezichtjes kijken <3 Bij een meisje zal dat niet anders zijn. Behalve dan dat ik het allebei mee mag maken. Ik ben ook niet bang voor die rot uitspraak: een jongen heb je voor even, een meisje voor het leven! Mijn vader gaat zeker 3x per week naar zijn moeder toe, ze hebben een goede band en zijn dol op elkaar. Mijn oma heeft 5 zoons en 2 dochters en ze is al jaren hulpbehoevend. Onder andere omstandigheden, zou ze normaal opgenomen zijn in een verzorgingstehuis. Maar mijn vader en zijn broers en zussen zorgen allemaal voor haar. Elke dag is er iemand. Echt mooi dat ze dit doen, maar zij vinden het vanzelfsprekend. Hun moeder heeft altijd voor hen gezorgd, nu is het hun beurt. En oh wee als iemand iets verkeerds zegt over haar zoon (mijn vader, wij willen nog wel eens grapjes maken over en weer) want hij is haar kleine Pietje (andere naam, maar you get the point!)
Ik heb twee keer rond 23 weken zwangerschap een kindje verloren. En ik heb één miskraam gehad. Het waren een jongetje en een meisje. Ik weet dus heel goed wat het waard is om überhaupt een gezond/voldragen kindje te krijgen. Toch hoop ik heel erg dat een volgende een meisje is, gewoon omdat ik het ooit nog zou willen meemaken en eigenlijk ook een meisje had moeten hebben. Maar goed als ik in een volgende zwangerschap voel dat ik heel erg op een meisje hoop dan wil ik het geslacht niet weten. Ik zou het niet eerlijk vinden tegenover die baby dat ik daadwerkelijk teleurgesteld ben omdat het van een bepaald geslacht zou zijn. Vrouwen die vanaf de geslachtsbepaling tot de bevalling teleurgesteld zijn kan ik ook totaal niet begrijpen. Dat je een paar daagjes moet wennen aan het idee oké, maar daarna mag je je wel realiseren dat je hoogstwaarschijnlijk een gezond kindjes krijgt. En het is ook niet dat de kansen op een bepaald geslacht ooit anders lagen dan 50/50
Wat heftig Issie, twee kinderen verliezen Overigens zijn de kansen voor weinig mensen echt 50/50. Ik heb me er de afgelopen jaren flink in verdiept en onderzoeken gelezen. Daaruit blijkt dat mensen vaak een jongens- of meisjeslevenstijl hebben. De man bepaalt het geslacht volgens velen en dat is technisch gezien ook zo. Maar de vrouw kan met haar leefstijl haar lichaam meer open laten staan voor de zwangerschap van een jongen of een meisje. Je kunt je kansen dus wel degelijk beinvloeden En tegelijkertijd je ook realiseren dat er geen 100% kans op het juiste geslacht bestaat. Dat je ook open moet staan voor de mogelijkheid van het andere geslacht. En toch is dat heel lastig, dat gevoel is niet zo 1 2 3 weg. Maar ik ga het zeker proberen. En als ik dan een dochter krijg, geweldig! En als we een zoon krijgen, even wennen en afscheid nemen van de droom en vervolgens ook geweldig. Ik maak namelijk heel knappe en lieve zoons
Ik snap je gevoel. Hier was het niet een teleurstelling, meer een omschakeling. Zoals ik bij weinige lees hier, wisten wij pas bij de geboorte het geslacht. Ik was er stellig van overtuigd dat we een jongen zouden krijgen. Niet dus, bleek gewoon een meid. Daar heb ik welgeteld een minuut aan moeten wennen en toen was het over. Nu gaan we weer voor de verrassing en wachten we weer tot dat hij/zij er is voor we weten wat het geslacht is. Mijn man heeft duidelijke voorkeur voor een zoon, zou hij gewoon super vinden. Nog een meisje is ook leuk, maar als ie mocht kiezen......hahaha TS ik vind het stoer dat je dit zo openlijk zegt. En ik denk inderdaad dat het een beetje een teleurstelling is als je zo graag een dochter wil, en het toch een zoon blijkt te zijn. Helemaal niks mis mee, als je er maar niet te lang om blijft treuren. Geniet van het prachtige kind in je buik.
Kun je daar wat meer over vertellen? Ben wel nieuwsgierig wat de theorie is, en of mijn levenstijl invloed heeft gehad op het feit dat ik nu weer in verwachting ben van een meisje.
Er zit natuurlijk een bepaalde gradatie in. Als je veelvuldig gehandicapt bent is het idd zo dat je niet erg gelukkig kan zijn door ziekte. Maar er zijn natuurlijk ook zat aandoeningen waar je wel gelukkig mee kan worden. Ik heb ook elke dag pijn, kan niet goed meedraaien in de maatschappij en als kind moest ik vaak langs de kant zitten als er gespeeld werd, maar ik ben wel gelukkig. Heb een schat van een man, we hebben het goed en verwachten een kindje, beter kan niet toch Het gelukkig zijn met een beperking ligt ook aan wat je thuis meekrijgt en natuurlijk een stukje karakter. Maar zeker ook in wat voor mate je beperkt bent. Ik vind het afbreken van bepaalde zwangerschappen dan ook echt "niet erg" laat ik het beter formuleren, ik ben er niet op tegen. Maar ik zeg daarom nog steeds liever als hij of zij maar gelukkig is ipv gezond. Misschien voelt het voor mij persoonlijk ook alsof de kleine minder gewenst of perfect is als hij niet 100% gezond zou zijn, maar dat is mijn gevoel hoor!
Wij zullen het ook pas weten bijd e bevalling maar mn hele gevoel zegt dat het een meisje is, haha ik zal ook even in shock zijn als het een jongen blijkt. Meisjesnaam zijn we al overuit maar jongensnaam nog geen idee
Wij hadden juist het gevoel dat we een jongen zouden krijgen. Bij de geboorte mocht ik zelf kijken wat het was en riep echt uit omygod ik mis wat! Het is een meisje! Nooit teleurstelling gevoeld. Ben ontzettend blij met me meisje Snap ook niet hoe iemand teleurgesteld kan zijn over het geslacht. Al krijg ik 10 meiden kan me niks schelen.
Ik vind dat altijd het enge aan de 20 weken echo. Hier staat hij ook geplanned. Ik en mijn vriend denken er gelukkig redelijk hetzelfde over. Vooral met de huidige maatschappelijke veranderingen in de voorzieningen die steeds verder verdwijnen hebben wij een zekere mate van zelfredzaamheid als grens gesteld. Nu verdiep ik me niet in de materie totdat ik zou horen dat er echt iets flink mis zou zijn. En zou het dan ook een beetje afhangen van hoe de kansen liggen. Maar alsnog lijkt het me zo ontzettend lastig om dan een beslissing te nemen. Omdat er bij zoveel nog kansen zijn dat iemand nog gelukkig kan worden. Het blijft geen exacte wetenschap. Dan is het focussen op jongen of meisje oid ook veel prettiger dan nadenken over wat er mis kan zijn/gaan.
Het gaat niet om teleurgesteld zijn om het geslacht. De teleurstelling gaat niet over het daadwerkelijke kind, maar over het beeld/fantasie die je had. Niet over wat er is, maar over wat niet gaat komen.