2 maanden na mijn miskraam kwam bibberend en wel een van onze beste vrienden naar ons toe, hij had eindelijk de moed bij elkaar verzameld om te zeggen dat ze een kindje kregen. We waren natuurlijk heel erg blij voor hun, maar het deed ook erg zeer. Helaas is hun zwangerschap ook niet goed verlopen en hebben hun ook een miskraam gehad. Ik baalde toen al van mezelf omdat het pijn deed, hun wel en ik niet. (hun achteraf dus ook niet .) Nu las ik dat mijn ex en zijn vriendin zwanger zijn, heel leuk voor hun maar ook dat steekt (niet voor hem hoor, dat is al zoo lang geleden). Alsof de duvel er mee speelt 2 dagen later hoor ik dat mijn oude beste vriendin in verwachting is. En net spreek ik de buurvrouw, ze zou eigenlijk nog 3 weken op vakantie zijn maar ik zag er in de portiek lopen en was al bang dat er wat ergs was gebeurd, maar nee gelukkig ze is zwanger. Ik ben echt oprecht blij voor hun, maar voel me zo'n rotmens omdat ik toch elke keer weer zit te janken als ik hoor dat iemand uit mijn omgeving zwanger is. Herkennen jullie dit? En hoe gaan jullie hier mee om? Vind dit helemaal niet leuk van mezelf.
ach lieve schat dat is normaal. Het is nog kort geleden en je voelt je vervelend omdat je denkt: waarom zij wel en ik niet? Dat is ook heel natuurlijk, je hebt je verheugd op dit wondertje en het doet zoveel zeer om het los te laten. Helemaal als mensen het maar aan doen als: het is maar een miskraam. Maar dat is het niet. Het is niet zomaar een miskraam. Het is een hele boel meer. En je voelt je al een rot mens omdat je dat denkt. Maar dat moet je je niet voelen. Je moet vertrouwen hebben in de toekomst. Bedenken: onze tijd komt en daar ben ik zeker van. En als het voorlopig nog niet anders kan, dan moet je je lekker bij neer leggen. Ik heb het een hele tijd gehad met bevallingen, vond ik niet eerlijk dat bij iedereen alles goed gaat behalve bij mij. Nu heb ik het ook los gelaten, moet ook wel mijn beste vriendin staat op knappen. Het komt zoals het gaat... maar je bent geen rot mens hr! je bent toch ook blij voor die personen? Dikke knuf! kop op meissie!
Aura, het is niet leuk, maar het is normaal. Toch probeer ik zelf wel tegen te gaan dat ik me laat meeslepen door mijn gevoel. Maar dat het steekt en dat je er verdriet om hebt is helaas een herkenbaar gevolg van de miskraam. Bij mij was het dan geen miskraam maar is Niels doodgeboren. Vanaf dat moment heb ik nog nooit zoveel als in mijn hele leven daarvoor gevonden dat de wereld BIZAR ONEERLIJK is. Het is wat Rachje zegt, probeer positief te blijven. En als mensen zich teveel aan je opdringen met hun blijde verhalen, mag je best aangeven dat je blij voor hen bent maar even niet in staat om er op door te gaan. Liefs en sterkte.
Heel erg bedankt voor jullie reacties, soms vind ik het wel moeilijk hier iets te plaatsen, maar weet niet waar ik er anders mee naartoe moet. Mijn man en familie begrijpen het wel maar voelen het anders zeg maar. De reden dat ik het moeilijk vind is dat de meeste van jullie al zo veel verder waren als ik, en als ik daarbij nadenk heb ik helemaal zoiets van "stel je niet aan". Dus als jullie het vervelend of aanstootgevend oid vinden hoor ik het graag. Ik ben ook oprecht blij voor andere, maar idd het doet toch zeer, zeker bij mensen die het eigenlijk niet willen etc. Ik probeer me voor te houden onze tijd komt nog, en ook positief te denken over mijn zwangerschap (was zo trots als een pauw). Maar soms is het toch moeilijk, en vind het wel erg fijn dat ik het hier kan delen. En te horen hoe jullie met dit soort dingen omgaan.
Ik heb dat ook, Aura, met name met een vriendin bij wie alles op rolletjes loopt (hup zwanger, alles positief) en die er ook steeds de aandacht op vestigt hoe ERG het wel niet is (zo moe, mag geen alcohol, mag geen biefstuk), en die alles te veel moeite vind (jee moet je ècht op zwangerschapsgym...? want dat kost maar tijd; ze is ook pas foliumzuur gaan slikken toen ze zwanger was, want anders moet je wéér elke dag een pil nemen, daar had ze geen zin in) heb ik wel moeite. Zij wel, ik niet... terwijl ik er alles voor deed/doe. Natuurlijk hoop ik dat bij haar alles goed blijft gaan, maar er is ook dat gevoel van jaloesie.
Hoi Aura, daar zijn we voor hoor meid, elkaar helpen. Schroom juist niet om hier gevoelens te plaatsen. We vinden hier altijd herkenning bij elkaar en dat dit enorm kan helpen, weten we allemaal. Dus hopelijk heb ik hiermee de drempel verlaagt of zelfs weggehaald om je vreugde en verdriet hier met ons te delen. Houd je taai!
pfff zo herkenbaar. februari 2007 was ik samen met een goede vriendin uitgerekend, dolgelukig waren we want we konden samen gaan shoppe en echos vergelijken enz. met 11 wk kreeg ik het bericht waar ik niet op had gerekend het hartje van mijn uk was gestopt met 10wk en 5 dg en na een week ziekenhuis door hoge koorts een een curetage moest ik het nog gaan verwerken. mijn vriendin bleef zwanger (gelukkig) maar durfde er vanwegen mijn niet echt van te genieten. echos hield ze verborgen en samen shoppe durfde ze al helemaal niet bang om mijn te kwetse. ons contact verwaterde en ik was erg jaloers. natuurlijk gunde ik het haar van harte maar waarom was het bij mij mis gegaan. toen de kleine meid werd geboren kreeg ik een kaartje binne en heb de moed gehad om op kraamvisite te gaan. ik heb echt zitten huilen maar daar hielt ik me in. dit had mijn kindje kunnen zijn etc ging er door me hoofd. ons contact werd weer beter en nu is alles weer zoals vanouds. in september ben ik zelf bevallen van een prachtdochter maar die miskraam blijft toch in me gedachte. soms denk ik nog wel is als ik haar dochter zie "zo groot zou jij nu ook zijn geweest" maar aan de andere kant had ik me dochter dan ook nooit gekent/gehad zo dubbel. ik heb de miskraam een plaatsje kunnen geven en uiteindelijk kon ik toch genieten van me nieuwe zwangerschap en uiteindelijk me prachtige en gezonde dochter als resultaat.
ik herken het ook zo hoor! en met twee zwangere zussen en een zwangere schoonzus heb ik het nog steeds. als er een vlindermama zwanger is ben ik superblij, maar op de andere blije hoera-verhalen kan ik nog steeds moeilijk reageren
Ik herken het gevoel van na mn eerste en 2e miskraam (12 en 13wkn). Praat erover, mensen begrijpen je gevoel wel. En als je dat merkt, dan voel je je minder slecht en minder verdrietig. Nu heb ik er wel moeite mee, maar geen jaloezie. Ik ging mn buuv vertellen dat het mis was gegaan (miskraam nr 4, nu met 15w) en juist die avond hoorde ik dat zij zwanger was. Mijn 2 beste vriendinnen waren gelijk met mij uitgerekend. Dat zijn dingen waarmee je echt even op je kiezen moet bijten, maar ik kan er best goed mee omgaan, al zeg ik het zelf. Veel succes en vooral sterkte.
Aura, Voor mij is het ook heel herkenbaar. Ik heb ook onlangs een miskraam en curretage gehad. Mijn schoonmoeder (die niks van de zwangerschap en curretage wist) kwam 1 dag na mijn curretage uitgebreid bij ons thuis vertellen hoe lief en schattig en geweldig de baby van mijn vriend zijn nicht was. Het was de mooooiste baby die ze ooit had gezien''. Nou de tranen prikten achter mijn ogen en ik was woedend! Ze kon het niet weten natuurlijk maargoed. Ook als ik in de winkel zwangere vrouwen zie ben ik zo ontzettend jaloers, en vind het allemaal zo oneerlijk. Zolang ik thuis zit gaat het allemaal wel, maar zodra ik buiten ben is de confrontatie zo groot met een wereld vol met baby's en zwangere vrouwen. Ik snap hoe je je soms kan voelen, sterkte!
En tóch vind ik dat niet helemaal eerlijk.. weet jij veel wat diegene voor andere ellende al heeft mee gemaakt bijvoorbeeld? Er zijn ook andere verschrikkkelijke dingen behalve t verliezen van je kindje.. Hoewel t laatste mij jullie verschrikkelijk aan t hart gaat. Medeleven dan hè. Geen medelijden.
nou als je het zussen/schoonzussen zijn weet je dat vaak wel hr! Er zijn zeer zeker andere dingen die erg zijn. Maar volgens mijn gyn zijn deze gevoelens 'normaal'. Laten we niet vergeten dat het nog geen oud zeer is. En dat wij die gevoelens eigenlijk helemaal niet willen hebben en we doen ons best om blije gedachtens te hebben. Maar wij zijn ook maar mensen die helaas niet altijd even sterk kunnen zijn...
Ik ben het eens met Rachje. We hebben het al moeilijk genoeg, zonder dat we onze eigen gevoelens nog een keer gaan zitten veroordelen. Die gevoelens zijn normaal. Ik ben ook jaloers op sommige zwangere vrouwen, ik gun ze hun zwangerschap wel, maar ik wil ook! Ik probeer mijn gevoelens gewoon te accepteren zoals ze zijn. Ik ga niet rot doen tegen die mensen, ik hou mijn gevoelens voor mezelf of ik deel ze hier of met mijn vriend, dus ik benadeel er niemand mee.
Er zijn zeker hele erge dingen die een mens mee kan maken. Maar volgens mij is het ergste wat je kan overkomen als je kindje doodgaat. Dit zou geen een moeder (en vader) mee mogen maken. En ik heb die gevoelens al, dus laat staan hoe het voor jullie moet voelen. Moet zeggen dat het hier nu wel beter gaat, we hebben het even helemaal aan de kant geschoven. Moet eigenlijk eerlijk bekennen dat het voor op dit moment erg goed voelt om er niet bewust mee bezig te zijn.
Jaloerzie is het iemand niet gunnen.. dan kan je t beter afgunst noemen denk ik.. En ik doelde ook niet op je schoonzus en zussen maar meer dat je zei dat je wél superblij bent voor de vlindermama's maar dat je wel nog steeds moeilijk kunt reageren op die andere meiden terwijl ook zij misschien wel n verschrikkelijke gebeurtenis hebben mee gemaakt toch? En tuurlijk zijn je gevoelens normaal omdat je je kindje hebt verloren, maar dan misgun je t geluk van n ander toch niet?
nee het is geen afgunst die ik voel. Maar wel de vraag waarom het ons niet gegund was. Dat heeft niet zo zeer te maken met de persoon die het geluk ervaart maar met de vraag: waarom ik niet? En het is en blijft een oneerlijke speling van de natuur. Iedereen heeft zijn eigen obstakels die ze in dit leven tegenkomen en ons kindje moeten verliezen is de mijne. Dat ik de confrontatie aan met mensen die wel 't geluk mogen ervaren is een beproeving van m'n geduld. Dat heeft niks te maken met afgunst. @ aura fijn dat je je zo goed voelt meid! Weer gelukkig zijn is een stap dichterbij het verwezenlijken van jullie wens. You go girl!
Zo hebben we idd allemaal ons leed (en geluk). Maar vond dat stukje gewoon niet goed overkomen. Zoals jij het nu omschrijft, begrijp ik het tenminste (beter).