Oké mijn zoon is pas 7 maanden.. Maar al vanaf het moment dat hij eruit was dacht ik oooooohh ik wil nog 1 x. Ben bij hem "normaal" bevallen en ik denk dat ik wel onder de noemer "heftige" bevalling viel. Had wederom een heftige fluxus door een niet loslatende placenta en OK tot gevolg. Waarbij ik bijna het loodje legde. Net als bij onze dochter die met de keizersnede kwam. Onze man is klaar. Dochter/zoon helemaal perfect. En dat is het natuurlijk ook! Wil niet nog een keer denken blijf ik alleen achter met mijn kinderen, en dat snap ik! Onze dochter is niet gezond geboren (gaat wel heel goed). En na haar hebben we gelukkig een gezond mannetje mogen krijgen. Maar ik huil bij alle kleertjes die ik opruim. Zeg tegen iedereen owwww ik zou zo weer willen. Rationeel weet ik dat het goed is zo. Maar emotioneel? Misschien komt het wel omdat ik bij onze zoon een "normale" zwangerschap heb mogen ervaren en een "gewone" bevalling. Terwijl ik de keizersnede net zo mooi vond eigenlijk. Gaat dit ooit over? Ik heb al tegen mijn zussen gezegd: Maak me tante alsjeblieft hahahaha!
Ik heb altijd gedacht dat ik 'compleet' zou voelen als we drie kinderen mochten krijgen. En dat ik dan zeker nooit een vierde zou hoeven, omdat dit financieel en qua ruimte niet verstandig zou zijn. Daarbij vind ik zwanger zijn heel zwaar. Maar de derde is nu 10 weken en ik zou er zo nog een willen... Die bezwaren van geld en ruimte lijken opeens niet meer zou duidelijk. Maar ik weet rationeel dat het goed is zo. En dat dit gevoel dus blijft. Bij mij. Bij mij speelt mijn leeftijd trouwens wel mee. Ben 38 jaar, dus even wachten en kijken of dit gevoel sterker, of minder sterk wordt is hier geen optie. Heb jij het idee dat je nu iets moet beslissen, of kan je het nog open laten?
Hoe ouder mijn jongste wordt, hoe krachtig ik voel dat we echt compleet zijn. In de roze wolk van derde (tussen 2-5 maanden) fantaseerde ik nog wel over een 4e, echt kriebels, 'waarom niet?' e.d. Dat bleek voor een groot gedeelte toch hormonen te zijn. Toen jongste een pittige dreumes werd, nog steeds niet doorsliep, verbleekte de gedachte aan nog een baby erbij . Ik zie inmiddels zo veel beren op de weg en moet er zelf echt niet meer aan denken om weer helemaal opnieuw te beginnen met een pasgeboren baby, gebroken nachten, slaapjes overdag, en dan later nog een peuterpubertijd ... nee geen zin in, echt niet! Dus in mijn geval, ja het gevoel gaat echt weg. Maar dat is bij mij dus wel na de derde ...
Ik weet niet of de deur helemaal dicht is. We hebben wel gezegd dat we nog even wachten met hakkie takkie of wat dan ook. Maar hij lijkt wel heel zeker van zijn zaak. We zijn compleet. Tijd hebben we zeker. We zijn 29 en 32.
Hahahah oke... not helping .. Onze zoon is ook een pittige bink. Slaapt niet door, veel gehuild etc. Maar toch blijft het gevoel zo sterk.. Ik hoop maar dat het nog weg gaat. Want het lijkt me echt heel lastig als de een op den duur echt een wens heeft en de ander niet meer.
Ik voelde me na de 4e pas compleet en dat was al gelijk na de bevalling. Dat gevoel heb ik nog steeds. Bij de andere kindjes was ik al snel over de volgende aan het denken. Ik heb er best wat leeftijd tussen dus in mijn geval ging het niet weg...
Ik heb ook het gevoel dat we nog niet compleet zijn. Terwijl we onze handen vol hebben aan 3 kleine kids. Heel diep in mijn hart wil ik nog een vierde. Mijn man ook. Maar rationeel gezien vraag ik me af of dat wel een goed idee is. Het is gewoon druk, kost veel tijd en geld. We zijn gezegend met 3 gezonde kids die ook heerlijk doorslapen en uitslapen. In het wknd liggen we lkkr allemaal tot 8.30-9.00 op 1 oor. Straks komt er een huilbaby of een kindje wat niet van doorslapen houdt of miss wel ziek is en alles op zn kop zet. Na drukke zware dagen weet ik zeker dat 3 kids zo goed is. Maar als ik dan zwangere buiken zie of pasgeboren baby'tjes...pff dan wil ik weer. Maar wie zegt mij dat ik na die 4e wel dat complete gevoel krijg? Misschien blijf ik altijd wel verlangen naar een dikke buik en pasgeboren heerlijk ruikende babytjes.. Lastig!
Oh zo herkenbaar. Ik weet zeker dat ik geen kinderen meer wil, en het medisch gezien ook niet verantwoord is. Na het verlies van ons dochtertje nog 2 mooie meiden gekregen maar het voelt niet compleet. Van de week de stap gezet om alle babykleertjes uit te zoeken en op marktplaats te zetten. Maar echt, met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen.
Ik riep in eerste instantie na de 2de dit nooit meer! Huilbaby kolieken baby paniekerig en nog steeds inmiddels is hij 2 Tot ik begon na te denken en dacht ja maar ik voel me helemaal npg niet compleet mijn man daar in tegen wou echt nog wel een jaar of 5 wachten! We hebben dan ook heel veel gesprekken gehad ik stopte ondertussen gewoon vast met de pil en werd toch zwanger helaas een miskraam vanaf dat moment wisten mijn man en ik zeker dat we nog een 3de wouden toen ik na de miskraam weer opnieuw zwanger was stopte het hartje bij 10 weken ik dacht echt dat een zwangerschap me niet meer gegund was om het zo te zeggen. Ik liet het los gING een week na de curretage op vakantie en 3 weken later had ik na controle ja hoor een prachtig vruchtzakje en inmiddels al bijna 20 weken! Heb wel tegen mezelf gezegt dit is wel echt de allerlaatste x
Oké dus bij de meeste ging het niet weg.. En pas na de 3e... Of 4e Lastig dit hoor. We hebben echt nog wel tijd. Maar mijn man is echt echt echt compleet zegt hij. Nou ja.. misschien maar even laten rusten. De jongste is nog zo klein.
Ik wil ook zo graag nog een 3e kindje maar mijn man zegt echt klaar te zijn. Die vind vooral de babyperiode heftig en die vind het fijn dat hij nu steeds meer vrijheid krijgt. Ik ben net 29 dus laat het nog even rusten en misschien gaat het gevoel nog wel weg. De jongste gaat bijna naar school wat het misschien extra aansterkt?!
Ik had het heeeeeeeeeeeeel erg moeilijk toen mijn dochter 1 jaar werd. Mijn "baby" was geen baby meer. Nu ze 1 is geworden is er wel een last van mijn schouders gevallen en is het gevoel weiniger. Daarbij ben ik alleen , als ik partner had gehad was ik zeker voor een 3e gegaan!
Hier iemand waarbij het na 5 kids helaas nog niet over is. Ik denk dat ik bij 1 van de vrouwen hoor waarbij het nooit overgaat. Hier vind manlief het echt genoeg (wat ik ook begrijp), maar stiekem hoop ik dat hij van gedachten veranderd... al hoop ik ergens meer dat mijn gevoel veranderd want die kans is groter denk ik.. Al kan ik het me nu niet voorstellen want ik heb het er heel moeilijk mee. Maar dat had ik na de tweede ook, want toen wist mijn man niet zeker of hij een derde wilde, uiteindelijk samen besloten voor een derde te gaan. Maar na de derde weer dat gevoel van nog niet klaar te zijn en toen bleek ik dat hij 15 maanden was zwanger te zijn ondanks nfp. Na de vierde heb ik onder invloed van hormonen nog wat last gehad van een wens, maar dat ze 5 maanden was was dat toch wel weg (waren dus echt de hormonen die nog volop door mijn lijf gingen) we hadden al veel spullen weggedaan en ik had er vrede mee het was goed zo, tot ik door de pil heen zwanger werd dat ons meisje 11 maanden was. Ik heb er heel veel moeite mee gehad (maar ben wel echt intiegelijk blij met mijn mannetje) want ik was klaar eindelijk eens niet dat gevoel van nog een kindje te willen. En nu is het nog veel heftiger aanwezig dan de andere keren, maar verstandelijk weet ik het is goed zo we hebben 5 kinderen waarvan 1 toch wel een beetje een zorgenkindje is al gaat het nu best goed met haar, maar mijn gevoel is heel heftig aanwezig en die zal ik moeten temperen.
ik heb altijd gedacht 2 is genoeg,, toen raakte ik per ongeluk zwanger door spiraal helaas MK daarna heeft het me aan het denken gezet,, man lief had zo iets van nee het is goed zo,, heeft tijd geduurt voor het gevoel weg was,, tot man lief over een 3e begon hih ik moest even slikken ook omdat ik het eindelijk had laten varen hihi toen waren de gevoelens sterker terug dan ooit en gaa tmijn spiraal e over 2 wkn uit .. Na hopelijk een 3e,, gaat er weer een spiraal in .. en is het voor ons echt Klaar,,
Op de vraag of het over gaat, is mijn eigen persoonlijke antwoord ja en nee! Ik weet het, het is een vaag antwoord. In mijn geval wou ik graag nog een derde als onze jongste naar school zou gaan, ik zou dan 33 of 34 zijn, dus dat kon geen probleem zijn. Het lot heeft anders besloten en ja ik heb er vrede mee, maar ik vind het ook nog moeilijk! Kleertjes, kinderwagen en ander babyspul kan ik nog niet wegdoen. Wel badje, bedje en box verkocht en dat ging op zich ook goed. Mijn man begrijpt mijn gevoel en snapt dat ik moeite heb om afstand te nemen van die spullen. We nemen de tijd en ik weet dat ik gezegend ben met 2 mooie mannen en dat een derde kindje waarschijnlijk ook wel te druk zou zijn. Toch heb ik steken als ik hoor dat iemand zwanger is en knuffel ik mijn kids extra veel. Eerlijk gezegd ben ik dan ook best jaloers. Dus voor mij is het gevoel minder pijnlijk, maar echt over nee. Ik heb er wel de meeste tijd vrede mee, maar heb ook mijn moeilijke momenten.
nou ik kan je eerlijk zeggen dat ik er na deze wel echt klaar mee ben alleen manlief nog niet ik ben het zwanger zijn zoo zat nu al maar goed dit is dan al de 7e dus ik hoop dat manlief nog van gedachte gaat veranderen want ik denk echt dat het voor mij genoeg is zo
Haha mamaatjevan5 ik kan me goed voorstellen dat je het zwanger zijn zat bent na 7 kids! WoW! Ik vind kindjes krijgen fantastisch, maar zwanger zijn is niet echt mijn hobby Ik had het na de eerste heel sterk dat ik gelijk al zei ik wil nog een kindje, maar ivm gezondheidsredenen van de oudste hebben wij toch nog gewacht tot zij 2 werd. Toen 2x miskraam gehad en uiteindelijk zwanger van jongste dochter. Nu had ik na de bevalling echt helemaal niet meteen het gevoel van ik wil nu voor een derde. Maar inmiddels wil ik wel heel graag een derde kindje, maar wel pas over 2 jaar daarna is het klaar wat mij betreft. (Maar goed ik weet natuurlijk niet hoe het voelt als je definitief besluit dat er niet meer kindjes komen!)