Hallo! Ik ben op zoek naar ervaringen van peuter- en kleutermoeders, mijn dochter is pas 13 mond maar ik wend me met mijn vraag even tot jullie. Onze dochter is een behoorlijk pittige tante (onze genen, onze eigen schuld ). In alles hoor, dus ook in de leuke emoties; hard lachen en plezier maken. Maar zo kan ook heel erg overstuur raken van hele 'erge' dingen, ik noem het doormidden breken van een banaan . Overigens luistert ze best goed; als ik zeg dat ze ergens niet aan mag lijkt ze dat vrij snel te accepteren. Het zomaar iets afpakken is natuurlijk een dingetje voor haar, dat vindt ze allesbehalve tof, heel hard huilen dus, maar dat hoort erbij volgens mij. Ik probeer het wel uit te leggen of aan te kondigen maar als ze gevaar loopt (of een voorwerp ), dan is daar natuurlijk geen mogelijkheid voor. Nu vraag ik me af of moeders met eveneens pittige kindjes kunnen vertellen hoe dat gaat wanneer ze ouder worden en kunnen praten, kunnen ze zich dan beter uitdrukken en hun emoties benoemen? Want dat is wat ik me afvraag, is dat waarom ze nog zoo hard kan huilen, omdat ze nog niet kan praten? Alvast bedankt voor het lezen en reageren!
Ik vind rond 1,5 wel een pittige tijd ja. Ze kunnen nog niet alles wat ze willen, lopen, zelf dingen doen, praten. Rond een jaar of 2 ging dat echt een stuk beter hier. Ik heb ook nog wel pittige karaktertjes en een zoon die echt wel karakteristiek op de grond gaat liggen huilen maar ik kan tenminste wel met ze overleggen en bespreken en dat scheelt veel!
Hier 2 pittige tantes van 3. En ja het wordt wel wat makkelijker, maar het hysterisch huilen om een gebroken banaan/verkeerde beker / losse knoop / etc... blijft wel. Afhankelijk van wat het is kom ik er NA de hysterische bui achter wat het is. Bijv. al snikkend: dat wil ik zelluf doeeeeeeennnnn / ik wil die anderuuuuuuuhhh, niet diehie Het huilen is wel minder als vroeger en meer om andere dingen. Voornamelijk omdat ze nu nog meer een eigen wil hebben; zelf willen doen, maar nog niet kunnen / de groene ..... ipv de rode ...... Nu scheelt het misschien dat die van mij niet alleen een eigen wil hebben, maar ook vrij dwangmatig zijn in hoe dingen moeten gebeuren Punt is wel dat nu ze meer begrijpen ik ze ook makkelijker kan sturen; soms is even afkoelen gewoon nodig en ik kan nu achteraf beter met ze praten over hoe/wat/waarom. Mijn ene dochter heeft trouwens een groot gevoel voor drama: ik mis je zooooo / ik ben zooooo verdrietig / ooohhh maar ik wil dat zoooooo graag / oooh mamamamama toch Dus kort: het wordt wel wat makkelijker, maar soms zou ik willen dat ze even hun tetter hielden met dat gepraat de hele dag
'Ze' zeggen van wel. Mijn dochter ging praten met 10 maanden en met een jaar kon ze al best 'vertellen' wat ze wilde; drink, hap, die, bal, mama etc... Ze heeft eigenlijk nooit driftbuien gehad of veel gehuild. 'Ze' zeggen dat dat kwam omdat ze al duidelijk kon maken wat ze wilde.
Hier konden ze ook al best vroeg goed praten, maar ik weet niet of ze daar minder driftbuien om gehad hebben. Meestal konden ze het prima uitleggen, maar konden ze gewoon toch hun zin niet krijgen.... Het gillen zat hem hier meer in het moeten leren accepteren dat je je soms moet voegen.
Het wordt enerzijds wel makkelijker, maar anderzijds juist weer moeilijker Ik vind het heel fijn om met woorden iets uit te kunnen leggen en om ook bv te horen waarom ze boos of verdrietig is. Maar boosheid en verdriet etc blijft ook gewoon bestaan natuurlijk, ook als een kind goed kan praten. En de problemen worden moeilijker.
Probeer je kind te kennen, probeer het ergste vermijden of voor zijn en communiceren kan je ook zonder praten. Makkelijker wordt het pad als je weet wat en hoe je moet doen
Hier is hij pittig en blijft hij pittig. Nu kan hij zich zo goed verwoorden dat je de hele dag echt over alles moet nadenken wat je zegt. Dan komt er ook altijd een weerwoord. Plus als ik A zeg dan zegt hij B en als ik zeg blauw dan zegt hij rood. Hier is en blijft hij pittig (ook op school horen we dat) ondanks dat hij verbaal echt sterk is.
Ja dat wordt zeker beter. Maar als je een gevoelig kindje hebt, zullen veel dingen pittig blijven, op andere manieren. Hier ook een heel pittig en hoogsensitief meisje. Ze is heeft veel voorbereiding nodig, tijd, rust, uitleg en begrip.
Ja het is wel makkelijk als ze kunnen vertellen wat ze willen, wat ze bedoelen en hoe ze zich voelen. Maar nee het is niet altijd makkelijk als ze zo goed kunnen praten dat ze met je in discussie gaan en je af en toe denkt: hooo wacht, laat ik me hier nou om de tuin lullen door een 3-jarige??
Mwah...ik vond ze wel lekker rustig toen ze nog niet praatten Nee ff zonder gekheid...ja dat maakt het van 1 kant uiteraard makkelijker. Je kunt beter uitleggen en de kinderen verwoorden wat ze voelen zodat je daarop kunt inspelen en sneller een oplossing hebt. Al moet ik zeggen dat het met mijn 6 jarige nog niet mee valt. Zij hoort al in het junior lagerhuis ze komt met sterke argumenten en bezit een talent wat ze van mij heeft (waar mijn man ook erg blij mee is...NOT!) dat ze nog exact weet hoe iets een tijd geleden gegaan is of wat er toen gezegd is.
Hier ook een pittige tante die snel hysterisch en kwaad wordt als je haar niet begrijpt. Ze praat al wel redelijk goed, maar sommige dingen zijn niet verstaanbaar en berg je maar als dat gebeurd! Maar we komen er altijd uit en even de rust terugbrengen en ze is weer gezellig. Nu ze meer kan vertellen zijn de driftbuien wel al stukken minder, maar nu ze meer begrijpt vraagt ze wel 10x meer aandacht hihih
Mijn dochter was pittig en blijft pittig. Ze kon al heel vroeg goed praten. Dus daar zat het em niet in. Het omgaan met emoties blijft nog steeds moeilijk voor haar. Ze is nu net 5 en ik vind het nu zo langzaam aan wel de goede kant op gaan.
Ik heb van onze oudste vaak gevreesd dat hij met een plat voorhoofd door het leven zou moeten... Vreselijke driftbuien waarbij hij met zijn hoofd op de grond bonkte. Toen hij eenmaal wat beter kon praten, werd dat wel een stuk minder. Echte driftbuien heeft hij nu (net vijf) nooit meer. Hij is -voor mijn gevoel- wel vaker dan 'gemiddeld' verdrietig. Hij huilt elke dag wel meerdere keren om dingen die niet naar zijn zin gaan. Daarbij is hij ook erg goed in verdriet maken / in stand houden. (Als er niet echt iets mis is, verzint hij wel iets. Dus iets simpels als een boterham dubbelvouwen wat altijd doet is, is dan ineens reden tot Vreselijk Groot Verdriet, want hij had hem gesneden willen hebben. Ofzo.) Omdat we bij de oudste echt wel de link legden tussen 'nog niet kunnen praten' en 'frustratie & driftbuien', hebben we met de jongste babygebarentaal gedaan. Al vanaf ongeveer de leeftijd die jullie kindje heeft, gingen we steeds gebaren maken bij belangrijke woorden als eten, drinken, luier etc. Dan kunnen ze ook voordat ze kunnen praten, al dingen duidelijk maken. (Gebaren leren ze eerder dan gesproken taal. Het leren van gebaren zorgt er niet voor dat ze later gaan praten.) Onze jongste is lang niet zo vaak gefrustreerd en boos als zijn grote broer. Maar ik wil niet zeggen dat dit aan de gebaren ligt, hij heeft ook gewoon een totaal ander (veel zonniger) karakter. Dus er is hoop: leren praten helpt enorm! Bij onze oudste werden de driftbuien echt duidelijk minder toen hij 2-3 woordzinnen kon maken. Ongeveer tussen 1,5 en 2 jaar. Maar als ik naar onze zoons kijk: het is ook gewoon een stuk karakter. Dingen zelf willen bepalen, hoge eisen stellen aan jezelf en de mensen om je heen. Dat leidt regelmatig tot frustratie. En als je emoties dan ook nog eens heel heftig beleeft, zorgt dat gewoon wel voor moeilijke buien. Niet meer zo vreselijk driftig, wel verdrietig. Maar zowel je kind als jijzelf leren daar ook wel steeds beter mee om te gaan. Dus ook daar is zeker hoop, maar dat stukje duurt wel langer dan alleen de periode van leren praten. (In ieder geval: zo is/was het bij ons!)
Ja hoor, hier ook een pittig meisje Maar ik merk al iets verschil nu ze verbaal wat sterker wordt. Ze is nu 21 maanden en kan bijvoorbeeld aangeven als ze pijn heeft, zonder dat daar een tirade aan vooraf gaat Ook geeft ze steeds beter aan dat ze iets niet wil, zonder er direct op te gaan slaan (jaja.. ze is een dominante tante ) Dus kortom, blijf consequent en voordoen hoe ze zich het beste kunnen uiten.. en verder een hele hoop *zenn* toegewenst!
Dit 😜 het scheelt dat je weet waarom ze uit haar stekkertje gaat, want dat kunnen heel banale dingen zijn als de verkeerde kleur beker of idd het zelf willen doen. En daarop kan inspelen. Maar de eerste drama-uitbarsting is er niet minder om.
Even een korte reactie, niet alles gelezen. In een bepaalde mate vond ik het wel makkelijker toen ze beter kon praten. Niet alles mondt meer uit in gehuil, maar het wil niet zeggen dat ze het altijd met me eens is en luistert naar wat ik zeg. Volgende fase dus... Maar voor jou voor nu: misschien leuk om je te verdiepen in babygebaren? Ik vind babygebaren een beetje een stom woord, want het is ook echt heel erg leuk voor dreumesen en peuters. Wij hebben erg veel lol (gehad) van de dvd's van Lotte en Max, Google maar eens.
Het wordt wel iets makkelijker. Máár, het is niet zo dat ze wanneer ze kunnen praten hun emoties meteen goed kunnen verwoorden. Mijn dochter spreekt in vloeiende volzinnen, maar ik moet soms echt doorvragen en zelf goed nadenken om te achterhalen waar ze nu boos of verdrietig over is. Kortom, de kleine dingetjes ( ik wil eten, drinken, daarmee spelen etc) kan ze makkelijker zeggen. Moeilijkere dingen nog niet helemaal.
Alhoewel het karakter van jouw dochter mij bekend klinken, zou ik mijn zoontje niet als pittig omschrijven, denk dat alle kindjes pittig zijn met driftbuien of wisselende emoties. Maar ik vind het wel makkelijker en dan niet vnaf de eerste woordjes -zoals sommige hier zeggen- maar vanaf het moment dat ze de dingen beter gaan begrijpen.