Aaaa, ik schiet ineens helemaal in paniekmodus... Deze week 36 weken, ik heb heel sterk het idee dat de baby begin november al komt. Ik ben er niet klaar voor! Kunnen we dit wel? Mijn man heeft twee kindjes die er in de weekeinden zijn en die houden we prima in leven maar nu komt er een baby! Praktisch gezien is alles helemaal klaar en geregeld..... Maar emotioneel voel ik me alles behalve klaar...... Heel onzeker en kan me er NIETS bij voorstellen dat de wieg of de box binnenkort gevuld zal zijn met een BABY!!!
Geen zorgen meis, het komt allemaal goed. Niet alleen je kindje wordt geboren, er wordt ook een moeder geboren. Jij dus Ik dacht eerst ook mijn god kan ik dit wel, maar toen ze er eenmaal was ging het gewoon goed hoor. En er komt zelfs nog een lieve kraamhulp je vertellen wat de gebruiksaanwijzing is
Hahaha, ik had er een paar weekjes geleden ook last van. Maar ben er even voor gaan zitten en gaan voelen, en nu heb ik er zin in! Hoop dat dat voor jou ook gaat gebeuren. Die baby houden jullie ook wel in leven hoor
Is ook allemaal niet zo vreemd toch. Het is je eerste kindje. Je hebt geen idee wat er gebeuren gaat en de twijfel slaat toe. Herken het nog wel van mijn eerste. Alles is nieuw en er veranderd veel. Maar echt alles komt goed. Zodra jullie wondertje er is os het net of het er altijd al is geweest en past het gewoon. Ik kan niet meer wachten liever vandaag dan morgen 😀
Ik ken het helemaal. Had het bij mijn oudste en wat Nuage zegt een kind wordt geboren maar er wordt ook een mama geboren. T komt helemaal goed!
Ik denk dat heel wat a.s. mama's dat hebben. Het is ook heel wat. Opeens zo'n klein mensje dat volledig van jou afhankelijk is. Je zal zien dat het allemaal goed komt. Als je de kleine in je armen krijgt zal je zien dat dat gevoel helemaal over is. Geniet nog van je laatste loodjes (hoewel genieten Ik ben er helemaal klaar mee en ben nu 36,4 weken)
Ik zal je wat beters vertellen, de eerste gedachte die ik had toen dochter geboren werd was: dat is een kind! Er is een kind uit me gekomen! :-D Het kwartje viel op dat moment pas echt voor me. Heel vreemd gevoel was dat. Maar mijn ervaring is ook: dat komt echt goed.
Herkenbaar! Ik had dat gevoel ook heel erg op het laatste moment. Het is ook erg spannend! Voor mij al helemaal omdat het ook nog een tweeling was.. Ik dacht steeds Oh god, straks heb ik ineens een baby.. Help! en dan nog een! Help! Kan ik/Kunnen wij dat wel aan? (Ik en mijn man hadden nog nooit een luier verschoond of op een baby gepast) Maar het antwoord is JA! Ik vond het in het begin ook nog wel even spannend om helemaal alleen thuis met ze te zijn, maar dat werd al gauw helemaal eigen. Dus komt goed! Veel geluk alvast!
Hmm. Ik herken het vooral van de tweede. Bij de eerste dacht ik: half de wereld doet het dus zal wel loslopen. Bleken we een huilbaby te hebben, ik enorm last te hebben van kraamtranen en ik vond het echt zwaar om m'n vrijheid kwijt te zijn. Bij de tweede dacht ik dus ohjeeeee ohjeeee. Daar gaan we weer. Maar nu valt het 100 % mee. Het hoort er denk ik een beetje bij. De zorgen en stress. Als je mazzel hebt valt het mee. Als je pech hebt valt het tegen. Maar de meeste baby's en ouders overleven het.
Dat is niet zo raar hoor het is ineens een heel ander leven en je bent dan wel kinderen om je heen gewend maar straks ben je 24/7 mama en tuurlijk kan je dit ! Ik wacht trouwens ook op dat moment al heb ik het idee dat mijn man en ik te nuchter zijn daarvoor ☺
Ik had dit ook 2 weken voor de bevalling. Daarna kwam de grote poetsronde, toen de 'ik wil het toch maar niet fase' en vervolgens werd ik hopeloos verliefd op het mooiste liefste jongetje ooit! Het komt echt goed. Het is zoiets groots, daar kun je je geen voorstelling van maken. Nog steeds heb ik het over toen ik zwanger was, en nu zoonlief. Maar op een of andere manier is het besef dat zoonlief echt in mijn buik zat er nog steeds niet helemaal. Twee werelden apart.
Oh ja, heel herkenbaar! Allebei de keren dat de baby op mijn borst gelegd werd, dacht ik: huh een baby! Natuurlijk weet je dat er een baby in je buik zit, maar het is zo abstract allemaal! Ik had het echt gelooft als er een knijn uit was gekomen Maar wat anderen ook al zeggen: zodra je die baby ziet en vast houdt, dan overvalt je dat giga sterke gevoel van: jou mag niks overkomen, ik zal je altijd veilig houden! <3
Haha herkenbaar bij de eerste dacht ok nog na de geboorte ; kan iknhem nog weggeven ik weet helemaal niks hiervan... hier ook een huilbaby maar nu een heerlijk ventje en we leven nog steeds.. straks de tweede en dan denk kk af en toe ook shit zoo heb ik 2 kleintjes! 😨😨
Ik had t 2 dagen voor de bevalling begon. Kreeg echt een paniek gevoel en zei tegen mn vriend: Straks niet ik bevallen en worden we papa en mama....ik durf niet meer Mn vliezen braken plotseling 2 dagen later met 35 weken dus ik had nog steeds dat paniek gevoel. Heb ook toen nog wat traantjes gelaten dat ik er nog niet klaar voor was.
Zolang je hem/haar niet vergeet eten te geven houd je de baby ook best in leven hoor 😉. Je leert echt ontzettend veel van de kraamzorg, na een week weet je echt een heleboel. Je kunt het echt wel.
Hihi herkenbaar! Ik lag in het ziekenhuis te staren naar dat bedje naast me waar dat mooie mannetje in lag en ik vroeg me af of ik hem zou mogen vasthouden. Ik had bijna de verpleging gebeld om het te vragen toen ik me realiseerde dat het mijn eigen baby is en dus zelf bepaal wanneer ik hem vast hou
Komt goed. Ik had het ook bij 36 weken toen mijn verlof begon. Probeer lekker van je verlof te genieten want als je toch de 40 weken volmaakt wordt het een lange zit
Heel herkenbaar en het komt echt goed. Ik had sterk het gevoel dat het niet goed zou komen na 36 weken. Wat wist ik nou van een baby en hoe je die aankleed en eten geeft? Gelukkig heb je daar een kraamhulp voor en met creatief denken kom je ook een heel eind.
Ja, dit had ik ook. Ik ben ook eigenlijk helemaal niet zo gek op babys en kinderen, heb er maar een paar waar ik echt iets mee heb. Heb nooit opgepast of wat dan ook. Dus een paar weken voor de bevalling sloeg de schrik me ineens om het hart, ook al kon ik me er eigenlijk niks bij voorstellen dat er straks een baby uit die enorme buik zou komen. Toen het eenmaal zo ver was en de verloskundige tegen mijn man zei dat hij de kleertjes onder de lamp moest leggen, dacht ik 'holy crap, ik heb straks een baby'. De bevalling heeft daarna nog lang geduurd, maar die gedachte heeft me er doorheen gesleept. Toen hij uit mijn buik getild werd (ks), dacht ik 'wat vreemd dat dit bizarre moment de gelukkigste herinnering uit mijn leven wordt'. Toch werd dat het. Het komt goed lieverd.
Herkenbaar 😃 Ik heb huilend mijn moeder opgebeld dat ik het ledikantje toch echt niet zo netjes kreeg opgemaakt als in de Prenatal folder en dat de kraamhulp mij toch echt zou afkeuren 😏 Ik zag het helemaal niet meer zitten. En toen ze er was... bizar! Dat moeder gevoel is er gelijk, tuurlijk moet je van alles leren maar het meeste komt vanzelf. Een onwerkelijk gevoel dat die baby toch echt van jou is. En als je het even niet meer weet, zit ZP vol met reserve kraamhulpen, dokters assitenten en opvoed coaches 😃