Same here. Maar mijn grootste schaamte is mijn uiterlijk. Ook toen ik 30 kilo minder woog had ik een negatief zelfbeeld. En ondanks alle complimenten van mijn (hele lieve) man is dat zelfbeeld er niet beter op geworden.
Ik schaam me dat ik me in bed schaam voor mijn lichaam naar mijn vriend toe, en dan met name down under. ik wil echt niet dat hij daar kijkt, en intimiteit moet met het licht uit..
Ik schaam me ervoor dat ik het moederschap helemaal niet zo makkelijk of natuurlijk vindt gaan. Ik ben blijkbaar geen oermoeder en dat voelt als falen. Overigens vind ik wel dat ik een goede moeder ben hoor ik doe alles voor hem en met liefde maar ik denk ook gewoon vaak ik vind dit zwaar en waarom vind ik dit moeite kosten?
Voor m'n uiterlijk/gewicht en het gebrek aan zelfdiscipline als het om eten gaat. Mijn (niet-bestaande) carrière. Ik vind mezelf soms te slim voor bepaalde mensen. Rete-irritant is dat, maar ik laat regelmatig contacten doodbloeden omdat er naar mijn mening niks zinnigs uitkomt. Die mensen wil ik dan bijvoorbeeld ook echt niet op Facebook omdat ik weet dat ik me aan ze ga ergeren. En verder schaam ik me als ik weer eens vanalles eruit flap zonder na te denken. Oh ja en voor mijn zangkunsten. Ik zing alleen als ik weet dat er niemand in de buurt is, alleen mijn kids vind ik niet erg. M'n oudste vindt het mooi. Houdt blijkbaar van kraaiengezang.
Ik las het net al bij iemand volgens mij. Dat ik eigenlijk nergens goed in ben. Ik zou zo graag een leuke baan willen en carrière willen maken en nu ga ik terug naar de kinderopvang (niks ten nadele van de mensen diersoort hebben gestudeerd of er met veel plezier in werken) niet omdat ik het zo leuk vind maar omdat het de enige baan is waar ik niet voor minimum loon hoef te werken. Als ik het weer over zou kunnen doen had ik 100x liever gaan studeren met het risico op een studieschuld. Maar ik zou nu nog steeds niet weten wat ik zou willen doen. Verder zijn er natuurlijk nog wel andere dingen ook maar dit blijft altijd in m'n hoofd spoken.
Alleen een lijstje van vandaag? Ik heb heel veel last van schaamte gevoelens. Van hoe ik m'n auto heb geparkeerd tot hoe mijn haar zit. Soms is het minder aanwezig mar elke avond, als ik in bed lig, som ik het lijstje van de dag op. Het is werkelijk &#/@£÷^!!
Ik schaam me wel een beetje voor mijn zweten! Ik zweet echt veel en niks helpt... Daarom spuit ik altijd enorm veel parfum op in de hoop dat niemand het merkt... Als ik daar eens vanaf kon komen....
Toch wel voor mijn telefoon verslaving. En mijn soms opvliegende karakter, waardoor ik dingen zeg waar ik spijt van krijg.
Nou dat laatste heb ik dus altijd Ben ook geen kinderliefhebber. Alleen die van mezelf. Dat weet ook niemand behalve mijn partner en ouders.
Als ik ze zie, zoals gisteren voor het douchen, het overtollige vel ter hoogte van m'n ribben, op m'n buik en boven armen + bovenbenen wat is overgebleven na meer dan 30 kilo afvallen. Daarnaast vlekken op m'n gezicht, die ook niet makkelijk te verbloemen zijn. En dat ik na het behalen van m'n diploma op het voortgezet onderwijs niet het advies van m'n leraren heb gevolgd om de leraar Engels opleiding te gaan doen. Ik geloofde niet dat ik het kon halen ondanks dat ik zonder leren een hoog cijfer op m'n diploma had staan. Recentelijk via een onderzoek er achter gekomen dat ik op de meeste vlakken wo denkniveau heb. Had ik maar beter m'n best gedaan. Maargoed, daar heb ik nu niks meer aan.
Dit helemaal na mijn laatste zwangerschap (tweeling) waarin ik 35 kg aankwam zonder dat ik er ook maar iets voor deed. Ik at normaal en gezond etc. Mijn buik met overtollig vel is dikker dan mijn borsten. Helaas geen gekd voor een correctie. Striae van mijn kuiten tot aan de borsten. En niet een paar maar vol. Hoe vaak ik de vraag niet krijg waarom ik hoogzomers met een legging of lange broek loop...
Dat ik bij de Hema werk terwijl ik weet dat ik 'beter' kan. Hoef me er niet voor te schamen maar al mijn vrienden hebben een geweldige baan. Ik werk maar gewoon bij de Hema. Ook dat mijn vriend een lage baan heeft. En ook hij kan beter maar we weten beide gewoon niet wat we willen
Hier ook opleiding, zo vaak vroeger gedacht: ach dat komt wel. Ik was buitengewoon slim, wist het allemaal wel. Ik had tot 5 jaar geleden de stoerste baan die bestond maar moest stoppen omdat ik onverwacht zwanger raakte van mijn dochter (neem haar niks kwalijk hoor, ze was er uiteindelijk toch wel gekomen). Einde carrière. En nu een baan waar ik toevallig destijds een diploma voor gehaald had. En ik haat het daar! Zou zo graag iets anders willen doen, maar heb er de puf niet voor.. Als ik nu mensen zie uit het verleden die ik vreselijk dom vond of echt akelige mensen die nu een topbaan hebben kan ik me echt opvreten.. Schaam me dan ook om te vertellen wat ik tegenwoordig doe. Ik lijk altijd heel positief naar de mensen om me heen maar vaak zit ik in de put. Dat weten maar een aantal mensen. Ik doe alles voor mijn familie, er wordt gekscherend gezegd 'laat butterblue je maar helpen, wordt je wel aangenomen' als ze ergens willen solliciteren. Ik schrijf brieven, help ze met scripties, verslagen en alles. Zo is het gekomen dat mijn broertje een te gekke baan heeft, die ik vroeger deed, er veel plezier in heeft en geld genoeg heeft. Dat gun ik hem van harte maarrr.. Wanneer ik zie dat mijn man en ik elke maand de eindjes soms aan elkaar moeten knopen is dat wel even slikken... Die schijt loyaliteit van me! Iedereen komt aan de bak dankzij mijn prachtige sollicitatiebrieven, behalve ikzelf. Ik vindt het opvoeden van kinderen zwaar. Ik dacht vroeger ook dat ik een Oermoeder zou zijn als ik kinderen kreeg maar dit valt vies tegen. Iedereen komt bij me om advies met kids maar af en toe weet ik het bij mijn eigen ook niet.. Ook mijn huwelijk vindt ik niet makkelijk. Heb een geweldig voorbeeld gehad van hoe het moet van mijn ouders (echt waar, zonder grapje! Zij zijn echt geweldig!) maar mijn man lijkt er helemaal niet op... Hij lost alles op met schelden en als ik ergens een hekel aan heb dan is het dat wel. Vindt hem vaak een egoïst maar meteen als ik dat denk dan denk ik: zal wel aan mij liggen. Dus ook een laag zelfbeeld denk ik...
o ja. ik schaam me dus nog meer over dat terwijl ik zeur over cellulitis en striae, er vrouwen zijn met veel ergere problemen, zoals bijvoorbeeld kanker hebben en een (jong) gezin, een hersenoperatie ivm verzakkingen en zo kan ik doorgaan. deze mensen leven of leefden in mijn omgeving dus. ik schaam me werkelijk heel erg als ik mijn onbenullige probleempjes naast die van hen leg.
Ik schaam me voor mijn lichaam vooral voor cellulitis en striae op mijn benen buik borsten dit komt door mijn zwangerschappen. Maar waar ik me het meeste voor schaam is dat ik niet zo sterk ben als mensen denken en vaak paniek en angst aanvallen heb en hierdoor ook liever niet het huis uit ga, wat ik overgens wel doe maar wel met moeite....
Ik schaam me 'letterlijk'. Ik ben erg bloos-gevoelig en probeer daarom sommige groepjes mensen of gesprekken te vermijden. Ik ben juist heel sociaal en zeker niet mensenschuw, maar ik merk dat ik continue bezig ben met wat er mogelijk gezegd gaat worden. De hoedanigheid waarin ik bloos valt misschien mee, maar het kan van nul naar rood gaan, om de domste dingen. Vooral op mijn vorige werk was de bloosangst groot. Daar zaten we altijd aan een klein tafeltje te lunchen. Ik vond dat zo 'dichtbij' en in mijn 'zone' dat ik gedurende het half uur alleen maar duimde dat we het gewoon over koetjes en kalfjes konden hebben en dat ik daarna weer lekker aan het werk kon. Misschien een diepgewortelde faalangst ofzo. Overigens heb ik zo rond mijn dertigste nog steeds niks bereikt. Ik vind het wel eens lastig om dan aan succesvolle leeftijdsgenoten te vertellen wat ik doe, wie ik ben en wat ik nog wil...
Ah kom, heb je echt helemaal niks bereikt? Geen rijbewijs, eigen huisje, partner, kindje, een CV met een paar leuke baantjes, vrijwilligerswerk gedaan, mensen geholpen die in de shit zaten... Is er nou helemaal niks van dat alles? Zelfs geen Netflix-marathon gehouden om over op te scheppen? Er moet toch iets zijn In je ondertitel staat dat je een kindje hebt en zwanger bent. Dan heb je bijna 2 hele mensen op de wereld gezet. Het lijkt mij dat je dan al een hoop bereikt hebt!