Ik schaam me voor mn lichaam, mn haar is het enige waar ik wel trots op ben al is het voor mn gevoel bij de laatste knipbeurt verknipt..
Hmm.. Ik moet zeggen dat ik bij ontzettend veel dingen de schaamte voorbij ben. Mijn pigmentvlekken en ik ben wat fors, heb ook faalangst maar ik denk 'om', ik ben wie ik ben, als n ander mij niet goed genoeg vind.. Ben ik je zelfs liever kwijt dan rijk!' Ik confronteer mijzelf júist om dingen te doen die ik nooit durfde en het voelt heerlijk, bevrijdend! En bedenk dat het gras altijd groener is bij de buren, relativeren.
Mooi! Weet niet of jullie haar kennen, maar Brene Brown heeft hele mooie boeken over schaamte en kwetsbaarheid geschreven en ook 2 tedtalks hierover gemaakt: Deze gaat over schaamte: https://www.ted.com/talks/brene_brown_listening_to_shame?language=nl En deze over kwetsbaarheid: https://www.ted.com/talks/brene_brown_on_vulnerability
Ik schaam me ervoor dat ik soms zo'n ontzettend kort lontje heb t.o.v. de kinderen, maar soms ben ik doodop. En ik schaam me omdat ik soms lieg omdat het me dan even goed uitkomt. Dat doe ik niet vaak, maar soms wel...en vaak lukt het ook nog
Wat voor goede en lieve dingen zouden je kinderen over je kunnen zeggen? Probeer daar eens bij stil te staan want ik geloof nooit dat er geen mooie dingen aan jou zijn. Je zult vast veel rotgevoelens uit je leven moeten verdringen met eten, maar je bent het echt waard om daar minder alleen in te staan en je verdriet te uiten. Geef jezelf meer credits, probeer door de ogen van je kinderen te zien hoe mooi en belangrijk je bent. Uit eigen ervaring (op ander vlak) kan ik je adviseren om net zolang naar goede hulp en steun te zoeken tot je er echt wat aan hebt. Niet opgeven en voor je zelf en je kinderen verdergaan zodat je ook voor hun een goed voorbeeld bent en dat je vrolijk en met vrede door je leven kunt gaan. Dat kan jou ook lukken, zoek alle steun die je nodig hebt.
Ik schaam me omdat ik al 6 jaar minimaal contact met mijn vader heb. Ik schaam me omdat ik zo kwaad op die man ben omdat hij er nooit was voor mij en alleen maar met zijn werk bezig was. Liefde heb ik nooit gekregen van hem en daardoor ben ik nu de persoon die ik ben en eigenlijk schaam ik me dat ik hem daar de schuld van geef. Ik geloof heilig dat ik door hem moeite heb om me te uitte omdat ik dat nooit geleerd heb van hem. Van mijn moeder daarintegen wel. Maar ik schaam me daar voor.
Mijn schaamlippen! Mijn dikke buik met navelstreng breuk! ( na de bevalling) Mijn verslaving! Mssch niet de mijne maar de onze economie/kabinet! (dat is een andere discussie!).
Hier precies hetzelfde! En ik schaam me soms voor mijn hardheid naar andere mensen toe. Ik ben ook hard voor mezelf. Ik denk al snel zeur niet zo Tegelijk weet ik wel waar het vandaan komt, en dat kan ik erg moeilijk veranderen, ik zit inmiddels zo in elkaar.
Heel herkenbaar... Daarnaast schaam ik me voor mijn eeuwige gebrek aan geduld. En ik hou enorm veel van mijn eigen kinderen maar vind die van anderen maar zelden leuk en heb ze ook liever niet over de vloer. Ik zal dat nooit zeggen maar zo voel ik het wel. Ik schaam me voor mijn verleden, ik kan er niets aan doen dat dingen zo gelopen zijn, maar ik zou wel graag eens een luchtig verhaal willen vertellen als iemand er naar vraagt. En voor mijn lichaam. Ik ben een paar keer ernstig ziek geweest, bijna dood. Desondanks kan ik niet trots zijn op m'n lijf. Ik baal ervan, voelt alsof het me in de steek gelaten heeft, het ziet er ook niet meer uit als 8 jaar geleden. Ik ben hard aan het werk om er weer trots op te zijn.
Ik schaam me vooral nog om mijn lichaam. En daar ben ik al hard mee bezig om dat te veranderen maar dat gaat niet zo snel. (gelukkig... hoort ook niet zo snel te gaan) er is er 25 kg af en wil er nog meer. Heeft wel paar jaar geduurd eer die knop om was. Ook ben ik erg gebekt en zeg ik wat ik denk. Dat kan wel eens minder maar vaak bedenk ik me dat als er weer eens wat uitgefloept is.
Waarom heb je er nu niets meer aan? Je kan echt meer dan je denkt! Je kan altijd nog wat oppakken! Think outside the box!
Ik schaam me voor mijn stem.. Wil mezelf ook nooit op een filmpje zien of horen .. Ik schaam me voor mijn uiterlijk.. dan loop ik met mijn dochter over straat en heb ik het idee dat iedereen naar mij kijkt van goh wat een onverzorgde jonge moeder is dat ik schaam me ervoor dat ik liever TBM wil zijn ipv te werken durf dit ook tot op heden nog niet waar te maken Schaam me ervoor dat ik niet durf te zijn wie ik wil zijn . Bang voor ander mans reactie en of mening. schaam me ook soms voor mijn huis.. wat een troep af en toe
Een vriendin van me heeft het ook en het is echt heel erg en pijnlijk! Helaas geen tips voor je! Sterkte.
Hmm schaamte ben ik inmiddels redelijk gepasseerd, maar denk wel pijnlijk terug aan mijn schooltijd waar ik volledig ben vastgelopen door sociale angsten en faalangst en constant de bevestiging krijgen van thuis en op school dat ik te dom ben en dat ook als waarheid gaan zien. Geen opleiding gedaan dus om er uiteindelijk achter te komen dat ik juist een zeer hoog IQ heb, maar geen vaardigheden en niets waar ik echt goed in ben. Ben stiekem enorm jaloers op mensen die uitblinken in (met name) creatieve beroepen of die hun intelligentie goed kunnen verwoorden. Tegelijk ook wel acceptatie dat ik nu thuis ben als moeder, heel dubbel eigenlijk. Schaamte is er nog wel voor het vele liegen wat ik vroeger heb gedaan om toch op de een of andere manier aandacht te krijgen van mijn ouders en anderen.. En recente diepe schaamte voor de eerste 1,5 jaar van het moederschap waarin ik achter gesloten deuren een heks was, geen liefde kon voelen voor mijn zoontje en soms ronduit agressieve en suïcidale gedachten had. En dat terwijl we zo lang hebben moeten wachten.. zelfs mijn man weet nog steeds niet alles en dat maakt het nog steeds wel zwaar, hoewel het nu gelukkig onwijs veel beter gaat!
ik schaam me voor mijn borsten. Ik heb serieus 2 tepels en thats it. Ik schaam me voor de pubertijds periode, ik was echt een verschrikkelijk mens tegenover mijn ouders. ik schaam me voor de dingen die ik zeg, wat ik vind dat zeg ik zonder erbij na te denken.. Ben een echte flapuit en er zijn wel eens situaties voorgekomen waarbij ik beter mijn mond had kunnen houden. Ik schaam me dat ik 100 kilo weeg, en hierdoor 10 kilo zwaarder ben dan mijn man. Ik was vroeger 59 kilo en nu 100 kilo. Oke ik ben zwanger, maar zelfs voor de zwangerschap begon ik met 87. Zou graag weer 60-70 willen wegen (1.78 lengte) Ik schaam me ervoor dat mijn ouders bijna alles voor mij betalen. Ik ben potverdrie 21 jaar en ik kan nogsteeds niet op eigen benen staan. Elke keer krijgen we tegenslag op tegenslag waarbij ik weer om hulp moet vragen.
Voor mijn lichaam; vooral mijn borsten. Die zijn dan wel groot maar heel slap en hangend . Maar ook mijn overgewicht met daarbij een hangbuik met striae sinds laatste zwangerschap. En mijn huid, ik heb een heel bobbelige huid op mijn gezicht. En ook nog steeds snel last van pukkels terwijl ik 30+ ben....
Ik wil ten eerste een hele dikke knuffel aan jullie allemaal geven. Want een eerlijkheid en kwetsbaarheid. Ik schrik ook wel van de verhalen van sommige, hoe weinig zelfvertrouwen er is. Ik wil alleen maar zeggen; je bent meer waard dan die gedachten. Je bent een parel! Mijn grootste schaamte komt uit het verleden en dan misschien vooral het feit dat sommige dingen me nog steeds wat kunnen doen als ik er aan denk. Soms zou ik dingen willen wissen. Maar gelukkig wordt relativeren steeds makkelijker.
Dit. En voor mijn stomazakje Ik ben bnag dat mensen soms kunnen zien dat een zakje onder mijn trui of t shirt zit. Soms heb ik het idee dat mensen bewust kijken.