Lieve meiden, Morgen is mijn uitgerekende datum en ik krijg het ineens spaansbenauwd. Tot nu toe aardig mijn kop in het zand kunnen steken maar nu kan ik er echt niet meer onderuit, ik moet bevallen. Het engste vind ik, de gedachte dat ik het niet kan, dat ik hem er niet uit krijg, dat het niet past, dat er wat met de baby gebeurd, dat ik in paniek raak, de pijn niet onder controle krijg. Het idee dat er zo'n heel lichaampje door zo'n krap iets moet, straks blijft ie steken met zn schouders ofzo! De gedachte, zoveel vrouwen hebben dit gedaan en ik kan het ook, werkt nu even niet meer. Ik probeer het te relativeren, maar kan er wel wat hulp/tips bij gebruiken want ik weet het niet meer hoor! Hoe blijf ik rustig als het begint, want heb het idee dat ik dan een angstaanval krijg! Ik weet niet hoe dit me ineens zo overvalt...maar het voelt wel in ieder geval wel lekker om het even van me af te schrijven hier.
Ik heb geen idee hoe je te kalmeren, want dit wordt ook mijn eerste bevalling. In elk geval fijn dat je het hier even van je af schrijft. Hoe is je partner er onder?
Mijn vriend zegt, laat het allemaal maar over je heen komen, het gaat pijn doen maar je kan niet meer terug, blabla. Alsof dat me helpt :x Bah, ik wil gewoon niet. Maar ik wil wel mijn baby. Vanochtend voelde ik 'm een tijd niet, kreeg al helemaal de zenuwen. Op dat soort momenten denk ik, het kan me niet schelen wat er gebeurt, als jij er maar gezond uit komt.
Hi babsien. Nou ik had precies hetzelfde als jij. En precies waar jij bang voor bent, is bij mij gebeurd. Mijn kindje bleef steken met haar schouder. Maar joh zélfs als dat gebeurd dan hebben ze zoveel manieren om je te helpen en om het in goede banen te leiden! Ik heb écht een dramatische bevalling gehad maar dan nog is het t allemaal waard hoor! Zo verschrikkelijk is het allemaal niet en het is met een dag ook meestal allemaal weer voorbij. Succes!
Sorry, ik moet ontzettend hard lachen om je reactie. Je bedoeld het vast goed maar dit is echt een '-1' haha.
Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar DE tip is om te proberen je angst te laten varen... Jouw lichaam is er op heel veel verschillende manieren op gebouwd om een kind ter wereld te brengen. Een paar dingen die goed zijn om je te beseffen: - Tijdens je bevalling maakt je hele lichaam plek voor je kind om er uit te gaan. Alles verweekt en wordt soepel, opdat je kindje er makkelijk door kan. Ook je bekken, het 'krapste' stuk van de route, worden soepeler om plek te maken. - Je lichaam maakt zijn eigen pijnstilling aan, endorfine. Endorfine heeft een pijnstillende werking die vergelijkbaar is met morfine. Kun je nagaan, behoorlijk sterk... Probeer je goed te realiseren dat je lichaam (o.a. Door deze processen) met je MEE werkt! En jij kan je eigen lichaam ook helpen door te proberen te ontspannen. Sterker nog, je kunt je eigen lichaam behoorlijk tegenwerken als je van de angst verkrampt. Bijvoorbeeld: Als je je schrap zet voor de pijn, verkrampen al je spieren. Kramp maakt je lichaam (en dus de uithang voor je kindje) juist stugger in plaats van soepeler. Nog een voorbeeld: Zoals ik al schreef wordt er bij een bevalling lichaamseigen pijnstilling aangemaakt. De grootste vijand van endorfine is.... adrenaline. Adrenaline doet de werking van endorfine teniet. En laat adrenaline nou net het hormoon zijn wat vrijkomt bij angst... Voor de duidelijkheid: ik probeer je ABSOLUUT niet te vertellen dat je straks een horrorbevalling over jezelf afroept als je je angst niet onder controle krijgt. Je wordt goed begeleid Door mensen die precies weten hoe ze jou kunnen helpen, ook als je echt pijn hebt of als er iets mis gaat. Wat ik wél probeer te zeggen is: vertrouw op je lijf en je eigen kracht. Jij kan dit, je lijf is er voor gemaakt. Ik weet dat je al dicht bij je uitgerekende datum bent, maar kijk eens of je nog iets kunt vinden over hypnobirthing. Dat is een methode bij uitstek die je helpt te vertrouwen op je lichaam en te oefenen met ontspanning. Ik kan het je aanraden! Op Internet zijn veel filmpjes te vinden van hypnobirthingbevallingen (geeft moed om te kijken, want die zijn heel kalm en relax! ), maar ook ontspanningsoefeningen van hypnobirthing (zoek maar eens op rainbow relaxation op Youtube). Ik hoop dat je hier nog wat aan hebt op de korte termijn. Als ik je nog verder op weg moet helpen, mag je me gerust PBen!
Je reactie en angst is helemaal normaal heeft elke vrouw in zekere mate vooral bij een eerste... Net als n achtbaan in gaan je weet dat op het einde je blij zult zijn maar zolang je niet weet hoe snel en eng die is ben je doodsbang.. Jouw lichaam is gemaakt om te bevallen vertrouw erop.. Als je straks echt gaat bevallen is die angst weg want je lichaam neemt t over en je hebt geen tijd voor angst.. Komt goed echt wast het is het mooiste wat er is
Toen ik bijna moest bevallen had ik dat ook een beetje. Maar ik dacht toen; het is net als dat je vroeger heeeel erg uitkeek naar een schoolreisje en daar de hele week al zenuwachtig voor was. En als je dan eindelijk ging, had je natuurlijk nergens last meer van. Zo is 't ook een beetje met je bevalling; hoe dichterbij t komt, hoe zenuwachtiger je wordt, maar als 't eenmaal begint zijn de zenuwen weg hoor. En je kunt het! En nee het is geen pretje, maar als je kindje er eenmaal is, dan is 't het zooo waard. Cliché maar zo waar! Niet dat ik nu een schoolreisje wil vergelijken met een bevalling Maar ik wil maar zeggen dat je niet bang moet zijn voor een paniekaanval als't begint!
Ik herken het ook. Ik lag in het zh met 3cm ontsluiting, de ochtend was het niet meer geworden dus ze gingen mn vliezem breken en aan het infuus zetten met wee opwekkers. Ik kreeg het echt even benauwd, nu gaat het gebeuren, ik kan het niet, ik wil niet, kan ik het moederschap wel aan ? Ik heb geen pijn ervaren tijdens de bevalling tijdens mijn weeenstorm was ik zelfs nog lekker aan het eten. En wanneer het hoofdje staat lijkt het eigenlijk alsof je echt een week niet gepoept hebt en het brand een beetje.( maar misschien kwam dat brand gevoel omdat im geknipt werd) Maar echt geen centje pijn gehad! Succes
Probeer inderdaad wat mooie hypnobirthing filmpjes op youtube te bekijken. Dat stelt mij echt gerust. Zo zen probeer het te zien als een mooi iets, zo veel vrouwen kunnen het, waarom jij niet? Ik probeer het echt als een uitdaging te zien en ik ben ontzettend benieuwd hoe het allemaal gaat. Voor je het weet is het weer voorbij en heb je een prachtig kind in je handen!
Je lijf kan dit en mentaal kan je het ook. En man... wat ben je daarna trots op jezelf en je lijf! Je hebt een kind op de wereld gezet. Zet 'm op!
Mijn uitgerekende datum was gisteren. Dit is ons 3e kindje en ik heb het ook weer dat ik me over van alles druk maak. Maar echt zodra je bezig bent dan kun je niet eens meer ergens aan denken. Het is echt dat je jezelf van tevoren drukker maakt dan dat je achteraf had hoeven doen. Mijn eerste kwam met 40+4 vanzelf en de 2e is ingeleid met 41+5. Heb nu zo'n last van mijn bekken en lopen dat ik alleen nog maar wil bevallen ze moet er toch een keer uit. Maak me nu druk over of deze baby nu uit haar zelf komt want dat vond ik toch fijner. Bij elk krampje heb ik hoop maar nog niks. Dat wachten is gewoon verschrikkelijk. Komt allemaal goed joh en straks ben je zo blij als je kindje op je buik ligt. Niets is mooier!
Heel begrijpbaar! Het is iets dat je nog nooit eerder hebt gedaan of iig niet vaak en oefenen kan ook niet. Mijn tip: probeer je af te leiden met leuke/andere dingen en als de angst echt weer opspeelt, herhaal de clichés bij jezelf. Want hoewel de clichés clichés zijn, ze zijn toch echt waar! En zeg nou zelf, als zelfs die ene domme doos het kan van je werk/omgeving/sportclub/etc dan kun jij het toch helemaal! 😉 Succes en veel plezier straks met je kleintje en partner!
Blijf op je ademhaling letten zodat dat onder controle blijft. Ben nu zwanger van de 2e en schiet alweer in de stress als ik eraan denk dat ik over een paar maanden weer moet. Maar..... Mijn eerste was zo een mooie ervaring. Beetje vals gespeeld omdat ik verdoving had maar dat vond ik echt nodig na 3 dagen rugweeen. Nee, die waren niet lekker maar uiteindelijk wel te doen. Met 10 cm onsluiting geen verdoving meer gekregen maar het was echt heel goed te doen. Toen ik eenmaal mocht persen was hij er na 2x uit. Op dat moment voel je een oerkracht, zo bijzonder. Nogmaals, blijf rustig ademen, laat het over je heen komen en geniet ervan. Je kan het, zeker weten.
Bedankt dames voor jullie reacties. Tsja t is ook gewoon zo dat ik wel moet, ik heb geen keuze en geen idee hoe t gaat lopen en wanneer t gebeurt dus dat maakt me ook zo nerveus. Ik ben er nu ietsje rustiger onder..
Ik had dat ook; op het moment dat ik uitgerekend was (12 augustus 2013) was ik ook bang voor de bevalling. En wat denk je wat er gebeurde? Mijn kindje bleef zitten. Ik heb de hele week gewacht en ik had het op dag 4 even niet meer. Ik was er helemaal klaar mee; met de angst, met het wachten, met het zwanger zijn, met het bevallen - het was gewoon klaar. De zwangerschap beheerste mijn leven. En toen ging ik naar de bioscoop, lekker shoppen, lekker slapen, uitrusten, series kijken, en gewoon relaxen en chillen. Rustig aan. En op het moment dat ik dacht: ja, nu ben ik er klaar voor, ik kan dit helemaal aan - kwam er gewoon rust over mij heen. Ik ging relaxed naar het ziekenhuis en liep zelf naar binnen om kwart voor elf 's avonds. Een paar uur later was mijn mannetje er al; gezond en wel. Geboren om 02:06, 19 augustus - een week later dus. Ging dus behoorlijk snel en helemaal perfect. No stress. Je kindje komt wanneer hij/zij komt. De angst is wel te begrijpen, maar nergens voor nodig. Je lichaam kan dit zeker weten aan en hoe rustiger je er zelf in blijft staan, hoe beter het kan gaan. Nu hoop ik dat je een minstens net zo chille bevalling krijgt als ik; maar zelfs als dat niet zo is, ben je in goede handen. Laat het maar gewoon over je heen komen. Rustgevend muziekje erbij en dergelijke... Ik had gewoon nog een weekje nodig. Haha.
komt goed meis. wij vrouwen zijn hiervoor gebouwd. mijn moeder zegt altijd: het kietelt niet. probeer vooral rustig te blijven. je hebt het niet onder controle, laat het dus los. probeer er in mee te gaan wordt mij altijd vertelt. succes en sterkte en je krijgt een mooi cadeautje wat het allemaal waard is.
Dat je niet weet wat er gaat gebeuren is bij de eerste super spannend. Ik vond: kennis is macht! Dus heb veel gelezen over de fases van de bevalling. Dus eerst de ontsluitingsweeën en wat kun je doen, dan de persfase, etc. En bedenk: angst is je slechtste raadgever. Heb vertrouwen in jezelf, in je lijf en je baby. Ik zag het ook wel een beetje als teamwork...de baby geeft een signaal en dan mag jij! Verdiep je anders in ademshalingtechnieken. Dit heeft mij heel erg geholpen. En ik was ook erg bang om in paniek te raken. Maar dat heb ik helemaal niet gedaan. En als je in het ziekenhuis bevalt of thuis, er is altijd iemand bij je om je te steunen en te coachen, naast je partner! (hij moest er gewoon zijn wat mij betreft en verder niets ) Bevallen is heel erg bijzonder!
Dit! Lees mooie bevallingsverhalen en kijk mooie filmpjes! Laatst ben ik hier een draadje gestart met mooie verhalen, zal 'm even voor je opzoeken. edit: http://www.zwangerschapspagina.nl/de-bevalling/587913-mooie-fijne-bevallingsverhalen.html