We waren er echt over uit. Geen derde. Maar ik heb vorige week met de menstruatiecup mijn spiraaltje naar beneden getrokken en vanochtend bleek dat deze niet teruggeduwd kon worden. En dus ben ik weer spiraalloos. En zat ik te huilen bij de huisarts omdat ik opeens weer actief actie moet ondernemen om niet zwanger te worden. En daar heb ik opeens heel veel moeite mee. Vorige week op kraamvisite geweest en tot overmaat van ramp was de huisarts ook zwanger. Het was gewoon even teveel. Dus ik weet niet of het gevoel weggaat. Ik dacht van wel, maar zit er opeens weer middenin.
Oh jee Femkes, dat is ook niet leuk! Ik vond zwanger zijn juist geweldig, zou dat zo graag nog eens meemaken! Maar helaas..
Bij mij ging het gevoel weg toen ik het leeftijdsverschil tussen de jongste en evt nog een kindje echt te groot vond worden. Dat gevoel kwam ineens, en was blij dat ik ook rust kon voelen, en mijn gezin wel compleet is. Maar ik heb het echt jaren gehad hoor, het verlangen naar een derde kindje. Nog een keer zwanger zijn, bevallen, kraamtijd....Maar het gaat echt over!
Hier ging het niet over... Omdat een derde me niet handig leek, heb ik het jarenlang genegeerd. Tot ik na 6 jaar opeens dacht: 'het gaat niet weg, echt niet!'. Een maand later was ik zwanger... Nu hebben we dezelfde twijfels over een vierde. Ik geloof niet dat ik na een vierde nog een vijfde zou willen. Dat lijkt me echt een 'groot' gezin en dat ambieer ik niet (beetje zelfkennis...ik geniet teveel van met een boek op de bank liggen om écht een heel groot gezin te willen hebben). Maar een vierde lijkt me toch nog wel heel leuk. Ik kan ook nog niks weg doen. Mijn man twijfelt net zo hard. Ik zeg wel eens: 'laten we het maar gewoon doen, anders gaan we over 6 jaar alsnog voor de bijl en het is leuker als ze samen opgroeien'.
Hier altijd een groot gezin gewild.. na elk kind direct kriebels voor de volgende gekregen en die gingen pas weg als ik weer zwanger was, of dat nou 2 of 4 jaar duurde. Maar na de 3e was dat gevoel er niet. En nu 5 maanden later is dat er nog niet en gaat ook niet meer komen. Het gevoel dat het klaar is wordt alleen maar sterker. Ik moet zelfs niet meer denken aan zwanger zijn en weer een baby krijgen. Elke mijlpaal kan niet snel genoeg zijn en kan niet wachten tot ze ouder is. Mede door de problemen oa met voeding maar ook omdat ik gewoon echt klaar ben. Ik geniet vollop van haar maar dat gevoel dat alles veel te snel gaat wat ik bij de andere 2 had is totaal niet aanwezig. Hier geld het dus dat dat gevoel niet weg ging tot na een nieuwe bevalling haha.
Nee hier niet, voor een derde dan. Gelukkig is ze er nu En het gevoel van er nog 1 willen zal bij mij nooit verdwijnen (ten minste, totdat ik niet meer vruchtbaar ben ) maar dat wijt ik aan de hormoontjes. Het gezin voelt nu wel meer 'af'. Ik zal er ook vrede mee hebben als het nu klaar is. Dat gevoel had ik na de tweede niet. Toen het even leek dat er ook nooit meer een derde zou komen heb ik het echt ook even heel moeilijk gehad.
Ik heb altijd gezegd dat ik nog een 3e wilde..... Mijn man altijd dat hij het er bij 2 wilde houden.... Na de geboorte van de 2e hebben we het onderwerp geparkeerd tot hij 1 jaar was, toen wilde mijn man nogsteeds echt, echt niet.... Pas toen de jongste 3 was heb ik het idee van een 3e los kunnen laten. We waren op vakantie en ze waren samen zo lief aan het spelen, we hoefden in ene niet meer alles om een kleintje heen te plannen, te zorgen en constant voor entertainment te zorgen.... En toen bedacht ik me in eens "het is goed zo". Sta er nog steeds zo in en vind het leeftijdsverschil nu ook gewoon te groot worden.
Ik hoop dat het ooit weg gaat... Lang geroepen dat 2 kindjes genoeg was en dat we klaar waren. Toen afgelopen mei toch besloten dat de wens voor een 3e er was en spiraal er uit laten halen. 2e ronde meteen zwanger maar dat ging naar 3 dagen al mis. En heel raar... het voelde niet heel verdrietig dat het mis ging. Ik zag ineens ook wel beren op de weg, weer helemaal opnieuw beginnen, stuk vrijheid inleveren enz. Begin deze maand besloten om het bij onze 2 kinderen te laten. Mijn verlangens zijn meer naar nog een keer zwanger zijn, echo's, naar de verloskundige, mooie dikke buik, bevallen, die 1e ontmoeting enz. Dat mis is echt vreselijk. Maar echt nog een kindje erbij.. nee denk niet dat het zover gaat komen.
Bij de 1ste 2de en 3de nooit het gevoel gehad om klaar te zijn.. Na d 4e twijfelde ik nog.. Maar nu de jongste is 1,5 jaar geen baby meer en red zich zelf.. Zijn oudere broertje zit volop in de peuterpuberteit ppffff .. En juist mijn laatste baby was een huilbaby een ' ik wil niet slapen baby 'een ik spuug veel baby (reflex ) een premature baby die echt niks kon hebben elk klein hard geluidje was zoonlief in paniek .. Ik heb wat nachten met zoonlief gelopen .. Ook veel ziekenhuis opnames tijdens mijn zwangerschap en na 10,5 uur weeën ook nog een spoed keizersnede waarbij zoonlief bijna een engeltje was .. Na 3 vaginale 'goede zware' bevallingen dan en super baby's .. Dus wij zijn genezen en JA ik ben klaar .. De 'vrij heid ' vind ik ook wel erggggg lekker hoor en dat word alleen maar meer .. Over een jaar gaat zoon nummer 3 naar school .. Ik kan niet wachten hoor...
het is fijn om julie verhalen te lezen, te horen dat ik niet de enige ben die worstel met het velangen van nog een babytje, wij hebben onze twee groten van 6 en 4 en een baby van nu 5 maanden. na de twee groten was ik er klaar mee. mijn man wilde graag een 3e. en ik ging overslag, en we gingen er volledig voor. tijdens de zwangerschap waren we al aan het fantaseren over een 4e. want het is leuk om zo samen optegroeien als de twee groten, dat zijn echt dikke vrienden. nu wil ik zo graag snel voor een 4e gaan. mijn man wil even afwachten en zegt eigenlijk nu nee... maar hij laat zijn verstand spreken. hij is nu zonder werk gevallen en dan is het dus mss wel verstandig om niet onmiddelijk voor dat 4e te gaan. maar ik wil het zo graag (de eerste keer dat ik dat gevoel heb wanneer ik nog een baby heb). mss als mijn man weer vast werk gevonden heeft en we financieel sterker staan. maar nu hij ook thuis is hebben we samen zo kunnen genieten van ons klein mannetje. en van de twee andere kids. mss denk ik er wel anders over als ik 1 dec weer ga werken en als mijn man dat ook een baan heeft kan het mss wel heel druk worden met onze 3 schatten, nu leven we mss in een bubbel met ons babytje en de enige uren dat we in het oog moeten houden zijn wanneer we de groten naar school moeten brengen. en als deze thuis komen is alles klaar en aan de kant zodat ik veel tijd heb voor hun... dus ik zal best afwachten wat het echte leven brengt...
Echt weg? nee. Maar het gevoel is zoveel midner dan na nummer 2. Ik geniet met volle teugen, en als ik denk dat ik en straks weer een baby bij heb, dat ik die boven in slaap moet voeden terwijl de nu jongste dan beneden alleen is, zou me al stress geven. Ik vind het fijn dat ik relaxed voor haar ben, ik alle aandacht heb. Dat heb ik enorm gemist tussen nummer 1 en 2 die 20 maanden schelen. Het is goed zo. Maar de kriebels gaan nooit helemaal weg, maar dat tergende oergevoel en constante twijfels heb ik nu niet meer.
Grappig, ik liep deze week rond met het plan om dezelfde vraag te posten, en toen bleek dat niet meer nodig te zijn! Ik had het met andere woorden zelf kunnen geschreven hebben. Blijkt dus dat ik niet de enige ben met deze twijfels en gevoelens . Wij hebben er twee, eentje van 5 en eentje van 3 en het begint net allemaal wat makkelijker te worden...maar af en toe begint mijn man weer over een derde! Dan steken de kriebels natuurlijk direct terug de kop op, maar na een nachtje erover te slapen, ben ik weer terug heel praktisch: we hebben geen slaapkamer over, het begint net allemaal wat te lopen, we moeten een grotere auto, mijn ouders gaan denken dat we gek geworden zijn, drie kids later naar hobbies brengen en afhalen... Zoals ik al op zoveel plaatsen gelezen heb: het hart zegt direct "ja", maar het verstand zegt "nee nee nee". Ik zou gewoon definitief moeten beslissen van "nee, we houden het bij twee", maar dat kan ik ook weer niet . Gek word ik soms van mezelf, maar ik ben in elk geval blij dat ik niet alleen ben !
Pffff ik denk het bij mij niet 😓 Ik heb 2 zoontjes van 2 en 4.. Ben verlaten door mijn ex voor een ander, en nu gelukkig met een ander. Hij heeft een heeeele grote kinderwens. Hij is zo lief voor mijn kindjes 💕 Maar ben bang dat ik er straks weer alleen voor sta.. Dus mijn twijfels zijn groot. Maar wanneer heb je zekerheid over iemand? Ik ging 13 jaar met mijn ex, en nooit aanzien komen dat hij vreemd zou gaan.
Met 1 brok in mijn keel dit topic gelezen.. Wij hebben maar 1 kindje en wil zo graag nog een kindje.. Mijn man zegt niet van: 'Ik wil het echt niet' maar het hoeft niet voor hem. Er wordt dus ook geen actie ondernomen.. Ik ben via IUI zwanger geraakt. Gebruik geen anticonceptie maar weinig hoop om zo zwanger te raken.. Maar alles in mijn lichaam schreeuwt om een 2e kindje.. Ik wil het zo graag.. Mijn beste vriendinnetje is nu 30 weken zwanger. Ben heel blij voor haar maar ow wat vind ik het moeilijk. Ze heeft veel spulletjes van mij geleend, ben nog niet zo ver dat ik iets af kan geven of verkopen.. En soms ben ik gewoon jaloers.. Vind het moeilijk om ermee om te gaan..
Ik ken jou en je man natuurlijk niet, maar zoiets moet je dan toch samen kunnen bespreken? Als jouw wens zo groot is, en hij heeft eigenlijk geen bezwaar... dan kan ik me er niets bij voorstellen dat je er mee rond blijft lopen. Kinderwens, zwangerschap etc is toch iets dat je samen beleeft?
Bedankt voor je reactie! Het ligt idd wel iets gecompliceerder dan ik hierboven uitleg.. Wij kennen elkaar 15 jaar waarvan we 10 jaar een relatie hebben. Mijn man is voor mij naar Brabant verhuisd, ik wilde graag trouwen en zijn getrouwd( mijn man heeft altijd gezegd, ik trouw maar 1 keer en is lang voor mij al getrouwd geweest. Ik wilde graag een hond, er is alweer 5 jaar een hond De enige wens van mijn man is: Naar India verhuizen( hij komt gewoon uit NL) maar ik wil en kan niet naar India verhuizen. Mijn man voelde zich daar thuis en heeft ook echt een depressie gehad thuis door de heimwee. Gelukkig kunnen we heel goed praten over onze wensen en gevoelens. En hij heeft zoveel wensen van mij vervuld dat ik deze wens ook niet weer aan hem op wil leggen. Klinkt misschien een beetje raar maar ik hoop dat ik het duidelijk heb uitgelegd.
En daarbij hadden we ook half/ half afgesproken niet meer de MMM in te gaan. Ik heb bij de IUI ook hormonen moeten gebruiken en soms vond ik het hele proces best heftig
Bij mij is het gevoel teruggekomen Was na de tweede helemaal weg, iig om zelf nog een kind op de wereld te zetten. Wel nog een prachtige pleegdochter (nu net zoveel onze dochter als bio-kids) gekregen. En de 'klapperende eierstokken waren echt weg, al jaren. En toen begon het toch weer te kriebelen