De nachtmerrie die ons een dochter bracht en weer af nam..

Vorige week voelde ik me niet heel lekker, veel last van buikkrampen. We hadden een weekend weg gepland staan en dit wilde ik niet verpesten. Paracetamol en gaan. Onderweg richting ons weekendje merkte ik mijn bloedverlies op en na een telefoontje met mijn VK hebben we besloten naar het dichtsbijzijnste ZH te gaan.

Met mijn 23 weken kwamen we aan in een regioziekenhuis. Wat heb ik al oneindig vaak herhaald deze week: waren het er maar 24.

We werden direct opgevangen in het ZH en kregen ook heel snel het hartje al te horen van ons meisje. Wat een opluchting. Vervolgens was het lang wachten tot meneer de gynaecoloog tijd voor ons had, hij liet lang op zich wachten en nam me uiteindelijk mee voor een echo. Maar hij maakte zich geen zorgen zei hij. Na een echo waar hij niets vreemds over zei deed hij onderzoek en waren zijn woorden: 'O lieverd ik zie de vruchtzak, dit is niet goed'. Gevolgd door een inwendige echo waar hij uitgebreid zijn assistent ook nog even naar wilde laten kijken, dit was een mooie kans die zich niet vaak voor deed voor haar. Terwijl hij mij net had verteld dat dit bijna nooit goed af loopt. Laat ik hem en zijn assistent toch maar zijn zin geven dacht ik, dan doet hij wellicht zijn best voor mij en mijn dochter.

Meneer de gynaecoloog maakte nog een grapje of ik geen week bij de 23 weken bij kon snoepen. Trots zei ik nog dat ze echt 23 weken was. Had ik toen maar geweten...

Ik mocht nog terug lopen naar mijn eerste kamer en vervolgens moest ik plat op bed, mijn bed gekanteld en ik mocht er niet meer uit komen. Niet meer zitten, niet meer naar het toilet, etc. Misschien kon ik een week daar in het regioZH blijven en dan door naar een academisch ZH, waar ze mijn kindje pas vanaf 24 weken zouden willen behandelen.

De krampen die ik al dagen ervoer bleken dus weeën te zijn, wist ik dat. Ik kreeg een weeën remmer en meneer de gynaecoloog zou een academisch ZH bellen en bij me terug komen. Ik vroeg hem zijn uiterste best te doen, ik voelde aan dat hij er zelf weinig hoop in had.

Heel veel uren later, eenmaal op de kraamafdeling van het ZH, bleef ik vragen om meneer de gynaecoloog en de uitkomst van zijn belletje. Toen hij eenmaal kwam vroeg ik mij af of hij het überhaupt geprobeerd had. Mijn kindje was te jong, mijn weeën kwamen al zo vaak, ik moest er maar aan geloven, was de strekking van zijn verhaal. De hele dag heb ik om hulp gevraagd, maar alle doktoren en verpleging reageerde niet of traag. Ik verwacht geen hotel, maar als ik terug kijk heb ik simpelweg geen hulp gekregen. En natuurlijk trekt mijn hoofd de conclusie dat ik in een academisch ZH wel serieus was genomen. Dat ons meisje daar wel een kans had gekregen.

Mijn ontsluiting werd niet bijgehouden, gaf risico op breken van de vliezen. Ik gaf precies aan wat ik voelde en of mijn weeën vaker kwamen, maar er werd niets gedaan met die informatie. Op een gegeven moment kwamen de weeën zo vaak en kwamen dokter en verpleegster mij even vertellen dat het door mij zelf langer duurde dan nodig, ik moest het maar los laten. Die lui snappen dus echt niet dat mijn onbewuste mentale kracht, wat ik niet onder controle had, niet van plan was mijn kindje te laten sterven. Mijn kindje wie ik de hele dag nog voelde schoppen, haar sterke hartslagje, zij was er nog niet klaar voor, dus ik ook niet.

Na eindeloze weeën en veel druk van mijn lijf en druk van de verpleging, heb ik zo hard geperst dat met een giga klap de vliezen braken. Daarna verdwenen de weeën en heb ik mijn meisje voor het laatst voelen schoppen. Ze hadden ons verteld dat ons meisje er keurig voor lag en dat ze ongeveer een half uur bij ons in leven zou zijn voor we weer afscheid moesten nemen. Maar door de grote kracht bij het breken van de vliezen, is ons meisje omgedraaid. Tijdens alle persen daarna is ze in stuit komen vast te liggen. De weeën bleven uit, enkel wat druk voelde ik op de achtergrond. Het duurde te lang allemaal, het klem zitten en het persen. Toen ze eindelijk geboren werd was ze er al niet meer. Ons gezonde meisje met alles er op en er aan, zo prachtig, maar ze had de bevalling niet overleefd.

Ik sta volledig in mijn recht door nu alles en iedereen de schuld te geven van het feit dat ons ons mooie meisje is afgenomen. Maar vooral dat regioZH krijgt het er in mijn hoofd flink van langs. Haar maten waren verdorie die van een 24 a 25 weken oude baby. Maar vanwege het getalletje 23 hebben wij en heeft zij nooit een kans gekregen. De hele dag heeft de verpleging ons voor mijn gevoel links laten liggen. Er werd mij niet gezegd dat ik moest puffen, of ik moest puffen, hoe ik moest puffen. Wat me te wachten stond. Ik wist nog niets. Mijn man en ik bleven hopen op een wonder, maar tegelijk zagen we dat de medici ons allang opgegeven hadden.

Met 23 weken zijn we grijs, heeft ons meisje geen kans gehad. Met 23 weken ben ik voor mijn werk een simpele ziekmelding en krijg ik geen bevallingsverlof. Terwijl mijn lichaam mij nog dagelijks met de bevalling confronteert. Met 24 weken zeg ik niet dat ons meisje het wel had overleefd, maar dan had ze een kans gehad. Dan hadden we naar een ECHT ziekenhuis gemogen. Dan hadden ze misschien wel alles op alles gezet om mij, mijn weeën en ons kindje in de gaten en onder controle te houden. Met 24 weken had ik recht gehad op 16 weken bevallingsverlof, niet dat ik nu al kan zeggen hoeveel tijd ik nodig heb. Maar hoe hard en hoe krom deze zieke situatie al voor ons is, wordt nog even harder gemaakt door het getalletje 23. Het verschrikkelijke doem getal en tegelijkertijd ons mooie getal want zoveel weekjes oud is onze dochter geworden. Al waren haar gezondheid en willetje van plan om nog veel ouder te worden.

Onderzoeken lopen, uitslagen komen nog, al hebben de artsen me niet echt het vertrouwen gegeven dat ik er op moet rekenen dat er iets uit komt. Waarschijnlijk zal de oorzaak onbekend blijven, zijn hun eigen woorden. Of mijn baarmoedermond is niet sterk genoeg, of een infectie of andere mysterieuze reden heeft de weeën doen starten.

Bedankt voor wie dit hele verhaal heeft willen lezen en bedankt als je een reactie wilt geven. Ik vind het gek genoeg fijn om te lezen dat ik niet alleen ben en dat meer mensen dit helaas door hebben moeten maken. Wat was bij jullie de oorzaak al is die al gevonden? Hoe is het de tijd/jaren er na gegaan? Zijn er mensen in dezelfde situatie als ons die wel in een academisch ZH waren toen het nodig was?

Bedankt.

 

* Dankjulliewel *