Mijn vriend en ik zijn drie jaar samen en over zo'n zes weken verwachten wij ons eerste kindje. De zwangerschap was niet gepland en is alleen maar voortgezet omdat ik het kindje wilde houden. Mijn vriend had t liever niet gehad, maar vond niet dat hij me mocht dwingen het te laten weghalen en wil niet weglopen voor z'n verantwoordelijkheden. We hebben best een moeizame relatie gehad omdat er heel veel gebeurd is. Ik kwam uit een slecht huwelijk met twee kinderen, waar nog steeds veel gedonder om is. Ik ben vorig jaar depressief geweest en wilde een einde maken aan m'n relatie. Toen heeft m'n vriend zo hard z'n best gedaan om me te laten inzien wat ik wilde weggooien. Toen het beter ging hebben we het weer geprobeerd en ging het even super goed. Maar al snel deed m'n vriend niet meer zo z'n best, hij had me immers terug. Ik vond dat we er nog lang niet waren, maar hij vond vooral dat t nu mijn beurt is om me te bewijzen. Dit vond ik zo moeilijk, want hij bewaarde een soort afstand. Alsof hij zichzelf beschermde voor een eventuele terugval van mij. Die afstand is altijd gebleven en heb ik enorme moeite mee. We zijn nauwelijks intiem, en toen bleek ik ineens zwanger. Ik wilde heel graag een kindje van hem, maar we waren er niet mee bezig omdat hij "z'n leven nog niet op wilde geven" en ik denk ook omdat er nog te weinig vertrouwen was in de relatie. Hoe blij ik ook was, ik was ook geschokt. De timing was totaal verkeerd en ik was bang dat m'n vriend het vreselijk zou vinden. Ik huilde zowel van blijdschap als van honderd andere gevoelens na de positieve test. En het was m'n vriend die een arm om me heen sloeg en zei "Nou nou, de wereld vergaat niet". Ik was blij met die reactie, maar hij vroeg me wel meteen na te denken over of ik de zwangerschap wilde doorzetten. Hij zou me niets verplichten en loopt niet weg voor z'n verantwoordelijkheid, maar zijn persoonlijke voorkeur om het te beëindigen ontging me niet. Maar ik wilde niet denken aan een abortus. Ik was zwanger van de man van wie ik houd en hield al van mijn kindje. Mijn vriend heeft me dit nooit aangerekend, maar toch merk ik soms dat hij het liever anders had gewild. De afstand blijft. Hij is niet heel betrokken bij de zwangerschap. Hij doet soms pijnlijke uitspraken, zoals dat het mijn "schuld" is dat er nu een baby komt, zoals dat we moeten verhuizen terwijl hij helemaal niet weg wil uit dit huis, zoals dat hij straks "niets meer kan wat hij wil". Het komt allemaal zo op me over alsof ik en de baby zijn leven verpesten. En op andere momenten heb ik vertrouwen. Mijn vriend kan soms ook heel trots praten over de baby, en hij koopt allemaal kleertjes voor de baby als hij iets stoers ziet. Die dingen doen me juist weer heel goed. Maar affectie is er ook niet. Mijn vriend vindt zwangere vrouwen totaal onaantrekkelijk, en ik ben geen uitzondering. Ik merk de "afkeer". Als ik toenadering zoek, houdt hij het op alle manieren af. Ik mis het daardoor heel erg, voel me keer op keer afgewezen en onzeker. Ik krijg vaak te horen hoe "reuze" ik ben, dat m'n huid er niet mooier op geworden is en dat hij zich afvraagt of ik straks wel weer fit kan worden. Ik heb niet echt een fijne zwangerschap. Ben veel misselijk geweest en m'n eetlust is weg. Ik heb dan ook erg vaak commentaar gekregen dat ik niet goed eet. Dat ik me niet moet aanstellen. Dat ik gezonder en gevarieerder moet eten, en dat het dan vast beter gaat. Ik voel me totaal onbegrepen. En onaantrekkelijk. En onbegeerd. Ik krijg nog wel een kus voor hij gaat werken, maar dat voelt zelfs als een "moetje". Ik mis hem gewoon zo erg. Daarnaast is hij vooral met zichzelf bezig, met z'n nieuwe baan en met van alles wat hij wil doen. Ik voel me gewoon zo alleen in mijn relatie. Soms vraag ik me af of ik niet beter af zou zijn zonder hem, maar ik hou heel veel van hem, ik wil graag samen dit kindje opvoeden en ik hoop gewoon zo dat mijn vriend straks helemaal bijdraait en verliefd is op z'n zoon, en mij weer als aantrekkelijk kan zien, ipv als de dikke, opgezwollen broedmachine. Want zo voel ik me, en ik denk mede door zijn houding tegenover mij. Ik wil hem niet kwijt, maar ik weet ook niet zo goed hoe ik hier mee aan moet.
Heeremeisje: Ik kan me voorstellen dat je je heel erg alleen voelt. Ik herken het wel. Zit in een soort gelijke situatie. Ook ongepland zwanger, twee oudere kinderen uit een eerdere relatie. En mijn man heeft in het begin van de zwangerschap ook aangegeven dat hij de zwangerschap wilde laten afbreken. In het begin hebben we ook heel moeilijk contact gehad. Het was zo emotioneel beladen. Nu nog steeds wel geeft hij aan dat hij bepaalde dingen gaat missen als de kleine er straks is, en ook plannen die we gemaakt hadden over als mijn kinderen groter zouden zijn, die kunnen nu niet meer. Ja, dan moeten we nog 15 jaar wachten. Het zijn zijn gevoelens en die kan je niet veranderen. Geef het wel bij bijvoorbeeld de verloskundige aan dat je je zo voelt. Praten lucht al op. En het helpt ook om het minder 'groot' te maken. Vergeet niet dat het jouw gevoelens zijn en dat deze op het moment heel erg gekleurd en vergroot worden door de hormonen. Waar dezelfde opmerking voor je zwangerschap geen enkele impact had, komt deze nu keihard binnen. En dat hebben mannen echt niet door. Probeer je eigen plan te trekken in je zwangerschap en de dingen te doen waar jij blij en ontspannen van word. Dan straal je dit ook uit naar je man. Kies ook voor tijd voor jezelf als je deze nodig hebt, maar vergeet ook niet om tijd vrij te maken voor je man en het dan eens te hebben over niet zwangerschap gerelateerde zaken. Dat hij je niet aantrekkelijk vind is heel jammer. Want intimiteit helpt altijd erg goed. Maar maak je er ook niet te druk om. Hij vind het waarschijnlijk heel spannend dat je lichaam zo veranderd en vind dat lastig. Het is niet zo dat hij jou niet leuk meer vind. Is deze zwangerschap ook heel anders dan die bij je jongens? Ik heb nog nooit zoveel 'last' gehad van mijn hormonen. Ik herken mezelf af en toe echt niet meer terug
Bedankt Punky, voor je verhaal. Het doet me goed te lezen dat ik niet de enige ben en dat je dingen herkent in m'n verhaal. Ik heb het wel bij mijn verloskundige aangekaart, hoe ik me voel in m'n relatie, hoe verdrietig en machteloos ik me soms voel, hoe ik voel dat m'n hormonen een loopje met me nemen en mijn angst om terug te vallen in die depressie van vorig jaar. Mijn verloskundigen zijn allemaal echt lieverds die er echt rekening mee houden en me hierin steunen. Ik kan mijn zorgen kwijt en ze luisteren goed, en helpen me ook dingen te relativeren, want dat is vooral nu met al die hormonen soms echt heel lastig. Ik probeer ook echt dingen voor mezelf te doen, en zorgen dat ik me goed voel. Soms lukt dat. Vorige week nog trakteerde ik mezelf op een dagje wellness. Helemaal alleen, doen wat ik wil, blijven tot wanneer ik wil, een zwangerschapsmassage, niemand die aan m'n hoofd zeurt, heerlijk. Helaas werkte dat ook echt alleen maar diezelfde dag, want de volgende dag had ik al weer wat onenigheid met teamgenoten en voelde ik meteen weer hoe de hormonen het van me overnemen en me een rotgevoel erover geven. Ik geef ook mijn vriend heel erg de ruimte. Ik weet dat hij het liever anders had gewild. Hij wilde graag kinderen, maar was er voor zichzelf nog niet aan toe om z'n leven "op te geven" en sowieso snap ik dat hij liever had gewild dat onze relatie wat sterker was en dat we hier samen voor gekozen hadden. Dat had ik ook gewild, maar het liep nu eenmaal anders en ik was daar sneller blij mee dan hij. En ik snap ook dat hij zich er machteloos in voelde, omdat hij eigenlijk geen keuze had. Alleen maar om al dan niet weg te lopen voor zijn verantwoordelijkheid, wat hij (natuurlijk) niet heeft gedaan. Ik gun hem ook zo veel mogelijk zijn eigen ding. Ik denk dat het voor hem voelt alsof de tijd dringt, alsof hij nu nog even snel moet genieten van alles "wat nog kan", wat straks met een baby niet meer kan. Maar soms geef ik hem veel te veel ruimte. Ik hoor het van alle kanten, en het is ook waar. Maar nog steeds sta ik het toe, omdat het voelt alsof hij nog steeds niet genoeg ruimte heeft. Ik wil geen ruzie en ik wil de afstand niet groter maken dan het al is/voelt. Maar het voelt ook als mezelf tekort doen, of accepteren dat ik vind dat hij mij tekort doet. De zwangerschap is een beetje hetzelfde als bij m'n jongens. Ben toen ook beide keren de hele zwangerschap misselijk geweest en heb veel overgegeven. Deze keer net zo. Het verschil is dat het me nu veel meer raakt, en dat er veel meer stress is. Het is alsof het er de vorige keren mocht zijn dat ik me niet goed voelde, en ik me nu vooral aanstel en mijn kindje tekort doe.
Wat vervelend heeremeisje, ik zou je gevoelens sowieso op papier zetten en aan je vriend laten lezen zodat hij weet wat er in jou omgaat. Ik heb verder niet zo'n goed advies, gewoon je gevoel uitspreken, tijd voor jezelf nemen (lekker laten verwennen) probeer nog even te genieten van het zwanger zijn en het wonder dat nu in je buik aan het groeien is.
Los van wat jullie achtergrond is (depressie, relatieproblemen) denk ik dat je het allemaal even moet relativeren. Je bent zwanger en je hormonen nemen een loopje met je. Ik was continu boos op jan en alleman voor allerlei onnozele dingen, anderen zijn verdrietig of angstig, etc. Weet dat wat je nu voelt ook deels kan veroorzaakt zijn door hormonen. Ik ga niet in op je vriend want ken hem niet maar kan je wel het volgende zeggen: Ik was 4 jaar samen met mijn vriend toen ik zwanger raakte. Ik was al 2 jaar aan het praten over kinderen krijgen maar hij was er nog niet aan toe. Toen ik zwanger werd alhoewel we zonder bescherming vrijden met het doel zwanger te raken was het nog steeds een shock voor hem. Hij was ook niet zo bij de zwangerschap betrokken. Vroeg me wel hoe het ging en zo en als ik zei dat we een kamertje etc. moesten kopen ging hij wel mee. Bij een ruzie heb ik ook eens het verwijt gekregen dat ik zo nodig zwanger wou raken.... Maar hij zou bijvoorbeeld nooit zelf kledij gekocht hebben hoor... Op dat vlak vind ik het heel knap van je vriend. En op intiem gebied was het hier ook niet echt je van het... Ik had ook niet veel zin eigenlijk. Een kus op de wang voor het weggaan, daar bleef het bij. Maar je we praatten er wel over. Hij vond het niet echt opwindend zo een zwangere buik en de gedachte dat zijn kindje daar zat en dan je weet wel wat. Hij kon zich ook niet inbeelden hoe het voor mij was om met zo'n buik rond te lopen. Nu hij papa is zijn zijn zoontje en zijn dochtertje zijn alles. Hij was meteen verliefd. En is een goede vader. Ik geef je een raad: praat met je man hierover. Geen verwijten natuurlijk. Ga niet vergelijken met andere mannen, dat helpt niet. Enne... de tijd van de zwangerschap is niet het moeilijkste, eerder de maanden na de geboorte. Dat weet je. Dus probeer het nu uit te praten en krop het niet op want dan kan de bom te laat barsten.
Bedankt voor jullie lieve berichten. Het is ook echt waar dat ik soms meer moet relativeren. De hormonen nemen soms echt een loopje met me en dan verlies ik soms heel snel uit het oog wanneer het terecht is dat ik me zo voel, en wanneer niet. Ik ben ook echt wel blij dat mijn vriend toch wel kleertjes koopt voor de kleine. Zoiets kleins laat me toch ook wel zien dat hij er ook mee bezig is. En ik begrijp dat het voor hem allemaal nieuw is en dat hij nog geen goed beeld heeft van "hoe het echt zal zijn" met een kleine erbij. Ik probeer daar ook rekening mee te houden, en soms gaat dat makkelijker dan op andere momenten.
Het is bijna alsof ik mijn eigen verhaal lees.. met 1 verschil hier wilde we wel een tweede kind en met 12 weken kwam manlief dat hij het niet zag zitten.. en zit sinds dien in een depressie althans dat zegt hij zelf.. afstand is heel groot, hij heeft totale desinteresse. Zeggen dat hij van me boud kan hij niet eens meer.. een kus voor t werken is een moetje.. Ik vind het echt vreselijk moeilijk en wil de afstand ook niet groter maken maar ook ik denk heeeeeel vaak ben ik niet beter af zonder.. hij is alleen maar met zichzelf bezig.. en dan bedoel k niet gevoelens op een rij zetten.. maar het ik wil 6 dagen per week sporten ik wil nu naar vrienden ik wil een nieuwe auto ik wil een motor etc etc.. zucht..
Klinkt een beetje als vluchtgedrag, CSI. Dat herken ik heel erg bij mijn vriend. Gelukkig hebben wij ook wel goeie momenten waar ik weer vertrouwen van krijg. Hebben jullie dat ook wel?
Oh jeetje, dit klinkt als een dikke vette midlifecrisis. Hebben jullie ondersteuning vanuit een psycholoog. Als het een MLC is kan dit nog heel erg lang gaan duren. Misschien heel even google gebruiken en wat dingen opzoeken dat kan je wel wat sterker maken. Heel veel sterkte. En TS wat een nare situatie. Maar wie weet dat straks als de baby er is het ineens anders wordt. Ik zie nu bij mn ex dat hij steeds gekker op ons zoontje wordt. En ook hij wilde hem niet en heeft een abortus geeist. Verklaar me voor gek maar ik heb ondanks alles hem overal in betrokken en hem alle ruimte gegeven hier over de vloer te komen. Voor mn eigen gevoelens ruk maar voor de kleine wel super. Die is echt gek op zn pappa. Maar bedenk dat je de meeste kans op een gelukkig kind hebt als je zelf ook gelukkig bent. Kies dus voor jou geluk. Of dat samen blijven of apart verder gaan is. En geniet van je zwangerschap.
Mijn enige tip is blijf praten over je gevoelens ookal is dat soms lastig. Val hem niet aan van jij zus en zo maar meer van hoe jij je voelt. Het alleen voelen dat herken ik wel maar soms op een andere manier. Maar er zijn daarna ook weer tijden dat het beter gaat. Maar dan heb ik het er al wel weer over gehad (wat soms niet makkelijk is). Je moet er toch samen uitkomen.... En idd die hormonen maken het er ook niet makkelijker op. En dat eten....hahaha...ik vreet echt alles wat los en vast zit op dit moment. Soms heeft me vriend het er wel over en dan zeg ik dat het me niet veel kan schelen op dit moment en dat die me gewoon moet laten haha. Dat afvallen en into shape weer kome is voor latere zorg. En dat doe ik wanneer ik me er goed bij voel
Hoi Heerenmeisje, Wat vervelend dat je je zo voelt, maar als ik zo je verhaal lees, heeft je vriend last van waar veel mannen last van hebben. Mijn man ook, ondanks dat we er wel echt voor gingen heeft het 3mnd geduurd voordat hij het aan iemand durfde te vertellen. En nu nog zegt hij steeds, dat het maar goed is dat er 9mnd tussen zitten om aan het idee te wennen. Dat je vriend kleertjes koopt en ondertussen heel trots is, maar het niet zal toegeven, dat is echt een mannending. Ik heb als ik zo je verhaal lees er wel vertrouwen in dat het goed komt tussen jullie. Neem alles wat je denkt maar met een korreltje zout, want echt waar die hormonen maken een raar mens van jezelf. Als je daar rekening mee houdt en de positieve dingen goed benadrukt, ook naar je vriend toe, bijvoorbeeld door hem te vertellen dat je het fijn vind als hij je helpt of kleding koopt. Maar ook door te zeggen als hij iets in jou ogen lulligs zegt, het luchtig op te pakken door te zeggen, hou je rekening met mijn hormonen (mormoontjes noemen wij ze) dan komen jullie er echt wel. En ook als jezelf wat lulligs zegt, wat uiteraard voorkomt met het korte lontje is het ook belangrijk er later op terug te komen en uit te leggen hoe t kwam. Als jullie op die manier zien deze lastige en laatste loodjes door te komen, dan is hij straks een hele stoere en trotse papa. Ik kan me haast niets anders voorstellen als ik je verhaal zo lees. Succes met de laatste loodjes!! PS. we zijn op dezelfde dag uitgerekend