hoi dames, ik wil gewoon even mijn verhaal kwijt over hoe onze bevalling is gegaan.vrijdag 16 Oktober om half 11 op controle bij de vk. 40 weken en 2 dagen zwanger, bloed druk was goed, 12.5 kilo aangekomen, alles was goed! De vk wilde toucheren om te kijken of dat er al iets op gang aan het komen was, maar tijdens het toucheren kwam er bloed mee wat verdund was. ik gaf toen aan dat ik al een paar dagen (vanaf dinsdag ongeveer) wat vochtverlies had maar wat makkelijk was te doen met een inlegkruisje. Ze pakte een wattenstaafje waarmee je kan kijken of dat het vruchtwater zou zijn... als het vrucht water is dan wordt het staafje zwart. BAM.... oké, nu is het menis.. ik loop dus al dagen met een scheurtje in mijn vliezen. Ze belde meteen de verloskamers in het zh en ik moest thuis mijn spullen gaan pakken en mij melden in het zh. ik barste ik tranen uit.... We hadden een thuis bevalling "gepland"... en en en phoe ik schrok er van en ik was heel erg bang. mijn moeder was er bij gelukkig en ze ging mee alles inpakken voor het zh. ondertussen mijn vriend gebeld die meteen naar huis is gekomen. eenmaal in het zh aangekomen werden we naar de kamer gebracht. er kwamen al gauw 3 personen binnen lopen... 1 vk en 2 assistentes. Ze gingen even een beetje slijm afnemen om te kijken of er vruchtwater tussen zat. hup, eendenbek erop en een test gedaan. -een half uurtje later- ... Ze hadden geen vruchtwater gevonden, maar kunnen ze ook niet altijd vinden als er maar een klein scheurtje in je vliezen zit. Toch werd ik opgenomen met als reden :langer als 24 uur gebroken vliezen. dus hoe dan ook.... Hij gaat vandaag geboren worden!!! rond half 1 hebben ze mijn vliezen gebroken en toen kwamen de weeën echt meteen om de 4 minuten! ik kon ze goed opvangen. Ik had nu 2cm ontsluiting. Na een half uur aan de computer te hebben gelegen mocht ik ook in bad gaan liggen. Dit was wel even fijn! Mijn vriend hielp me super. We deden het echt samen! rond half 3 kwamen ze weer even kijken naar mijn ontsluiting. Dit was nu 3cm. Dit was al best een domper omdat ik toch wel echt goeie weeën had! en echt regelmatige! we gingen weer verder met weeën opvangen.... rond half 6 kwamen ze nog een keer kijken en toen zat ik nog steeds op de 3cm.. Ze wilde er nu een beetje meer vaart achter gaan zetten dus wilde ze weeën opwekkers gaan gebruiken. ik schrok hier heel erg van! Waarom liet mijn lichaam me zo in de steek! Waarom kon ik dit niet??? maar ik wist ook: weeën opwekkers zijn heftig en ik vind niet dat ik het van mijn lichaam mag vragen om dit zonder ruggenprik te doen. Ik was al helemaal gesloopt en ik kon echt niet meer! Dus hoe bang ik ook was, ben ik samen met mijn vriend de ruggenprik gaan halen. Hij was zo lief! ik was zo bang, ik lag helemaal te klappertanden en heel mijn lichaam was aan het shaken. Toen kwamen we bij de gene aan die de ruggenprik ging zetten (even de naam kwijt hihi). oooh wat waren die lief!!! Het was een heel raar gevoel om zo'n prik te krijgen. Na een kwartiertje keek ik op de monitor en zag ik dat ik een flinke wee kreeg maar hier niks van voelde!! wauw... het werkt echt! Toen kon ik weer lachen! eenmaal terug op de kamer gingen ze de weeën opwekkers aanzetten. Die gingen goed! maar op een gegeven moment ging het hartje van de kleine ineens van 160 naar 60!.Dus de vk kwam snel naar de kamer en hield het even in de gaten. toen dit weer gebeurde maakte ze een elektrode draadje aan zijn hoofdje om het beter te kunnen bekijken. al gauw gebeurde dit weer... Na 3x ongeveer hebben ze de weeën opwekkers uitgezet. om 8 uur had ik nog steeds maar 5cm ontsluiting. het schoot helemaal niet op! ook kreeg ik een hele erge gemene druk op mijn stuitje! Ik werd zelf ineens helemaal niet goed. ik werd misselijk en ik had het gevoel dat ik koorts kreeg. toen ik dat aangaf en ze het controleerde was dit ook zo. 2 uur later kwam er een gynaecoloog terug om te toucheren en ik zat nog steeds op 5cm. 3 kwartier later kwam hij nog een keer en toen hij had getoucheerd keek hij mij niet aan en gooide zijn handschoen weg en liep de deur uit. Na heel snel kwam hij terug en kwam mij vertellen dat we heel snel naar de OK moesten voor een spoed keizersnee. Hij had in het vruchtwater gepoept en onze kleine man had het heel erg zwaar!!! binnen 15 min lag ik op de tafel met klappertanden. Tijdens de ruggenprik die ik op de tafel kreeg moest ik overgeven (ik had nog steeds heftige koorts!). Toen werd ik plat gelegd en ik kon niks anders doen als overgeven. het moment dat hij werd geboren was eng... dood eng! we hoorde hem niet... De kinderarts stond al klaar en begon meteen zijn longetjes leeg te zuigen. Na een paar minuutjes hoorde we hem! maar hij moest heel snel naar de couveuse afdeling waar hij opgehaald ging worden Door de ambulance om vervoert te worden naar het maxima medisch centrum. mijn vriend ging met ons mannetje mee naar de couveuse afdeling en ik werd naar de uitslaap kamer gebracht waar ik iets kreeg tegen de misselijkheid en waar ik morfine voor de pijn kreeg. Na (ik weet niet hoelang....) werd ik naar beneden gereden om voor het eerst (na op de operatie tafel overgevend) mijn zoon te ontmoeten. Hij werd in mijn armen gelegd en ik weet niet wat ik voelde. mijn vriend zei mij dat hij zo opgehaald ging worden maar ik leefde in een waas.... toen de nicu verpleging er was met de ambulance en de couveuse ging het snel. mijn mannetje ging mee en ik werd daarna ook met de ambulance weg gebracht naar dat zh. mijn vriend ging met mijn ouders naar dat zh. om 4 uur (wat ik me kan herinneren) in de nacht lag ik in de ambulance richting het zh. eenmaal daar werd ik in de kamer in het zh bed neer gelegd en kwamen mijn vriend en ouders heel emotioneel naar mij toe. ik besefte er nog helemaal niets van wat er nu allemaal aan de hand was.... mijn ouders zijn naar huis gegaan en mijn vriend mocht blijven slapen op de kamer bij mij. Hij is eventjes in slaap gevallen. ik was klaar wakker (ik kon niet huilen... ik stond op de overlevingsstand). om 7 uur werden we Door de verpleging "wakker" gemaakt dat we ons zoontje mochten gaan zien. eenmaal bij hem werd er verteld dat hij echt dood en dood ziek is... dat we dat heel goed moesten beseffen! mijn vriend was heel emotioneel.. die besefte het allemaal heel goed. Ik niet ik kon niet huilen. Daar lag ons ventje. aan allemaal toeters en bellen.aan de beademing, 10 kastjes met medicijnen, 2 infuusjes in zijn ene arm, 1 in de andere arm, in zijn navel... overal plakkertjes... overal piepjes... We mochten naar hem kijken, het was net een pop Hoe die daar lag met allemaal ditjes en datjes. zo gek! en ik mocht mijn hand op zijn buik leggen. Hij werd in slaap gehouden. maar we gingen verder. Ik was de hele dag mijn vriend aan het troosten. mijn ouders waren er voor ons. Ze zijn geweldig! De dagen erna ging het steeds een stukje beter! maandag middag gingen ze hem van de beademing afhalen en kreeg hij een zuurstofmaskertje op. Ook waren er al medicijnen minder. hij werd ook beetje bij beetje steeds meer een beetje wakker. Deze avond heb ik hem voor de 1e keer echt vast mogen houden. mogen buidelen. wauw... Was was dat fijn maar zo eng! al die infuusjes en draadjes en.. maar nog kwamen de tranen niet. Ik had wel voor het eerst mijn zoon in mijn armen! dinsdag ging het weet een stukje beter! weer medicijnen minder en het werd steeds meer baby. Hij werd weer een beetje meer wakker en we mochten weer buidelen. wat was dit mooi! Deze dag werd ik ook ontslagen uit het zh. We verhuisde even naar het Ronald McDonald huis! Wat een prachtige uitvinding was dit!
woensdag ging het weer beter en er zat nog maar 1 medicijn aan hem vast! (en de antibiotica). De kinderarts kwam even met ons praten over hoe het gaat. Ze zei dat het echt een wonder was Hoe hij er zo snel boven op kwam. Dit is wat hij had: Hij had in mijn buik (waarschijnlijk Door het scheurtje in mijn vliezen) een hele erge infectie opgelopen. hierdoor had hij het heel zwaar en moeilijk! en ook nog in het vruchtwater gepoept wat in zijn longetjes is binnen gekomen. al met al was hij dus echt heel heel ziek. ook kregen we deze dag te horen dat hij de volgende dag naar het zh over werd gebracht waar hij ook geboren is. erg spannend maar ook erg fijn! donderdag.... Hij mag verhuisd worden! met alleen nog infuus voor zijn antibiotica en plakkertjes en een zuurstof ondersteuning mag hij naar het zh bij ons in de buurt. ons geluk kon niet op! Een hele grote stap richting huis! vrijdag ging het weer een paar stapjes terug. zijn infuusjes waren eruit gevallen en kreeg nu een infuusje in zijn hoofdje. Dit zag er erg zielig uit!ook had hij wat koorts. het voelde niet fijn om zo thuis te gaan slapen. maar we gingen door. wel heeft hij deze ochtend voor het eerst aan de borst gedronken! Hoe trots kan je als moeder zijn!!! wauw! zaterdag en zondag gaat het alleen maar beter... zijn infuusjes zijn eruit en hij eet super goed! Nu is het een echte baby waarmee we kunnen knuffelen. en die onze stem herkent als we aankomen in het zh. een baby die wij kunnen troosten en onze liefde aan kunnen geven. Onze lieve vent.... een echte vechter!! Het is allemaal nog steeds niet losgekomen bij mij. Ik sta nog steeds op overlevingsstand en hou me groot en sterk. ik denk als hij thuis komt dat het dan allemaal los komt. wel is het erg zwaar met de stuwing.. ik kolf sinds vorige week zaterdag. Dit moest elke 3 uur. maar op een gegeven moment kolfde ik zoveel! Nu doe ik dit op gevoel. en smorgens en savonds drinkt ons ventje bij mij. We hebben onze zoon Noud genoemd. Deze naam staat voor adelaar, vechter.... zo zie je maar! ik ben zo trots op mijn 2 mannen! echt.... het is een heel verhaal geworden maar ik wilde het gewoon even kwijt. ik schrijf het normaal op papier van me af maar dat kan ik nog niet. Het verwerken dat komt nog wel. Ik weet alleen dat ik vanaf begin af aan heb gezecht dat het goed komt. en dat we echt niet bang moeten zijn dat hij bij ons weg gaat! Hij komt er wel! ik zeg altijd... alles komt goed, zoniet? dantoch! liefs xxx
Sjonge zeg... Wat een enorme heftige bevalling en tijd hebben jullie deze week meegemaakt... En nog steeeds natuurlijk... Wat fijn dat je bv goed op gang is gekkomen, en dat noud lekker al aan het opknappen is... Heel veel sterkte.. Maar zo te lezen is het een echte vechter!! Oh ja gefeliciteerd trouwens!!
Wow wat heavy. Ik wens je alle kracht in het verwerkingsproces en wat geweldig dat het zo goed gaat met je ventje!!
Wat heftig! Heel veel sterkte met de verwerking. Hoop dat jullie Noud vlug mee naar huis mogen nemen!
Wow wat een heftige weken heb je achter de rug zeg... Wens je veel kracht en sterkte,schrijf het lekker van je af en ik hoop dat je het snel een plekje kan geven!
Sprakeloos...en wat mooi dat Noud zijn naam eer aan doet. Heel veel sterkte en hoop dat jullie dit snel achter jullie kunnen laten en kunnen gaan genieten.
aaaah wat lief van jullie! doet me echt goed.. om 7 uur gaan we weer lekker knuffelen en hem in bad doen voor t eerst samen!!! Zo leuk... nu is het een baby waarmee we kunnen gaan knuffelen ♡!
Wat een enorm heftig verhaal! Misschien kan je bij de verpleging aangeven dat je behoefte hebt om je verhaal kwijt te kunnen? Lijkt me niet meer dan normaal na zo'n achtbaan (waar je nog steeds een beetje in zit). Maatschappelijk werk enz. zijn meestal beschikbaar op de afdelingen waar jouw kleine man ligt. Misschien is het juist eens goed om je hele verhaal te doen aan iemand die niet tot je directe naasten hoort. Houdt jezelf ook goed in de gaten! Dat jij niet onderuit gaat als alles straks goed gaat! Het is niet meer dan logisch dat je het eea een plaatsje moet geven! Ik hoop dat je kleine man snel hersteld! Hij eheft een mooie naam!
toevallig is er vandaag een maatschappelijk werkster langs geweest. Ik kan alleen nu nog niet praten... of ja ik praat wel maar ik kan nog niet echt huilen. daarom voelde het al goed om even hier alles een keer te typen. dankjewel!! Het is ook zo moeilijk om alles uit handen te geven.. mijn vriend doet thuis nu alles, zo super lief! Hij heeft er ook erg zwaar. maar we komen er!!
Ook al een heftige bevalling/geboorte gehad ! Helaas kan ik er over mee praten ! 28 september is onze zoon geboren, het is ons vierde kindje, bij de geboorte was hij blauw en ademde hij niet, met spoed werden er verschillende artsen opgeroepen, de zuurstof die ze gaven kwam niet binnen bij de longen en het was een kwestie van tijd tot hij er mee op zou houden, met spoed is er een arts uit Nijmegen opgeroepen ( 1,5 uur hij ons vandaan ) gelukkig waren ze er in een half uurtje door de sirenes de neonatoloog heeft onze zoon kunnen intuberen, Ik heb mijn zoon niet eens gezien, mijn man is continu bij hem gebleven en ik bleef alleen achter, af en toe kwam de verpleegkundige vertellen dat het nog steeds niet goed ging, na het intuberen zei de neonatoloog dat hij wou dat moeder hem nog zag want hoe het zou gaan kon hij niet zeggen, voor het zelfde geld moest hij in Nijmegen ons vertellen dat onze zoon het niet had overleefd dus hij wou dat ik hem iig nog gezien zou hebben, In Nijmegen kregen we gelukkig te horen dat het goed gegaan is, ze hebben hem stabiel kunnen krijgen en ze hebben hem Morfine gegeven zodat hij nu rustig zou blijven om hem zo de nacht door te laten gaan, de volgende ochtend zouden ze hem onderzoeken waarom hij niet kon ademen. De volgende ochtend heeft hij een bloed transfusie nodig gehad en werden er meteen onderzoeken gedaan naar wat er aan de hand was, Al snel bleek dat hij een midden rif breuk had, zijn dunne darm en nieren zijn hier in gegaan, zijn linker long kwam hierdoor in de verdrukking, zijn hartje was hierdoor naar rechts verplaatst en hierdoor is zijn rechterlong in de verdrukking gekomen, zijn blinde darm lag door de hele buik holte en hij had een Malrotatie, Ook zijn maag was verschoven 2 dagen na de geboorte werd hij geopereerd en hebben ze als een puzzel alle organen zo goed als op hun plek gezet ( blinde darm zit nu links en de dunne darm rechts ) Ik mocht hem vier dagen na de geboorte voor het eerst vast houden en dat vond en vind ik nog steeds vreselijk, ik ben dankbaar dat hij nog leeft maar ik heb hem zo enorm gemist, Hij is inmiddels thuis en de problemen waar hij nog mee dealt kan thuis gelukkig ook, het is heerlijk om ons gezin weer compleet te hebben maar het is wel waar ze zeggen ( in mijn geval dan ...) de klap komt als je thuis bent, dan besef hoe je hoeveel het geestelijk van je gevraagd heeft, en lichamelijk geen rust hebt kunnen nemen. Fijn dat jullie mannetje ook zo sterk is ! Veel sterkte nog ! Liefs
Wat een heftige gebeurtenissen, Jeetje, zat echt met ongeloof te lezen, Moet je toch niet aan denken dat je kleintje het zo moeilijk krijgt.Heel veel sterkte toegewenst en dikke knuf dames.
Heel goed meid dat je het opschrijft. En idd je mag trots zijn op je 2 mannen! Maar wees ook trots op jezelf! Je doet het super goed, je houd je sterk. Ondanks alles en je eigen emoties, kijk je meer naar de mensen om je heen! Hopelijk mag Noud snel naar huis, fijn om te lezen dat het iedere dag een stapje beter gaat. Hou je taai en een hele dikke knuff! Vergeet jezelf niet! En wauw! Hoe jij dit opschrijft, het komt zo echt binnen. Trots op jou meid!
Wat heftig zeg!! Sterkte met alles!! Wat fijn dat Noud goed aan de borst drinkt nu, en wat fijn dat het beter met hem gaat!! Hopelijk mag je kleine vechtertje snel mee naar huis en is hij snel helemaal gezond!! Hippo ook heftig zeg!! Wat een opluchting dat je kleine man thuis is en dat het veel beter met hem gaat!! Moet je toch niet aan denken, aan zoiets... Sterkte met alles meiden. Ik hoop echt dat alles helemaal goed komt.
Wat hebben jullie drieën wat meegemaakt zeg. Een plotseling begin van de bevalling (goed adequaat handelen van de verloskundige trouwens!) en een zo te horen zeer heftige bevalling. En daarna ook nog een doodziek mannetje. Hoe gaat het lichamelijk met jou? Veel praten / schrijven helpt. En de tranen zullen vanzelf wel komen, denk niet dat het raar is dat je niet kunt/ hoeft te huilen. Soms komt 'de klap' wat later, kan na weken of maanden zelfs! Gelukkig knapt de kleine goed op. En je klinkt heel dankbaar.. lekker knuffelen en aan de borst drinken is voor veel mensen toch al weer vanzelfsprekend (bedoel ik niet verkeerd hoor). Maar als je zo'n weg hebt afgelegd is dit toch wel een heel erg genietmomentje!
Heb je trouwens geen dagboek gekregen van het ziekenhuis? Ik heb op de ic een couveuse dagboek gekregen, hoewel mijn zoon met 36 weken niet in de couveuse gelegen heeft maar puur vanwege de heftige tijd die we door zouden maken, De verpleegkundigen op de ic schreven erin, maar ook mijn man en ikzelf,de ic maakte regelmatig foto's en plakten deze er dan bij in, Het is echt fijn om van je af te schrijven, en hoewel in er van 06.00 tot 00.00 uur continu bij was behalve met eten en ik dus eigenlijk al wel wist wat ze allemaal gedaan en gezegd hebben vond ik het toch fijn om de verhalen van de verpleegkundigen ook te lezen.
Phoe wat een heftige tijd maak je door! Ik wens je heel veel sterkte en hopelijk mag Noud snel naar huis!
Wat een verschrikkelijk heftige tijd.. Maar wat een prachtige dappere vechter hebben jullie als zoon. Het is niet gek dat je niet kan huilen, trucje van moeder natuur. Ik denk dat je er goed aan doet om er in ieder geval over te praten en jouw verhaal zwart op wit te zetten. Dit geeft aan dat je in ieder geval aan het verwerken bent. Ik ben zelf normaal echt een jankerd, maar met de bevallingen heb ik geen traan gelaten. Niet dat het me niks deed natuurlijk, gewoon overlevingsstand. Wat ik mij wel af vroeg, waar kwam bij jou dan die plotselinge koorts vandaan? Ik heb zelf vorige zwangerschap ook een paar dagen met een scheur in de vliezen gelopen, wel elke dag onder controle van de gyn geweest, maar toch heeft mijn dochter een infectie opgelopen en ik weiger dat deze zwangerschap weer te laten gebeuren. Helemaal nu ik jouw verhaal ken.