Het lijkt super normaal te zijn om samen met je partner de bevalling mee te maken. Iedereen verklaart me dan ook voor gek, vooral de (schoon)familie, dat ik hier totaal niet warm voor loop. Er is zelfs geuit dat het me kwalijk genomen zou worden als ik de keuze van mijn partner niet zo respecteren door hem er niet bij te laten. Dus heb ik voor mijn gevoel gigantisch veel water bij de wijn gedaan en ben ik akkoord gegaan met hem bij de bevalling hebben. Maar ik kijk er ZO tegen op om hem er bij te hebben. Ik had dit zoveel liever gedaan met mijn moeder of voor mijn part alleen de verloskundigen. Het is niet zozeer dat ik het erg zou vinden dat hij bij de voorweeën en ontsluitingsweeën aanwezig is, maar wel bij de persweeën en vooral de bevalling zelf. Het voelt voor mij een beetje alsof ik in mijn vorige leven een rimboevrouw was die lekker in haar eentje naar de bosjes ging, het klusje klaarde, en als een strijder terug kwam met een baby in haar armen. Dat voelt veel logischer voor mij. Daarbij ben ik in dit opzicht, inderdaad, mega preuts. En niet dat het me zoveel boeit dat de verloskundige daar beneden flink onderzoek verricht. Al zou ik het op prijs stellen dat het toucheren etc. ook tot een minimum wordt beperkt. Maar ik vind het fijn om me vrouw, mooi en aantrekkelijk te voelen bij mijn vriend. De gedachte dat hij full frontal view heeft op een uitgescheurd gebeuren doet mij huiveren. Zo erg dat ik echt in paniek kan raken bij die gedachte. Herkent iemand dit probleem? Het voelt een beetje alsof ik hier alleen in sta, haha. Enkel mijn zus kon zich hier in vinden en heeft een soortgelijke ervaring gehad.
Sorry aan mij heb je echt niets. Ik vind namelijk dat je het je man niet kunt ontzeggen. Het moment dat zo'n kleintje voor het eerst op je buik wordt gelegd is uniek. De vader moet daar (in mijn optiek) echt bij aanwezig zijn. Mijn man zag dr tegenop; ik zag dr ook tegenop, maar het viel me mee. Op dat moment kon het me niet schelen hoe ik dr uitzag of erbij lag. Mijn man heeft de hele tijd bij het hoofdeinde gestaan en zo dus niet alles gezien. Hij vindt me nog steeds aantrekkelijk Ga met hem in gesprek. Ik heb het idee dat je bang bent of zo en het is nooit goed om je door angst te laten leiden.
Eens met Annneliesje. Als je man er zelf niet bij wil zijn en jij hebt ook liever van niet zou ik me er niks van aantrekken wat jullie familie ervan vindt, maar je kunt niet je man ontzeggen bij de geboorte van jullie kindje te zijn. Bespreek met hem wat je dwars zit en dan kun je vast goede afspraken maken over dat hij bij je hoofdeinde blijft bijvoorbeeld. Succes!
Ergens snap ik je volkomen, maar tegelijk is het natuurlijk voor de vader ook een heel bijzondere ervaring! Logisch dat hij erbij wil zijn, lijkt me. Als je het hier met hem over hebt, kun je hem dan wel uitleggen dat hij alleen maar bij het hoofd van het bed mag blijven? Ik neem aan dat hij ook niet zit te wachten op de aanblik down under net na een bevalling...? (mijn man keek per ongeluk en die heeft er echt een tijd 'last' van gehad hahaha)
Ik zou er niet aan moeten denken dat mijn man er niet bij zou zijn geweest. Het is zo speciaal om je kindje geboren te zien worden. Ook lijkt het me dat je na de bevalling beter met elkaar kunt praten over de bevalling. Je partner weet Dan immers wat je doorgemaakt hebt. Als hij er niet bij zou zijn dan weet hij totaal niet wat jij hebt moeten doorstaan. Wij hebben na de bevalling veel steun aan elkaar gehad. En mijn man zegt nu nog regelmatig hoe trots hij op me is en dat hij versteld staat wat een oerkracht er in de vrouw zit. Dat doet me wel goed.
Is het dan niet juist een hele mooie ervaring om juist door de gene heen te gaan, omdat je een van de meest intieme momenten samen deelt? Dat het juist een verdieping van de relatie betekent waardoor je juist weer een stukje dichter bij elkaar komt te staan? Vanuit gene/preutsheid hem er niet bij willen hebben lijkt me nl een soort afstand in de relatie houden, je hebt het kindje immers ook samen gemaakt met een vrije intieme daad Veel over praten, je wensen bespreken zodat er een manier gevonden kan worden waar jullie je allebei prettig bij voelen.
Maar je man hoeft er toch geen vol zicht op te hebben? Mijn man had dat wel hoor, hij vond het reuze interessant (hij herinnert zich vooral de geboorte an sich en niet het feit dat ik half open lag van onderen), en mij boeit het niet of hij wel of niet kijkt. Maar goed, mijn punt Ik lag met een laken over me heen te bevallen, omdat ik het enorm koud had en niet warm kon krijgen. Als hij bij mijn hoofd had gezeten, had hij er niks van kunnen zien. Ik vind in elk geval niet dat je hem de geboorte kan ontzeggen. Het is ook zijn kind dat geboren wordt, niet alleen die van jouw.
Ik heb 10 jaar lang als kraamverzorgende gewerkt en ik heb in die periode heel wat bevallingen gezien, en ik moet zeggen dat de meeste mannen veel te begaan en bezorgt zijn met hoe het met hun vrouw/vriendin gaat dan wat er allemaal daar beneden gebeurt. De meeste mannen (en dan heb ik het echt wel over 80%) blijft gewoon aan het hoofdeinde dicht bij hun vrouw/vriendin en zien amper wat van de "ontplofte egel". Veel mannen willen dat ook helemaal niet zien als de verloskundige ze vraagt of ze het koppie willen zien tijdens het persen. Sommige verloskundigen vragen dit namelijk nog wel eens aan de mannen. Meer in de trend van 'kijk eens wat een bos met haar je kindje heeft' of 'kijk eens, ik zie het hoofdje al'. Misschien dat je je zorgen aan kunt geven bij de verloskundige, zodat ze hier rekening mee kunnen houden. Bespreek het met je man. Waarschijnlijk is je man veel te bezorgt op het moment supreme, om jou dan zich bezig te houden met jouw onderkant.
Ik snap enerzijds je punt omdat je na de bevalling ook nog gewoon vrouw wilt voelen zonder dat hij de knippen, scheuren, bloed en dat soort taferelen heeft gezien. Maar anderzijds.. een geboorte is ook heel mooi. Mijn man heeft alles gezien en geloof me ik lag er vast niet heel sjiek bij.. heb een knip gehad en ruim 2 uur geperst maar wat was en is hij trots op me dat ik dat klusje geklaard heb.. en hij zegt geregeld tegen me dat hij me mooi vind etc.. ik denk dat je je drukker maakt dan nodig is.
Ik denk dat je probleem veel dieper gaat dan je alleen zorgen maakt om hoe je eruit ziet. Hoe ervaar jij de zwangerschap? Hoe voel jij je nu in je lijf? Ben je tevreden met jezelf? Geloof je in de onvoorwaardelijke liefde en steun van je partner? Zou het je helpen om meer te leren over het hele proces rondom zwanger zijn en bevallen? Dat je zodoende leert om trots te zijn op jezelf en alles wat je al hebt gedaan en nog zal gaan doen tijdens de geboorte. Dan verdwijnt hopelijk de schaamte en komt daar een vrouw voor terug die deze ervaring wil delen met haar geliefde, om zo samen het wonder van de geboorte te kunnen delen.
Mijn man is er beide keren bij geweest, Bij beide was mijn moeder er ook bij. Bij de oudste moest hij van mij weg maar op het laatst moest hij er toch echt bij zijn van me.. Bij de jongste is hij niet van mijn zijde af geweken.. voor jullie beide is het een bijzonder moment.. het moment dat jullie kindje geboren word, vergeet je nooit meer. ik zou het mijn man nooit ontnemen..
Ik zou het niet zonder mijn man willen doen.....het meest bijzondere wat er is. Dat mooie moment wil je toch samen meemaken?
Ik was ook bang om er zo bij te liggen. Maar op het moment dat je het kindje eruit aan het persen bent dan heb je echt hele andere dingen aan je hoofd. Zoals de dames al gezegd hebben kan je kiezen om je vriend aan het hoofdeinde te laten staan. Dit is jullie moment.
Ik zou het mijn man nooit ontnemen (want die wilde er héél graag bij zijn), maar zelf was ik het liefst alleen geweest. Als ik pijn heb of me rot voel, ben ik het allerliefst op mezelf. Dat mensen aan je zitten of tegen je praten terwijl je overgeleverd bent aan weeën...zó vervelend!! Maar goed. We hebben het 3x samen gedaan en dat was ook goed. Het versterkt je band wel om het samen mee te maken.
Mijn man stond wel naast de verloskundige tijdens de geboorte van onze drie zoons. Hij was zelfs beledigd toen de verloskundige bij de tweede zei dat hij maar Beter bij mij kon gaan staan haha. Ik wilde dat namelijk helemaal niet, moest geen getrek aan mij hebben. Daarnaast vond hij het allemaal veel te interessant om te zien. Ik moet zeggen dat ik het ook super leuk vind om te horen vanuit zijn opinie.
Ik zou de bevalling ook niet zonder mijn man willen doen, en als je eenmaal aan het bevallen bent Intreseer het je echt niet hoe je erbij ligt of wie erbij zijn als je kind er maar uit kom!! Sorry maar het is je man?? Daar hoef je je niet voor te schamen lijk mij?!
Ja daar kan ik me dus ook niets bij voorstellen...ik wilde het eigenlijk niet zeggen maar idd je schaamt je toch niet voor je eigen partner? Maar ja misschien hebben wij dan wel zo'n aparte relatie.... Wij doen echt alles in elkaars bij zijn
@Typfoud ; jaa het maakte mij echt niet uit of de paus of wie dan ook erbij zou zijn als me kind er maar uit kwam haha 😝😝
Je bent niet raar. Bij mijn eerste vind ik het ook zeer spannend met partner er bij. Er werd gekeken of ik al ontsluiting had. Een ik stuurde zo mijn partner weg. Vind allemaal te heftig. Misschien ook wat preuts. Toen. Maar tijdens bevalling ks was hij wel in de ok. Raar vind ik je niet. Misschien ben je verlegen met deze situatie. Bekijk het tijdens de bevalling hoe het gaat. Bespreek dit ook met hem. Hij mag er bij maar dat hij eert dat je het er moeilijk mee hebt. Op het moment zelf kan de rest je gestolen worden en toch is dit jouw gevoel hier in. Dat hoef je. Je niet om te schamen. Bepaalde gevoelens kun je niet uitschakelen ook al lijken ze doodnormaal.
Ik vind het ook niet zo raar eigenlijk. Zoals jij het verteld; als vrouw zijnde alleen in de rimboe - kindje eruit en terugbrengen, dat gevoel heb ik ook gehad. Maar ik vond het daarentegen belangrijker dat hij erbij was als onze zoon werd geboren. Het is ook zijn zoon; en als ik er niet ben in dit leven om hem te beschermen, is dat zijn taak als papa. Van begin tot aan het eind. Misschien kun je dat meenemen in je gedachten? Mijn partner stond naast mijn hoofdeinde. Ik heb op een gegeven moment zelfs niet in de gaten gehad dat hij er was. Ik heb zelfs nog een paar keer tussendoor gevraagd waar hij was omdat ik dacht dat dat washandje door de verpleegster werd gebruikt (maar dat was hij!). Al stond er twintigduizend man en lag ik open en bloot in de Amsterdam Arena had ik dat volgens mij nog niet gemerkt. Je bent zo gefocust op jezelf, de stem van de arts/verloskundige en je bent met het bevallen bezig. Btw; mijn partner heeft mij helemaal niet gezien van onderen. Hij stond al die tijd naast mij. Chapeau voor hem