Stelling: Als ouder ben je niet verantwoordelijk voor het geluk van je kind. Ben wel nieuwsgierig wat jullie hierop zouden zeggen?
Hmm ligt ook wel een beetje aan de leeftijd van je kind. Hebben we het dan over een kind onder of boven de 18? Want daar vind ik wel een groot verschil in zitten.
Ik vind dat een ouder wel verantwoordelijk is voor het geluk van je kind. Niet voor wat er allemaal op zijn pad komt, maar wel hoe je hem er mee leert omgaan. Door te leren dat geluk ook (of juist vooral) zit in kleine dingen, geef je hem meteen een grotere scala aan geluksmomenten mee. Als het even tegenzit, bedenk dan wat je hebt zoals familie en warmte. Geluk kun je niet afdwingen, maar je kan de lat wel wat lager leggen en toegankelijker maken.
In het algemeen tot de puberteit toch wel, lijkt me. En wat Teddy26 zegt, geluk maak je zelf. Uiteraard gaat dit niet altijd op, sommige kinderen hebben het zwaar terwijl je daar weinig aan kan doen.
je bent verantwoordelijk voor het geluk vind ik in die zin dat je je kind een veilige en warme jeugd geeft door middel van liefde geven en er te zijn voor je kind bij leuke dingen maar ook bij tegenslagen en door naar hem te luisteren. heeft verder dus naar mijn idee niet te maken met materiele zaken ofzo. maar dit is wat ik ze probeer en kan mee te geven en wat hun eigen beslissingen later zijn daar kan ik verder weinig mee doen.
Tot bepaalde hoogte wel denk ik dan neem ik als voorbeeld m'n man.. Altijd buitenaf gewoond waardoor hij veel buiten de boot viel bij klasgenootjes. Die gingen toch makkelijk spelen met klasgenootjes die een paar straten verderop woonden. Hij heeft 2 oudere zussen waar minimaal 8 jaar verschil tussen zit, hun hadden de paarden bij huis... Mijn man niks. Mijn schoonmoeder zij een paar weken terug nog dat ze het verschrikkelijk vondt om te zien dat je bloedeigen kind niet happy is... Dan haalde ze hem op van de basisschool en zou mijn man gaan spelen met een dorpsgenoten maar die zegde dan op het laatst af omdat hij met Z'n buurjongen ging spelen bijv.. Mn schoonmoeder zei: mijn hart brak op zulle momenten als moeder zijnde! Maarja pa moest perse naar de boerderij verhuizen. Nu is hij heel gelukkig hoor 😉 Maar hij kijkt zeker niet positief terug op zijn jeugd.. Terwijl je jeugd leuk en zorgeloos hoort te wezen vindt ik
Oh in het geval van een 8-jarige. Ja, ik vind dat je verantwoordelijk bent voor het geluk van je kind, in die zin dat je je uiterste best dient te doen. Maar soms is je uiterste best niet genoeg en misschien houdt het dan wel op. Heb je wat meer info?
Ik denk dat je voor het geluk van je kinderen totdat ze volwassen zijn dus ca.18 wel verantwoordelijk bent. Totdat ze volwassen zijn maak jij als ouder heel veel beslissingen voor ze! Waar ze naar school gaan, welke sport e.d. Ze kunnen doen. Ook de gezinsactiviteiten bepaal jij, bijv hoe het avondeten gedaan wordt en welke uitjes. Als ze eenmaal zelf kunnen en mogen beslissen ben je in mijn ogen niet meer hoofd verantwoordelijk, dan zullen ze dit zelf moeten doen. echter denk ik dat je diep in je hart altijd deels verantwoordelijk zult blijven.
Als je als ouder niet verantwoordelijk bent, wie dan nog wel. Een kind kan veel keuzes zelf niet maken en kan dus niet verantwoordelijk gesteld worden. Ik denk dat je als ouder voor zover mogelijk wel verantwoordelijk bent voor het geluk van je kind. Dat betekent niet dat het altijd mogelijk is om je kind gelukkig te maken, soms spelen er factoren mee die je als ouder niet kunt veranderen. Maar je kunt dan naar mijn mening niet zo je kind uit handen geven en zeggen tegen wie dan ook, zorg jij maar dat m'n kind gelukkig wordt.
nee, hoe ouder hoe minder je probeert ze zoveel mogelijk liefde en wijsheid mee te geven maar het geluk wat er op hun pad komt daar kun je als ouders zijnde niks aan veranderen
Zeker weten van wel. Als je je kind een goede basis geeft, heeft het zeker meer kans om geluk te vinden. Daarna is het idd aan henzelf om er wat mee te doen.
Ik was bij een psycholoog, voor mezelf, en die legde bij mij neer dat ik maar meer moest loslaten, dat ik niet verantwoordelijk was voor het geluk (in dit geval: gelukkig zijn/happy voelen) van mijn zoon. Die kalenderleeftijd 8 jaar heeft, cognitief circa 5-6 jaar is en emotioneel ongeveer 2 jaar... Hier kon ik zo fundamenteel niet mee eens zijn, dat ik nooit meer terug gegaan ben . Maar vroeg me af hoe andere moeders dat zien. Ik voel me niet direct als moeder die helemaal niet kan loslaten, maar misschien ben ik blind voor mijn eigen fouten ?
Oh zo. Bedankt voor je verduidelijking! Ik ben het met jou eens, ik denk dat ik ook niet terug zou zijn gegaan. Maar soms kun je niet meer doen dan je al doet en is je kind nog ongelukkig. Als omstander heb je dat soms meer in de gaten dan jezelf, maar als moeder denk ik ook niet dat ik akkoord zou kunnen gaan met die verklaring. Ik zou ook alles willen hebben geprobeerd, voordat ik ermee akkoord zou gaan dat mijn kind niet gelukkig is. Moeilijk hoor. Zeker als je zoontje emotioneel 2 jaar is, tja, nee, dan zou ik dat ook niet kunnen accepteren.
Dat is dus een uitzondering. Happy voelen kan je niet sturen. Je kan dit ook niet even oplossen voor hem. Maar ik denk dat hij wel zal weten dat je er voor hem bent, dus loslaten zou ik ook niet kunnen. Beetje bot uitgedrukt van die psycholoog.
Dat kan. Dit is mij een tijdje gelden ook gezegd. Ben ook een moeder die het liefst haar kinderen gelukkig maakt. Met mijn oudste gaat het ook niet altijd even makkelijk. En ik voel mij daar schuldig over. Omdat ik hem als baby bij andere heb moeten brengen omdat ik ziek was. Dit heeft tot nu toe bepaald hoe ik opgevoed hebt ach hij is zielig ik heb HEM in de steek gelaten. Tot iemand in juli vertelde jij voelt je nog steeds schuldig hé. Dat heeft mij aan het denken gezet ja zeker dat ik dat doet. Is dat te recht kan ik iets aan veranderen kan ik het over doen NEE. Maar oei het is wel een lastige hoor. Wil zo graag dat mijn kinderen gelukkig zijn. Ben er zelf ook al veel te lang naar op zoek. Het is idd een proces van los laten en ik vertel je nu dat zal mij nooit lukken. Wel denk ik aan die zin van het schuld gevoel kan ik er iets aan veranderen NU/TOEN nee. Was ik schuldig nee. Waren het de omstandigheden maar ja los laten en je niet schuldig voelen zijn verschillende dingen. Ik kan geen vriendjes maken voor mijn kind kan wel sturen. En bij sturen. Kan troosten kan mee leven maar ik kan hem niet gelukkig maken. Wel de weg daar na toe kan ik als moeder soepeler laten verlopen. En toch diep in mijn hart ben ik nog steeds boos op mijn zelf hoe en waarom heb jij je kindje naar een ander gebracht. Waarom waarom kon jij niet voor je kindje zorgen op dat moment dat schuld gevoel zal eeuwig blijven.