Ik mag toch hopen dat je dat niet serieus bedoeld.... De andere ouder zwart maken tegenover je kind??? Alleen de gedachte al om dit zo via een kind te spelen vind ik kinderachtig en misselijkmakend.
Gewoon zeggen, we kopen minder snoep omdat het ongezond is. Zeggen dat je minder snoep haalt omdat papa het anders opeet is gewoon je kind tegen papa opzetten. Daar mag je nooit je kind tussen zetten.
Er iets van zeggen kan juist helpen. Net die laatste schop onder jouw kont of zelfs het gevoel dat iemand ff op je ziel trapte. Ik ben 2x te dik geweest. Eenmaal BMI max. 31 tijdens lange relatie met slechte eetgewoontes en eenmaal na de tweeling 2 jaar blijven hangen op BMI 28. 2x een super confronterende opmerking gehad die niet kwetsend bedoeld was, maar wel de waarheid. beide keren ben ik binnen 2 dagen begonnen met afvallen en heb die om en nabij 30 kilo er af gehouden (buiten mijn tweeling). Iets zeggen kan wel de trigger zijn
Er zitten er altijd een paar tussen die het voor de andere partij opnemen omdat je niet mag zeggen dat iemand dik is Kom op zeg, dik is dik en dun is dun. Ts haar man eet veel te veel en dat is niet normaal. Ja mannen eten vaak wat meer dan een vrouw, zo ook mijn man, maar je kan ook té veel nemen en daardoor dik worden. Als ikzelf teveel zou eten en veel zou aankomen zou het even vervelend voelen als mijn man daar iets van zou zeggen, maar ik vind dat je dat gewoon tegen elkaar moet kunnen zeggen. Je hoeft elkaar echt niet continu te controleren maar het in de gaten houden is niet verkeerd. Helemaal niet als hij het zelf niet inziet en het echt ongezond eetgedrag is. Mijn man heeft ook best wel aanleg om snel aan te komen. Hij sportte altijd veel voordat we getrouwd waren dus toen bleef hij wel slank. Nu heeft hij af en toe periodes dat hij zich ook niet goed kan beheersen en dikker wordt. Dan zeg ik ook eerlijk tegen hem dat het me opvalt en dan ziet hij het zelf ook in en gaat wat meer opletten op zijn eetgedrag en af en toe sporten. Veel mensen voelen zich gelijk aangevallen, wat helemaal niet nodig is.
Precies! Wat super van je zeg! Lijkt me idd confronterend en akelig als iemand het tegen je zegt, maar dat kan dus wel de laatste zet zijn tot een gezondere levensstijl.
Je kan ook alleen wat lekker kopen voor het weekend. Een kind hoeft ook niet iedere dag snoep. Heb je 2 vliegen in 1 klap
Heb je mijn reactie daarna ook gelezen? Hoe jij het nu stelt zijn ook niet mijn woorden trouwens, maar dat leg ik daarna dus ook uit
Oh kom op zeg, je hoeft dat toch niet steeds te zeggen. Als ik iemand op straat zie die ik laat ons zeggen lelijk vind, ga ik toch niet zeggen: "Euh, ik vind je echt lelijk, zou je niet naar de plastisch chirurg gaan. " Zoiets moeten we toch niet accepteren? En ja ik ben te dik, maar ik zou nooit tegen iemand zeggen: oh wat ben je dun, zou je niet wat meer eten? Jij lijkt wel een anorexia patiënt... Kom op zeg, dat snap ik echt niet... (oké ik stel het best heel cru, maar dik is dik, dun is dun, ben ik het mee eens, maar een beetje nuanceren of niet alles zeggen wat je denkt vind ik toch echt een verschil...)
Iemand lelijk vinden heeft te maken met smaak. De één vind dit lelijk en de ander dat. Iemand die zichtbaar te dik is is toch gewoon dik? heeft niks te maken met discrimineren ofzo En het is ook net hoe je het brengt. Iemand uitschelden is wat anders dan gewoon tegen je eigen man kunnen zeggen dat hij te dik wordt. Als man en vrouw onder elkaar moet je eerlijk tegen elkaar kunnen zijn. Of moet je dan maar je gedachten voor je houden terwijl je je eraan ergert of je zorgen maakt om zijn gezondheid?? Nee dat is goed voor je huwelijk
Ja, oké dat is waar... Maar ik vraag me dan onmiddellijk af of TS haar man echt te dik is (als in een BMI van boven de 30) of gewoon wat gezetter... En ja eerlijk zijn in een relatie is belangrijk, maar evenwaardigheid ook: dus iemand controleren vind ik niet oké, en iemand iets opleggen ook niet. Topicstarter geeft aan al veel gesprekken hierover gehad te hebben dus qua eerlijkheid cava, nu is het toch aan de man om hier effectief iets mee te doen? Het is toch niet zo dat de man haar niet meer graag ziet omdat hij wat kilo's is bijgekomen... Ik vind het gewoon ver gaan... En zoals ik al eerder aangaf, ik zou het dan geweldig vinden als mijn man zou zeggen: kom we gaan samen opletten... Zo hadden wij een jaar of twee geleden een beloningssysteem: diegene die het meest was gaan sporten (we vinden niet dezelfde sport even leuk - ik ging aquagymmen en wandelen, hij lopen) die kreeg een beloning als in: een keertje niet helpen met de afwas, een keer een massage, ... Awel dat stimuleerde en motiveerde me veel meer dan als hij zou zeggen: schat, ik vind je te dik, doe er iets aan (en hij mij voor de rest niet echt helpt door bv wel nog veel snoep en dergelijke te kopen) Haha trouwens ook kinderachtig he ons beloningssysteem, maar voor ons werkte het: ik 8 kilo kwijt, hij 6 én belangrijk was dat we samen hadden beslist wat we zouden gaan proberen: het was niet ik of hij die bepaalde dat de ander dit of dat moest doen... En tuurlijk is het TS haar volste recht om bezorgd te zijn om de toekomst en om hier mee bezig te zijn, getuigt ook van liefde he begrijp me niet verkeerd... maar de manier waarop vind ik niet zo leuk
Als je naar My 600 LB life kijkt, dan geeft die arts de 'enablers' vaak evenveel schuld als de eetverslaafde zelf. En ja dat kan ik me wel voorstellen. Zoals al gezegd kan me ook niet voorstellen dat die pepernoten en zoutjes allemaal voor je kind waren. En anders maar verstoppen hoor en aan je dochter op een vast tijdstip per dag geven. Misschien heel kinderachtig, maar het is absoluut niet makkelijk voor eetverslaafden om er vanaf te blijven. Ik heb zelf met een eetverslaafde in huis gewoond (mijn zus) en dat was ontzettend heftig. Het enige wat ze denken is 'eten eten eten' en verder denken ze op zo'n moment niet. Dus niet dat ze van het eten van een ander moeten afblijven, of dat er genoeg beleg over moet blijven voor op brood, of ook niet dat het geluid van een combimagnetron om de zoveelste boterkoek 's nachts te bakken hinderlijk is voor degenen die aan het slapen zijn.
Hoezo zwartmaken? Als mijn moeder een keer voor 2 dagen kookte moest ze dat ook ergens achter in de koelkast wegmoffelen voor mijn vader en later mijn zus. Mijn vader was/is gewoon veelvraat en mijn zus had een serieuze eetverslaving (BED) maar voor mij voelde dat echt niet als het zwartmaken van m'n vader ofzo.
gewoon niets lekkers kopen.. en misschien zijn bloed en cholesterol laten checke misschien gaan dan zijn ogen open
Er stond achter die opmerking nog ergens " kijk of hij zich dan wel schuldig voelt" Dat vind ik echt niet kunnen. Je man een schuldgevoel aanpraten door je kind in te zetten. Daarbij zou het in deze situatie waarschijnlijk niks helpen maar alleen erger maken.
Mijn moeder heeft destijds ook alles met mijn zus geprobeerd... Ook wellicht dingen om haar schuldig te laten voelen (maar wanneer je kind zoiets heeft is het misschien wel anders dan je partner). Er iets over zeggen werkte bij haar juist averechts en wekte gelijk vreetbuien op, maar dat zal bij iedereen wel anders werken.
Nee dat stond er niet. Ik zei dat hij het ook niet leuk zou vinden als het kindje dan niks meer krijgt. Omdat al het snoep verbannen moet worden.Ik wil het best nog een keer uitleggen, want je haalt nu veel uit zijn verband. Hoe ik het dus bedoel, is dat je meerdere opties hebt. Je kan gewoon je boodschappen blijven doen en zeggen dat hij er van af moet blijven, maar dat werkt niet. Je kan alleen voor de kleine snoep halen en zeggen dat hij daar van af moet blijven, maar dat werkt helaas ook niet. Dan kan je ervoor kiezen om helemaal niks meer te halen. Maar dan gaat de kleine misschien vragen waarom er ineens niks meer is. Wat doe je dan? Weer opties; Je kan zeggen dat snoepen ongezond is. Je kan zeggen dat er zwaar geminderd wordt en alleen nog maar in weekenden, feesten, whatever. Of je kan eerlijk zeggen dat er veel te veel gesnoept wordt en dat er besloten is dat het even moet stoppen. Het punt is dat ts aangeeft dat het snoepgoed ook voor de visite is. Maar dan? Zeg je dan tegen je man dat hij niks mag maar de visite wel, of ga je alles op tafel zetten en zet je hem op zijn plaats als een mama bij haar kind als hij voor de 3e keer een graai in de bak chocopepernoten doet? Dat kan je toch ook niet maken? En al die discussies en misschien wel ruzie krijgt je kind ook mee. Ik had dus eerlijk gezegd dat er teveel snoep wordt gegeten en dat het wel zo eerlijk is om dat allemaal te minderen. Maar dat iedereen mag snoepen op zaterdag of elke dag 1 snoepje of bedenk maar een goed moment. En ja, als papa al het snoepgoed van mijn zoon zou opeten zou ik niet liegen en zeggen dat de kabouters het hebben gedaan Maar zwartmaken en tegen elkaar opzetten? Nee, zo bedoel ik dat niet. Ik denk alleen dat als een volwassen gesprek en zorgen uiten niet helpen, je dan moet overgaan op andere dingen. Samen naar een huisarts, of iemand anders erbij vragen met raad, of idd alle zooi uit de kasten halen en niet meer nieuw halen. Want als het broodbeleg en kindersnoep wordt aangebroken zodat er niks meer is voor anderen is het geen lekkere trek meer, maar gaat het ernstigere vormen aannemen. Maar goed, dat is de info die ts ons geeft natuurlijk. En met dat haar man het niet leuk zou vinden bedoel ik geen schuldgevoel aanpraten, maar dat hij toch ook gewoon zou willen dat iedereen gezellig van genieten van lekkers zonder ruzie en discussie.
Mijn man heeft een BMI van 33,9. Hij is 48 jaar en weegt 105 kg bij een lengte van 1,76 m. Ik weet niet hoe sommigen erbij komen dat ik mijn man controleer of continu zit te zeuren. Wat hij op zijn werk eet weet ik niet en dat vraag ik hem niet. Die lege zak pepsels viel me op toen ik iets anders in de prullenbak gooide. De halve zak pepernoten omdat ik er naast zat. Het pakje kaas omdat ik geregeld mis grijp in de koelkast. Ik zeg lang niet van alles wat (zak pepsel heeft ie mij bijv. niet over gehoord). Mijn dochter ga ik er niet bij betrekken. Ze krijgt misschien 2 keer per week snoep of een handjevol chips en ik vind dat dat gewoon moet kunnen. Ik wil haar juist op een gezonde manier met snoep leren omgaan. Laten zien dat het er is en je ervan mag genieten, maar dus met mate. Zeggen dat ze vanwege haar vader niets meer krijgt vind ik tegenover beiden gemeen. Ik vind dat je in een huwelijk eerlijk tegen elkaar mag zijn. Wat mij pijn doet is dat het hem niets lijkt te interesseert dat ik me zorgen maak. Hij wil er niet eens over praten. Vrienden en familie zeggen er trouwens ook al wat van, maar ook dat wuift hij weg.
Als we visite hebben staat het eten er voor iedereen. Ik ga mijn man zeker niet berispen. Waar het mij om gaat is dat het dus niet een keertje met visite gebeurd, maar dagelijks. Ik wil graag met hem naar de huisarts of een diëtiste, maar zodra ik er over begin gaan de hakken in het zand.
Ik vraag me af hoe de reacties zouden zijn geweest als een man een topic had geopend om tips te vragen om zijn vrouw aan het afvallen te krijgen...
Ik ga dit topic laten sluiten. De discussie gaat zijn doel (hoe dring ik tot hem door?!) nu voorbij. Iedereen bedankt voor de tips en het meedenken! Ik heb er veel waardevols uit kunnen halen!!