Door een ander topic (over schaamte) ben ik erg aan het nadenken over iets dat me al een poosje door het hoofd spookt, maar ik ben benieuwd hoe andere moeders daar in staan. Zes jaar geleden ben ik moeder geworden van een heerlijke zoon en daar geniet ik ontzettend van. Nu is het zo dat mijn bevalling destijds echt behoorlijk problematisch verliep, waardoor ik erg veel bloed verloor en uiteindelijk ook nog op de OK belandde voor een handmatige placenta-verwijdering waarbij nog het nodige misging. In de hectiek van alles in twee uur na de geboorte van mijn zoon heb ik serieus gedacht dat dit het dan was; ik zou mijn kind hebben gebaard, even vastgehouden en nu ging ik dood.... (overigens was dat helaas best een reële gedachte, ontdekte ik later) Gelukkig is het natuurlijk allemaal goed afgelopen en ben ik naderhand langzaam weer hersteld enz., maar ik heb die ervaring nooit verwerkt. En dat begin ik nu eigenlijk pas echt te merken; ik heb angsten die steeds erger worden (claustrofobie bijv) en als ik een programma kijk op tv over bevallingen komt alles als een soort vloedgolf weer terug en zit ik gerust een half uur heel hard te huilen. Dat lijkt me niet helemaal de bedoeling Zijn er moeders die dit herkennen? En zo ja, hoe hebben jullie dat aangepakt? Of worstelen jullie er gewoon mee in de hoop dat het vanzelf een keer slijt, zoals ik tot nu toe steeds doe...?
ik heb precies dezelfde bevalling als jij gehad van begin tot eind, dus ik herken je gevoel hierin heel erg, alleen heb ik er geen trauma aan overgehouden, ik zou je aanraden om je verloskundige of gyn nog eens te bellen, om misschien erachter te komen waar het nu eigenlijk mis is gegaan, zodat je het een plekje kan geven
Hoi, bij mijn oudste heb ik ook een traumatische bevalling gehad. Ik heb toen nog nabespreken gehad bij de verloskundige. Doordat bij mij de tweede bevalling heel goed ging, heb ik de eerste meer een plekje kunnen geven. Een vriendin van mij doet EMDR om bevalling te verwerken. Dat zou je ook nog kunnen doen, als je met gesprekken niet verder kunt.
Via de stichting die ik heb voor extreme zwangerschapmisselijkheid hoor ik ook veel vrouwen die EMDR gebruiken om de traumatische zwangerschap te verwerken. Heb daar laatst ook een filmpje geplaatst over EMDR: https://www.youtube.com/watch?list=PLvxCkx9MnYUKIkbGCDoojJFdf7-z_tDIf&v=ZYYv6-Q8pRI&app=desktop Verder heel veel sterkte!
Vreselijk voor je! Een bevalling die wel normaal verloopt is al mega heftig, laat staan zoiets als jij hebt meegemaakt. Denk er niet lichtzinnig over, het is echt logisch dat je dit als trauma ervaart. Ik zou ook eens informeren naar EMDR. Veel sterkte.
Bedankt voor de reacties. EMDR hoorde ik een tijdje terug ook iemand over, maar toen in de context van het verwerken van een oorlogsverleden. Daardoor had ik het idee dat dat meer daarvoor was. Misschien is het echter inderdaad voor mij ook wel een goede methode. Ik ga er in duiken. Mijn grootste probleem is dat ik de neiging heb mijn ervaring en mijn gevoel daarover te bagatelliseren. Ik denk nogal snel dat ik niet mag zeuren, want ik heb het toch gered...?! Ik moet misschien vooral leren dat ik het best een nare ervaring mag vinden ofzo. Maar goed. Professionele hulp. Dat moet het dan maar worden.
Ik zou je ook EMDR aanraden is jouw geval. EMDR word gebruikt om traumatische ervaringen te verwerken en een plek te kunnen geven
Bij mij is de opname van onze dochter traumatisch geweest en heb ik daarvoor EMDR gehad, ik vind het echt een aanrader. Heel heftig en ik kon daarna altijd 2 dagen erg weinig, maar daarna voelt het allemaal veel lichter.
Ik had ook een dramatische bevalling. Heb een paar maanden later een uitgebreide klacht ingediend bij het ziekenhuis, daarna was ik het wel kwijt.
Oef, heftig om dit te lezen en heel herkenbaar voor mij. Ik heb namelijk bijna exact een zelfde bevallingsverhaal bij onze oudste meegemaakt. Ik had dan ook in de zwangerschap van nummer twee flinke angsten en was van te voren ook behoorlijk emotioneel. Alles kwam weer naar boven... Ik heb toen heel goed gepraat met de betrokken gynaecoloog en een heel gedetailleerd plan gemaakt voor de tweede bevalling. Dat gaf veel rust. Ik heb ook veel gepraat met mijn lieve man en veel gehuild over de angsten die we doorstaan hebben. Want ook hij had een flinke tik gehad. Hij heeft lang zitten wachten met onze pasgeboren dochter in zijn armen, vrezend dat hij nu een alleenstaande vader was... Terwijl ik op OK lag. Dus na de bevalling van nummer twee was het even een heel spannend moment toen de placenta weer niet kwam en het bloeden begon... Maar ik was vastbesloten dat ik niet naar OK wilde en mijn zoon niet uit handen wilde geven. De placenta is uiteindelijk handmatig op de verloskamer verwijderd (zonder verdoving). Hoe sterk en bestand tegen pijn kun je zijn...! Ik ben daar ook best trots op. Dus ik heb het door een 2e bevalling redelijk verwerkt al kan ik er nog om huilen hoor, zeker nu ik zwanger ben van nummer 3. Dat is oké vind ik. Maar als je zoals jij merkt dat je angsten toenemen, dan denk ik dat het verstandig is om je via de huisarts te laten verwijzen voor traumabehandeling, ik denk dan aan EMDR. Daar heb ik goede ervaringen mee vanuit mijn werk. Veel succes hoor!
Wat je hierboven zegt vind ik heel treffend. Je hebt wellicht onvoldoende aandacht geschonken aan de gevoelens en de heftigheid van de ervaring die je hebt meegemaakt. je bent er snel overheen gestapt en je hebt onvoldoende kunnen verwerken daardoor. Maar gevoelens mogen er gewoon zijn hoor! Niks is raar of overdreven. En zeker niet in de context van de ervaringen die jij hebt meegemaakt... Je was er bijna niet meer geweest! Dat is en blijft een schokkend feit, waar heel veel nare gevoelens passend bij zijn. Het wegstoppen of wegredeneren maakt niet dat ze ook daadwerkelijk weg zijn. Sterker nog: ze zitten vast in jou en zijn onvoldoende geuit, niet verwerkt dus. En dat kan dan allerlei nare effecten hebben in angsten die de kop opsteken en soms ook in lichamelijke klachten, slaapproblemen, concentratieproblemen of stemmingswisselingen.
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb het een paar dagen laten bezinken en inderdaad, ik moet hier echt mee aan de slag. Het is niet nodig dat ik hier nu nog zo'n last van heb, hoe heftig en naar het allemaal ook was. Ik zie er stiekem wel een beetje tegenop (het her-beleven), maar als het uiteindelijk helpt, zal het de moeite wel waard zijn. Heel erg bedankt voor het meedenken en delen van jullie ervaringen! Dat helpt me echt!