De wens voor een 2e kindje is bij ons, vooral bij mij, sterk aanwezig. Verstandelijk gezien kiezen wij ervoor om nog even te wachten. Wij hebben liever dat ons zoontje wat zelfstandiger is en wat beter zelf kan spelen. Wij denken er nu over om rond zijn 2e verjaardag weer te stoppen met de anticonceptie, met een beetje geluk zal het leeftijdsverschil dan rond de 3 jaar zijn, lijkt ons prima. Moet daarbij wel zeggen dat ik 24 uur per week werk, als ik thuisblijfmoeder zou zijn, zou er misschien al eerder een 2e kindje komen, maar in combinatie met werk zou ik er nu niet aan moeten denken al 2 kindjes te hebben. Heb dan ook respect voor de moeders die dat zo weten te combineren.
Hier was ik zwanger van onze middelste toen onze oudste nog geen anderhalf was,en zwanger van de jongste toen de middelste bijna 2 was. Ik werkte toen nog wel 24 uur per week en dat was prima te doen,goede opvang en ml die wat kan betekenen hielp wel. Helaas is mijn contract toen niet verleng dus zit al een poosje thuis. Nu wel weer op zoek naar werk,straks heb ik een sollicitatie gesprek De 2 oudste zitten nu op school,en dat is ook zo'n leuke fase.
Anders denk ik. Voor onze zoon waren we bereid 1 IVF poging te doen. Als die niet was gelukt waren we gestopt en samen verder gegaan. Pas sinds kort hebben we het over een 2e kindje en willen we dat graag proberen. Maar we zouden niet een nieuwe IVF poging opstarten. Als het niet lukt met één van de cryo's houdt het op. Maar in mijn ideale wereld, zie ik later drie kinderen aan tafel. Dus wie weet wat we uiteindelijk toch nog ondernemen
Mijn wens voor de eerste had ik direct toen ik bij ml kwam. Even paar jaartjes genieten, en na een jaar "zeuren" was hij er ook klaar voor. Na de spoedkeizersnede werd mij gezegd binnen het jaar niet zwanger te raken (was ik sowieso niet van plan). Maar nu begint het wel weer te kriebelen hoor. En de wens is even sterk als met de eerste. En wederom ml die nog ff wil wachten. Wel weten we dat we in 2016 voor een tweede gaan!!! Maar wanneer haha..
Het was hier bij de tweede precies andersom. Bij de eerste wilde ik persé, en het liefst meteen Mijn man had het ook best gevonden als we nog even samen waren gebleven. Bij de tweede had ik het wel best gevonden als we nog even hadden gewacht, maar mijn man wilde zo graag toen de oudste 1,5 was, en ik heb ermee ingestemd, met het idee dat het vast minimaal een half jaar zou duren (ging iets sneller, na 2 maanden al zwanger) Bij de derde stond ik er sowieso anders in. Als mijn man had gezegd dat hij nooit een derde had gewild, had ik dat prima gevonden. Maar ik vond het ook goed om voor een derde te gaan, en die wens was bij mijn man heel erg sterk. En nu is die derde er, en ben ik er zo ongelooflijk blij mee, dat ik me niet in kan denken dat we het wel bij 2 houden gehouden
De wens voor de eerste was bij ons beide heel sterk. Als het bij 1 dochter was gebleven had ik ook het prima gevonden. Heb nooit een hele sterkte wens gehad voor de tweede. (ben nu 20 weken zwanger van de tweede) Maar mijn man had dat gevoel bij zowel de eerste als de tweede wel.
Bedankt voor jullie reacties. Bijzonder dat het dan toch zo kan verschillen. Ik heb dus ook nog een baan en vindt het een goede maar pittige combi. Ik had voordat ik zelf zwanger was echt een ongelooflijk verliefd gevoel als ik kleine babietjes zag, maar als ik nu een pasgeboren babietje zie heb ik dat smelt gevoel dus helemaal niet meer en dat vind ik zo raar. Misschien omdat we een behoorlijk pittige zwangerschap, bevalling en kraamtijd achter de rug hebben, en deze leeftijd eigenlijk veel leuker vinden. En toch zou ik er ook het liefst drie hebben hoor alleen die drang om ervoor te gaan lijkt als sneeuw voor de zon verdwenen. Ik wacht nog rustig even af
Wow, als ik dat lees van sommigen dat ze na drie maanden die wens alweer hadden! Wat snel zeg! (voor mijn gevoel, ik kon toen net weer een beetje normaal zitten en lopen naar mijn idee) Ik zeg ook niet dat het goed of fout is hoor. Hier zag ik er heel erg tegenop. Ik wist dat ik weer negen maanden zou overgeven en in t ziekenhuis zou belanden. Ik kan dit dus allemaal niet zo goed vergelijken met anderen. Ik dacht meer: ik moet t nu doen, want anders ga ik t nooit meer doen en er nog meer tegenop zien en dan krijg is spijt. Ze schelen kleine drie jaar.
Hier nooit de wens voor de 1e gehad: 19 en ongepland door de pil heen zwanger. Voor de 2e was die wel heel sterk, bij de 3e minder ('zou fijn zijn als het lukt, maar het moet niet'). Nu kriebelt het af en toe wel bij mij, maar wij zijn compleet zo.
Ik kreeg er twee tegelijk als eersten, na heel wat jaren wachten. Wilde meteen weer verder, nooit anticonceptie gebruikt ook al ben ik niet heel vruchtbaar. Straks 3 kinderen in 1,5 jaar en zowel mijn partner als ik hopen op een vierde. Gelukkig hebben we nog wat over van ivf en proberen we dan ook de natuurlijke weg zoveel mogelijk.
De wens voor meer kinderen is alleen maar gegroeid sinds ons zoontje geboren is. Voordat ik mijn man leerde kennen (ik was 26) wilde ik geen kinderen... Ik wist dat hij wel kinderen wilde en ik ook, dan wel maar eentje.. Nu hebben we eindelijk een zoontje (ik ben nu 34, de baby 12 weken), en nu wil ik er zo graag nog meer! Niet eens twee ofzo maar 3 of 4 Helaas moet mijn lichaam herstellen van de aanslag die zware zwangerschap heet, anders wilde ik direct doorgaan Ik ben dus te laat begonnen
Hier voelt de wens net zo sterk als voor de eerste. Mijn zoontje is nu 1,5 jaar en ben net zwanger, bijna 6 weken! Merk wel nu al verschil in het zwanger zijn. Soms ''vergeet'' ik het een beetje omdat ik zo bezig ben met mijn zoontje. Bij de eerste zwangerschap was ik er continu mee bezig.
Hier ook weer een hele sterkte wens, alleen het grote verschil is dat we nu ons zoontje hebben om rekening mee te houden. En voor hem moet het ook leuk zijn, en hij moet er niet op achteruit gaan. Terwijl het mij bij de eerste éigenlijk niet uitmaakte wat de omstandigheden enzo waren ik moest en zou een baby hebben haha. De eerste twee zijn te vroeg geboren en overleden, zou een volgende zwangerschap weer fout gaan dan wil ik niet koste wat koste verder gaan tot een gezond kind. Ik zou mijn zoontje zo'n periode en de kans op meer verlies nooit bewust aan doen.
Bij ons was de wens voor een tweede net zo groot en op een gegeven moment misschien nog wel groter. Die wens kwam wel pas echt toen mn dochtertje zo'n 1,5 was. Daarvoor was het gewoon te druk. Helaas ging het bij ons niet zo makkelijk, 3 mislukte zwangerschappen. Gelukkig ging het bij de 4e wel goed en hebben we nu een zoontje erbij. Leeftijdsverschil is wel 5,5 jaar. Heeft voor- en nadelen. Mijn dochter maakt nu heel bewust haar broertje mee, kan helpen en ook zichzelf vermaken. Ik heb haar 5,5 jaar alle aandacht kunnen geven. Nu zit ze op school en heeft veel vriendinnen en nu kan ik veel aandacht aan m'n zoontje geven. Nadelen zijn wel de programma's op tv (dochter wilt geen baby tv of bijv dora) en op vakantie bijv zwemmen. De ene ouder zit in het ene bad, de ander in het andere en straks als hij ouder is soorten pretparken/speeltuinen en bios enz. Maar ik ben blij dat het toch nog gelukt is en het is nu eenmaal gegaan zoals het is. Maar de wens en de liefde voor de 2e was in ieder geval zeker niet minder dan bij de eerste.
de wens was sterker bij de 2e. Maar dat komt denk ik ook omdat ik bij de 1e gelijk de 1e maand al zwanger was en je eigenlijk stomverbaasd bent, bij de 2e duurde het 10 maanden waarin ik ook nog 3 miskramen heb gehad.
Bij mij was de wens voor een 2e minder sterk. De wens was er wel, maar het was meer van, het zou leuk zijn als er een 2e bij komt maar het hoeft voorlopig nog niet per se. Terwijl we bij de eerste bijna 3 jaar vurig gehoopt en verlangd hebben, ik wilde het zo graag en alles draaide om het zwanger worden. Toen m'n ventje er eenmaal was genoot ik daar zo van dat ik gewoon minder bezig was met onze wens voor een 2e. Al vrij snel hadden we enorm geluk en raakte ik zwanger van de 2e, dus er waren geen jaren vol verlangen en teleurstellingen, dat scheelt natuurlijk ook. Ze zullen straks 16 maanden schelen, en dat lijkt me heel leuk.
Ik heb nu al een wens voor een tweede maar mijn vriend wil absoluut nog niet, die is nu al gesloopt. De wens is exact hetzelfde, ik wil even graag als dat ik de eerste wilde. Ondanks dat mevrouw ongepland was
De wens voor de eerste was op de achtergrond aanwezig nadat ik een jaar eerder ongepland zwanger was en een miskraam kreeg. Toen weer 'ongepland' zwanger van de oudste. Na haar geboorte was de wens er al heel gauw voor een tweede maar vooral omdat bij de oudste van alles mis was en we totaal geen roze wolk hadden gehad. Uiteindelijk wilde mijn man wachten, wachten wachten. Tot eind 2013, zwanger maar helaas een miskraam. Dat zorgt er wel voor dat de wens nog groter wordt! Nadien nog een miskraam gehad, toen kon ik echt bijna nergens anders meer aan denken in september was ik uiteindelijk weer zwanger en ons tweede meisje is nu alweer bijna 6 maanden. Wil dolgraag ook een derde kindje maar nu nog niet. Even wachten tot ze een jaar of 2 is
De wens voor een 2de is bij mij nog sterker dan bij de eerste. Mijn zoontje is nu een half jaar en we zijn druk bezig voor een nieuw wondertje. Dat hij de eerste 3 maanden veel in het ziekenhuis heeft gelegen, maakt de wens voor nummer 2 niet minder