Sinds enige tijd zijn de vader van mijn zoontje (27 maanden) en ik uit elkaar. Er loopt nog het een en ander (rechtzaak) en afgelopen donderdag is zoonlief voor het eerst weer 3 uurtjes bij zijn vader geweest. De eerste 3 bezoeken waren onder toezicht en nu dus alleen. Volgens ex is alles goed gegaan, maar sinds zoonlief daar is geweest is alles mama. Niemand anders mag hem helpen met bijvoorbeeld jas/ schoenen aantrekken, eten of drinken pakken. Zodra iemand anders het wil doen, bijvoorbeeld oma, dan zegt hij ook 'nee, mama doen'. Hij huilt daar ook echt bij. Zo zielig. Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan. Op dit moment gaat hij niet naar een oppas of dergelijke, omdat ik niet werk op het moment, wat het ook niet makkelijker maakt, omdat hij mij dus elke dag veel ziet. We gaan wel veel naar buiten en op bezoek bij anderen omdat ik wil dat hij wel met andere kindjes speelt. Dit gaat ook goed. Binnenkort gaat hij wel weer naar de opvang voor een aantal dagen, omdat ik dan weer aan het werk ga. Moet ik afwachten of het dan vanzelf beter gaat? Of wat kan ik nu doen om het voor hem makkelijker te maken, dat hij niet alleen afhankelijk van mij wil/ kan zijn.
Ik denk dat je zoontje last heeft van verlatingsangst. Papa en mama woonde samen, en nu is papa weg en ziet hij hem amper. Hij is bang dat jij ook weg gaat en hij jou nog amper ziet. Zou het dus even laten begaan, tot hij merkt dat je blijft en het veilig is voor hem. En als het te lang duurt kan je altijd advies bij de huisarts inwinnen. Sterkte lijkt me sneu om te zien!
Ik weet niet of het perse te maken heeft met het feit dat jullie uit elkaar zijn (alhoewel dat het vast zal versterken). Mijn zoontje is iets ouder en heeft exact hetzelfde, maar daar is papa gewoon bij. Vaak is het even 1 tel mopperen/boos als iemand anders hem helpt en dan is het weer over. Hier helpt het wel om niet te vragen, maar te zeggen (papa brengt je zo naar bed, ipv zal papa je naar bed brengen). Een voldongen feit accepteert hij (na een keer nee, mama! geroepen te hebben) vaak gewoon. Idd een stukje verlatingsangst denk ik.
Ik weet ook niet of het met de scheiding te maken heeft. Hier heeft ons zoontje ook periodes dat mama alles moet doen. Rond de leeftijd van je zoontje is dat ook veel erger geweest dan nu maar ook nu zegt hij het nog vaak. Jongetjes trekken vaak snel naar de mama. Wij gaan er soms in mee en soms niet. Is een beetje afhankelijk van de situatie.
Het was inderdaad al zo dat zoontje meer naar mij toe trok, ook toen zijn vader en ik nog wel samen waren, maar ik ben dan ook degene die alles voor hem doet. Soms doet het ook wel pijn om hem zo te zien. Het gewoon echt niet geholpen willen worden door een ander. Het niet zeggen en gewoon doen, is eigenlijk geen optie, dan raakt hij helemaal overstuur. Hij komt ook weer elke avond 1x zijn bed uit als ik hem heb weggelegd. Zodra ik hem voor de 2e keer in bed leg, blijft hij liggen en gaat lekker slapen. Er zijn periodes dat dit wel goed gaat, en hij blijft liggen. Ik blijf voor nu maar goed in de buurt dus
Mijn zoontjes hadden dit ook. Hij is waarschijnlijk bang om jou kwijt te raken. Bevestig dat jij van hem houdt en geef hem veel liefde, maar dat zal je zeker al doen. En geef het vooral veel tijd.