duidelijk heeft hij het gezegd toen ik zwanger was van ons kleine vriendje. en dus heb ik het kunnen weten. en ik kan er niks aan doen. maar de kriebels zijn er. al een paar maand nu weer. maar hij wil niet.. we hebben dit besproken.. zo vaak. elke keer weer. en hij komt met 100den argumten waarom hij het niet wil. aangezien ik niet tegen de pil kan. (of spiraal, of prikpil en hij geen condooms wilt gebruiken.. ) leg ik het bij hem neer. dan moet hij opzoek naar een anticonceptie. hij zou zich laten helpen. maar dat durft hij nu niet meer. we zitten dus met een probleem. ik heb gezegd dat ik dan niet meer vrij. omdat ik tegen abortus ben omdat ik gewoon onvoorzichtig bezig ben geweest. buiten het feit dat ik het graag zou willen. maar ook dat wil niet helemaal... het alternatief is voor het zingen...... maar dat vergeet hij regelmatig. (in mijn hoofd speelt nu dat hij het misschien dan toch wel wil anders ben je toch niet zo roekeloos?) ik moest dit even van me afschrijven. .
Hai meis Ja dat is een lastige situatie! Hier hebben we de discussie ook gehad, nog soms wel eens hij kwam ook met veel argumenten, maar dan wel met die dingen waar je wel wat mee kan als het toch gebeurd.bijv ruimte en zo Ik neem ook niks tegen anticonceptie omdat ik ook klachten heb, manlief grote mond ik laat me wel helpen maar tot nu toe niets..en soms maakt die wel grappen waarvan ik weet hij wil het wel maar denkt te lastig.. Hier ook geen condooms en voor het zingen idd. Mocht het zo zijn dan is het zeker welkom😊 Iig wel bij mij! Ik vind het zo, je vriend weet dat je niks gebruikt dan moet hij er maar wat voor doen en niet zeuren als het dan wel gebeurd!!
Hier hetzelfde, heb me er voor 90 procent bij neergelegd. Wordt volgend jaar 39 en hebben een prachtjongetje van bijna 2. Man is geen prater en heb hem gezegd dat ik de pil niet meer gebruik ( mijn hoofdpijn is nu weg! Na 25 jaar pilgebruik!) als het gebeurt,gebeurt het en zo niet dan niet. Maar snap dat het veel lastiger is als je heel wat jonger bent. Sterkte!
Moet er wel bij zeggen dat ik nooit "rammelende eierstokken heb gehad" en hoe blij en gelukkig ik ook ben met mijn zoontje,het was mijn mans idee om te "gaan" voor een kindje ( eeuwige twijfelkont was ik). hebben er een jaar over gedaan en weet hoeveel geluk we hebben gehad. Deze maand is voor het 2e keer dat ik mijn cyclus niet meer in de gaten ga houden wanneer ik misschien vruchtbaar zou zijn. Ik probeer het nu helemaal los te laten.
Hier precies hetzelfde. Maar hier laat manlief zich helpen in December. Zo vaak ruzies erover gehad en inderdaad elke keer voor het zingen de kerk uit. Ik heb al meerdere keren gezegd dat je van het voor het zingen de kerk uit methode ook zwanger kan raken, maar hij gelooft dit niet omdat het tussen onze zoon en dochter ook altijd goed is gegaan. Anyway.. ik ben de ruzies wel zat, en natuurlijk ik kan hem onmogelijk dwingen om nog een kindje te krijgen en ik respecteer zijn mening ook voor 100% Maar enerzijds vind ik ook dat zijn sterilisatie mij dwingt om het zo te houden zoals het is, waar ik natuurlijk ook vreselijk dankbaar voor ben maar toch.. kan dat gevoel niet echt uitleggen Ik ben 30 trouwens
herken dat gevoel wel idd. lastig te beschrijven, mijn man zei dat ik me anders kon laten helpen. (maar ik ben 22.....) dus ik doe het niet. en geen dokter ook lijkt me. wel fijn dat ik niet de enige ben..