Sikki, wilde nog even zeggen dat ik het superlief vind dat je zo meeleeft en elke keer even komt kijken, helemaal omdat voor jou ook een spannende periode komt. Ik duim net zo hard voor jou!!!
Ik zit in de wachtkamer. Alweer. Nog steeds. Er is duidelijkheid... En het is gewoon geen goed nieuws. De geschiedenis herhaalt zich. De zwangerschap heeft zich in de eileider ingenesteld. In mijn enige, mijn laatste eileider... Het 'goede' nieuws is dat het HCG daalt... Van 2100 naar 1971. Maar wat is nu wijsheid? Afwachten? Of toch opereren? De gyn overlegt het as we speak... Alles heeft voor en nadelen... In het ergste geval word ik geopereerd en is er geen eileider meer over. Maarja, wie zegt dat de eileider überhaupt nog goed genoeg zal zijn? De gyn weer het ook niet direct... Er is weer bloed geprikt en ik mag weer afwachten... Dag lief kindje. Dag lief broertje of zusje. Je was zo meer dan welkom.... Toch voor altijd in ons hart...
Ach lieve Juulz, angst wordt nu werkelijkheid Ik hoop zo dat je eileider gespaard kan blijven. Ookal weet je niet hoe deze uit de strijd komt, het maakt het hopen op een wonder een stuk draaglijker. En maakt dat niet datgene waardoor we allemaal op de been blijven? Hopen en geloven in wonderen. Dus ik hoop dat het vruchtje besloten heeft vanzelf je eileider te verlaten. En dat je eileider ongeschonden uit de strijd komt. En dat dan die andere geschiedenis zich herhaalt. Die van dat wonder dat zich aandiende en nu vrolijk door jullie huis huppelt. Ik denk aan je Juulz. Dikke knuffel!
Och vrouwke toch wat heftig weer! Ik hoop met heel m'n hart dat ze je eileider kunnen besparen. Zo oneerlijk dit... Denk ook aan je, knuf
Een beetje wezenloos staar ik voor me uit. Nog even niet naar huis (ze zijn er bezig met een lekkage probleem en ik heb even geen behoefte aan lawaai en schone schijn). Dus verdoe ik mijn tijd maar even met appen, bellen en schrijven. In de Starbucks met een soya chai latte. Even anoniem in de drukte. Schrijven... Delen helpt mij een beetje bij verwerken. De lieve reacties geven me het gevoel van steun en begrip en medeleven. Dat voelt, ondanks de K-situatie, toch fijn. Na vele overleggen kwamen de gyn en de prof tot de conclusie dat ze het niet wisten. Voor beide opties - wel/niet opereren - was wat te zeggen. Dus ze legden het balletje bij mij neer. Ik vond het ook moeilijk, maar waar een operatie niet noodzakelijk is, liever niet... Dus ik gaf aan dat we anders maar even moesten aanzien hoe de HCG-daling zal doorzetten. En dat ik bij toenemende pijn, zonder aarzeling, naar het ziekenhuis zal komen. De gyn leek opgelucht met mijn doorhakken van de knoop. Ze was het ermee eens en E bewonderde mijn nuchtere denken in deze situatie. Toevallig hebben we pas op mijn werk een soort van psychologische profielschets gehad en daarin kwam o.a naar voren dat ik in 'stress situaties' idd heel 'blauw' (analytisch) wordt. Enfin, nu is afgesproken dat ik zaterdag bloed moet laten prikken en heb dan een gesprek met de dienstdoende gynaecoloog. Het HCG moet dan echt gezakt zijn. Is dat niet het geval en is het gestegen (verwachten ze niet hoor), dan moet ik alsnog geopereerd worden. Maar ze hopen dat de eileider het zelf eruit werkt. En ik ook. Dan maandagmiddag weer terug, HCG meting en weer een echo en woensdag weer.. Het wordt een volle week dus.... Hierop vroeg ik wel wat de kans nu was dat de eileider hierna onbeschadigd was... En zou een zwangerschap op natuurlijke wijze nog reëel een kans zijn? De gyn was hierover positief. Ik vertelde haar mijn verhaal van Tessa destijds. Dat Tessa de zwangerschap van ons meisje had gezien en had aangegeven dat ze toen we echt weer voor een tweede gingen (anderhalf jaar geleden), ze had geadviseerd om die linker eileider te laten 'spoelen', dat het net was of er iets niet goed door kon. Dat ze ook had gezegd dat ze nu iets zag links bovenin, maar niet precies waar. De gyn reageerde oprecht en vond het bijzonder. Ze zei dat er idd meer kan zijn tussen hemel en aarde... En ze gaf aan dat ze zeker een hsg zal doen als dit achter de rug is. En evt zelfs een kijkoperatie. Ze leeft echt mee. De hele tijd was dezelfde co-assistente als gisteren er ook bij. Ze was zichtbaar aangedaan door ons verhaal en leefde ook al heel erg mee. Wat dat betreft heb ik wel echt hele lieve medische mensen om me heen gehad. Inmiddels is mijn chai latte op en denk ik dat ik zo mijn vriend maar eens app om te vragen of het al rustig is thuis. Nu weer even geen echte pijn. Een vriendinnetje heeft ditzelfde mee gemaakt, al was dit na poging 101 van een ICSI... Maar ik deelde mijn verhaal zo straks met haar en zij vertelde dat bij haar het vruchtje pas loskwam bij 200 HCG. En dat het echt veel pijn deed. Ben benieuwd wanneer dat bij mij zal gaan zijn. En of die pijn ook zo hevig zal zijn. Als ik denk aan gisteren en nog meer pijn dan dat.... Dat hoop ik niet. Het blijft afwachten. En ondertussen houd ik me nog steeds vast aan dat Tessa een broertje of zusje voor ons elfje heeft gezien.... En blijf ik hopen dat de erge pijn wegblijft als in: dat er geen operatie nodig is...
Juul wat een verdriet weer heel veel sterkte en ik duim dat het allemaal goed verloopt en dat het een beetje snel gaat.
Is er überhaupt wel duidelijkheid dat het in de eileider zit? Want er kan net zo goed een zwangerschap in de baarmoeder zijn, die enkel is ingenesteld, niet is doorgezet en dus niet tot vruchtzak is gegroeid en waardoor je dus enkel verdikt bms hebt (had vriendin van mij). Dus dan zou je bms het straks met fikse bloedingen gaan afstoten. Desalniettemin zijn beide opties een horror verhaal, had het zo anders gehoopt. Sterkte meis!
Wat een verdriet.. En wat ben je goed in keuzes maken.. Als zus geboren is mag je mijn enige eilleider hebben.. Ik doneer hem bij deze aan je.. Wat zou de wereld mooi zijn als dit kon.. Dikke knuffel
Wat een ontzettend naar verhaal, maar wat een bijzondere situatie met Tessa. Ik hoop dat dit vruchtje snel loslaat en ervoor gezorgd heeft dat alles straks klaar is voor een nieuw wonderkindje op de juiste plaats. Ik ken je niet maar door de manier van schrijven zorg je ervoor dat je steeds in mijn hoofd terug komt. Bijzonder! Veel sterkte de komende tijd, ik wens je alle goeds toe.
Dank je wel. En lief dat je zo meedenkt. Nee, er zat echt iets in de eileider. Ze hebben twee keer gekeken. Het was 2,5 à 3 cm en voldeed aan alle kenmerken.... Ik heb het zelf zien zitten. Het was precies wat er eigenlijk in de baarmoeder had moeten zitten... In de baarmoeder zelf nog steeds dat dingetje dat op een vruchtzakje leek, maar dus niet verder was doorgegroeid. Nu hopen dat het 'rustig' blijft, want zodra ik weer die pijnsteken krijg moet er geopereerd worden. Ook was er bloed achter de baarmoeder te zien. Het blijft raar en verdrietig voelen. En ook oneerlijk en alles wat erbij komt kijken. Dit verzin je toch ook gewoon niet?