Daar heb ik dam grandioos overheen gelezen, sorry daarvoor. Wat heftig dat je dit wederom moet meemaken. Ik hoop echt enorm dat je lichaam het zeld oplost, zonder dat er een operatie nodig is.n Hoeveel kan een mens meemaken zeg -( dikke knuffel
Jeetje zeg wat moet jij toch allemaal meemaken. Zo verdrietig. Ik hoop dat je eileider bespaard blijft. Knuffel
Knuffel.. vind t zo erg voor je Kan misoprostol (cytotec) nog helpen om het er sneller uit te krijgen of werkt dat niet mrt een bbz?
Lieve lieve Juul, tranen in mijn ogen als ik je verhaal lees. oh wat hoopte ik met je mee, weer een wonder net als jullie lieve elfje. Het was, maar vooral IS je zo ontzettend gegund. Je bent zo vaak in mijn gedachten. Heel veel sterkte, ik hoop dat de pijn bespaard blijft en dat je eileider ook bespaard blijft zodat Tessa gelijk krijgt en er toch nog een brusje voor jullie kleine meid komt. Dikke knuffel, Dees
Ik lig nog in bed. Ben immers ziek gemeld en voel me nu ook niet echt fit genoeg om mijn cursus weer te vervolgen. Niet het gevoel zoals gisteren van 'ik ga even hardlopen'. Mijn vriend die van zijn werk ook vrij heeft gekregen om bij mij te zijn, slaapt nog. Ons meisje is bij nog bij opa en oma en we gaan haar als het goed is strx ophalen. Als het goed is.... Want om 06.30 werd ik wakker van de pijn. Kon alleen doodstil liggen en oppervlakkig ademen. Ergens doemt er de hele tijd een beeld op van een dwarsliggend vruchtje in de eileider en dat het de eileider niet lukt om het eruit te duwen. Of dat het te hoog zit en het er niet uit wil. In dat geval zou opereren wel beter zijn, omdat de eileider anders alsnog kan scheuren. Dit is wel mijn angst, dus misschien popt het daarom wel op... Vannacht heb ik tot diep id stilte van de nacht naar droevige, mooie afscheidsliedjes zitten luisteren. Ons elfje relativeert een boel, maar toch.... Dit kindje was zo welkom.... Zo welkom nu.... Het was al welkom en het blijft welkom, maar de afgelopen weken had ik toch wel hoop gekregen.. Het voelt verdrietig en leeg. En we weten niet wat de toekomst nog mag brengen. Maar we weten wel dat we de liefste dochter hebben.... Al blijf ik voelen dat zij ook een liefste grote zus zal zijn (geweest)... Zo maar opstaan en zien hoe het gaat met de pijn. Hopelijk zakt hij. En zo niet, naar het ziekenhuis... I'll keep you posted... PS Babii, geen enkel probleem hoor! Blijf het juist bijzonder vinden dat je, iedereen trouwens!, zo mee blijft leven en mee lezen!
Juul, wat een ellende! Je beschrijft je gevoelens mooi! Ik herken ze van een tijdje terug. Ik hoop voor je dat je geen operatie nodig hebt meid. Neem de tij om het te verwerken. Ook al is de cursus of je werk nog zo belangrijk, je moet eerst aan jezelf denken voor je je weer optimaal daar op kunt storten. Een dikke dikke knuffel voor je!
Dag Juul, Oh meid, wat leef ik met je mee... Wat een ellende. Dit zou echt niemand mogen meemaken. Ik duim heel hard mee dat je eileider gespaard blijft en liefst nog zonder operatie ook. Ik hoop dat je dit een plaatsje kan geven en dat er dan binnenkort opnieuw goed nieuws jullie richting mag uitkomen. Dikke knuffel!
Juulzon allereerst wil ik je heel veel sterkte en alle kracht toewensen die je nu nodig hebt. Bij mij is mijn eileider gescheurd tijdens m'n bbz en dat heeft bijna m'n leven gekost. Ook ik had al een kind en dit heeft mij zo hard met m'n neus op de feiten gedrukt. Zij heeft je nodig! Tot zij ook oud en verrimpeld is. Wacht alsjeblieft niet te lang. Ik lag binnen 2 uur op de ok en was "blij" dat het ochtend was en het allemaal zo snel ging. Sterkte.
Ik weet eigenlijk niets zinnigs te zeggen, vindt het zo verdrietig voor je allemaal. Opnieuw heel erg veel sterkte, maar vooral ook; denk goed om jezelf. Ik besef me dat een operatie vreselijk is en allesbepalend voor je toekomst, maar loop geen risico. Niet voor jezelf en niet voor jullie lieve dochtertje. Sterkte!
Lieve Juul, Meis toch wat een ellende maak je weer mee. Dikke knuffel voor jou. (En ga maar naar het ziekenhuis; las dat je twijfeld).
Lieve Juul, bij twijfel ga gewoon naar het ziekenhuis! En wat kan jij je gevoelens mooi beschrijven! Zo herkenbaar. Toen ik de miskraam had voelde het alsof een geliefd persoon weggerukt werd, maar die geliefde heb je nooit gezien. Zoveel verdriet gaf het. Dikke knuffel!
Onderweg naar het ziekenhuis. Weer nu al dat ze gaan opereren. De vraag is: word ik strax wakker met of zonder eileider ?
O meid toch, wat een ellende en rollercoaster! Ik duim enorm hard dat je zo wakker wordt met eileider, maar bovenal hoop ik dat je heel snel hersteld! Dikke knufdel
Ook hier, heel veel sterkte lieve Juul. Ik, maar ook Maartman zijn in gedachten bij jou en Juulman. Dikke knuffel en heel veel sterkte!! Xxx
Ah meisje toch, wat een ellende. Ik hoop dat je eileider bespaard blijft. In ieder geval heel veel sterkte en beterschap.
Ik smste mijn werk zojuist dat ik me net een slecht soap-verhaal voel. In volle overtuiging dat ik geopereerd zou gaan worden, gingen we naar het ziekenhuis en moest me melden bij de SEH. Het was er heel erg druk, grote gezinnen die mee kwamen voor het zieke familielid. Gezien mijn pijnklachten en de mogelijkheid tot de gescheurde eileider, werd ik me spoed geholpen. Dan moet je weer een cijfer geven aan de pijn en dat vind ik altijd zo lastig. Hoe becijfer je dat? Er werd bloed afgenomen en de dienstdoende gyn werd opgeroepen. Wederom kwam er een gyn in opleiding die onder begeleiding van mijn eigen gyn was. Ze vertelde dat ze mijn verhaal net had gelezen en met mijn gyn had overlegd en ze wilde weer een echo maken. Ondertussen werd ik geprepareerd voor een operatie, zoals dat in de meeste van dit soort gevallen gebeurd. Op de echo was geen grote verandering tov van gisteren te zien, wat op zich gunstig was. Niet meer vocht (lees: bloed) achter de baarmoeder. Weer wachten, op de bloeduitslag. Ondertussen lag ik bibberend en trillend van de spanning en kou op het ziekenhuis bed in de grijze, koude ziekenhuiskamer vol medische apparatuur en het echo apparaat, waarop we zojuist nog het vruchtje hadden gezien, dat zich op de verkeerde plek had ingenesteld. Als het flesje van de pijnstilling - ik was namelijk al aan infuus gelegd - leeg was,moest ik op een knopje drukken. Dat deed ik. Een aardige, wat oudere mannelijke verpleegkundige kwam en zag direct dat ik zat te rillen. Hij koppelde de lege fles los en bracht vervolgens twee warme dekens. Daarna werd ik door weer een andere verpleegkundige naar een kleine kamer gereden, waar we weer moesten wachten op de bloed uitslag. Ondertussen zakte de pijn weer weg en waar ik score van vanmorgen vroeg echt wel een 8,5 zou geven, zou ik hem nu een 2,5 geven. Aanwezig, maar dragelijk. Er was nog een andere patiënt op de kamer hoorden we. Achter het dunne, verkleurde gordijntje met blauwe lijnen. "Mevrouw, u heeft een blaasontsteking en wat ons betreft kunt u naar huis. U krijgt een recept voor antibiotica mee. Kunt u naar uw eigen apotheek? Is uw man in de buurt? " . Mijn vriend en ik keken elkaar aan en zeiden niets, maar dachten hetzelfde. Na weer een tijd wachten kwam de gyn in opleiding weer bij ons. Het HCG was wel weer gedaald, maar niet zoveel als ze gehoopt hadden. Het was nu 1600 tov 1900 van gisteren. Ze hadden het liefst gezien dat het flink veel was gedaald. Dat zou namelijk betekenen dat het vruchtje echt al 'opgelost' werd door mijn lichaam. Dit maakte dat de gynaecologen opnieuw voor eenzelfde dilemma kwamen te staan. Wat te doen? Want, het HB was in orde, de pijn was niet aanhoudend, de buik voelde nog soepel aan... En opereren zou hoe dan ook betekenen dat de eileider verwijderd zou worden. Ze vroeg me wat ik wilde, maar ook ik ben toch nog wel realistisch. Ja, het liefst houd ik mijn eileider en is hij gewoon 100% gezond. Niet beschadigd en gereed om fantastische eicellen te transporteren die het liefst zo bevrucht worden en zich in pracht tempo doordelen en een geweldig hcg produceren, nadat ze prachtig hebben ingenesteld op de perfecte plek in de eileider. Maarja. Daar kunnen ze niet voor zorgen.... Maar ergens hoop ik gewoon wel dat de eileider gered kan worden. Dat we daarna via een HSG kunnen kijken of hij in orde is, toegankelijk is en dat de kans op een natuurlijke zwangerschap blijft.... Dus dat gaf ik aan. En daarbij, de pijn was nu weer dragelijk.... De gyn in opleiding ging weer overleggen. Na een klein kwartier hoorde ik de vertrouwde, vrolijke stem van mijn eigen gyn al op de gang. Met haar jas en tas in de armen, ze moest naar een congres in Amsterdam, kwam ze even overleggen. Ze deelde mijn mening. Maar, benadrukte ze. Ik moest rust nemen. In de buurt blijven. Niet alleen blijven en wanneer de pijn weer zo erg werd, onmiddellijk komen. Dan moest er echt geopereerd worden. Want, de kans dat de eileider zou kunnen gaan scheuren, was nog niet uitgesloten, al was het hcg wel iets gedaald. "We willen zien dat het zsm onder de 1000 is", gaf ze aan. Dan gebeuren er over het algemeen geen ernstige dingen meer. Mijn theorie/ gedachte/ angst over een dwarszittend vruchtje, ging niet op. Ze legde uit dat de eileider het vruchtje er niet op die manier probeert uit te werken, maar dat het als het ware wordt opgelost in de eileider bij het afnemen van het hcg. De tekening van de vorige gyn klopte ergens wel, maar het was vooral het bloed wat er dan uit kwam. En zo werd ik weer wat wijzer op het gebied van buitenbaarmoederlijke zwangerschap. Dus: infuus mocht eruit en ik mocht op deal eerder genoemde voorwaarden naar huis. Rust nemen. En daar zit ik dan weer op de bank. Met mijn dekentje en kruikje. Een warme kop thee en wat lichtjes aan omdat het al schemert. Ons elfje is nog bij mijn ouders en blijft daar nog een extra nachtje, al missen we haar enorm. Morgen weer naar ziekenhuis, voor weer een bloedafname en evt echo beeld. En de komende dagen dus echt rustig aan. Voel me toch nog steeds erg schuldig naar mijn nieuwe werk, waar ik nog maar een paar maanden zit. Wat voor een indruk maak ik nu wel niet? Tegelijkertijd is het out of my hands. Ik kan nu even niets anders. We missen ons meisje wel heel erg. Ik blijf maar denken aan hoe blij ze 'baby' riep, als ze het testje van het kruidvat met twee streepjes erop vasthield om het vervolgens als een telefoon vast te houden en dan te gaan doens alsof ze ging bellen. 'Hallo baby' , zei ze dan. Maar voorlopig is en zal er geen baby'tje zijn om de fles te geven of een kusje te geven. Voorlopig blijft het bij haar poppen. Gelukkig beseft ze het nog niet allemaal en is het slechts "Mama au. Mama hedrietig, mama 'hiek' ", waarbij ze dan heel moeilijk kijkt met haar grote blauwe kijkers en een baby frons-rimpeltje (de letters v en z/s zijn nog erg lastig voor haar). Het blijft dus echt een rollercoaster... Of een slecht soapverhaal... Als er veranderingen zijn, laat ik het weten! En superlief weer, ik blijf het zeggen, maar jullie berichtjes doen me echt goed en geven warmte en steun. Zelfs twee lieve vriendinnetjes van het oude poffertjestopic! X