Mijn dochter gaat sinds deze week naar de basisschool. Ze is nooit op een kdv of psz geweest.. De eerste 3 dagen ging het goed! Totdat gister mijn moeder kwam oppassen en het een en al drama was om haar naar school te brengen.. Blijkbaar hadden ze woensdag ook haar armbandje afgepakt, dat zei ze toen ik haar armbandje vond in haar rugzak. Vanmorgen kwam ze uit bed en was het al meteen huilen huilen.. ze zei det kindjes haar op haar rug slaan en niet naar school wou! Heb haar toen toch gebracht na heel veel huilen en wou het met de juf erover hebben maar ik was zelf al aan het huilen, de juf belt straks nog daarover.. ze zal ook best wel heel moe zijn Net was ik voorbij de school aan het lopen met de hond, ze hadden speelkwartier en ze speelt ook helemaal alleen of ze hangt bij de juf alsof ze bang is. Vind dit echt zo zielig voor haar Zelf moet ik dalik gaan werken en komt schoonmoeder haar halen.. Wie herkent dit en wat kan ik er aan doen?
Het is ook nogal een grote overgang: van thuis opeens naar school in een klas met weet ik het hoeveel kinderen en maar een juf ed. Dat vraagt heel wat van je dochter, zeker als er dan vervelende dingen gebeuren. Ik zou kijken of je je dochter wat handvatten kunt geven hoe ze om kan gaan met dat soort situaties (bespreken, naspelen, ...) en aan de juf vragen of ze een beetje extra op haar kan letten/haar wat extra kan helpen. En verder het ook tijd geven en als ze moe is af en toe lekker een dagje thuis houden.
Lastig omdat ik dit wilde voorkomen gaat ons zoontje wel naar de psz. Ik kan me voorstellen dat als je dochter nooit naar de opvang of psz is geweest dit heel erg wennen is. Er komt zoveel op die kinderen af en het zijn ook meteen ze zulke lange dagen. Erover praten met je dochter en misschien in het begin halve dagen ipv hele dagen. Dan is ze ook minder moe en kan ze de situatie misschien beter aan. En zeker erover praten met de juf.
Tsjah dat ze nooit naar psz is geweest komt omdat ik het gewoonweg niet kan betalen.. hier kost dat 150 euro voor 2 dagdelen, anders was ze echt wel gegaan. En ga er zeker over praten met de juf maar vond het gewoon zo zielig bahh ik ben benieuwd als ze weer wat bij is geslapen, of ze dan maandag wel weer graag wil gaan
Het is ook gewoon heel erg wennen. Ze is nooit naar de opvang geweest, en nu opeens een hele dag in zo'n grote groep... Is ze nog nooit in grotere groepen kindjes geweest? Of bij een vreemde 'juf'? Lijkt me inderdaad lastig, dan is er nog veel te leren nu.
Ik zou in de eerste week nog niet spreken van een drama en ook nog niet denken dat dit zo gaat zijn voor de rest van haar schooltijd. Dit soort dingen hebben gewoon tijd nodig, dat geldt al voor kindjes die wel naar de psz of het kdv zijn gegaan en voor kindjes die dat niet zijn geweest dus helemaal. Maar zielig is het wel.
Heel vervelend maar dit is echt even doorzetten. De jongste, wel naar het KDV geweest, had ook behoorlijk wat problemen om te wennen. En dat duurde ook wel een maandje. Het was wel heel snel over zodra ik uit zicht was. En ik ken de juffen en kindjes goed, want onze oudste heeft dezelfde juffen gehad, dus ik vertrouwde het ook voor 100%
Ik denk dat ze heel erg moet leren om zich staande te houden in een grote groep en met allemaal kindjes die ze niet kent en dus ook niet weet wat ze eraan heeft. Met de juf praten is een goed idee. En ik snap best wel hoe rot jij je voelt als ze met zulke verhalen thuis komt of je haar zo bij de juf ziet staan. Maar 1 tip: probeer je emoties in bedwang te houden wanneer dochter erbij is....zij ziet dat en interpreteert dat op haar manier. Misschien heeft ze er wel van opgevangen dat school heel erg is omdat mama ook moet huilen. Wat ik in jouw geval even zou doen is haar tot de kerstvakantie halve dagen brengen. Dat is te overzien voor haar en zo went ze langzaam aan school. Na de vakantie doe je er een middag bij en later weer 1.
In ieder geval niet zelf gaan huilen met je kind erbij, dan maakt het echt nog 100 keer moeilijker! Wees zelf positief, in je bericht lees ik dat je er zelf ook heel negatief in staat. Maar wat is er nu eigenlijk gebeurd? Niets, je dochter heeft twee ochtenden gehuild bij het weg brengen. Dat ben je niet gewend omdat ze altijd thuis is geweest maar alle kinderen huilen weleens bij het weggaan, zeker als ze net begonnen zijn of dat nou op kdv of psz is of op school zoals nu. Dat geeft helemaal niets. En dat ze op het plein niet speelt is ook niet gek, als ze nooit eerder in een groep kinderen is geweest zal ze daar echt even aan moeten wennen en zichzelf leren redden in een groep. Informeer eens bij je gemeente of er geen tegemoetkoming is voor lage inkomens bij de psz. Bij ons op de psz betaal je minder als je minder dan een bepaald bedrag verdient.
Mijn oudste moest ook erg wennen .ze ging vooraf wel naar het kdv, maar ook daar was ze niet haarzelf. Pas halverwege groep 2 "durfde" ze haarzelf te zijn . Sommige kinderen moeten heel erg wennen anderen niet .Een gesprek aangaan met de juf is prima, uit je zorgen maar maak het probleem niet groter dan het is ..
Je kon mij ook opvegen toen ik zoonlief destijds wegbracht en hij het echt niet wilde. Maar hey ... sommige dingen moeten. Al kun je wel veel dingen nog doen om de overgang wat minder heftig te maken door bijvoorbeeld halve dagen te brengen. Of zelfs misschien niet iedere dag maar bijvoorbeeld maandag, dinsdag, woensdag de eerste 4 weken en dat uitbouwen. En nee het is niet slim dat je zelf ook wat tranen hebt gelaten. Maar dat hoort er ook bij. Al is het wel "beter" als je uk dat niet ziet want dan wordt het zo'n ding. Mocht het zo zijn dat grote groepen eng zijn misschien eens vaker buiten school het ook opzoeken bijvoorbeeld in speeltuinen en dergelijke zodat ze zelf kan ontdekken dat andere kindjes echt wel leuk kunnen zijn. Succes en sterkte
Inderdaad, als je moet huilen doe dat dan niet bij haar! Ik lachte, knuffelde en zwaaide maar in de auto was ik keihard aan het janken hoor 😱
Oké....het is ook nogal een overgang van thuis naar de basisschool als je nog nooit naar een kdv op psz bent geweest. Heel vervelend dat je het niet kon betalen, maar kon de gemeente je daar ook niet in bijstaan? Misschien een idee voor je 2e? Probeer je tranen echt te bedwingen en huil desnoods op je fiets. Door mee te huilen, maak je dit hele ding nog veel groter voor je kind. Laat haar lekker halve dagen gaan. Onze dochter is wel heel makkelijk en went overal snel. Zit nu een kleine maand op school. Ze komt helemaal kapot thuis, meer dan 4 dagen in de week gaat ze gewoon niet. Ze zijn net 4, rustig aan.
Ik sluit me aan bij de rest. Wat betreft het buitenspelen; ik ben ook stiekem gaan kijken de eerste week. De nieuwe kindjes stonden echt verloren bij de juf (mijn zoontje en nog twee meisjes). Speelden ook niet, stonden daar maar een beetje. Echt mijn hart brak hoe hij daar zo zielig stond. Maar het schijnt toch echt heel normaal te zijn. Hij is nu degene die als eerste naar buiten rent met het spelen en als laatste weer naar binnen gaat. Dus echt, dat is gewoon het nieuw-zijn.
Ai, wat sneu...! Ik zou haar proberen korte dagen te brengen waar mogelijk. Dus halve dagen en soms een rustdag er tussendoor. Als dat mogelijk is met je werk of met oppas. Dan kan ze eventueel smiddags misschien slapen of anders bijkomen. En dan rustig opbouwen met meer uren en dagen. En natuurlijk met juf praten en navragen over haar ervaring (armband afpakken, slaan, enz). En als verder alles goed is, geef het de tijd. Het is gewoon heftig, zeker als ze geen psz of kdv oid gewend is. Misschien is gaan kijken ook geen goed idee voor jezelf... En huilen met je kind erbij in deze situatie: niet doen hoor! Probeer jezelf rustig te houden, maar ook zelf vertrouwen te hebben. Want ook al huil je niet en voel je je wel vreselijk, dan zal je kindje dat voelen. En als laatste een kort en duidelijk afscheid. Niet tien keer extra knuffels en kusjes geven, want dan ben je het moeilijke moment alleen maar aan het uitstellen. Succes.....!
Probeer meer in vertrouwen te leven. Je dochter gaat zich sterker voelen als jij haar vertrouwen geeft. Spreek uit dat wennen spannend is maar dat je weet dat zij het kan. Probeer dat ook echt te voelen. En inderdaad niet huilen bij het afscheid. Vertel dat ze het kan en maak het overzichtelijk door een vaste routine, steun van de juf en kortere dagen. Misschien kan ze iets kleins van huis meenemen. Een knuffeltje, foto, sleutelhanger of zoiets. Iets vertrouwds. Voorbeeldje: Als je in de speeltuin bent en er staat een hoge glijbaan kun je of zelf heel angstig zijn en bevestigen dat het eng is en niet glijden, óf je zegt dat je iets nieuws best spannend vindt maar dat je het wel probeert en dat je weet dat je sterk genoeg bent. Je vertelt daarbij dat iets nieuws proberen en glijden ook heel leuk zijn. In welk geval denk je dat je dochter durft te glijden? Probeer dat ook met school te doen. Het begin is lastig maar benadruk ook de leuke dingen. Geef haar vertrouwen door te voelen hoe sterk je kind is.
Dat is nooit leuk. Zo zie je het ook niet voor je natuurlijk als je je kind naar school brengt. Julia vond het eerst prima dat ze naar school ging. Na een week of wat besefte ze het misschien wat meer ofzo want toen wilde ze met het wegbrengen opeens mee naar huis, ze klampte zich helemaal aan me vast. Toen had ik het ook even moeilijk maar niet laten blijken. heb haar geknuffeld en haar het vetrouwen gegeven dat ze lekker kon gaan spelen. Toen was het ook goed. Dit heeft ze nog 2 of 3x gedaan en toen was het helemaal over gelukkig. Mocht je vaker opvangen dat ze verdrietig is of alleen speelt zou ik even met de juf gaan praten. Misschien vat ze ook dingen anders op als ze zijn (hiermee wil ik niks bagetaliseren trouwens hoor kan ook zijn dat er kinderen echt niet leuk doen) Hopelijk went ze snel.
Ik heb me ook ingehouden tijdens het wegbrengen hoor, daarn kon ik ook niks tegen de juf inbrengen want dan zou ik echt gaan huilen, op de terug weg heb ik wel gehuild bijna de halve morgen haha We hebben met de juf gepraat en het is eigenlijk allemaal erger dan het lijkt ze is gewoon zoo moe en de juf zei als ze echt moe is gewoon thuis laten want het ging eigenlijk super goed met haar op school en ze liep zelfs voor op andere. Dus ik denk dat ze zo moe was en daarom is gaan huilen en dat armbandje was idd waar met dat slaan niet want iemand was per ongeluk tegen haar aangerend.. bedabkt voor jullie reacties ik voel me alweer stukke beter
Het blijft altijd moeilijk.kind wennen maar ook zeker de mama. Alles nieuw vreemd. Het grote los laten is begonnen en dat is nooit leuk. En nog soms kan ik een traan laten bij en.voor met mijn kinderen. Eerste schoolreisje Sint kerst. Partijtje. Snik. Snik soms hoor. Komt vast goed t.s.