Jeetje Juul, wat een verdrietig nieuws lees ik nu Weer een bbz, wat vreselijk verdrietig en oneerlijk! En wat een onzekerheid over wel of niet opereren. Ik hoop dat je lichaam het zelf gaat oplossen zodat je eileider gespaard blijft. Ik herken je verdriet en de leegte zo, en tuurlijk maakt jullie elfje een hoop goed, maar die wens voor een 2e zit ook heel diep. Heel veel sterkte meis, ik denk aan je!
Erg vermoeiende dagen voor je denk ik, zowel lichamelijk als geestelijk. Probeer inderdaad maar heel goed te rusten en hopelijk lost het vruchtje dan inderdaad op en hoef je niet alsnog geopereerd te worden. En oh, jullie kleine meid, wat klinkt ze als een schatje. Wat een troost haal je daar dan uit hè.
Pff wat een spanning ! En wat een heerlijk meisje jullie elfje, heel herkenbaar ! Sterkte ik denk veel aan je
Lieve juultje, sterkte meis. Ik hoop dat je je eileider (zonder schade) kunt behouden.... 🍀 Doe je heel rustig aan!!!! Ik denk aan je, en aan juulman. Liefs van een oud poffertje X
Is de optie van chemo injectie niet besproken? Nadeel is wel dat je 3 maand ( meerdere injecties 6 mnd niet) Niet zwanger maf worden.
Hoi Vadain, Dankjewel voor je reactie en meedenken. Ja, die is ook besproken! Maar in principe doen ze dat in het LUMC liever niet. In mijn geval, met mijn verleden, mijn leeftijd en onze grote wens voor een brusje was het voor de gyn ook niet eens een optie. Ze wil het liefst dat we geen 4-5-6 maanden hoeven te wachten met 'verder gaan', op welke wijze dan ook, maar zsm. Hoe is jouw BBZ eigenlijk geëindigd? Natuurlijk? Waar zat de BBZ? Ken eigenlijk niemand bij wie dat chemische middel is toegepast... En lees in jouw handtekening dat het nu weer spannend is met mooie oplopende tests!
Bij mn eerste bbz linker eileider ( 2011) heeft mn lichaam het zelf opgelost. Ging wel heel langzaam , maar het daalde steeds iets. Heeft twee maand geduurd voor het hcg op 0 stond en werd na 3,5 maand weer ongie. Bij de tweede bbz in mn rechtereileider is een laprascopie gedaan. Maar toen ik uit de narcose was bleek dat ze mn eileider hebben kunnen besparen. Ze hebben vruchtje uit de eileider gewipt door een klein sneetje in de eileider. Mn hcg was bij deze bbz niet extreem hoog en na de operatie daalde deze heel snel en werd al 14 dagen na de operatie ongesteld. Zelf wilde ik ook geen chemo ivm lang moeten wachten. Ik had zoiets ik heb geen eileider nodig ivm toch via ivf zwanger moeten worden ( Man heeft antistoffen) dus haal er maar uit. Mn oudste is 8 en de jongste is 5,5 jaar en ik heb tussen hen 1 miskraam gehad. Daarna zoveel miskramen en na onderzoek in UZ Gent weet ik nu dat de ooraak daarvan met behulp van medicatie het toch moeten kunnen. Dus we wachten en hopen ik zit nu nog 4 dagen voor nod. Maar ik heb ook twee keer meegemaakt dat je op nod alsnog ongesteld kan worden. Ik wil jou heel veel sterkte wensen in deze roller coaster. Het is niet niets en ik duim heel hard dat je lichaam het door pakt en geen operatie wordt.
wat ontzettend verdrietig Juul. Heel veel sterkte & knuffels! en sterkte nu met afwachten. Ik hoop dat je eileider bespaard kan blijven. Ik vind je heel dapper in de keuzes die je maakt. liefs xxx
Mijn iPad geeft 00:01 aan. De dag van vandaag is overgegaan in de nacht naar morgen. En ik voel dat het zieltje wat slechts even bij mij mocht zijn, afscheid neemt. Met pijn. Loslaten. En hoe lang dat precies zal gaan duren, dat weten we nog niet. Maar het gebeurt. Er brandt een kaarsje op de tafel naast een prachtig, lief, zachtroze boeket met bloemen wat mijn moeder met zorg heeft uitgekozen. Op de eettafel staat een ander groot, warm, rood boeket bloemen namens mijn nieuwe collega's om me veel steun en beterschap te wensen. En te zeggen dat ze me missen en dat ik de tijd moet nemen. We hebben toch ook onze lieve naaste omgeving verteld wat er speelt, omdat het toch ook weer een warm gevoel geeft om steun te krijgen. En het delen helpt toch ook wel bij de verwerking. Misschien klinkt het allemaal wel een beetje zwaar, maar op de een of andere helpt het mij wel. Maar wat gewoon echt zo is, is dat wat het allermeest helpt bij het 'relativeren' van wat er gebeurt, nu lief in haar eigen bedje bij ons thuis ligt te slapen. Ons zonnestraaltje in donkere tijden. Mijn ouders hebben haar vanmiddag weer gebracht en wat was ik blij haar weer te zien. Zij zelf wilde vooral opa en papa in de buurt en was ook heel blij om weer met haar keukentje te spelen . Ja, ja, ons meisje ontpopt zich met tijd en wijlen wel tot een waar opa/ papa's meisje, wat ik heel erg herken van mezelf van vroeger. Het is heerlijk om haar weer om me heen te hebben. Haar lieve stemmetje, al zegt ze momenteel vooral veel 'nee' en zegt ze alles na. Dan vraag je: "Ben je soms een papegaai?", als je iedere keer na praat. Waarop ze dan uiteraard antwoordt: "Papegaai, papegaai". Gisteravond was ik zo ontzettend moe. Ik viel gewoon op de bank slaap. De pijn bleef redelijk onderdrukt met paracetamol en nadat mijn vriend me wakker maakte op de bank om te vragen of hij me anders even naar boven moest tillen, nam ik er nog een om 00.00 en viel met een korte pauze, weer in bed in slaap. Om een uur of vijf werd ik weer wakker met de stekende, gemene pijn links. Weer lag ik naar adem te happen en mijn vriend schrok weer wakker. "Moeten we naar het ziekenhuis?", informeerde hij slaperig doch alert en vooral bezorgd. Ik antwoordde amper, omdat ademhalen alleen al pijn deed, laat staan slapen. "Paracetamol", kwam er met moeite uit. Nadat ik weer twee paracetamols had ingenomen, zakte de pijn weer en gelukkig kon ik de slaap nog even pakken. Echter, om 08.15 ging mijn wekker, want ik moest me rond 09u in het ziekenhuis melden. De pijn was gelukkig nog weg en een beetje traag, nog best moe, stond ik op en ik ging onder de douche. Rond 09u in het ziekenhuis werd 09u30 en ik nam nog een paracetamolletje (2 stuks) voor het geval dat. Ik moest naar een andere verdieping gynaecologie als anders. Het ziekenhuis was, in vergelijking met een doordeweekse dag, rustig en redelijk verlaten. Toen ik me meldde, hoorde de dienstdoende gyn dat ik er was en ze kwam zich gelijk voorstellen en vragen hoe het ging. Eerst weer bloedprikken om het bloedbeeld te bepalen en daarna toch weer even een echo. Het kon alleen wel even duren. Gelukkig had ik geen haast en ik had tegen mijn vriend gezegd dat ik zou bellen als er iets was, zodat hij gewoon thuis kon blijven en even een momentje voor zichzelf kon nemen. Immers, ons meisje was toch nog bij opa en oma dus een momentje voor jezelf kan dan misschien ook wel even fijn zijn. En ik voelde me niet slecht (dankzij de pijnstillers). Nadat er bloed was afgenomen, ik een kopje thee had gekregen van een aardige vrijwilligster en ik weer was bijgelezen over de herfstmode, trendy haarkleuren, hoe om te gaan met relatieproblematiek en modellen die familie van elkaar zijn, vond ik het wel weer genoeg tijdschriften voor het moment. Het was inmiddels ruim anderhalf uur later, toen de gyn met een meelopend arts kwam om de uitslag te geven en me mee te nemen naar de kamer waar de echo werd gemaakt. Het goede nieuws was dat het HCG weer was gedaald. Het was nu 1100 tov 1600 gisteren. Dus als deze trend zich zou voortzetten, zou dat mooi zijn. Het betekende dat het vruchtje door het lichaam zelf wordt opgelost, legde de gyn uit. Maar, pas als het HCG onder de 1000 was en sterk afnam, was de kans op een operatie pas kleiner. En pas als het HCG weer 0 is, zijn ze tevreden. Anders is er nl nog kans op 'woekerend weefsel' en dat kan voor schade zorgen. Dus: de bloedcontroles moeten voorlopig blijven plaatsvinden. De echo bevestigde het beeld: er was meer vocht in de buikholte te zien, wat zeer waarschijnlijk bloed was,maat het lichaam dus zelf afvoert/ opruimt. De echo was overigens nog steeds erg pijnlijk. Uiteindelijk was het toch nog rond 13u dat ik weer naar huis kon. Uiteraard was ik eigenwijs (en optimistisch) geweest en was ik op de fiets. Maar voordat ik naar huis fietste, besloot ik toch nog weer paracetamol te nemen, wat ook mocht van de gyn. De steken kwam namelijk weer een beetje. Door een zachte, miezerige, regen fietste ik via de markt naar huis. Ik verbaasde me over de zachtheid van het weer voor deze tijd van het jaar. Ondertussen had ik ook mijn vriend en mijn ouders op de hoogte gesteld van het 'goede' nieuws (blijft wel heel erg dubbel hoor.... Ineens is afnemend HCG 'goed' nieuws ) en mijn ouders stelden voor om ons elfje te komen brengen. Eigenlijk vonden mijn vriend en ik dat wel erg veel gevraagd. Ze hebben al een halve week opgepast en dan ook weer een uur rijden... Maar ze stonden erop. Waarop wij de voorwaarde stelde, dat ze dan in ieder geval mee moesten eten. Die lieve, lieve papa en mama van mij. Wat bof ik toch! Rond 16.15 stonden ze voor de deur, met ons meisje, een zakje met mijn lievelingsnootjes (versgebrande, ongezouten pecannoten) en een lief, mooi boeketje bloemen. Dikke knuffels volgden. En net was ik dus weer even in de bank in slaap gevallen. En weer wakker geworden van de steken in mijn buik. Ga zo weer paracetamol nemen. Zoveel slik ik anders nooit. Maar nu wel, omdat ik anders gewoon niet kan slapen. Ik vertaal de steken nu dus maar als een afscheid. Mijn lichaam en het vruchtje doen het samen en afscheid nemen kan pijn doen.... Ik zucht nog eens in gedachte en blik terug naar vorige week. Hoe wrang eigenlijk... Toen hadden we gewoon nog / weer hoop gekregen, nadat ik ook op de SEH was geweest en er volgens die gyn in opleiding een mogelijk klein vruchtzakje op de echo te zien was geweest en een 'mooi' stijgend HCG... Ik bedenk me dat het HCG toen ongeveer even hoog was als het vandaag was.... Als het in hetzelfde tempo doorzakt als het toen steeg, dan moet het over drie weken toch echt weer nul zijn.... We gaan het zien. Nu de lichtjes in de kamer uitdoen en de paracetamol nemen en tandenpoetsen. Het waxinelichtje laat ik branden tot het zo vanzelf dooft....
Even een virtue or knuffel... Had het zo graag anders voor je gehoopt en gezien... Hoop dat de pijn niet erger wordt. Het is allemaal al pijnlijk genoeg. Xx
Ach lieve juul, wat heb ik met je te doen. En wat geef je op een mooie manier ons een inkijkje in je ziel. Ik hoop van harte dat dit schrijven jou kan helpen in je verlies. En ik geef je maar weer eens een dikke virtuele knuffel. Want meer kan ik (helaas) niet voor je doen. Denk aan je!
Juulz, hopelijk zet deze lijn zich voort en lost het idd zelf op. Dan dit allemaal weer een plekje geven en de voorspelling van Tessa inlossen. Knuffel!
Wat mooi verwoord weer. Afscheid nemen doet pijn. Hoop dat het hcg blijft dalen. Ook van mij een digiknuffel.
lieve Juulzon, sterkte met het verlies en ik hoop dat je in ieder geval geen operatie zal nodig hebben. ik duim. overweeg om opnieuw zo'n antibiotica kuur te doen samen met je vriend als dit achter de rug is. Ik heb dit na 2 jaar ook herhaald, en werd pas daarna weer zwanger. dikke knuffel en sterkte!