Hallo dames, Ik ben vandaag opnieuw tante geworden. Erg leuk natuurlijk. Maar het probleem is dat ik al 4 jaar geen contact meer heb met mijn broer. Het is een lange verhaal maar er is 4 jaar geleden "ruzie" ontstaan tussen zijn vrouw en schoonmoeder en mijn ouders. Ik was niet daarbij aanwezig maar door een stomme toeval mijn man dus wel. Toen het begon te escaleren heeft hij de boel proberen te sussen waarna mijn schoonzus en haar moeder tegen hem tekeer zijn gegaan. Sindsdien wil manlief niks meer met hem te maken hebben. Mijn broer mag ook geen contact met ons. Prima. Mijn ouders hebben nu wel contact met hun. Nu vroeg mijn vader of ik van plan was om hun dmv een bos bloem wil feliciteren. Ze wonen op steenworp afstand. Wij hebben afgelopen 2 jaar als gezin het erg zwaar gehad o.a. medische molen van ons dochter, ziekte en overlijden van schoonvader etc. Mijn broer heeft ook toen niks van zich laten horen. Mijn man is heel stellig, die wil niks met hun te maken hebben. Als ik bos bloemen zou sturen ofzo dan komt er zeker ruzie in huis. Mijn ouders proberen op hun manier de familie te herenigen. Ik hang er beetje tussenin. Hoe moet ik hiermee omgaan?
Volg je hart. Dat klinkt heel erg makkelijk, maar wat zou je zelf het allerliefste willen? Ik vind niet dat je man voor jou mag bepalen of er wel of geen contact is tussen jou en je broer. Het is jouw vlees en bloed, je man moet je keuze hierin respecteren.
Er is geen kracht of mens in de wereld die mij weg zou kunnen houden bij mijn zus. Zo simpel is dat.. Ik word altijd verdrietig van zulke verhalen. Mijn advies is om deze kinderachtige situatie los te laten en gewoon naar je broer te gaan om hem te feliciteren. Hij is nota bene vader geworden, je bent zijn zus, er is een kindje op de wereld gekomen dat van jullie beide directe familie is.. Hoe kan een 'ruzie' meer waard zijn dan dit??
Moeilijk. Zeker omdat je zegt dat je broer er ook niet was, toen er ingrijpende gebeurtenissen in jouw leven plaatsvonden. Wat wil je zelf? Als jij ermee zit, dat je broer er toen ook niet was, zou ik het niet doen. Heb je een geboortekaartje gehad?
Ik heb ook familieleden met wie de omgang erg stroef verloopt, hoewel er inmiddels weer wel contact is. Kijk er eens van een andere kant naar, als je broer morgen komt te overlijden, kun je dan met jezelf leven dat je hem niet meer hebt gezien? Zo ja, geen contact zoeken. Zo nee, dan de wijste zijn en een felicitatiekaartje op de bus doen, want niet reageren op de geboorte maakt de kloof alleen maar nog dieper. Dat jij weer contact zou leggen, hoeft natuurlijk niet te betekenen dat je man hetzelfde zou moeten doen.
Mijn man heeft mij geen verbod ofzo opgelegd. Hij zegt wel dingen als "het is jouw broer, als jij contact wilt prima maar ik hoef hem en zijn vrouw niet te zien". Als ik een stap zal ondernemen dan weet ik nu al dat het een discussiepunt gaat worden. Wat zegt mijn gevoel.....Ik weet het ook niet. Ik zit beetje in een emotionele achtbaan. Er is gewoon te veel gebeurd maar anderzijds het is wel mijn neefje.....
Ik denk dat je inderdaad op dit moment je gevoel moet volgen. Met familie heb je nou eenmaal een hele lange geschiedenis. Jullie hebben dezelfde jeugdherinneringen, gemeenschappelijke geliefden en dat smeed, ongeacht wat, toch een band. Ik kan me ook bijna niet voorstellen dat je man, als je ervoor kiest om toch toenadering te zoeken, je hier in zal beletten. Zou hij dit wel doen, gewoon rustig uitleggen en dan zal het vast komen.
Ik denk dat dit bij mij en mijn man vooral een rol speelt. Ik bedoel, als mijn broer tijdens de ziekteperiode iets van zich had laten horen dan was het nu anders geweest. Ik was en ben gekwetst. Bij ons is het geen gewoonte om geboortekaartjes te versturen ivm mega grote familie in binnen- en buitenland QUOTE=mumija;19192646]Moeilijk. Zeker omdat je zegt dat je broer er ook niet was, toen er ingrijpende gebeurtenissen in jouw leven plaatsvonden. Wat wil je zelf? Als jij ermee zit, dat je broer er toen ook niet was, zou ik het niet doen. Heb je een geboortekaartje gehad?[/QUOTE]
[/QUOTE] Maar kies je ervoor om de rest van jullie leven te slijten in verwijten wie wanneer wel/geen contact heeft genomen? Voor mij is dat telkens de maatstaf in de beoordeling van zwaarte van bepaalde 'issues'. Is het het waard? En dan op lange termijn? Is dit punt mij zoveel waard dat ik mijn broer/zus/vriendin/moeder kwijtraak voor de rest van ons leven? Als ik later terugkijk, wat gaat me meer pijn doen? Die ruzie van 50jaar geleden, of 50jaar gemis?
[/QUOTE] Ik begrijp het. Maar hij heeft jou dus ook niet laten weten dat hij vader is geworden? Dat heb je via je ouders gehoord? Maar denk er goed over na. Maak geen beslissing waar je later spijt van krijgt. Ik vind dat namelijk ook dat hij de eerste stap kan zetten door je persoonlijk te laten weten dat hij vader is geworden. Ik ben daar een hele hardzak in (uit bescherming, te vaak gekwetst door familie); dadelijk doe jij je best door hem een kaartje of iets dergelijks te sturen, en wil hij dit helemaal niet! Ik zou er , denk ik, nog even wat tijd overheen laten gaan.
@amdaa: Het gemis was in het begin enorm. Mijn broer is 2 jaar jonger dan mij. Wij hebben veel met elkaar gedeeld. Er is niks tussen hem en mij gebeurd. Als ik bij mijn ouders kom en hij is dan toevallig daar dan is ie binnen no time daar verdwenen. Het moet dus niet van 1 kant komen. @mumija: Mijn moeder heeft mij vanochtend gebeld. Ik heb dus niks van hem gehoord.
Zoals ik het hoor zou ik het gewoon proberen goed te maken met je broer. Je partner legt je daarin geen verbod op dus het zal geen discussiepunt hoeven zijn, toch? Je moet alleen denk ik wel instaat zijn om alles wat er is gebeurd, of liever gezegd juist niet is gebeurd (steun bij het ziek zijn van jullie kindje, dat hij heeft laten weten dat hij vader is geworden) te laten rusten. Als je het goed wilt maken met je positief ingesteld zijn, en niet gelijk met alle negatieve dingen op de proppen komen. Als het goedkomt is er altijd ruimte om te laten weten dat dit jou erg gekwetst heeft. Misschien is je broer wat angstig voor de confrontatie met jou dat hij daarom wegloopt. Het is niet zo dat het van 1 kant komt, maar er is in de meeste gevallen wel zo dat 1 kant actie onderneemt om de situatie te veranderen.
Helema mee eens! Al hou ik zielsveel van mijn man hij mag nooit bepalen hoe en of ik met mijn familie omga.. Als hij ook van mij houd geeft ie me ook die vrijheid vind ik Als hij ze niet wil zien prima dan ga ik wel alleen.. En dat is andersom ook zo.. Ik bedoel mijn broer of ouders blijven altijd mijn broer en ouders En man.. Ja hoop voor altijd maar dat is nooit geen zekerheid
Hier ben ik het ook mee eens. Maar je moet inderdaad echt je gevoel volgen. En het is heel lastig weet ik uit eigen ervaring. Ik kan uit je openingspost niet opmaken waarom je broer geen contact met jou heeft, die ruzie/escalatie was toch buiten jou om? Ik begrijp dan sowieso niet waarom hij heeft besloten om geen contact met jou te hebben. Misschien is het voor je zelf prettiger om eens een brief te schrijven/mailen waarin je uit wat dit met jou heeft gedaan en de vraag waarom hij geen contact heeft met jou. Dan heb je in ieder geval een stap gezet mocht je dat willen en is het dan aan hem om er op in te gaan. Een bloemetje zou ik persoonlijk niet sturen. Sterkte!
Omdat zijn vrouw dat niet wilde toch? Lastige situatie al moet ik eerlijk zeggen dat ik denk ik niets had gedaan totdat broer mij zelf had bericht over de geboorte. Hij heeft jou in die moeilijke periode toch ook in de steek gelaten en niets laten horen? Niemand houdt mj bij mijn broer weg...maar moet dat dan niet andersom ook zijn?
ik vraag mij af waarom je het perse nu goed wilt maken eigenlijk, omdat er een baby geboren is waarom niet 4/3/2/1 jaar geleden, waarom opeens is dit nu een issue, ik snap ergens jou partner heel goed, jullie hebben zo te lezen zware tijden gekend, jou broer voelde m.i niet 1 keer de behoefte om jou te steunen, nu is hij vader geworden hartstikke leuk, maar is dat nu opeens een reden om goed te maken, tuurlijk is het wel jou neefje en dat begrijp ik heel goed, maar jou broer is toch zeker ook de oom van jou kinderen ik ben voor goedmaken begrijp mij niet verkeerd, maar ik ben tegen goedmaken vanwege "het moment" goedmaken moet je doen als je daar volledig achter staat en zonder bijkomende dingen zoals geboorte/overlijden/verjaardag etc etc want stel dat hij nu geen vader was geworden had je dan nu ook met dezelfde gevoelens geworsteld?. mijn persoonlijke mening hoor.
Is het dan niet belangrijk om te gaan bepalen wat je echt wil, zonder dit van een ander af te laten hangen. Wil je het contact met je broer herstellen, met je broer en je schoonzus herstellen, wil je in meer of mindere mate deel uit maken van het leven van je neefje? Ik weet niet wat er precies gebeurt is (en dat hoef ik ook niet te weten). Maar is het, het waard om als twee koppige hanen tegenover elkaar te blijven staan. Het is geen zwakte om als eerste een stap te nemen, het getuigt juist van kracht om als eerste een relatie te herstellen.
Aanvulling: Er is niks gebeurd tussen mij en mijn broer. Sterker nog mijn man had er ook niks mee te maken alleen hij was op een hele verkeerde moment bij mijn ouders wat totaal verkeerd is afgelopen. Mijn ouders hebben 2 jaar geleden geleidelijk contact met hun gekregen. Mijn schoonzus heeft een overheersende karakter, en mijn broer is net het tegenovergestelde. Dit zegt wel genoeg denk ik. Ik was niet van plan om iets te ondernemen. Toen mijn moeder vanochtend belde voelde het best gek aan (ohw wat leuk, ik ben weer tante geworden.....euh wat nu???). Vanavond had ik mijn vader aan de telefoon (die zit momenteel voor paar dagen in het buitenland). En hij maakte een opmerking van "hebben jullie elkaar gesproken" en "misschien wel leuk als je alsnog bos bloemen laat bezorgen". Ik ben de oudste van de 5 kinderen. Ik merk dat mijn ouders zoals gewoonlijk toch een actie van mijn kant verwachten.....ik ben immers de oudere zus (zucht).