Dus als ik het goed begrijp willen vooral je ouders dat het contact hersteld wordt en hoeft het voor jou niet zo. Vanuit de positie van je ouders kan ik het wel begrijpen, ik zou het ook verschrikkelijk vinden als mijn kinderen niet met elkaar door een deur kunnen. Maar als jij het niet wilt of het niet zo nodig hoeft voor jou, moet je het niet doen. Als je toch het contact een beetje wilt herstellen kan je altijd nog een kaartje sturen. Volgens mij heeft het niets te maken met het feit dat je de oudste bent, want van mij wordt ook altijd verwacht dat ik "de eerste stap" zet binnen een conflict (of zelfs wordt geacht om te bemiddelen). Ik kan me niet herinneren dat mijn broer of zus ooit als eerste de stap heeft gezet na een ruzie. Mijn moeder heeft ooit gebroken met een broer en tegen mij vaak gezegd dat ze een keer wilde bellen en toen kreeg ze het bericht dat hij overleden was. Dat heeft behoorlijk indruk op mij gemaakt.
De ruzie heeft dus helemaal niets met jou te maken maar nu moet jij het 'oplossen' door een bos bloemen te sturen? Nee sorry. Dat zou ik niet doen dus snap jouw man heel goed. Maar als jij het wel wil doen moet je dat doen! Volg je hart.
Helemaal eens met het laatste!! Hoeveel familierelaties blijven gebroken alle een maar uit koppigheid. Jaren verder weet niemand waar ze nou precies ruzie om hadden, maar niemand wil ook die eerste stap nemen. En dat je broer geen contact heeft opgenomen mocht toch niet an zijn vrouw. Hoe vaak lees je hier wel niet dat vrouwen eisen dat hun partner ook afstand neemt van zijn familie omdat de vrouw daarmee niet door 1 deur kan? En vanuit het oogpunt van deze vrouwen staan ze volledig in hun recht, zonder te beseffen hoe egoïstisch die eis is, en voor wat voor keuze ze hun partner neerzetten.
Hoe heb je je de afgelopen 2 jaar gevoeld naar je broer heen? Heb je hem gemist? Wou je zelf contact opnemen? Is t antwoord nee...dan vraag ik me af waarom het nu wel moet? Alleen omdat je vader t wil? Is t antwoord ja...dan zou ik een kaartje sturen met je adres op de envelop een geen bloemetje. Zij hebben dan jou adres en dan is t aan hun om jou een geboorte kaartje te sturen. Krijg je niks of hoor je niks dan weet je genoeg toch? Je moet niet die negatieve energie toelaten in je leven als je die 2 jaar lang gelukkig bent geweest. Het is dan wel je broer maar je hoeft echt niet gedwongen contact met m te hebben.
Anders bel je je broer? Ik denk even slecht, maar dan kan je schoonzus een eventuele bos bloemen of kaart niet zomaar laten verdwijnen voor je broer, aangezien zij blijkbaar degene is die geen contact met jullie wil.
Is dit iets waar je later spijt van gaat krijgen? Stel jij ligt op je sterfbed en je hebt je broer nooit meer gesproken. Of hij sterft. Als je dit niet wilt zou ik zeker contact opnemen. Een bos bloemen is dan al een fijne 1ste stap. Verder denk ik dat de hoeveel tijd en wat er in die tussentijd is gebeurd niet uitmaakt. Hier is na 20 jaar ook een familieruzie opgelost door de geboorte van mijn dochter. Helaas is mijn opa een week daarna overleden ( hun Wonen 6 uur rijden van ons vandaan) en hebben we hem nooit meer gezien. Je snapt wel dat mijn ouders, zus en ik ontzettend baalde. Ik had dit liever al 20 jaar geleden opgelost zien worden maar mensen zijn gewoon koppig en weten op een gegeven moment niet meer hoe ze het kunnen oplossen. Dus als jij het verleden achter je kan laten dan zou ik vooral die stap nemen. Aan jouw broer om te kijken of hij dat dan ook wil.
Altijd kijken naar wat je zelf wilt, maar nee, ik had t niet gedaan. a. het is niet in je zelf opgekomen. b. je broer had toch zelf de geboorteaankondiging kunnen doen als hij contact wilde?? c. er is blijkbaar een hoop frustratie en boosheid nog. ik heb ervaring met dit soort ellende, dus ben een beetje bevooroordeeld helaas.
Moeilijk, ik zou alleen mijn man nooit zoiets verbieden. Hier ook een soortgelijke situatie. Voor mij is het klaar maar zou die keuze nooit voor mijn man maken dat mag hij zelf doen!
Amen! Ik vind de broer in dit verhaal echt de boosdoener en niet de echtgenoot van TS. Bovendien leest niemand goed, want ze heeft nu al wel 6x geschreven dat haar man haar niet tegenhoudt. Sorry hoor, maar het begrip "familie" wordt altijd behoorlijk overschat vind ik. Net zoals dat je in je vriendengroep een verkeerde kan treffen, kan dat net zo goed in je familie gebeuren. En het erge aan familie is dat je er dan nog altijd een soort van mee verbonden bent, terwijl je bij vrienden kan zeggen "de groeten"! Hij heeft jou verbannen terwijl jij niet eens aanwezig was bij de ruzie die dit alles veroorzaakt heeft. Hij heeft je NIKS laten horen toen jij in een moeilijke periode zat en hij heeft je niet zelf verteld dat hij vader is geworden. Nou, ik zou het wel weten en ik zou mezelf zeker niet verlagen tot weer de wijste en liefste zijn. Het klinkt alsof dat toch niet werkt en je je daar alleen maar kleiner van gaat voelen
Dit. Wij hebben ook een hoop ellende in de familie gehad, vooral heel veel bemoeienis van een aangetrouwde oom die mij dacht te kunnen vertellen hoe ik moest leven (en seksuele toespelingen naar mij heeft gemaakt als tiener) en sinds een paar jaar geen contact meer met twee ooms en een tante. Terwijl ik altijd een heel goede band had met mijn tante, heeft ze niets laten horen toen mijn dochtertje overleed. Mijn ooms ook niet, nooit iets over gezegd oid. Toen mijn oom in het zkh lag met een hersenbloeding, wilde mijn moeder dat ik een kaartje zou sturen. Nee, gewoon nee. Hoe erg ik het voor hem als mens ook vond, ik heb niets meer met hem te maken en hij niet met mij. Met een broer of zus is het wel een stuk ingewikkelder omdat je zo'n geschiedenis hebt samen. Maar als ik zo behandeld zou worden terwijl ik niets gedaan zou hebben, nee, zelfs voor de lieve vrede zou ik mezelf en mijn gezin dan in bescherming nemen. Doe alleen als jij het wil, niet omdat een ander het wil.
Hoe Betty het heeft omschreven herken ik dus ook heel erg bij mezelf. Dit is denk ook de reden waarom ik twijfel. Ik dacht dat ik deze situatie een plekje had gegeven, maar sinds gisteren ben ik weer in twijfel geslagen.
Ik zou het gewoon bespreken met je man. Vier jaar lang vasthouden aan iets wat zich tijdens 1 ruzie heeft afgespeeld vind ik echt veel te ver gaan. Zeker als het directe familie is.
Dit! Ook hier hebben wij familie gezeur gehad waarbij het broertje van mijn man, MIJN man ontzettend heeft verraden en genaaid. Nu geen contact, en eigenlijk ook helemaal geen behoefte aan. Waarom zou je weer contact met iemand zoeken die blijkbaar geen drol om je geeft en die je niet kan vertrouwen? Omdat het ' toch je familie is?' Yeah right. Wij hebben genoeg lieve en leuke vrienden ( en ook genoeg leuke en lieve familie ), zo'n figuur willen wij helemaal niet in ons leven hebben! TS, ik zou zelf geen initiatief nemen als hij jullie niet op de hoogte brengt van de geboorte. En dan een leuk kaartje sturen.
Dus als ik het goed begrijp, is er tig jaar geleden iets voor gevallen, zonder jouw aanwezigheid waardoor jouw man geen contact meer wil met jouw broer en zijn vrouw en jij de afgelopen jaren dus ook geen contact hebt gehad. Heel eerlijk ik vind er nogal een verschil tussen zitten in dat jij nu geen contact op zou nemen en dat zij dit gedurende een zware tijd voor jullie niet hebben gedaan. Het is immers jouw man geweest die aangegeven heeft geen contact te willen, als ze wel contact hadden gezicht gedurende die tijd had dat ook nog negatiever opgevat kunnen worden. daarbij als je man het je niet verbied, wat let jouw dan om nu een bloemetje te sturen? Dan is dat toch ook juist geen discussiepunt? Of als het vanwege de kosten is stuur je een kaartje? Een tekening? Dan heb je ook geen evt discussie over kosten, maar je toont wel je goede wil, misschien niet zo zeer naar je broer maar wel naar je ouders. En misschien als je het hem kwalijk neemt dat hij in een voor jullie moeilijke tijd geen contact opnam, je laat zien dat jij er wel boven kan staan.
Hier nog ff een update: Ik heb gisteren het telefoonnumer van mijn broer opgevraagd bij mijn andere broer. Ik heb een felicitatie bericht gestuurd via whatsapp. Afgelopen nacht een bericht terug ontvangen. Geen dank of wat dan ook maar meer in de trend van "moge hij lang en gezond leven"
Het is jouw broer. En ook al mag je van je man contact hebben, vind ik het zijn taak om ook een beetje moeite te doen en wat gebeurd is achter zicht te laten. Het is jouw broer en omwille en als jij beslist dat het contact herstelt wordt dient hij volgens mij hierin mee te gaan. Als is het maar voor de schijn.
Nou weet je meteen waar je aan toe bent toch? Jij doet een poging tot contact en er komt een neutraal bericht terug, blijkbaar heeft hij geen behoefte aan contact. Jammer maar helaas.
Lastig. Aan de ene kant zeg ik; jouw man is schijnbaar zo gekwetst en heeft zijn redenen hiervoor. Ik snap dat het voor hem voelt alsof je hem als het ware daarmee "verraadt" weet even geen goeie andere omschrijving. Ik zeg altijd: jij wil oud worden met je man en je gezin. In hoeverre sta je jouw familie toe om jouw gezinsleden naar te behandelen. En schijnbaar is jouw broertje ook koppig genoeg om zijn standpunt vast te houden.. Zou je dan in je eigen huis de ellende willen voortdragen.. Lastig, maar ik zeg altijd, met wie je wil zijn is een keuze... familie of niet.. Zo kiest je broer ook zijn eigen geluk. Veel sterkte en wijsheid.. Wie weet heeft het meer tijd nodig?
Waarom denkt jouw man te kunnen bepalen met wie jij omgaat en met wie niet? Met je bloedeigen broer nota bene? Ik vind niet dat hij dat recht heeft. Dito voor je schoonzus. Zij heeft niet te bepalen of je broer contact met jou mag hebben. Jij hoeft je man ook niet te dwingen contact te hebben. Sommige dingen gaan gewoon niet. Maar ik zie niet in waarom jij geen contact zou mogen hebben. Persoonlijk zou ik gewoon contact opnemen. Bij je broer en schoonzus aangeven, dat je graag deel uit wil maken van hun leven en dat van hun kinderen. Dat je snapt dat het over is voor je man, maar dat je hoopt dat het contact tussen jullie wel weer goed kan komen. Tenminste, als je dat wil.
De eer aan je zelf houden wordt er zo vaak gezegd. Maar soms kun je het beter zo laten want dan wordt je weer gekwetst. Blijkbaar voelde je broer ook geen behoefte om contact om te nemen met jullie/jou. Wij hebben ook familie troubles, en er is er één die verwacht dat wij haar overal voor bellen (verkoop van de kindjes van school/club etc.) maar nog nooit dat ze belt als haar broer jarig is of een kaart stuurt naar haar broer en nichtje en neefje (is hier overigens in de 9 jaar die wij hier wonen hoogstens 6 keer geweest.) Je denkt dan toch niet dat wij elke keer de eerste stap nemen om vervolgens de volgende keer volkomen genegeerd worden of in de zeik genomen worden. Ik verbied het mijn man niet om contact op te nemen met zijn zus.