Hoi, De laatste tijd merk ik aan mezelf dat er momenten zijn dat ik me heel erg opgelaten voel en me, op een onprettige manier, heel bewust ben van mezelf. Gevolg is dat ik heel erg op ga letten op wat ik doe en hoe, en daardoor kom ik waarschijnlijk nóg onhandiger en onzekerder over. En ik ben niet onzeker over mezelf als persoon, ook niet over mijn uiterlijk. Ik vind dat ik, na 2 kinderen, nog best mag wezen en ook qua figuur heb ik niks te klagen. Ik weet ook dat ik best een aardig mens ben, maar waar komt dit dan vandaan? En meer nog: hoe ga ik ermee om? Ook bij mijn partner heb ik soms die momenten. Een voorbeeld: vaak als ik ga douchen komt mijn man stiekem even gluren langs het douchegordijn. Meestal heb ik dit niet door en schrik me dan ook rot, voel me er dan niet prettig bij dat hij heeft staan kijken naar me terwijl ik dit niet wist. Dan denk je, goh jij bent gewoon onzeker hoor. Maar als ik in mijn blootje rondloop in huis heb ik er geen moeite mee als mijn man naar me kijkt. Hier in de buurt zijn wij een vreemde eend in de bijt. Er wonen veelal oudere mensen of gezinnen met oudere kinderen. Wij zijn niet getrouwd en hebben 2 kinderen, ook nog eens kort op elkaar. Contact met familie hebben we amper allebei en we komen hier niet vandaan. Genoeg reden voor mensen om te praten blijkbaar en dus word er veel op ons gelet. Buiten de deur heb ik dus vaak het gevoel bekeken te worden en ben me heel bewust van wat ik doe en zeg. Ook omdat er kennissen in de wijk wonen die contact hebben met familieleden van ons waar wij zelf geen contact mee hebben. Die familieleden zouden het maar wat leuk vinden als het slecht met ons gaat en daar ben ik veel mee bezig om te voorkomem dat dat rondgaat. Het gaat niet slecht met ons hoor maar zou niet willen dat er vervelende verhalen rondgaan. En dat kan, in mijn ogen, om alles zijn. Hoe ga ik hiermee om of beter nog: hoe kom ik hier vanaf? Ik ben nooit een persoon geweest die zoch veel druk maakte om wat anderen dachten van me of zeiden over me. De laatste jaren is dit meer geworden en zeker nu we kinderen hebben. Ik voel me niet onzeker naar mijn kinderen toe, ik twijfel ook niet aan mijn opvoedmethode maar heb wel het idee dat anderen er kritisch naar kijken. Eigenlijk ben ik op zoek naar tips en advies hoe ik dit gevoel van me afschud. Ik vind het ondertussen niet zo leuk meer om de deur uit te gaan, tenzij ik naar een andere stad ga. Alvast bedankt!
Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoel. Je bent bang dat anderen jou doen en laten te veel onder de loep nemen. Probeer dit zoveel mogelijk los te laten. Bedoel niemand is perfect en lekker belangrijk wat de buurt over je denkt. Je zult het samen met je vriend moeten doen en hij met jou. En iedereen die daar anders over denkt, jammer dan. Zo ook met familie, of je daar nu wel of geen contact mee hebt. En als je er al helemaal geen contact meer mee hebt dan zou het voor mij nog veel makkelijker zijn om dit te los laten. Ik begrijp je wel, ik heb dit wel eens op mijn werk. Soms valt het kwartje van een opmerking heel laat. Geloof mij dat duurt wel eens een dag of twee. Laatst ook, ik zit dan zo diep in mijn werk dat het mij niet eens opvalt. Ik geef dan gewoon antwoord maar na het weekend hadden we het met zijn alleen nog eens over en mijn baas bedoelde het heel anders. Heb dat ook gewoon gezegd, dat het kwartje toen ook pas viel. Moest er zelf ook om lachen en direct losgelaten. Doen hun ook 😀
Hulp zoeken bij een professional want het lijkt erop dat je je niet (meer) op je gemak voelt in je omgeving en dat is op den duur geen leven. Zeker als je vertelt dat je je ook in je eigen huis bekeken voelt door je man klinkt dat lichtelijk paranoide. Je kunt jezelf natuurlijk wijsmaken dat je niet ontevreden bent over jezelf en je lijf en opvoedmethoden maar volgens mij denk je dat anderen meer met je bezig zijn dan zij daadwerkelijk zijn.
Het kan helpen om een coach of therapeut te zoeken die hier samen met jou aan gaat werken. Mijn moeder werd vroeger 'gepest' in het dorp hier, omdat mensen het er niet mee eens waren dat zij en mijn vader bij elkaar waren (mijn vader was kort daarvoor gescheiden van zijn eerste vrouw). Ik heb van huis uit mee gekregen dat je schijt moet hebben aan wat er 'in het dorp' over je gedacht en gezegd wordt. Investeer in je gezin en denk aan je eigen geluk. Wat vind je leuk om te doen? En wat vind je leuk om te doen met je man en met je kinderen? Richt je op je gezien en laat de rest er lekker in zakken. Succes!
Goh dit is denk ik wel een goede tip. Je bent zo bezig met wat mensen van je zouden kunnen vinden. Wat maakt het uit wat andere van je vinden? Als je zelf maar gelukkig bent! En je kunt wel zeggen dat je je zo voelt maar uit je verhaal haal ik een heel onzeker persoon die het graag goed wil doen voor iedereen en vooral niet gezien wil worden zowel negatief (je buren die familie kennen) als positief (je schrikt als je man naar je kijkt).
Lees dit artikel eens en klik dan door naar het artikel "niemand geeft om je en dat is iets goeds". (Van mijn all time favo website Meer tips dan wat er al genoemd is heb ik niet.
Wat vervelend dat je je zo voelt. Goed ook dat je het zelf ziet, herkent en er vanaf wilt. Ik denk dat het soms te maken heeft met leeftijd en de levensfase (jong gezin) waar je in zit. Als het je zelf niet lukt om anders te denken oid, dan zou ik ook eens kijken naar een beetje hulp. Een paar sessies bij een goede psycholoog, of iemand die mindfullness bied, een training cognitieve gedragstherapie, oid zou kunnen helpen. De reactie die hierboven staat dat het lichtelijk paranoïde klinkt, vind ik een beetje overtrokken.
Ik schrik me ook kapot als mijn man ineens in de douche staat hoor en vind het ook niet prettig . mijn tijd, mijn ruimte wieberen.. Wat betreft je zorgen maken over dat mensen door melden naar je familie.. Jij kan niet bepalen wat hun en of hun uberhoubt iets melden en op welke manier de ontvanger dat opneemt. met andere woorden. jij kan bij wijze van je kind een cadeau geven om iets bijzonders,de buurman vind dat niet nodig en meld door dat je je kind verwend, de derde vind dat je je kind verwend omdat jij vast iets fout heb gedaan. snap je. Hoe mensen iets zin, hoe mensen over iets denken kan je niet weten en niet bepalen, dus maak je daar niet druk over. Al doe je niets dan nog heb je een rare jas, een gekke sjaal een rare zin gezegd etc. als iemand iets negatiefs wil zien zien ze dat toch wel.