Brusje-blog - Zal Omo-wit nog een keer Ariël-colour mogen worden?

10 november 2015

Meestal heb ik er niet zoveel last van, dat ik niet zo goed weet hoe ik moet beginnen. Meestal komen de woorden vanzelf als ik begin te schrijven. Maar gisteren merkte ik al dat ik geen schrijfdag had. En de dag van vandaag is weer anders dan die van gisteren. Waar ik gisteren nog bang was, vanwege de pijn die ik zondag had, en het bezoek aan het ziekenhuis, dat er toch een operatie aan zou komen, voel ik dat het vandaag anders is. Eigenlijk als sinds gisteravond.

Laat ik beginnen bij zondag. Na een onrustige nacht, bleef er de hele tijd een zeurende pijn in mijn buik. Mijn vriend stelde voor om anders even naar het strand te rijden. Uit te waaien. Leuk met ons meisje en hij weet dat ik er normaalgesproken ook energie van krijg. Ik reageerde wat mat, vanwege de pijn, maar ik kleedde me maar aan en ging mee, al vond ik het wel heel lief van mijn vriend.

Terwijl ons meisje vrolijk kwebbelde achterin de auto, reden we naar het strand. De pijn bleef en zelfs lopen deed pijn, al wilde ik het niet laten merken. Het was gezellig druk op het strand: honden, mountainbikers, paarden, vliegers. Ons elfje vond het allemaal prachtig, vooral de plassen water in het zand, waar ze met haar voetje in wilde plonsen, want dan ging het water bewegen. Schaterlachen en 'nog een keer'. Zo lief. Het zand aan haar vingertjes, bij het oprapen van een schelpje, voelde nog wel wat raar voor haar, maar ze genoot zichtbaar. En dat was voor ons ook weer genieten, ondanks de pijn. We besloten daarna bij een strandtent even wat te eten en door mijn korte lontje en de pijn, werd ik boos toen mijn vriend terwijl ik de luier van ons dochtertje aan het verschonen was, een witte ipv een bruine tosti had besteld. Vond dat zo dom van hem, omdat hij weet dat we nooit wit brood eten. Mijn reactie was natuurlijk compleet overdreven, maar uiteraard wilde ik dat op dat moment helemaal niet erkennen. Laat staan sorry zeggen. Mijn onredelijke reactie was een uiting van ander andere frustraties. Van verdriet. Want soms is het makkelijker om je boosheid te laten zien dan je verdriet... Niet dat ik schreeuwde ofzo, maar het was meer zo'n spanning, die je samen voelt en de buitenwereld niet. Gelukkig was ons meisje te druk met haar pop en een boekje, want anders voel ik me daar weer schuldig over.

Eenmaal thuis, nadat ons meisje op bed lag, ben ik ook op bed gaan liggen. Want de pijn nam toe en de pijnstillers hielpen niet meer. Naar het ziekenhuis? Ik trok me terug onder de dekens en even terug in mezelf. Mijn vriend haalde later ons elfje uit bed en ging beneden met haar spelen. Ik besloot ook even naar beneden te gaan, maar het ging gewoon niet. De pijn bleef. Later op de avond volgde misselijkheid erbij en ik moest overgeven. Terug naar bed. Mijn vriend wilde me echt naar het ziekenhuis brengen, maar ik wilde niet. Want dan zouden ze gaan opereren. Dan zou ik mijn eileider verliezen. Dan zou de toch al hele kleine kans op een zwangerschap echt nul zijn. Dan zou ik definitief onvruchtbaar zijn. Nee... Die pijn ging wel over. Hardop vroeg ik, smeekte ik, de pijn om weg te gaan. Alsjeblieft. Laat me mijn eileider behouden. Alsjeblieft.

De pijn zakte iets en ik viel in een rusteloze slaap.

De volgende ochtend nog steeds de zeurende steken, al waren ze iets dragelijker. Het was maandag en ik moest om 12.00 bloed laten prikken. Om 13.30 weer een afspraak. Maar eerst om 08.55 met ons meisje naar het consultatiebureau. Toen ik haar aankleede, zag ik een waterpok op haar buikje. We vermoedden het al een paar dagen, want twee weken terug hoorden we al dat het heerste bij de opvang. Gelukkig was ze nog steeds vrolijk.
Bij het consultatiebureau deed ze het prima. Ze was 93cm (wel wat aan de lange kant) en 12,7kg (1,5 kg zwaarder tov de vorige keer, wat prima was). Ze deed het prima: de puzzel voor haar neus werd tot vijf keer toe opnieuw gemaakt, ze stapelde de blokjes keurig tot een rechte stapel die, ze niet hoefde om te gooien (wat mocht), wees de haren, neus, oren, mond, neus en voeten en handen aan de van de pop en toen de verpleegkundige tot slot nog vroeg of zeven met de bal wilde speelde zei ze zoals dat Eem tweejarige betaamt, uiteraard 'nee', om het vervolgens toch te doen .

We moeten over een half jaar terug komen ivm haar lengte, maar zelf maak ik me daar niet zoveel zorgen over. Wij zijn gemiddeld, dus verwacht geen opmerkelijke lengte bij haar.

Ze gedroeg zich voorbeeldig en na het bezoek aan het cb, bracht ik haar naar de opvang.

Nog even een uurtje thuis en ik ging maar naar het ziekenhuis. Zo thuis zitten voelt zo niet des Juuls. Ik voel me wat nutteloos en ellendig. Wil en kon niet teveel doen ivm de pijn en eerlijk gezegd had ik er ook gewoon geen puf voor.

Nadat ik wat had rondgedwaald in het ziekenhuis na het bloedprikken, wat boekjes had gelezen en wat had gesurfd op internet, was het eindelijk tijd en werd ik om 13.50 eindelijk binnen geroepen bij weer een andere gyn.

Het bloedbeeld was niet veel gezakt. Het stond nu op 956 tov van 1100 van de vorige keer. Ze vonden het erg weinig. En dat in combinatie met de pijn van zondag... Het echobeeld bevestigde dat het vruchtje nog op dezelfde plek zat en nog even groot was. Als het weer zoveel pijn deed, moest ik echt komen, benadrukte de gyn. Ik haalde mijn schouders op en vroeg wat dan. Tot nu toe was de pijn immers iedere keer gezakt. Al was het soms na een paar uur. Ze zei dat de eileider nog steeds kon scheuren. En dan, beredenreerde ik, dan was ik de eileider ook kwijt, net als dat ik zou komen met veel pijn en ze zouden hem weghalen. Alleen in geval van scheuren, dan zou er misschien een bloedtransfusie bij komen, nou dat had ik eerder meegemaakt, zei ik schouderophalend. Ik merkte gewoon een beetje dat mijn hoop weg vloeide. Dat ik laconiek werd. En uiteraard zei ik terug te komen bij extreme pijn...

Die middag wilde ik niet naar huis. Het voelde leeg. Het klopte niet. De pijn was er nog steeds. Ik belde mijn mams vanuit het ziekenhuis en haar lieve woorden gaven me wat troost. Ik belde mijn opleidingscoordinator en ze gaven me aan dat ik echt de tijd moest nemen. Ik zei ja en bedankte voor het begrip. Vervolgens besloot ik om maar een lekkere latte te gaan drinken bij de starbucks en ik installeerde me daar en heb wat zitten bellen en appen. Mijn gedachte verzetten en ondertussen merkte ik dat ik me misschien maar moest neerleggen bij een operatie. Waarom koppig zijn en kostte wat het kost een eileider willen behouden? Door daar zo te zitten, opgaan in de anonimiteit, voelde ik me even niet ziek of zielig en ik ging op een 'normale' tijd, aan het einde van de middag weer naar huis. Alsof ik toch 'gewerkt' had.

Het regende toen ik rustig op de fiets naar huis ging. Mijn vriend was ook al thuis. We knuffelden elkaar en gingen samen ons meisje ophalen. De pijn leek inmiddels iets gezakt en ik had zowaar ook wel een beetje trek. Mijn vriend zou lekker gaan koken. Ons meisje was helemaal blij dat we haar samen kwamen ophalen en het werd desondanks nog best een fijne avond...

En toen...
Toen ging rond 19u naar de wc.
Misschien klinkt dit wel beetje raar of ranzig, maar er zat niet alleen bloed op mijn maandverband. Dit had ik niet eerder zo gezien. En toen ik het zag, wist ik het gelijk. Dit was het vruchtje. Dat kon niet anders. Het waren geen stolsels, het was doorzichtig en wit. De steken waren in de loop van de dag ook al weggezakt, dus ik vond het logisch... Ik vouwde het wc papiertje waarop ik het had gelegd op en stopte het bij het toilettasjes waar ik alle zwangerschapstesten met de oplopende streepjes had opgeborgen. Ik besloot voor mezelf dat ik dit alles een plekje zou geven. Een echt plekje. Zou begraven onder de rozenstruik in de tuin.
Opmerkelijk was dat de stekende pijn ook was weg. Tot op heden.

 

Nu ik dit schrijf, is het weer een dag later en is het 11 november. Sint Maarten. En nu ik dit schrijf, zit ik in het ziekenhuis en heb net bloed laten prikken. Om 11.15 weer een controle. Ik denk dat het HCG nu gezakt is en dat het echobeeld mijn gevoel zal bevestigen. Ik voel me fysiek beter en psychisch ook wel. Bijzonder is dat ons meisje die avond huilend wakker werd en toen ik bij haar ging kijken, ze ze huilend "baby, baby". We hadden haar uiteraard niets verteld, dus ik vond het erg apart. Ik heb haar verteld dat de baby er niet meer is is en dat we dat heel jammer vinden. Ik vroeg: vind jij dat ook jammer? 'Ja', zei ze snikkend. Misschien dat het toeval was, maar het Velde apart. Ik zei dat de baby heel graag wilde komen, maar dat het nu nog niet kon. 'Zullen we vragen of de baby een andere keer wil komen?' Waarop zij weer snikte 'ja', maar wel echt rustiger werd. We waren even stil met zijn tweetjes en ik schommelde op de schommelstoel. 'Dag baby' zegt ze uit zichzelf. Dus ik zei ook 'dag baby, je blijft altijd in ons hart. En we vinden je heel lief. Tot een andere keer'. Daarna ging ze heel lief slapen.

Of dit verhaal toeval is? Ik denk dat ons meisje misschien ergens iets aanvoelt.

Inmiddels is het alweer laat. Ben eigenlijk al de hele dag niet online geweest. Ons meisje zit onder de waterpokken en is nu bij opa en oma logeren. Kunnen wij hopelijk een nachtje doorslapen, want ze was er erg ziek van de afgelopen nachten. Zo zielig.
En morgen wil ik weer gaan in dribbelen op mijn werk, in de cursus. Want daar maak ik me dan toch wel weer wat druk over. Gelukkig voel ik me er ook goed genoeg voor.

Want, hoe staat het er nu voor?

Mijn HCG was wel weer gedaald. Het was nu 886 tov 956 van twee dagen ervoor. Geen geweldige daling dus. Dat ik geen pijn meer had, dat was wel weer positief. Het echobeeld liet in eerste instantie zien dat de baarmoeder helemaal leeg was. Dit in combinatie met mijn verhaal van het 'verloren vruchtje', zoals ik dat beschreef, verklaarde de gyn alsvolgt. Dit was wat ze noemden een spontane abortus. Wat ik had gezien was zeer waarschijnlijk het gehele opgebouwde baarmoederslijm wat klaar was voor een zwangerschap en dat had los gelaten. Ze had er een naam voor, maar dat weet ik niet meer. Ze vermoedde wel dat wat er op het eerste echobeeld, vorige week zaterdag, te zien was, een vrachtzakje is geweest.
Echter, in de eileider was ook nog steeds een verdikking te zien. Van ruim 2 cm tov 2,5 cm de vorige keren. Nog niet zo geslonken zoals ze had gehoopt. Ze zei letterlijk dat ze het liefst gewoon even in mijn buik kon kijken. En dan met een soort 'melkende beweging' het vruchtje zou willen 'los pompen'. Maarja, dat kan niet zomaar.
Inmiddels hadden er al 31 artsen naar mijn dossier gekeken, omdat er in dit geval normaliter al lang geopereerd was en dit een interessant dossier is kennelijk. Ze gaf aan dat we nu echt moeten wachten tot het HCG echt zakt. Ze wil het onder de 500 zien. Nu dinsdag weer bloedprikken en 's middags bellen voor de uitslag. Als het dan nog niet flink gezakt is, wil ze toch een kijkoperatie overwegen. Ze benadrukte dat ze er echt alles aan wilde doen om de eileider te behouden. Zodra het HCG zakt en er geen verdikking van de eileider meer te zien is, eventueel een HSG of toch alsnog een kijkoperatie. Ze sprak optimistisch over december.

Een vriendinnetje met kleine kindjes adviseerde me om mijn buik maar vaak het liedje 'let it go' te laten luisteren aan mijn buik. Misschien zou dat helpen om het natuurlijke proces te bevorderen. Dus heb ik dat net maar gedaan...

Het blijft allemaal ergens alweer afwachten. Maar ik moet zeggen, weten waar je aan toe bent is wel beter dan die tergende onzekerheid waar ik daarvoor in zat. Hoe verdrietig het ook is. Dat de gyn toch ergens vertrouwen heeft in de toekomst en het meedenken van de artsen...plus de liefde van en voor ons zonnestraaltje, dat maakt dit alles zo een stuk dragelijker tov 2011.

We wachten af.
We laten los.
We proberen te vertrouwen
Op de toekomst.

Dank voor al jullie lieve steun de afgelopen week. Heel fijn en heel bijzonder.
Het zal nog wel even in het teken staan van het dalen van net HCG, maar ik probeer vertrouwen in de toekomst te hebben.
Wonderen bestaan immers... Al zitten ze soms op een hele verkeerde plek...

Nu gauw slapen!