kinderwens maar niet durven door ptss/angstaanvallen

Ik heb geen tips voor je maar jeetje wat heftig het lijk me dan ook verschrikkelijk zo'n sterke kinderwens maar wetende je weer erg ziek gaat worden.. sterkte ermee!

 

Maar je aanvallen, als ik het goed begrijp, komen niet door een zwangerschap toch maar door je verleden.
Heb je voor jou gevoel je verleden nu een plekje kunnen geven.
En heb je medicatie ook voor je paniekaanvallen of gaat het nu goed zonder medicijnen?

Ik zou dit bespreken met je HA / psycholoog en je opties bekijken.
Extra ondersteuning misschien mocht je zwanger worden en onrustig zijn? Nu je deze info hebt kun je misschien van te voren al "vangnetten" klaarzetten.

Sterkte meid.

 

Dag Chaosje,

Ik herken wel wat jij schrijft in zekere mate, met dat verschil dat ik nu al 2 kinderen heb. Ik heb al sinds mijn kindertijd last van een braakfobie, toch heb ik op mijn 30ste en 32ste 2 zwangerschappen en bevallingen goed doorstaan en ik heb toen altijd de optie voor een derde kindje open gehouden. Na de geboorte van onze jongste heeft mijn man jarenlang half met een burnout rondgelopen waardoor ik op eieren ging lopen en mijn psychische problemen opzij schoof of onderdrukte. Ik heb jarenlang het gevoel gehad sterker te zijn, maar sinds twee jaar heb ik een enorme terugval en nu voel ik me ook heel vaak beroerd, ziek en angstig waardoor naar de winkel gaan en naar de schoolpoort al enorm veel moeite kost. Sinds kort ben ik weer in therapie. Zelf hebben wij het afgelopen jaar heel veel nagedacht en gepraat over nog een derde kindje, ik ben ondertussen al 38 jaar, maar tot nog toe heb ik de knop niet kunnen omzetten. Een paar keer hebben we het onveilig gedaan en toen sloeg er iedere keer een angst toe die ik niet kende van mijn zwangerschappen. Ik bleek dan telkens niet zwanger. Na lang wikken en wegen zegt mijn gevoel wel dat het goed is zo, dat ik tevreden kan zijn met mijn twee kinderen, maar ergens blijft het ook nog wel kriebelen. Bij mij is het niet alleen de paniekstoornis die me tegenhoudt, maar toch zeker wel voor een groot deel. Ik weet echter niet of het me zou tegengehouden hebben voor een tweede kindje, en als ik 34 was geweest. Het feit dat ik 38 ben speelt bij mij ook mee. Ik snap dat je situatie heel moeilijk is, en dat je niet over éen nacht ijs gaat. Kan je hier over praten met je man, met je huisarts? Misschien als je je de hele tijd psychologisch laat begeleiden, voor en na de bevalling, dat het dan wel lukt.

 

wat vervelend voor je Chaosje! En ik begrijp dat je dat schuldgevoel ervaart, heb je dat besproken met hem? Soms kun je zelf heel zwaar tillen aan zaken maar doet een ander dat niet. Praten is de sleutel in dit soort zaken, veel praten samen en samen besluiten wat het beste voelt.

Maar even aan de andere kant, wat als het inderdaad gebeurt, is dat een risico dat je kan en wil nemen? Wat als je je zo rot voelt, denk je dan nog een goede ouder te kunnen zijn? En is het je waard, een 2e kindje maar met in het slechtste geval je weer zo slecht voelen?

Het is volgens mij wel een reeele optie inderdaad dat je een terugval hebt. En volgens mij is dat dan de vraag...kun je dat aan, wil je dat riskeren? Is de wens zo groot? Antwoord ja op bovenstaande vragen? Dan heb je je antwoord voor jezelf.

Angst is een slechte raadgever, heel veel succes met deze moeilijke keuze.

 

Ik heb ook last van PTSS (nu redelijk onder controle) en depressies. Tijdens mijn 1e onverwachtse zwangerschap speelde dat wel heel erg op, maar het was nog heel vers, onze situatie niet stabiel etc. Ik voelde me enorm depressief, maar dat kwam niet door het misselijk zijn. Ik was extreem misselijk en heb de eerste 4 maanden vrijwel liggend in bed doorgebracht, maar dat was niet de reden dat ik mij depressief ging voelen. Dat was de angst voor de bevalling zelf (door s.misbruik zag ik daar enorm tegenop), de onbekende nieuwe situatie etc.

Bij de tweede was ik weer extreem misselijk en had ik vanaf 12 weken bekkeninstabiliteit die steeds erger werd, maar ik heb mij geen moment depressief of angstig gevoeld in deze toch pittige zwangerschap. Ik had vertrouwen in hoe de bevalling zou gaan (1e ging heel makkelijk) en ik wist nu beter hoe en wat na de bevalling.

Bij de derde heb ik eigenlijk een heerlijke zwangerschap gehad zonder noemenswaardige klachten en ik geniet enorm van mijn gezinnetje. Mijn depressieve klachten spelen soms wel op, maar ik verzand daar niet meer in (kan ook eigenlijk gewoon niet met drie kindjes die op mij rekenen natuurlijk).

Dat je je door hormonen anders kan gaan voelen dat begrijp ik, maar door het misselijk zijn en het je daarbij rot gaan voelen een terugval krijgen, dat snap ik niet helemaal. Je hebt geen braakfobie of iets. En natuurlijk kan je nu een zwaardere zwangerschap of bevalling hebben, maar je zult waarschijnlijk ook vertrouwen kunnen tanken uit de eerste zwangerschap. Het zit hem bij jou dan meer in de angst voor daarna. Heel begrijpelijk overigens! Maar dan zou je kunnen overwegen of je een mogelijke terugval wilt accepteren? Je weet waarschijnlijk precies wanneer het de verkeerde kant op gaat.. Als je dan meteen stappen onderneemt dan hoeft het misschien helemaal niet zo te lopen als na de eerste zwangerschap? Misschien in of direct na je mogelijke zwangerschap dan toch een aantal gesprekken hebben met de huisarts of een andere professional gewoon om de kans te verkleinen op? Ik snap wel dat je daar eigenlijk niet naar terug wilt, maar als je het zo mogelijk voorkomt denk ik wel dat je dat zou kunnen of moeten overwegen.

Maar garanties heb je natuurlijk toch nooit, iedereen zijn verhaal is anders en daarmee blijft het een keuze die je echt voor jezelf moet maken. Hoe groot is jouw wens? Wil je zelf ook echt heel graag een 2e kindje, of is het meer uit schuldgevoel?

 

Ik zie nu dat je al antwoord hebt gegeven op een aantal vragen die ik stelde hihi

 

Voor misselijkheid tijdens de zwangerschap heb je wel medicijnen die je kunt nemen. Emesafene of Zofran bijvoorbeeld (primperan (metoclopramide) zou ik in jou geval niet nemen omdat je daar in sommige gevallen depressieve gevoelens van kunt krijgen).

Verder zou ik eea eigenlijk een keer gaan bespreken met een psycholoog of een gespecialiseerde coach (ik heb hele goeie ervaringen met Diana Koster, zij is coach maar ook verloskundige geweest en ze coacht eigenlijk alleen vrouwen). Je kunt dan alle gedachtes rondom de zwangerschap en bevalling op een rij zetten en kijken of je er hulp bij nodig hebt en wat voor hulp dan. Je kunt dan een soort lijst maken met 'voorwaarden' die zouden maken dat je het wel aan zou durven.

 

Diana Koster VrouwenCoach en Verloskundige dit is de website van Diana, ze werkt vanuit Den Haag. Mocht dat niet in de buurt zijn, dan kan ze misschien wel iemand aanraden die bij jou in de buurt zit (wil ik eventueel wel voor je vragen anders).

Wat je ook nog zou kunnen doen is een voorbespreking aanvragen met een gynaecoloog, vaak werken die bij casussen zoals bij jou samen met een POP-poli waar je dan begeleiding van krijgt tijdens de zwangerschap. Je krijgt dan ook een beter beeld van de hulp die een ziekenhuis zou kunnen bieden tijdens jouw eventuele zwangerschap.