Hallo allemaal, ik moet even mijn ei kwijt. Ik zet het onderwerp maar even hier, omdat ik het niet echt vind passen in kinderwens o.i.d. Mijn man en ik hebben een lieve & gezonde dochter van 2 jaar. Voordat ik moeder werd heb ik er lang tegen aan zitten hikken of ik wel kinderen wou. Nou ja, uiteindelijk begonnen ook bij mij de eierstokken te rammelen De zwangerschap ging goed, had wel de bekende klachten, maar heb bv nooit over gegeven of zoeits als bekkeninstabiliteit gehad. Helaas kreeg ik in week 36 wel hoge bloeddruk waarvoor ik opgenomen werd in het ziekenhuis. Daar heb ik 10 dagen gelegen en ben op de 11e dag ingeleid. De bevalling was heftig maar heb er niets aan over gehouden, geen scheuren, geen bloedingen etc. Ook was onze dochter helemaal gezond. De weken daarna gingen ook wel goed, afgezien van de voorkomende dingen zoals vermoeidheid, je kindje die moet wennen, enz. Jullie kennen het wel. Helaas vond ik 1 ding minder prettig; onze dochter was vanaf de geboorte al een pittige meid. Ze heeft veel gehuild, was vaak gefrustreerd en overprikkeld. Ik durfde bijna het huis niet uit omdat ik bang was voor weer een huilbui. Hoe ouder ze werd hoe makkelijker het werd om er mee om te gaan, maar het blijft tot op de dag van vandaag pittig. Zeker nu ze in de peuterpuberteit zit Omdat wij een eigen bedrijf aan huis hebben, waarvan mijn man de ondernemer is, ben ik thuisblijfmoeder. Vanwege het bedrijf komt de zorg voor onze dochter al vanaf dag 1 op mij neer. Van opstaan tot naar bed en alles er tussen in. Vriendinnen die het een middagje van me over kunnen nemen heb ik niet en zowel mijn ouders als mijn schoonouders willen geen vaste oppasdag. En daarbij komt dat ik iemand ben die vind dat ze het allemaal zelf maar moet oplossen; ik vraag dus ook geen hulp, ook niet aan mijn man, want tja, ook die heeft het te druk.... Het gevolg; ik voel me opgebrand. Ik had mij een ander beeld voorgesteld bij het moeder zijn. Niet makkelijker, maar ook niet zoals nu. We wouden dus een 2e, ik ook, maar hoe meer ik terug denk aan mijn zwangerschap, mijn bevalling, kraamtijd en de 1e 2 jaar van onze dochter, hoe minder zin ik er in heb om het allemaal wéér mee te maken. Ik was altijd al iemand die ook tijd alleen nodig heeft, iets waar je keihard mee geconfronteerd word als je moeder word, je bent nooit meer alleen. Ik word er sagarijnig van, boos zelfs. Tegen mijn man en tegen mijn dochter. Alles is te veel. Als ik bedenk dat ik maar 1 kind hoef op te voeden krijg ik al meer lucht, gewoon het idee dat ik dan alle tijd heb voor onze dochter, een klein beetje me-time overhou én in de nabije toekomst weer wat mee kan gaan werken in ons bedrijf(wat ik voorheen dus ook deed) vind ik bevrijdend! Ik heb dit alleen nog niet met mijn man besproken, ik twijfel zelf namelijk nog heel erg! Krijg ik straks geen spijt, ben ik egoistisch? of ben ik egoistisch als ik straks 2 kids heb, het niet aan kan en een sagarijnige moeder ben?! Ook voel ik me onder druk gezet door de maatschappij; iedereen verwacht toch op zijn minst een 2e kind...ja als het niet lukt, snappen ze het wel, maar als je bewust maar 1 kind wil ben je opeens egoistisch. En ja, ik weet dat ik me niks aan moet trekken van die andere mensen, maarja.... Zijn er meer vrouwen die hiermee rond lopen? of zijn er misschien moeders die deze beslissing hebben genomen en dus maar 1 kind hebben, en wat was het wat jullie over de streep trok om het bij 1 te laten? Zijn jullie ook zo gelukkig als jullie gedacht hadden te willen worden? Het was een lang verhaal, maar ik wou even mijn ei kwijt en hoop dat er vrouwen zijn die me een beetje meer inzicht kunnen geven... groetjes!!!
Wat misschien ook lucht geeft is je ervan bewust te zijn dat je niet NU een keuze voor altijd hoeft te maken. Als ik je verhaal lees, lijkt het me niet goed om op dit moment voor een 2e te gaan omdat je nog niet goed hebt kunnen opladen door jullie pittige dochter. Als er straks wel problemen zijn in je zwangerschap of daarna, lijkt het me moeilijk om dat dan op te vangen. Dus als ik jou was zou ik voor mezelf zeggen dat ik nu iig geen tweede wil en me gaan concentreren op dingen die je energie geven. Me-time pakken als je dochter naar een psz gaat, een oppasmoeder of halve dag opvang zoeken om weer wat mee te kunnen gaan werken in het bedrijf, enz. Als je dan weer wat beter in je energie zit, merk je vanzelf wel of je weer rammelende eierstokken krijgt of niet. En als mensen er naar vragen zou ik ook gewoon zeggen: 'Dat weet ik nog niet, we willen pas een 2e kind als we zeker weten dat we er 100% klaar voor zijn'. Eerlijk gezegd vind ik dat meer mensen daar een voorbeeld aan zouden kunnen nemen!
hoi, heel begrijpelijk allemaal! ik ga even niet op alles in maar wel volgende: je geeft aan graag weer aan het werk in jullie bedrijf te willen. Begrijpelijk! Ik zou zeggen, doen! je dochter heeft het goed gehad de eerste twee jaar thuis en zou zich prima redden nu bij opvang. Aangezien het jullie eigen bedrijf is vermoed ik dat je het aantal uur zelf redelijk goed kan bepalen (itt tot een andere werkgeven die bv een minimum aantal uren of dagen verlangt). Ik zou zeggen breng haar 1-2 dagen of 2-4 dagdelen naar een kdv of gastouder en ga lekker weer aan het werk. Dikke kans dat je dat een gevoel van lucht geeft en wie weet heb je over een tijd toch behoefte aan een tweede. succes!
Wij hebben het zelf niet bij 1 gehouden. Niet vanwege de maatschappij maar omdat ik het heel belangrijk voor mijn zoontje vind om een broertje/zusje te hebben. Nu richting het 3e trimester heb ik wel eens zoiets van oef waar ben ik aan begonnen. Zelfs ook al mijn vriend wel veel helpt als hij thuis is. Ik denk ook dat het heel zwaar kan worden als je de instelling hebt dat je het allemaal zelf wil/moet doen. Misschien helpt het om op een rijtje te zetten wat voor helpende dingen je wel zou willen. Zou bijvoorbeeld een peuterspeelzaal (wat ook heel leuk is voor de sociale contacten van een kindje) misschien wat verlichting kunnen geven. Misschien dat je meid daar ook vriendjes vind om buiten de psz wat leuks mee te gaan doen. Waardoor je ook af en toe minder om handen hebt. Ik lees dat je het nog niet met je vriend besproken hebt. Maar je hoeft toch geen beslissing te maken voordat je erover praat? Misschien komt hij wel met hele goede ideeën. Wie weet vind hij het eigenlijk wel leuk om een deeltje verzorging te doen. En als je voor een tweede zou gaan moet je het zelf natuurlijk ook wel echt willen en niet doen omdat het 'hoort' of omdat je het gevoel hebt dat het verwacht word van je.
NafNaf & Julia80; bedankt voor jullie reactie, die gedachten had ik ook al. In het nieuwe jaar mag onze dochter(eindelijk)naar de psz, 2 ochtenden. Ik kijk er erg naar uit, niet alleen voor mezelf maar ook voor haar, ze is toe aan meer uitdaging met andere kindjes/volwassenen. Ik heb zelf al het idee om dat eerst even af te wachten, mochten die 2 ochtenden nog niet genoeg zijn om mijn eigen batterij op te laden, dan kunnen we altijd nog kijken voor een oplossing er bij. Ik durf alleen opvang niet zo goed aan te kaarten bij mijn man; hij vond het voor de geboorte van onze dochter onzin, want ik ben toch thuis en het kost allemaal geld die opvang....Hij wil niet in zien dat ik er aan onder doorga, want ik zit toch de hele dag lekker thuis....
Hem een paar keer de dag alleen laten zitten met jullie dochter. En zelf lekker ergens gaan bijkomen. Dan zal je zien hoe snel hij terug komt op de opvang
Nou idd! Wat NafNaf al zegt, je hoeft toch ook niet NU een keus te maken? Kijk of je idd weer wat kan gaan werken. En hoe je er over een half jaar/jaar/hoe lang dan ook instaat. Wij worden juist alleen maar meer gesterkt in onze keus voor "maar" 1 kindje. Ik vond zwanger zijn niet leuk en de eerste tijd met zo'n baby echt verschrikkelijk. Dafne is een huilbaby geweest, snel overprikkeld geweest. Dat gaat nu wel een stuk beter, maar ik vind het nog steeds pittig. Ik kan dat echt niet nog een keer aan. Ik vind soms zelfs tweede kindjes een beetje zielig. Die moeten mee in het ritme van het schoolgaand kind, weer uit bedje gesleurd worden, want broer/zus moet van school gehaald worden. Dat soort dingen. Ik ben blij dat ik Dafne alle aandacht kan geven die zij verdient, en ik vind dat ze die niet hoeft te delen. Op kdv leert ze dan gelukkig wel dat ze niet de enige op de wereld is, haha. En ik ben niet zo'n moederkloek hoor. Ik vind mezelf gewoon ook belangrijk. Me time schiet er nu al veel bij in. Ik wil niet nog meer tijd voor mezelf verliezen. Ach, en sommigen vinden dat dan weer egoïstisch of weet ik het wat ze ervan denken. Daar heb ik geen boodschap aan. Dit is hoe wij erover denken. En niemand heeft daar iets mee te maken.
Zo denk ik er dus ook over, precies wat jij beschrijft, vind het heel leuk om moeder te zijn, maar hey, IK ben er zelf ook nog maarja, als je dát zegt ben je een egoist is sommige ogen.... wat ik ook al vertelde, onze dochter heeft ook veel gehuild, achteraf denk ik weleens; mss was ze ook wel een huilbaby of iets in die richting....Ze is nu nog steeds licht ontvlambaar. En dan heeft ze ook nog eens mijn opvliegende ongeduldige karakter, wat dagelijks botst, en dat maakt het er ook niet makkelijker op.
Blij om ook eens een lotgenoot te hebben Ik heb wel geleerd om de meningen van anderen naast me neer te leggen. Maar toch blijf ik de neiging houden om mezelf te verdedigen. Terwijl dat toch niet zou hoeven?
Ik herken me ook wel in delen van je verhaal. Veel van de verzorging komt op mij neer en ik ben toch ook niet zo'n moederkloek als ik gedacht had. Ben erg gehecht aan tijd voor mezelf, aan mijn slaap en ben erg ongeduldig. Allemaal dingen die niet heel goed combineren met kinderen. Nu mijn zoon bijna een peuter is vind ik het steeds leuker worden, omdat ik zelf gewoon meer lucht krijg. Hij gaat twee dagen naar het kV waar hij het super naar zijn zin heeft en als mijn man of ik vrij zijn of avonddienst hebben brengen we hem ook gewoon daarheen, heerlijk een dagje voor jezelf Maarrr ik wil wel een tweede kindje. Zie alleen wel enorm op tegen weer een zwangerschap en babyjaar. Het voelt nog erg tegennatuurlijk om te kiezen voor weer twee heftige jaren in mijn gezin terwijl het nu zo goed loopt. Aan de andere kant denk ik ook, laten we er nu maar voor gaan dan hebben we het maar gehad. Dus wanneer weten we nog niet, voor nu schuif ik het nog even voor me uit Als jullie het bij 1 kindje willen laten is dat helemaal prima, trek je vooral niks aan van anderen, maar bedenk wat bij jullie past.. Veel succes met je beslissing
Net of ik mijn eigen verhaal zit te lezen, inclusief het eigen bedrijf, pittig kind en tijd alleen nodig hebben Mijn man wilde destijds graag snel een 2e kindje, en voor hem ben ik daarin mee gegaan. Toen onze oudste 1,5 was werd nr 2 geboren. Maar terugkijkend was dat véél te snel voor mij. Het was overleven, en een enorme worsteling met mijn emoties. Ik heb een spiraal laten plaatsen en heb de baby- en kleine kinderfase z.s.m. afgerond. Hup en dóór, op naar meer tijd en mogelijkheden voor mezelf. Nu is onze jongste bijna 4, nog even en hij gaat naar school. En ineens merk ik dat ik weer ruimte heb in mijn hart, ruimte in mijn denken, ruimte in mijn leven. De nachten gaat alweer een hele tijd goed, ik ben mezelf weer helemaal en hee! Al die nare herinneringen blijken ineens wat te zijn gesleten. En ineens was daar het verlangen naar een derde kindje. Precies dat verlangen wat ik die hele tweede keer zo gemist heb. Heerlijk dat het er nu wel is! Mijn advies aan jou? Ga lekker genieten van het moois dat je nu al hebt, neem je rust en de tijd. En voel je daar niet schuldig over. En wie weet gaat het dan vanzelf weer kriebelen. Ooit, als jij daar zelf aan toe bent. Dan is de reis zóveel mooier!
Sluit me aan bij iedereen... Het is duidelijk dat nu niet het moment voor je, ga rustig door met je leven, doe wat je wil en dan zie je vanzelf wel of/wanneer er babykriebels komen in toekomst. Wie weet hoe je je over een jaar voelt, of over 2 jaar? Na geboorte van 2e hadden wij eigenlijk meteen al plan voor een 3e, maar er stond heel duidelijk boven water: voorlopig nog niet! De eerste jaren met 2 kinderen vond ik erg zwaar en op dat moment echt geen kind erbij gewild. Ik was 29 jaar toen mijn middelste geboren was, dus ik hield mezelf voor: ik heb nog een jaartje of 10 de tijd om te beslissen of/wanneer een derde komt. Na een tijd, toen het leven weer wat makkelijker werd en kinderen doorsliepen, begon het toch weer te kriebelen en hebben we uiteindelijk nog bewust gewacht tot oudsten beide naar school gingen. En toen toch die derde . En nu weet ik HEEL zeker dat ik geen vierde meer wil, hoe ouder de jongste wordt, hoe meer ik besef dat ik klaar ben met baby's en absoluut niet nog een keer 'opnieuw' wil beginnen.
Wat fijn om al jullie reacties te lezen, en dat ik niet de enige ben met deze twijfels, gevoelens en gedachtes!! Blijf vooral door reageren!! (ook voor anderen, want het is gewoon fijn dat je weet dat je niet alleen bent!).
Wij hebben bewust gekozen het bij 1 kind te laten en zijn daar nog steeds erg content mee. Onze zoon is nu 6 jaar, wordt met de dag zelfstandiger en we genieten meer en meer. Als ik eraan denk dat ik de bevalling & baby-tijd nog een keer zou moeten doen, breekt het zweet me uit. Ik vond het echt de hel... Ik voelde me de eerste maanden van zijn leven zo machteloos en ontoereikend. Ik voelde me constant schuldig dat ik hem tekort deed op welke manier dan ook. Daar komt bij dat ik endometriose heb en dit zorgt bij mij voor heel veel energieverlies door bijna constante pijn. Met man, kind en een baan van 32 uur p.wk. heb ik het nu allemaal redelijk in balans en kan ik het prima aan. Ik kan me echter niet voorstellen dat het nog steeds goed zou gaan als er nog iemand bij kwam die ik mijn aandacht wil geven. Wij (vooral ik) hebben best geregeld opmerkingen gekregen over het feit dat we niet meer kinderen willen. "1 kind is geen kind" of "maar wat nou als er iets met hem gebeurt?". Mensen zijn verschrikkelijk bot, heb ik geleerd. Maar het kan me niets schelen. Ik vind 1 kind juist heel veel kind - hij is mijn wereld! En als hem iets gebeurt? Tja, dan ben ik er kapot van, maar dat zou ik ook zijn als ik nog een reserve-kind had... Mijn advies? Volg je hart! Jij kent jezelf het beste en kunt als enige goed inschatten wat goed is voor jou en je gezin. En commentaar van anderen? Proberen niet naar te luisteren. Moeilijk, maar het is te doen Overigens heb ik heus wel eens mijn twijfels gehad, hoor. Dat hoort er bij. Maar als ik alles bij elkaar optel kom ik toch nog elke keer op hetzelfde uit: ik heb er geen behoefte meer aan.
Ik wist vanaf dag 1 van de zwangerschap: ik hou het 't liefst bij eentje. Ik vond zwanger zijn alles behalve fijn, lichamelijk maar vooral mentaal. Vond het eerste jaar met baby geestelijk ook heel zwaar (heb geen huilbaby, wel een enorm ondernemend ventje dat slapen maar nutteloos vindt lijkt het wel). En ik denk nu eigenlijk nog steeds iedere dag: wat lijkt het me heerlijk als mijn zoontje wat groter is en ik een betere balans kan vinden tussen ruimte voor mezelf en ruimte voor de rest van het gezin. (Ik ben niet echt een babymama, heb ik wel gemerkt haha) Ik heb dus geen seconde getwijfeld eigenlijk en voel me er ook niet schuldig over ofzo. Mijn man vindt het gelukkig ook prima (hij heeft al een zoon uit een eerdere relatie, dat maakt het voor hem misschien ook wel gemakkelijker) dus hier blijft het lekker bij één kindje.
Hier een mama van 1 zoon die al 7 jaar is en ik heb altijd heel hard geroepen ik wil echt geen 2e kind. Ik vind tijd voor mezelf ook zo heerlijk en ik ben alles behalve een Uber-moeder. Maar nu waren mijn zwangerschap, bevalling en alles eigenlijk heel fijn en makkelijk. Mijn zoontje sliep snel door dus gebroken nachten heb ik ook niet enorm veel gehad maar toch kan ik gewoon niet tegen gebroken nachten en heb ik mijn slaap nodig (al zit dat tussen mijn oren volgens manlief) En nee ik moest er niet aan denken, is niet voor mij weggelegd en alle mensen met hun opmerkingen dat 1 kind geen is of weet ik veel allemaal nou daar heb ik schijt aan en ging er altijd tegenin. Maar nu dus 7 jaar later wil ik ineens wel....in de afgelopen jaren heb ik wel vaker getwijfeld maar dan zakte het weer weg en wist ik dat ik echt geen kindje meer wilde en waren alleen maar negatieve punten aan een 2e kindje. Maar nu heb ik geen twijfel meer en wil ik het liefst nog een 2e kindje, en waar het door komt ik heb eigenlijk geen idee. Toch denk ik weleens dat ik spijt krijg als ik het niet zou doen en dat blijft in mijn hoofd zitten en de verlangens voor een 2e kindje zijn nu weer sterk aanwezig en wil het toch graag nog een keer meemaken. En dan neem ik alles voor lief, dus de gebroken nachten, weer beperkter zijn want nu heb ik heel veel vrijheid omdat mijn zoontje natuurlijk op school zit maar ik hoop dat het mij nog gegund is. En zo niet dan zijn wij met zijn 3e ook nog steeds erg gelukkig. De enorme drang wat ik toen bij mijn zoon had, heb ik nu niet dus als het niet lukt of mijn man (of ik) krijgt toch twijfels dan is het ook prima.
In hoeverre is het jouw wens geweest om thuismoeder te worden? T klinkt alsof je t bent gaan doen vanwege de drukte in het bedrijf, maar mogelijk is t vak van thuismoeder wel niet jouw vak! Ja man heeft moeite met kdv vanwege kosten maar als je werkt draag jij toch ook bij aan de inkomsten/ heb je mogelijk meer inkomen? Ik weet bv van mezelf dat ik echt geen leuke moeder ben als ik volledig thuis ben omdat ik totaal geen plezier haal uit t huishouden en t nodig heb om mijn vak uit te oefenen om me fijn te voelen. Dat maakte t voor mij ook veel minder zwaar en ook juist leuk om de andere dagen bij onze kinderen te zijn. Fultime thuis zou mij echt emotioneel uit putten of dat nu met een of twee kinderen zou zijn. T is gewoon mijn ding niet en zeker niet makkelijk dan! Ik weet niet of t voor jou zo voelt maar als je dan voortdurend met je kindje bent en weinig meer voor jezelf kan ik me voorstellen dat je er tegen opziet om nog een kind te krijgen. Mogelijk is t dus gaan zoeken naar een nieuwe balans voor jou tussen zorgtaken en je eigen wensen. Wellicht komt er dan nog een tijd dat er opnieuw een wens tot zwangerschap komt, misschien ook niet. Wat de buitenwereld er van vindt...tja dat is aan hen en hun probleem. Probeer meer stil te staan waar jouw wensen liggen en daar eerst meer voor te gaan en dan te ervaren of je minder moe bent en nog een wens krijgt mbt eventueel zwanger worden.
Wij hebben een dochter van 3,5 en een zoon van 5 maanden. Ja me-time schiet er geregeld bij in. Zeker omdat ik een half uur tot drie kwartier bezig ben voordat zoonlief eens slaapt overdag en hij vervolgens na een half uur weer klaarwakker is. In die tussentijd probeer ik qualitytime door te brengen met mijn dochter en nog eea aan het huishouden te doen. Vaak ben ik van smorgens 7 tot savonds 21u bezig met kinderen en huishouden. Heb ik ff een uurtje om te relaxen en dan ga ik weer naar bed. Ik vind t best pittig soms. Ik heb ook geen ouders of schoonouders meer om op terug te vallen (overleden/geen contact meer mee) en vriendinnen wonen niet in de buurt of werken zelf veel. Ik werk normaal wel nog 24u per week. Momenteel even 'opgebrand' in de ziektewet. Het is ook wel leuk hoor, te zien hoe gek de kids op elkaar zijn. Weer een heel nieuw leventje in huis die opnieuw alles gaat ontdekken enzo. Het is heel gezellig met z'n viertjes. Maar eerlijk is eerlijk, ik weet niet of ik het weer zo zou doen. Het zal wel beter gaan als de jongste straks ook wat ouder is denk ik.
Moet wel een beetje lachen om dit stuk. Tweede kindje zielig, moeten uit bed gehaald worden? Die van mij is werkelijk waar nog nooit uit bed gehaald voor schoolgaande eerste..... Sommige mensen krijgen kinderen kort op elkaar dus dit zijn wel kansloze argumenten. Prima om het bij 1 te houden, dat moet ieder voor zich weten. Maar argumenten verzinnen om het verzinnen is wel een beetje kansloos. @ ts, als je het er wel bij 1 zou willen laten, dan is dat toch ook prima? Je moet doen waar jij je goed bij voelt.