mijn bevalling! (heftig en even van mij afschrijven)

Mijn bevallings verhaal: let op heftig (voor de nog niet bevallen dames op eigen risico wil jullie niet onnodig ongerust maken).
Maandag 19 okt begon het te rommelen. Harde buiken, kramp en met behoorlijke regelmaat. Was toen 40+1 wk. Maar zwakte af helaas. Ik maar vooral mijn man was erg onrustig die nacht. Om 6 uur werd ik wakker door een velle kramp en pijnscheut in mijn rug. Ja dit kon niet missen een wee. 10 min later weer en weer na een uurtje ging ik is timen. Ja hoor elke 10 min een wee van ca. 1 minuut. Ging plassen en verloor bloed. Man wakker gemaakt en laten bellen. Om 9 uur 1,5 cm toch wel tegenvaller. Weeën werden heftiger echt puffen. Om 13.00 was de verloskundige er weer 2 cm maar nu volledig week dus iets vooruitgang en gestript. Om 16.00 zou ze weer ff komen. Weeën waren erg krachtig zowel buik als rug weeën en opvangen werd steeds moeilijker, ze waren er elke 3 min en duurde 1 min lang. Ze kwam 3,5 cm pas wat een tegenvaller. Weer gestript en mocht kiezen of nog ff thuis of richting ziekenhuis. Bleef nog ff thuis. Na 30 min gebeld dat ik tóch naar het ziekenhuis wou ik voelde mij erg onrustig en de weeën waren niet meer te houden na het strippen.
Om 17.15 in het ziekenhuis. Eigen verloskundige was er nog niet want was wisseling van de wacht ze zou ons zo snel mogelijk achterna rijden.
In het ziekenhuis wouden ze mij toch even al controleren want het zag er erg heftig uit. Bloeddruk was goed. Hartje baby wat hoog maar acceptabel. Na 3 kwartier puffen was de verloskundige er. Had pech want dit was de enige die wij niet hadden gezien tijdens bezoekjes. Ze was nieuw bij de verloskundige praktijk. (Voelde even ongemakkelijk) ik had 4 cm ontsluiting om 18.20 pfff hoe ga ik dit vol houden? Ben gaan douche hartslag baby bleef hoog (normaal is max 160) mijn baby zat daar steeds soms zelfs hoger. Douche was fijn en weeën eindelijk opvangbaar. Maar moest stoppen omdat zijn harslag reageerde op het warme water. Om 20.00 besloten mij aan de monitor te leggen. Weeen waren erg sterk en regelmatig zichtbaar. Ze kwamen heel snel. Zijn hartje was nog steeds te hoog maar was netjes constant dus erg frappant. Besloten om mij over te dragen aan het ziekenhuis. Er was niet meer gekeken naar ontsluiting en niet juist overgedragen van de verloskundige dus dachten dat ik in de uitdrijvings vazen zat. Alles werd klaar gezet hij zou nu snel komen zeiden ze. Maar dat bleef uit toch even kijken. 5 cm gaver wat een domper ik begon uitgeput te raken. Na overleg besloten een pijnpompje te geven. De weeën waren niet meer te stoppen en de pech dat ik buik en rug weeen in 1 had. Gelukkig daar was het pompje.
Heerlijk ff de scherpe randjes er af en werd lekker suf. Dat zou de ontsluiting bevorderen. Ze broken mijn vliezen, hij had er in gepoept en ging door met de weeen opvangen. Om 23.00 kreeg ik pers drang ff kijken 7 cm.
Moet zakte mij in de schoenen. En de baby vond het steeds minder fijn daar binnen. Een echo gemaakt hij lag verkeerd een sterren kijkertje daar door had ik al persdrang.
Ik moest nog ff door. Om 0.30 had ik 8 cm en enorme persdrang. Die weeen waren een hel om weg te puffen. Mijn lichaam vroeg wat anders dan dat ik moest doen. Raakt er van in paniek. (Mijn man was fantastisch en coachte mij er door heen samen met een verpleegkundige) de verloskundige ging mee duwen van binnen. Om het weg te drukken. Per wee instructies puffen zuchten persen. Oh wat deed dat duwen zeer. Na een half uur zei ze we kijken nog 1 uurtje aan en kreeg extra weeen opwekkers om ze sneller en krachtiger te laten komen en daar door minder persdrang..anders moeten we maatregelen gaan nemen. Pfff ik kon niet meer. De persdrang was niet meer te houden. Ik heb als een gek moeten puffen. Moest spugen en raakte is een soort van shock door vermoeidheid, ik had inmiddels koorts. 38.7 Mijn man en verpleegkundige hielpen mij met puffen en conentreren. Na een uur kwam de verloskundige weer ja 9,5 cm maar nog te dikke rand om te mogen persen dus weer met haar vingers mee duwen. Dat 20 min gedaan. Ze ging een vacuüm halen. De baby ging nu protesteren en vond het niet fijn meer. Ik was bang heel bang. Stond ondertussen 5 man in mijn kamer voor de baby, mij en van alles. Vacuüm geplaatst en mocht mee werken eindelijk maar had geen kracht meer. De koorts werd hoger 39.3 dit was niet goed. Ze bleven maar zeggen dat het goed bleef gaan. Ik was alle vertrouwen op goed einde kwijt. En schreeuwde het letterlijk uit. Was in shock. Heb geperst heeeel hard. Zag hoe hard ze trok, met een voet tegen het bed en draaien en trekken. Hij moest een draai maken die bijna onmorgelijk was. (Voelde mij een koe waar ze met een ketting een kalf er uit trekken.) Mijn man hield zich zo sterk. Zo knap. Later zei hij "als ik de moet opgaf wat ik echt wou doen, hoe had jij het af moeten maken. Echt een horror jou zo te zien". Ik perste zo hard ik kon. Zag de Verloskundige trekken en draaien. Toen schoot de vacuüm los. Bloed spatte alle kanten op het ging met zo geweld. Zag ze allemaal schrikken. Dat is niet goed dacht ik gelijk. En de paniek schoot toe. Gynaecoloog werd gehaalt want de baby had echt geen zin meer, zijn hartslag daalde extreem (werd een kinderarts geroepen en spullen voor beademing klaar gezet) kon alleen maar denk hoe overleven wij dit.
De gynaecoloog zei hij moet er nu uit ik probeer het nog 1x anders wordt het een spoed keizersnee. Ik zei al nou breng mij maar weg ik kan niet meer..nee hij moet nu geboren worden zei hij streng. Ik kan niet meer riep ik nog. Mijn man pakte mijn gezicht en zei "je kan dit. Jij kan dit echt hij moet komen je bent al zo ver gekomen"..ik hoorde aan zijn stem dat hij machteloos was en huilde. Zijn stem trilde. Er kwam weer een perswee ik was moe en bang. Maar moest alles geven. Iedereen stond klaar nu of nooit. Ze zeten een knip en de gynaecoloog trok hard. Ik hoorde mijn man roepen "Ja ja ja"
Eindelijk het hoofdje en daar was hij.flats op mijn buik en gelijk weer weg. Naar de kinderarts. Mijn man ging gelijk met hem mee. Het was op de zelfde kamer dus hoorde hem huilen. De uitputtingsslag was voorbij. Placenta werd snel geboren gelukkig dacht ik nog. Jesse deed het bijzonder goed. Liet de arts verstellen. Ons knappe mannetje.
De verpleging stond ook huilend in mijn kamer zo veel emoties niet normaal. Mijn man huilde met tuiten (in ons samen zijn maar 3x gezien).
Jessen mocht bij mij heerlijk. Samen knuffelen en werd gehecht. Jesse zocht gelijk de borst dus laten drinken. Zo knap hoe krachtig hij dronk. Kregen beschuit met muisjes. Ondertussen kreeg ik krampjes/na weeeen. Het zit je ook niet mee he zei de verloskundige nog. Ik voelde wat bloed lopen en vroeg wat normaal was. Dit was zeker normaal. De na weeen werden erger moest zelfs gaan puffen. Dat vond de verpleegkundige niet horen en keek even. Ik ga even op je buik duwen even gemeen maar soms zijn er nog stolsel en die prikkelt je baarmoeder nog. Ze duwde op mijn buik dat deed zeer en er kwam een hele grote golf met dikke brokken uit sommige leken wel appels . Ik schrok van de hoeveelheid. Komt vaker voor zei ze al snel. Ze woog het toen ze weer ff ging kijken was mijn baarmoeder gelijk al weer gevuld met bloed en gutste er uit. Verloskundige er bij en werd snel gehandelend kreeg medicatie. Toen begon alles te draaien ik raakte in paniek want voelde me weg glijden. Ben je draaierig vroeg ze. "Ja heel erg en snakte naar lucht" ik ga nu op een knop drukken zei ze tegen mijn man die lag met jesse en er komen wat mensen helpen want dit moet stoppen. Binnen 5 seconde stonden er 10 man in mijn kamer. En kreeg zuurstofmasker op en noodinfuus, mijn hartslag ging 180 en werd zout water mijn aderen ingespoten om mijn hart te laten kloplen. (man was zo in trans van de inpact van de bevalling dat hij toen de ernst van de situatie niet kon overzien) ik wou nog snel een kus en gingen richting O.K in gang dacht ik alleen maar aan mijn dochter isa. Ik had haar al 3 dagen niet gezien was logeren. Isa isa isa riep ik nog hoe kan ik dat meisje alleen laten, ze heeft me nodig, ik kan niet dood gaan..ik wil haar nog zeggen dat ik van haar hou en de allerliefste is..(voelde steeds zwakker worden) op de O.K was mijn hartslag toren hoog en bloedruk gevaarlijk laag. Ben volledig in paniek onder narcose gegaan.
Daar hebben ze mijn baarmoeder bekeken. Die was moe/lui door het harde werken en kromp niet daar door ontstond die bloeding. Ik kreeg medicatie. En 3 zakken bloed en 2 zaken water. Ik werd wakker op intensieve care mijn hb was 2.3 om 8 uur mocht ik terug naar Jesse en mijn man. Ik heb het overleefd maar vraag mij niet hoe.
Jesse werd de 2e dag opgenomen op de kinderafdeling. Zijn temperatuur was te hoog 37.9 of hoger. Hij had een hersenschudding opgelopen door de bevalling. Aan allemaal snoertjes en monitoren. Gelukkig ging het snel beter. Onze knappe mannetje.

Na 5 dagen mochten we naar huis.
Nu is hij vandaag 4 weken. En gaat het erg goed.
Hij is super tevreden en makkelijk kindje.
Mijn herstel gaat ook in kleine stapjes vooruit.

Ik wou het even van mij afschrijven.
Het besef is er met momenten soms lijkt het net meer een film dan mijn eigen ervaring.
Maar praten en schrijven werkt als verwerkingsproces.