Ik moet gewoon echt even van me afschrijven, gewoon ontzettend verdrietig. Ben nu 20 weken en 4 dagen zwanger. En heb het even goed moeilijk. Gisteren heb ik samen met mijn moederen en oma boodschappen gedaan voor mijn oma haar verjaardag, (is maandag jarig maar viert het morgen). Wat was ik moe toen dat allemaal klaar was. door al dat geslenter, en omdat ik al last van mijn rug had, kreeg ik op een gegeven moment ook erg last van mijn heupen. wat door straalde naar mijn bovenbenen. Ik voelde me echt lamlendig. En daar heb ik vandaag helaas de nasleep van. Niks wil, heb overal last van. vooral dus van mijn rug, heupen en bovenbenen. Het maakt me zo ontzettend moe! en ben zo depri! Ik mis daarom vandaag mijn broer nog meer als normaal ( is afgelopen maart overleden ) Geprobeerd de zinnen te verzetten. dus vanochtend de kwarktaart maar gemaakt voor mijn oma, en net ben ik even bij de intratuin geweest. het lopen deed me zo ontzettend zeer. maar wat word ik rustig en blij als ik door de intratuin loop. vooral nu ze alles in de kerstsferen hebben. Morgen word weer een hele lastige dag. Ze houden een herdenkingsdienst voor alle mensen uit het dorp die het afgelopen jaar zijn overleden dus ook voor mijn lieve broer. en dan daarna de verjaardag vieren van mijn oma. waar hij dus ook niet zal zijn..... het zijn al die eerste keren die ik heel erg vervelend vind. sorry voor het lange verhaal. maar moest echt even van me afschrijven. en ik kan je vertellen.. dat lucht echt even op...
Het is ook niet niks, overlijden van je broer is erg heftig. En zwanger zijn is ook niet altijd leuk. Sterkte.
dank je wel meiden, nee het valt allemaal niet mee, ik weet zeker dat hij 24/7 dicht bij me is. maar als ik dat dan zeg kijkt iedereen me vaak heel dom aan. mijn moeder zegt ook steeds. zo jammer dat hij niet van je zwangerschap weet hij had het geweldig gevonden.... en hoe vaker ze het zegt des te lastiger het word. terwijl ik er heilig in geloof dat hij van alles op de hoogte is.
Sterkte, houd het wel in de gaten. Bij mij was het, het begin van bekkeninstabiliteit. Ik zou dus echt heel veel rusten.
Lekker je rust pakken wanneer jij voelt dat het nodig is! Heel veel sterkte met het verwerken van het verlies van je broer, lijkt me echt verschrikkelijk!
Het is moeilijk iemand te moeten missen in zo'n belangrijk deel van je leven. Ik heb na het overlijden van m'n ouders veel gehad aan de zin: 'het is niet dat je er niet meer bent, je bent nu juist overal'. Ik draag ze altijd in mij mee. Als ik voor een dilemma sta probeer ik me altijd in te beelden wat zij erover zouden zeggen. In mijn hoofd hoor ik hoe trots ze zijn op mijn kindjes, dat ze mijn zoon bewonderen die ze allebei helaas niet hebben mogen meemaken. Op die manier zijn ze altijd bij me. En ik denk dat dit voor jou ook geldt met je broer. Geef de tijd aan je rouwproces en erken dat je ook nog aan het rouwen bent en dat dat heel moeilijk is. Daarnaast ben je zwanger en dus lichamelijk niet topfit en kunnen je emoties ook nog weleens een loopje met je nemen. Je zit niet elke dag op die roze wolk. En dat hoeft ook niet. Laat het zijn zoals het is. Vindt er je rust in dat elk gevoel er mag zijn. De blijdschap om je zwangerschap mag er zijn tegelijk met het verdriet om het verlies van je broer. Of tegelijk met je baaldag door lichamelijke klachten. Het komt goed. Echt. Gun jezelf te voelen wat je voelt. Dikke knuffel
bedankt voor alle lieve reacties... het klopt idd dat ik er tijdens mijn zwangerschap veel meer last van het (het gemis) dan er voor. terwijl ik toen ook al veel rouwde/huilde. maar nu met al die hormonen maakt het er niet makkelijker op. gelukkig heb ik veel mensen om me heen die me begrijpen. dat is wel fijn. even een kletspraatje en ik voel me vaak al weer een stuk beter. het is niet zo dat ze hun best gaan doen om me op te vrolijken. (iets waar ik een hekel aan heb) maar juist dat ze een luisterend oor bieden. maar goed. ik wil zo ook niet altijd lastig vallen. ik voel me soms echt een zeur. en dan is het toch fijn dat je je verhaal toch even van je af kan schrijven. echt waar dat lucht heel erg op. alle eerste keren zijn heel erg lastig. en het zal niet snel slijten. maar goed. leeftijd speelt ook een grote rol mee. zo mis ik mijn opa ook elke dag. maar goed die beste man is dan wel 79 geworden en mn lieve broertje maar 23 en had nog een heel leven voor zich. en dan is er nog dat er steeds gezegt word, een ouder hoort zijn kind niet te overleven. laat staan dat je opa en oma hun kleinkind overleeft. soms vind ik het zo oneerlijk. ik heb nog 1 opa. en door de ouderdom laat zijn lichaam hem in de steek. hij zegt heel vaak was ik maar gegaan. in plaats van..... en dan denk ik ja... hij is eind 80 en snap dan heel goed dat hij dat zegt. mijn opa wil niet meer terwijl mijn broertje nog zo veel plannen had om te ondernemen.... helaas komt dat er niet meer van. ... bedankt meiden dat ik hier mijn verhaal mag doen.. en voor een "luisterend oor"