Ik heb nooit een vrije avond eigenlijk. Mijn oudste is 19 en mijn jongste 3. De jongsten slapen wel gewoon (al is dat ook wel eens anders geweest) maar dan komt de oudste wel weer thuis (tussen 22-00.30 uur) die zijn verhaal kwijt wil. Daarbij werk ik zelf ook nog 's avonds.
Het lijkt me ook een beetje inherent aan het hebben van kinderen eigenlijk. Als ze ouders worden gaan ze ook niet meer om 19 uur naar bed natuurlijk.
Nee, precies. Dat is ook wat ik probeer te zeggen, dat er ook weer een tijd komt dat je als echtpaar weinig privacy hebt en er dus altijd een (groot) kind thuis is. En ook op die leeftijd hoeven ze niet alles te horen of te weten.
Dit lijkt heel veel op ons verhaal. Hoelang heeft het bij jullie geduurd? Ik begrijp uit je verhaal dat hij nu nog bij jullie slaapt?
Heb je al eens een nachtlampje geprobeert? Dat zie ik niet in je verhaal terug, maar hielp bij ons enorm..
Herkenbaar hoor, niet met de oudste die slaapt eigenlijk al van jongs af aan goed (op een x een nachtmerrie, bloedneus enz na) maar de jongste pf hele nachten mee bezig geweest.. Al was het wel zo dat hij al met een week oud in het ziekenhuis lag met urineweginfectie, een paar weken later kwamen we erachter dat hij erge reflux had, en hij had heel vaak een oorontsteking dus op een gegeven moment zag ik een patroon ontstaan; als die sliep was er niks en als hij weer spookte werd/was hij ziek.. Maar ook nog lang erna bleef het slapen lastig, zowel inslapen als doorslapen, hier hebben we het na vele discussies onderling ook opgegeven en hij begint in zijn eigen bed en wordt hij wakker leggen we hem tussen ons in.. Nu slaapt die de ene nacht door en de andere niet.. Tips heb ik helaas niet maar ik geloof wel in "laat het los" je kan ze niet dwingen en zo maak je het voor jezelf wat makkelijker, die avonden komen wel weer..
Ik heb een dochter die vaak bang is, wakker wordt, nachtmerries heeft, enge dingen ziet en die slaapt soms tijden wel in haar eigen bed zonder problemen, en er zijn tijden dat ze met 1 van ons ernaast inslaapt of al meteen in onze kamer gaat liggen. 2 tips: - vooral doen wat werkt. Is dat ernaast zitten, doen. Is dat in jouw bed, doen. Is dat zonder middagslaap, doen. Kies een mogelijkheid waarbij jullie allebei zo snel mogelijk in slaap/vrij zijn. - zet een bedje (of campingbedje) bij jouw bed. Dan lig je niet heel krap en de mogelijkheid tot samenslapen is er altijd. Soms is de gedachte voor een kind al genoeg. Ik herken het ook hoor! Mijn dochter was een goede slaper tot 19 maanden (verhuizing/broertje) en een heel gevoelig kind. Slapen is sindsdien echt heel wisselend. Mijn tweede kind is trouwens een fantastische slaper, heel fijn. Maar ik ken de combi van een baby (hier met kma en reflux) en een gevoelige peuter, het is onwijs bikkelen. Het komt wel goed, hou dat voor ogen! Streng zijn bij angst helpt voor geen meter, angst verdwijnt daar niet van. Veel liefde, veiligheid en geborgenheid helpen wel, het is even zoeken naar wat voor jullie werkt. Een kind dat zich gesteund voelt en serieus genomen wordt, ontwikkelt zich het beste, en zal beter gaan slapen. O ja, en probeer zelf rustig te blijven, jouw rust straalt over op hem.
Staat wel in het verhaal. Maar we hebben idd een nachtlampje. Heeft hij zelf met papa uit mogen zoeken.
Dit klopt ook wel idd. De avonden worden anders maar vrij ben je eigenlijk niet meer en privacy kan je als ze groter worden helemaal vergeten vind ik. Nu heb je geen rust omdat ze niet willen gaan slapen straks heb je geen rust omdat je wacht tot wanneer ze thuis komen. Ander spanning dat wel maar het woord makkelijker maar het woord ook anders. Overdag heb je de kleinste en in de avonden de oudste de mijne gaat om 10.30 naar bed. En ook hij komt dan nog wel eens een glas water halen vergeten zijn tanden te poetsen( tijd rekken) Daarom ben ik blij als ze overdag op school zitten dan pak ik mijn tijd een beetje.Als het lukt Vandaag wel. In elk geval. Pfff.
De beste tip die ik je mee kan geven is het woord beter het woord beter het accepteren wat nu niet lekker gaat. En een beetje strenger kan geen kwaad. Wat meer je op je strepen staan want 2.5 is ook echt een leeftijd waar bij ze ondertussen wel door gaan krijgen hoe bespelen we papa en mama. Mag best zeggen en NU Is het bed en slaap tijd ik blijf liggen jij gaat slapen doe je het niet ga ik weg dan huil je maar even maar niet alles tegelijk. Gemeut met lampjes. Licht aan licht uit.. Het zelfde als ik wil die beker ( blauw) en dan in eens die beker groen. Soms moeten we als ouders wat strenger zijn. Ook ik ben een softie maar.Maar soms helpt het echt om je frustratie er even uit te gooien. Van mama is het zat nu luisteren en geen smoesjes meer slapen is de boodschap... En dan voel je je schuldig maar als het helpt. Heb je een slag gewonnen.
Misschien is deze al langs gekomen, misschien is 'ie wel helemaal niet van toepassing in jullie situatie: maar heb je de oren en amandelen al eens laten controleren? Onze jongste heeft ook een jaar lang erge slaapproblemen gehad, ze had chronische oorontstekingen (waar we verder bijna nooit wat van merkten!). Uiteindelijk is ze weer als een roosje gaan slapen na buisjes en verwijderen keel- en neusamandelen. Overigens speelde het bij haar niet bij het inslapen maar begonnen de problemen in de loop van de avond en duurden ze tot diep in de nacht. Was een pittige tijd.
Sorry, ik heb er overheen gelezen Ik wil nog even benadrukken dat ik begrijp dat dit een groot probleem kan zijn. Mijn reacties zijn absoluut niet bagatelliserend bedoeld. Hoe jij het tot nu toe aan hebt gepakt is ook hoe wij het deden en hier pakte het naar de positieve kant uit. Het had ook anders kunnen lopen en had ik ook met mijn handen in het haar gezeten toendertijd....
Nee joh, maak je niet druk. Ik ben erg blij met je reacties en tips. Het is gewoon erg moeilijk. je weet niet wat er met je kind aan de hand is. Of er überhaupt wat aan de hand is.
Herkenbaar helaas, lang niet meer elke avond gelukkig (dat was voorheen wel zo) maar wel vaker dan me lief is. We hebben echt alles al geprobeerd, van buisjes, keel- en neusamandelen eruit (niet vanwege slaapproblemen maar vanwege steeds terugkerende oor- en keelontsteking), melatonine (wat helpt bij het inslapen, maar ze dan 's nachts nog meer gaan lopen spoken, ook nutteloos dus) nachtlampje: check, bed naast ons bed gezet zodat ze bij ons kunnen slapen: check, check, check. Niks helpt. Nu is onze oudste autistisch en onze jongste mogelijk ook, dus daar ligt de grootste oorzaak. En helaas is er niets dat je daartegen kunt doen. Tja, ik kan ze vast in hun kamer opsluiten en laten huilen, maar dat is wat mij betreft geen keuze, daar heb ik geen kinderen voor gekregen. Maar het is echt heel zwaar om ook je avonden en nachten niet voor jezelf te hebben. Sterkte! Op een dag slapen ze vanzelf in en door, daar wachten we maar met smart op
Laten huilen is voor ons ook geen optie. Het is zwaar inderdaad. Ik ben overdag al continu met ze bezig en de avonden en nachten ook. Maar ik vind het nu wel even fijn om mijn hart te kunnen luchten. Ik hoop voor jou ook op betere tijden!
Ja, dat is het he, echt dag en nacht met je kinderen bezig zijn, dat is echt heftig. Overdag is het prima om voor ze te zorgen, maar dan hebben we wel onze nachtrust nodig. Maar als ze dan ook nog eens om de haverklap iets van je willen (mama, ik heb dorst, mama, mijn broek zakt af, mama, ik zie sterretjes in mijn ogen, haal ze weg...) dan merk ik dat ik het steeds slechter trek allemaal. En dan wordt het zo'n fijne vicieuze cirkel he. Overigens bespreek ik het al niet eens meer met mensen om me heen (tenzij ze er zelf ook ervaring mee hebben en het dus begrijpen) aangezien ik daar vaak alleen maar ellendiger van wordt. Het onbegrip is misschien nog wel erger dan de constante zorg zelf.
Weleens gehad maar heel snel gestopt met naast het bed liggen en gedoe van bedtijd maken. Na 19:00 uur is het echt onze avond tenzij kinderen ziekjes zijn naatuurlik
Ik weet precies wat je bedoeld. ik bespreek het ook niet meer met mensen in mijn omgeving. Ik ga me daar ook alleen maar ellendiger door voelen. Ook door het onbegrip. En mensen die zeggen ach, jij wilde toch kinderen! Ik heb voor kinderen gekozen, maar niet voor deze ellende.
Gewoonmama, probeer te shiften met je man. Plan avondjes uit, probeer oppas te regelen voor overdag zodat jullie beide op adem kunnen komen.Misschien is het ook een optie je zoontje een keer te laten logeren zodat je kunt zien hoe hij dan slaapt, dat is wel moeilijk maar vaak zie je dan ook dat ze in één keer wel doorslapen omdat de situatie anders is.