Mijn bevallingsverhaal- pas op, veel leesvoer!

Voor degenen die het leuk vinden om te lezen (of die ramptoeristje willen spelen &#128586, hieronder mijn bevallingsverhaal.

Op donderdag 19-11 had ik een beetje een off-day, last van mijn buik en nergens zin in. Uiteindelijk besloten mijn man en ik om de kerstboom alvast op te zetten, want met een baby komt er vast weinig van en het staat zo gezellig. We waren bezig met de lichtjes uit de knoop halen (je kent dat wel..) en terwijl ik opsta van de bank voel ik mijn broek nat worden. "Schat, ik denk dat mijn vliezen net gebroken zijn!"
Manlief kijkt me aan met een mengeling van paniek en enthousiasme. "Echt?? Echt waar?"
Nou ja dat, of ik ben net incontinent geworden en plas nu in mijn broek.
Meteen Tamara de VK gebeld (het was rond 14.00 uur 's middags) die me instructies geeft en zegt dat ik rustig de weeën af mag wachten maar dat ze toch over een uurtje even komt checken. Hoe dan ook, het gaat gebeuren, Thunderbirds are go!

Ik besluit nog even onder de douche te gaan en mijn haren te wassen, want wie weet hoelang alles nog duurt en dan is dat wellicht wel fijn. Onder de douche beginnen de eerste weeën, en ik denk al meteen "oh ja, ik was weer even vergeten wat een grote hekel ik aan pijn heb". Man zit bij me in de badkamer met de weeëntimer bij de hand, en houdt het keurig bij. Ze komen om de 6 minuten, en duren ong 40 sec. Prima, dat klinkt wel goed. Ik verhuis naar bed omdat ik wil liggen en de weeën niet echt anders op kan vangen. Ik was van plan mijn natte haar nog eens goed uit te borstelen, misschien zelfs nog wel even droogföhnen.. Haha, grappenmaker! Al snel komen de weeën dichter op elkaar. Het is 15.00 uur en de VK is er inmiddels, luistert naar het hartje en voelt aan mijn buik. Ze toucheert nog niet omdat mijn vliezen gebroken zijn, en we spreken af dat ze rond half 7 terug komt om te kijken hoe het er dan voorstaat. Prima, doen we, ik lig hier!

Als ze weg is volgen de weeën elkaar sneller op en moet ik me goed concentreren om ze op te vangen. In mijn geval blijkt "wee opvangen" synoniem voor "'mijn hoofd in het kussen duwen, op het deken bijten, diep ademen en hopen dat het snel weg is". Als het maar werkt!
Mijn man vindt het blijkbaar een goed idee om tijdens een wee tegen me aan te kletsen over wat hij op nu.nl aan het lezen is, ik kan hem alleen maar met op elkaar geklemde kaken toebijten :"Wee. Houd. Je. Mond".
Gelukkig leert hij snel en zijn we vanaf dan weer vriendjes.
Ik ga verder met mijn ding doen, ben verbazingwekkend kalm, iets wat ik niet verwacht had. Ik was nogal een pregzilla onder invloed van mijn hormonen, en was er zelf ook al vanuit gegaan dat ik tijdens het bevallen mijn man de huid vol zou gaan schelden, maar niets van dit gelukkig.

Na wat tegelijkertijd voelt als 10 minuten en 10 uur, onder invloed van een enorme stortvloed aan weeën die ik maar nauwelijks weg kan zuchten, vraag ik aan mijn man hoelaat het is, en komt de VK al bijna? "Wil je het echt weten? Ok, het is bijna half 5"
Shit hee, ik moet nog 2 uur zo doorgaan? Hoe dan?!
De volgende wee voelt ineens heel anders. Ik voel de baby draaien en doen van binnen en krijg enorme persdrang, alsof ik naar de wc moet. Ik roep naar mijn man dat hij de VK moet bellen want de baby wil eruit. "Ja maar ze komt over 2 uur pas dat vertel ik je net". Nee. NU bellen. Zeg dat ze NU moet komen.
Hij gaat bellen, en de VK springt in de auto en is er met 20 minuten zegt ze, maar zo'n vaart zal het vast niet lopen denkt ze.
Een kwartier later houd ik het niet meer, ik weet niet meer hoe ik de weeën op moet vangen. Mijn man belt nogmaals terug, en op de achtergrond roep ik "zeg dat ze doorrijdt!! De baby wil eruit!"

Met 5 minuten is ze er, en ze gaat me toucheren. Met een vrij kalm gezicht kijkt ze me aan en zegt "je hebt 9 cm ontsluiting, dus we gaan even snel schakelen" Ik weet niet of ik moet huilen of moet lachen, want ik was zo bang dat ze me zou vertellen dat ik pas 5 cm had en dat al die pijn dus voor niets geweest was. Aan de andere kant vind ik het wel even spannend, want we zouden naar het ziekenhuis vertrekken na half 7 als het een beetje goed vlotte, en inmiddels blijkt dat het ziekenhuis geen optie meer gaat zijn. Ik zou met een medische indicatie in het ziekenhuis bevallen, en ben dus totaal niet voorbereid op een thuisbevalling.

Bij het partus gesprek wat ik met haar heb, vertelt ze me achteraf dat ze niet helemaal eerlijk is geweest.. Toen ze me toucheerde had ik namelijk al volledige ontsluiting, maar bewust vertelde ze me 9 cm zodat ze zelf ook nog even tijd had om het e.e.a. klaar te zetten. Gelukkig vertelde ze me dat niet op dat moment, want dan was ik wel in paniek geraakt denk ik.

Alle hulptroepen worden ingeschakeld, de kraamzorg komt met spoed deze kant op en de stagiaire VK ook. "Vind je het erg als er stagiaires meekomen?"
Al komt er een heel voetbalelftal meekijken, het had me niets kunnen schelen op dat moment. Die baby moet er gewoon NU uit!

Ik ga door met het wegpuffen van persweeën, en ondertussen komen er allerlei mensen aan die ons gaan helpen.
Als ik eindelijk mag gaan persen is de opluchting groot, maar het duurt even voor ik snap wat ik nou precies moet doen want dit is wel echt nieuw voor me. Dit gedeelte is ook een beetje wazig in mijn herinnering, ik was zo gefocused op mijn lijf. Ik weet wel dat mijn man het allemaal heel heftig vindt want die zit te trillen naast me. Hij is heel goed en stoer met bloed en viezigheid en alles, maar als het je echtgenote is die daar pijn ligt te lijden, schijnt dat toch wat anders te zijn, vertelt hij me achteraf.
Tussen de persweeën door blijkt dat mijn bed niet zo handig is om op te bevallen, want ik zak steeds tussem de twee matrassen die wegschuiven. De VK vraagt om een plank die mijn man gaat zoeken in de garage, en ze tussen twee persweeën in onder me schuiven. Helaas breek ik de plank finaal in tweeën bij de volgende wee... Heb ik weer.

Als het hoofdje geboren is, blijkt dat de navelstreng om zijn nek zit. Dit moment maakt de meeste indruk op mijn man, omdat hij zijn zoon ziet die helemaal blauw aangelopen is. Ik heb geen perswee maar de baby moet er toch uit, en dat moet helaas met wat meer geweld dan fijn zou zijn geweest, want zijn schouder blijft wat hangen.
Na 40 minuten persen en 4 uur nadat mijn vliezen zijn gebroken, wordt onze zoon geboren om 18.11 uur en op mijn buik gelegd.

Ondertussen is de stagiaire kraamzorg fanatiek foto's aan het knippen, waar ik achteraf heel dankbaar voor ben omdat ik op dat moment totaal geen idee heb wat er precies gebeurd is. Mijn eerste gedachte is "oh dus JIJ zat er al die tijd in. Het was dus toch echt een baby!!", en een soort van mild paniekgevoel.
Ik kijk opzij naar mijn man en zie hem tranen met tuiten huilen. Hij is altijd enorm rustig en niet van zijn stuk te brengen, maar die emoties zijn toch wel echt heel rauw en heftig. Achteraf blijkt dat hij wel een uur heeft zitten huilen in totaal. Ontzettend schattig.

Hij blijkt 4000 gram rond te wegen, bij een lengte van ongeveer 48 cm. Hoewel hij 8 pond weegt, is het geen enorm grote dikke baby om te zien.
Ik kom weet wat meer tot mezelf en vraag of ik de placenta zo mag zien. Die komt er ook vlot uitgeglibberd (wat een vies gevoel!) en alles ziet er prima uit. Helaas blijkt na nader onderzoek wel dat ik flink wat schade heb, en dat ik met de ambulance naar het ziekenhuis moet om daar gehecht te worden. Helaas, maar het is niet anders.

Ik krijg gelukkig eerst ruim de tijd om eens goed kennis te maken met de kleine man die mij al maandenlang slapeloze nachten en maagzuur bezorgde, en ben blij erachter te komen dat ik het hem geen seconde kwalijk neem en hem meteen de liefste, mooiste en knapste op aarde vind. En potverdorie wat lijkt hij op zijn vader! Die vind ik de andere liefste, mooiste en knapste op aarde dus dat komt wel echt goed uit.

Ik maak ook kennis met de vrouwen die mij zo enorm goed geholpen hebben bij deze toch wel erg heftige bevalling. Het zijn stuk voor stuk schatten, die me ontzettend goed gesteund hebben. Ze waren ontzettend kalm en lief voor me, wat mij weer ontzettend goed geholpen heeft zelf rustig te blijven.
Ik was vantevoren overtuigd dat ik een watje ben en pijnstilling nodig had, en geloofde best dat andere vrouwen oerkrachten bezitten als het om bevallen gaat, maar dat die bij mij vast ontbraken.. Maar ik ben blij verrast en ook trots op mezelf, want ik heb ze dus zeker wel.

Helaas na anderhalf uur mag ik met de ambulance mee (heb ik dat ook weer eens gedaan) terwijl man met zoon en VK achter ons aan rijdt. Ik keuvel wat met het ambulance personeel en daarna met de dames van de verloskamers, tot ik weer met mijn zoon herenigd word en lekker kan knuffelen tot de arts-assistent er is.
Zij constateert dat de schade zo groot dat ik op de OK gehecht moet worden, zodat ze zeker kunnen zijn dat alles netjes gebeurt. Hoewel ik echt geen carrière in de volwassenen-film industrie voorzie, vind ik het wel een fijn idee dat de boel netjes opgelapt wordt, het moet tenslotte nog langer mee hè.
Onder algehele narcose word ik gehecht op de OK, en hoewel ik hartstikke rustig was vantevoren word ik bibberend en verdrietig wakker. Ik wil naar mijn man en mijn kind toe. Gelukkig kan ik ze snel allebei weer knuffelen, en blijven mijn zoon en ik samen een nachtje in het ziekenhuis zodat ik nog wat bij kan komen, waarna we naar het Kraamhotel verhuizen voor een paar dagen.
Inmiddels zijn we thuis en hoewel mijn herstel moeizaam gaat, met een subtotaal ruptuur van zo'n 20-25 hechtingen, doet mijn kleine knul het geweldig ❤️

 

Het ziet er opzich netjes uit, maar het is wel een beetje een slagveld zeg maar omdat ik en naar boven, en naar beneden gescheurd ben. Moet zeggen dat de napijn me heel erg tegenvalt, dat had ik echt minder erg verwacht. Ik heb 2x gekeken en vond het uiteindelijk wel meevallen, maar goed.. Je ziet wel dat het nog wat gezwollen is enzo.