Idd springday,het is geen 'miskraam' zoals héél veel mensen zeggen... Dat is heel herkenbaar hoe jij het zegt,zo ging het hier ook...
Zo verdrietig als mensen die foute conclusies trekken, zo gemeen zonder dat ze het door hebben! Vanaf haar geboorte voelde ik al de drang om voor erkenning van ons meisje te vechten. Dus net zoals ieder dat doet in mijn omgeving, ging ook de geboorte van ons meisje op de groepsapps en op facebook. Inclusief de tijd, de maten en haar naam. In het bericht stuurde we mee hoe mooi ze was en hoe trots wij als ouders waren, maar ook zo verdrietig om het verlies. Zo is dit bericht ook naar mijn werk gegaan en ook naar de kerk waar ik kom. Sommige vrienden kregen per app een foto en een groot deel van onze vrienden hebben haar ook in het echt gezien. Ik ben zo dankbaar dat ik het op die manier heb aangepakt. Nu merk ik wel dat er alsnog mensen zijn die eerder een mislukte zwangerschap zien in plaats van het feit dat wij nu ouders zijn van een prachtig meisje dat er niet meer is. Maar dat is aan hun, ik heb zoveel mensen op mijn werk, in de kerk en in mijn vriendengroep die weten hoe het zit. Dat scheelt dicht om ons heen al veel inschattingsfouten. Hoe meer ik straks de wereld in ga, hoe meer klunzen ik tegen zal komen die er anders over denken. Maar dat zie ik dan wel weer.
Ja dat zal je altijd blijven houden helaas,mensen die het zelf niet van dichtbij hebben gezien weten helaas altijd de verkeerde en meest pijnlijke opmerkingen te plaatsen. Hier hadden we 7,5jr terug nog geen app,maar wel de naaste fam die snachts naar t ziekenhuis kwamen toen hij was geboren,dus hem ook gezien hebben en het verdriet wat we hadden na een emotineel zware dag/bevalling... mijn zusje zegt nog regelmatig dat het op haar netvlies staat gebrand hoe hij eruit zag en hoeveel verdriet we hadden... we liepen toen tegelijk zwanger,zij was toen dus ook 22 wk zwanger en was 3 dagen na mij uitgerekend,dubbel gevoel en gemis...gelukkig is mijn nichtje toen wel gezond geboren met 39wk maar het was een zware tijd,ook voor mijn zusje en dat onderschat ik nog steeds niet...
Zo kent gelukkig elke tijd zijn eigen manier van bekend maken. En je kindje bekend maken bij wie je lief hebt. We hebben ook een kaartje laten maken en die aan de mensen dichtbij gegeven. En zelf hebben we het kaartje overal in huis staan. Hoe meer erkenning en herinneringen aan haar, hoe beter. Ik lees gek genoeg in veel soortgelijke verhalen dat er zussen tegelijk zwanger waren. Wat bijzonder mooi en verdrietig te gelijk dat je zo weinig scheelde met je zusje in zwangerschap Maris! Hoe heb je dat verder ervaren? Mijn zus en ik hadden redelijk contact, tot bleek dat zij ook zwanger was en we tien weken scheelden. Vanaf dat moment kregen we veel meer contact en groeide onze band. Toen ons meisje geboren was hebben veel vrienden en familie haar gezien en ontdekt hoe prachtig ze was. Mijn zus is het enige familielid dat haar niet heeft willen zien. Zou te gevaarlijk voor haar kindje zijn en/of te eng voor haar. Mooie excuses. Ik heb proberen aan te dringen en uit te leggen dat het me zou kwetsen, maar ze wilde het echt niet dus moet ik dat respecteren. Ik heb dat gerespecteerd, maar helaas voelt het voor mij als of zij en haar vriend mijn dochter ontkennen. Nu nog. Op het geboorte en verlieskaartje van onze dochter staan ook foto's. Prachtige subtiele foto's van ons mooie meisje, niets engs aan. Maar mijn zus wil wachten tot na haar bevalling (april '16) voor ze het kaartje ziet. Ze komen niet bij ons thuis omdat hier foto's te zien zijn en als ze bij mijn ouders komt vraagt ze hun het kaartje weg te halen voor ze verder binnen komt. Het verscheurd me. Ze heeft menig horrorfilm gezien, maar ze verwacht dat mijn dochter enger is dan dat? Gevaarlijk voor haar kindje is het niet om het kaartje te zien, maar gevaarlijk voor de band tussen haar en mij wel. Ik wordt bozer en bozer om de hele situatie en snap niet hoe ze zo egoistisch kan zijn. Dit alles is al erg genoeg voor ons en juist wat we nu willen is erkenning. Mijn eigen zus kiest er voor om alles erger te maken door onze dochter te ontkennen en haar foto niet te willen zien. Ze heeft een mooi meisje in gedachten zei ze, nou dus niet, ze heeft geen idee. Ze heeft het zelfs al een keer tegen mij over 'het' gehad in plaats van over 'haar' en de term 'doodgeboren kindje' in haar mond genomen. Oja, ze vertelde de laatste keer dat ik bij haar was wel dat ze hoopt dat ik mijn afstand niet neem. Terwijl ze 1 mijn dochter dus niet wil zien, 2 haar huis staat vol met babyspul en 3 ze doet alsof er niets gebeurt is en klept vrolijk door over haar hormonen, blaas en vergeetachtigheid. Zussen. Zo mooi als het was om samen zwanger te zijn, zo verschrikkelijk is het nu om haar als zus te hebben. Ik misgun haar d'r kindje niet, maar zolang ze mijn meisje ontkent, ontken ik haar zwangerschap. Ze gaat bijna trouwen en voelt zich feestelijk door de bruiloft en haar kindje. Zodra al het gefeest voorbij is, zal ik haar eens proberen uit te leggen hoe ik me voel over hoe ze met het kaartje omgaat, want dat heb ik haar nog niet gezegd. Al denk ik niet dat ze er oor voor heeft. Maar we'll see.
Wat verdrietig Evia, dat deze gebeurtenis, die natuurlijk al op zichzelf hartverscheurend is, nu ook de relatie met je zus zo beïnvloedt. Je zou denken, juist doordat ze zwanger is, dat ze veel meer zou begrijpen dat jij trots bent op je dochter en dat met haar wilt delen. Ik heb een beetje tijd gehad om me voor te bereiden op mijn bevalling(en) en mijn vriend wist niet of hij het aan kon. Hij heeft ene vrij sterke fobie en om die reden was mijn moeder er voor een groot deel bij. Ik zou het heel erg hebben gevonden als hij z'n eigen dochter niet had gezien en gelukkig viel dat allemaal wel erg mee uiteindelijk (hij heeft haar uitgebreid gezien) en was bijna de hele familie erbij om afscheid te nemen. Foto's heeft alleen een andere vriendin gezien, ik moet zeggen dat ik het ook niet actief aanbiedt. Ik vertel wel veel mensen over mijn meisjes en zo 'houdt ik ze ook levend' om het maar even zo te zeggen. Denk je dat je zus echt bang is om de foto te zien of dat er iets anders is waarom ze ze niet wil zien? Het zal waarschijnlijk nu ook haar grootste angst zijn om een kindje te verliezen en dat die confrontatie voor haar te groot is? Als je het durft, zou ik je gevoelens al wel met haar delen. En ook al kijkt zij nu natuurlijk uit naar een kindje, of jullie het (vooral) over andere onderwerpen kunnen hebben dan baby's, dat dit al heel erg moeilijk voor je is om zo geconfronteerd te worden met dikke buiken/babyspullen/etc. Ik vind dat je je gevoelens zo mooi kunt verwoorden. Ik hoop dat je zus deze ook goed kan begrijpen. Veel liefs!!
Wat schrijf je mooi en liefdevol. Wbt de achterlijke dingen die mensen soms zeggen: ik heb weleens net zo achterlijk gereageerd om ze te laten zien wat een onzin ze uitkramen. Het was een vriendin die durfde te zeggen: gelukkig ben je nog jong, je krijgt wel meer kinderen. Haar vader was jaren eerder overleden en ik flapte eruit: gelukkig is je moeder nog jong zat om een nieuwe vader voor je te regelen. Auw die kwam wel aan! Ja bij mij ook! Een mens is niet te vervangen dus waarom een kind wel?! Ik heb veel mensen uit mijn leven gesneden sindsdien. Je leert je familie en vrienden wel kennen dan helaas. Wbt je zus, echt heel verdrietig dat ze niet aan jou kan denken nu. Het is 1 ding om haar niet durven te zien omdat dit confronterend kan zijn en angst oproept. Maar ze mag er echt wel wat meer voor jou zijn. Ik vond de reacties van mijn omgeving soms rouwen op rouw. Een trap na. Ik ben dan hard en breek met zo iemand. Maar met je zus zou ik het zeker nog bespreekbaar maken. Hou je vast aan je geliefden die het wel begrijpen.
Dankjulliewel Floort en Vlinder! Ik weet niet precies wat er achter zit dat ze het kaartje niet wil zien. Eerst wilde ze ons meisje zelf niet zien omdat een 'dood' kindje gevaarlijk zou zijn voor haar kindje. Dit heeft ze zich zelf aangepraat of zich aan laten praten door d'r vriend. Je had dat namelijk even kunnen checken bij VK of HA, maar dat heeft ze niet gedaan. Dus ik zie dat niet als reden maar als excuus. Waarom ze vervolgens het kaartje ook niet wilt zien snap ik helemaal niets van. Ik ken m'n zus, ze is de oudste en zolang ik haar ken is ze erg gefocust op zichzelf en leeft zich moeilijk in in anderen. Hoe mooi ik alles zou willen verwoorden naar haar, grote kans dat het niet aan komt. Ik pas mezelf aan haar aan sinds ik me kan herinneren, maar nu het niet om mij gaat maar om mijn dochter, durf ik op te staan. Ik weet niet wanneer het juiste moment zal zijn, maar het moment zal zeker komen en dan ga ik vragen waarom ze het kaartje niet wil zien. Besluit ze na ons gesprek dan nog het kaartje niet te willen zien dan verklaar ik d'r voor gek en gaat mijn respect niet verder dan dat. Ik heb grenzen. Ik zit niet op ruzie te wachten, heb genoeg aan mijn hoofd, maar dan zou ik zeker kiezen voor een flinke afstand (voorlopig). Het is zo cru dat we na alles wat we mee maken als mama's van zulke prachtkindjes, ook nog moeten vechten tegen de meest foute opmerkingen van mensen dichtbij of verder weg. Daar klopt toch niets van? Zo hard! Ik snap heel goed dat je bent gaan snijden Vlinder84. Ik weet niet hoe het bij mij zal lopen, maar ik zal zeker ook wat banden verliezen. Voornamelijk de banden die juist versterkt waren door mede zwangere buiken. Ik had voor de bevalling zoveel behoefte aan mede zwangeren, maar nu zal ik diezelfde vrouwen vanaf februari volgend jaar stuk voor stuk gaan zien met een kindje. En mijn armen blijven leeg. Maakt me een tikkie jaloers, maar vooral heel boos. En geen idee wat me nog te wachten staat en hoe ik me zal voelen tegen die tijd.. Kijk er niet bepaald naar uit.
Poeh nee, ik weet nog goed hoe moeilijk ik zwangere vrouwen of pasgeboren baby's vond in die tijd Nog steeds als ik een blond meisje met lichte ogen zie, van de leeftijd die ze nu had moeten hebben, voel ik de afwezigheid en het gemis van mijn kind. Ik had gelukkig weinig zwangeren in mijn omgeving of vriendengroep, we studeerden allemaal nog dus niemand was bezig met baby's krijgen gelukkig. Maar die foute opmerkingen kwamen echt uit alle hoeken, vreselijk, echt een rouwproces op zich omdat ik steeds het gevoel kreeg geluk te hebben gehad (gelukkig dat ze er op tijd bij waren! gelukkig ben je jong gelukkig, gelukkig, joh wat een geluk!) en dat ik geen recht had op mijn verdriet. Maar mensen kunnen zich niet voorstellen wat een verdriet het is, dat het allesverterend hopeloos verdriet is. Dat het missen van je kind, het schuldgevoel, de vele vragen wat als, de meest vreselijke gevoelens zijn die een mens kan hebben. Misschien herken je het gevoel wel dat het is alsof je in een glazen bol zit, je zit vast en de hele wereld komt voorbij, leeft gewoon door, draait gewoon door. En ik zat daar, voelde me een buitenaards wezen. Mijn wereld was gestopt met draaien, ik was onherkenbaar veranderd en alles en iedereen om mij heen niet. We begrepen elkaar gewoon niet meer, communiceerden op een heel ander level. Dan kunnen die misverstanden makkelijk ontstaan. Daarom zou ik nu wel durven vragen wat iemand bedoeld met een bepaalde opmerking, want het kan niet de bedoeling zijn om te kwetsen, of wel? Maar dat kon ik toen echt nog niet. En toch, spreek het uit met je zus. Dan weet je meteen waar je aan toe bent. Knuffel!
Wat vervelend voor je dat je zus er zo mee omgaat,dat is voor mij echt niet voor te stellen... Bij mij was het juist dat ze meelevend was,alles willen zien,delen,het verdriet maar ook de vreugde dat zij een gezonde dochter op de wereld heeft gezet (die tevens mijn petekindje is) Ik heb het juist als fijn ervaren en was dan ook heel blij voor haar dat alles goed ging,toen mijn nichtje was geboren was ik natuurlijk blij en verdrietig tegelijk,maar dat was mijn zusje ook... Blij door de geboorte van haar dochter en mijn nichtje en verdrietig om het verlies van haar neefje en mijn zoontje... Ik heb haar nooit iets kwalijk genomen of verwijten gemaakt,juist niet want zij kon er ook niks aan doen en ik heb voor de rest van haar zwangerschap alles van dichtbij bewust meegemaakt,zoals de vk/gyn bezoeken en de aankoop van het kamertje,de kleertjes en alles wat daar bij hoort... Wat bij ons heel bijzonder was,ik heb de juwelier een gouden hanger van zijn voetje laten maken,dat hij belde op de uitgerekende datum dat de hanger klaar was,hoe 'mooier' kon het hé? Is voor mij een teken dat hij ergens bij me meekijkt en er is. Mijn zus is dus(en nog) een grote steun en bij ons is hierdoor de band juist nóg sterker geworden...
Wat fijn Maris! Dat klinkt als een hele mooie zussenband! Ik denk dat het geheim ervan is dat je genoeg moet/wilt inleven in elkaar, zodat je elkaar zo goed mogelijk begrijpt. Zonder begrip van je zus, had je misschien niet zo dichtbij het babyproces van je zus kunnen staan? En zonder het begrip van jou naar je zus, had je misschien wel moeite gehad met je nichtje? Dat leert mij dat ik niet alleen mijn afstand moet nemen en daarmee klaar, want daarmee toon ik mijn begrip naar haar niet en zal ik automatisch iets krijgen tegen mijn neefje of nichtje. Maar doordat zij mijn dochter niet wil erkennen, is het voor mij te pijnlijk om haar echo/buik/kinderwagen/blijdschap te zien. Van ver af is al lastig, laat staan van dichtbij. Ik ben benieuwd hoe dit de komende maanden zal gaan, who knows..
Ja dat denk ik ook... Ze stond altijd voor me klaar en hebben van beiden kanten ingeleefd en meegeleefd,ook voor haar was het een hele moeilijke tijd om haar zus zo verdrietig te zien en het mee te moeten maken terwijl zij wel een 'goede' zwangerschap had. Het lijkt mij erg moeilijk voor jou dat je zus doet alsof je meisje er niet is en is geweest... Ik kan goed begrijpen dat het voor jou te pijnlijk is,maar kan je niet een keer met haar praten om je gevoel te uiten hierover? Desnoods in een mailtje? Hoe was jullie band hiervoor? Sterkte,dikke knuf! xx
Thanks. Band is altijd op en af geweest. Ze is een echte 'oudste' van het gezin. Ik heb me altijd al veel meer aan haar aangepast dan andersom. Toen was het speelgoed, nu geld of kleding, ze leent iets en geeft het nooit terug. Vraag je er naar, dan bestaat het niet of is het geleende kledingstuk toch echt van haar en niet van mij. Zo leen ik dus zo min mogelijk uit, hoef ik ook niet te strijden. Ik ben er altijd voor haar, maar andersom is dat lastig. Wat ik eerder ook al schreef, haar inlevingsvermogen gaat niet heel ver. Haar leven is erg op zichzelf gericht, en dat is oke. Daar heb ik mee leren leven, tot nu. Nu gaat ze er inderdaad aan voorbij dat ik een dochter heb en dat mijn leven veranderd is voor altijd. Haar houding is alsof ze het nu even negeert en hoopt dat ik 'er' snel over heen ben. Ik zal inderdaad met haar moeten praten, maar ik wacht even tot haar bruiloft en blije trouw-weekjes voorbij zijn. Alles wat enigszins aanvallend of als kritiek over komt, veroorzaakt meestal ruzie. Zeker via de mail of app. Dus 1. ik heb ballen nodig om naar haar toe te gaan en 2. dan is het hopen dat ik me woorden zo juist mogelijk weet te formuleren inclusief vele ik-boodschappen...
...... Weet echt niet wat ik moet zeggen... Kon ik je maar helpen met iets. Ik wil jou en je partner heeeel veel sterkte wensen.. Ben heel verdrietig en boos tegelijk nu hoop dat het iets beter met je gaat.. Kom hier af en toe je hartje luchten als het niet goed met je gaat. Moet je echt doen! Een dikke knuffel!
Wat ontzettend moeilijk dat je zwangere zus alles wat met jullie dochter te maken heeft negeert. Verschrikkelijk moeilijk zo'n situatie. Want ook ik had veel moeite met de aanblik van andere zwangere vrouwen of kleine baby's na de geboorte en het verlies van onze dochter. Gelukkig kwam bij ons de hele familie even naar haar kijken in het ziekenhuis. Hoewel ik het ook begrepen had als ze dat niet hadden gedaan. Zelf koos ik er ook voor om direct na het overlijden afscheid van haar te nemen. Ik kon het niet aan om haar daarna nog te bekijken. Des te moeilijker vind ik het dat mijn vader en broer geen foto's van haar wilden zien. De foto's zijn in mijn ogen zoveel mooier als de aanblik na het overlijden. De band met mijn zusje heeft het ook moeilijk gehad. Toen ik vervolgens opnieuw zwanger bleek te zijn was ze heel verdrietig omdat ik hierdoor niet bij haar buitenlandse bruiloft kon zijn. Ieder gesprek over mijn zwangerschap of haar bruiloft eindigde in tranen van haar kant! Ik begrijp nog steeds niet dat ze niet gewoon blij voor me kon zijn. Het staat natuurlijk niet in verhouding tot wat jullie nu doormaken. Maar probeer het los te laten... Je kunt wel met andere familieleden over de situatie praten. Misschien weten zij tot haar door te dringen. Maar je kunt niets forceren... Heel veel sterkte...
Dankje Moederwensje, klopt absoluut en wat is het fijn om dat hier te kunnen doen! Heerlijk even alles er uit kletsen. Vanmiddag had ik een check up bij de tandarts, vorige keer had ik het zwangere nieuws voor hem en had hij me gefeliciteerd. Nu kwam ik binnen, al zenuwachtig over hoe of wat ik moest zeggen, maar ik klapte dicht bij binnenkomen doordat de tandarts een milliseconde naar mijn buik keek en toen omhoog richting mijn ogen. Hij nam vervolgens lang de tijd om iets af te ronden van een vorige patient en vroeg toen waarvoor ik kwam etc. Al klunzig legde ik uit hoe en wat, maar toen zei hij al: 'Ja, je zus had het inderdaad verteld'. Verder zei hij niets. Ik weet zeker dat als hij het van mij had gehoord dat ik dan vervolgens iets van een condoleance had gehad. Maar nu niets. Ja hij keek even zielig met zijn ogen. Ontwijkend gedrag omdat hij het erg vond, maar niet wist wat hij moest zeggen? Of heeft mijn zus het zo minimaal en nonchalant uitgelegd zoals ik op dit moment over haar denk? Gister belletje gehad van een vervelende instantie (noem geen namen) met arrogante medewerkers die je stalken op het moment dat je door e.o.a. reden niet werken kunt. Meneer vertelde mij: 'Ik begreep dat u bent bevallen en een miskraam heeft gehad?'. Jammer dat je op zo'n moment iemand niet door de telefoon kunt sleuren.. Ik heb de man beleefd uitgelegd dat mijn dochter tijdens de bevalling is overleden en dat dat een vroeggeboorte wordt genoemd. Niet dat ik dat zo'n mooi woord vind. Maar kom op. En zo gaat nu elke dag door vol confrontaties in de omgeving. Inderdaad Verox, al die zwangere buiken. Plus de nieuwtjes van nieuwe zwangeren! Soms raakt het me iets minder, maar de meesten komen hard aan. Elke week komt er wel een zwangere bij zoals ik op FB zie of via via hoor. En bij iedereen denk ik egoïstisch: waarom zij wel? Morgenavond ga ik een vriendin voor het eerst zien sinds de geboorte van ons meisje. We verschilden vier weken in zwangerschap, zij is nu dus 26 weken zwanger. Ik geef veel om haar en neem me voor het niet al te veel pijn te laten doen, maar echt weten hoe het is zal ik morgen pas ervaren. De buik van mijn zus kan ik daarentegen niet uit staan en gun ik ook (nog) geen blik waardig. Andere vrienden en kennissen die zwanger zijn mijd ik, maar zowiezo is het sociale leven niet echt wat het was voordat ons meisje kwam. Allerlei vrienden nodigen mijn man uit, dan is hij er 'even uit'. Blijkbaar is dat voor de vrouw niet weggelegd, ik ben te zielig om uit te nodigen en waarschijnlijk wil ik alleen maar over zielige dingen praten ofzo? Ik weet niet vanwaar.. Ik voel me boos, hard en teleurgesteld in de wereld. Sorry. Morgen weer een nieuwe dag. Voor mijn meisje ga ik door. X
En Verox wat een moeilijke situatie voor jou ook met je zus. Komt er steeds weer op neer dat het verschrikkelijk lastig is dat we niet bij elkaar in het hoofd kunnen kijken. Iedereen zit verschillend in elkaar, denkt anders en voor je het weet word je niet begrepen. Natuurlijk wilde je zus je op haar bruiloft, maar natuurlijk wilde jij ook geen risico nemen met je kindje in je buik. En juist van je zus zou het zo veel rust geven om wel dat begrip te krijgen, snap ik heel goed. Hoop dat er een dag komt dat jullie met wederzijds begrip en zonder tranen een gesprek erover kunnen hebben..
Dat meen je niet! Waarom heeft jou zus dat tegen je tandarts gezegt? Nou ff serieus,zo harteloos en kil zijn mensen he? Oh meis toch,leef zo met je mee en herken zoveel in wat je zegt.... Hier ging dat ook zo met vrienden,instanties etc,het lijkt wel alsof ik mijn eigen verhaal lees zeg maar... Snap heel goed dat je zegt: voor mijn meisje ga ik door... Dikke dikke knuf!! xxx