Prachtig Ik mag ook bijna weer, dus ben even moed aan het verzamelen hier Kijken wat ik er nu weer uitkraam. Bij de oudste had ik mijn benen al van bed gegooid en gezegd dat ik er vandoor ging. Deed teveel pijn en had geen zin meer. 'Ik ga morgen wel verder. Als ie vandaag wil komen druk ik m terug'. En dat rond een uur of 5 snachts. Verbazeningwekkend dat ik niet weg mocht Bij de jongste ging het zo snel dat ik volgens mij weinig heb gedaan of gezegd. Met 40 minuten was ze er al. De vk had in het zh m'n vliezen geprikt dus het was wachten op de eerste wee. Mijn man en de vk hadden een heel gesprek over weet ik veel wat. Vk vroeg; gaat het? Ja hoor, praat maar verder. Ik roep wel als het begint. Toen ik de eerste wee kreeg schrok ik me rot. Ik verwachte dat het wel op zou bouwen, maar ik ging er gelijk volop in. Op dat moment kwam er een verpleegster met de vraag of ik iets wilde eten. 'Ziet het er gvd uit alsof ik honger heb trut?' Ze was gauw weg. Heb er nog wel een sorry uitgepiept geloof ik Even later was ze er al
Bij mijn oudste had ik rugweeen dus ging er helemaal van uit dat dat nu ook weer zou zijn ( niet dat ik erop zat te wachten maar goed)....bleek deze keer ergens anders me weeen te voelen namelijk in mijn schaambot... Jee dit deed zo zeer dat ik het idee had dat het zou breken! Om 18.00 werden de weeen opwekker op standje " ik kan niet meer terug" gezet en om 18.10 vroeg ik nog vriendelijk mag het infuus wat zachter? Helaas lachte de verpleegkunde lief naar mij en zei : nee sorry.....kon haar wel wurgen maar had geen tijd om dat ook uit te voeren... Om 19.30 schreeuwde ik alleen nog maar bij elke wee....me k#tbot breekt...help me nou het breekt echt! Vlak daarna zei de gyn je hebt 10 cm je mag meepersen....ik weer kan niet het breekt als ik dat doe.... 19.35 kreeg ik mijn meisje op me buik 😄 Tijdens het hechten werd me vriendelijk meedegedeeld dat mijn schaambot niet was gebroken... Durfde niets meer te zeggen....
Ik kreeg zaterdag avond 26 sept lage rug pijn, zondag ochtend moest ik er echt voor in bad, en zondag op maandag nacht heb ik de hele nacht in bad gezeten, ik kon geen houding alles deed zeer en ik die rug... Pff ik werd helemaal gek van die rug ! 28 september zou ik om half 2 een afspraak hebben dan zouden ze voelen van onder zodat ze weten hoe ze me met 37 weken konden inleiden ( ik was 36 weken) Om 10.00 uur in de ochtend toch maar gebeld want die rug pijn was echt niet meer normaal, ( nog nooit rug weeën gehad ) ik mocht komen voor een ctg en daaruit bleek dat ik weeën had, ze gingen voelen en ik had 3 cm, ik moest 2 uur blijven om te kijken of de ontsluiting vorderde, na 2 uur weer voelen bleek ik 4,5 cm en moest ik naar de verlos kamer, om 14.00 uur had ik 6 cm ontsluiting, de rugweeen waren ene hel due doorstraalden naar liezen en benen, buikweeen zoals, ik gewend was van de andere drie heb ik niet gehad Tussendoor heb ik van de pijn enorm vaak moeten spugen , De kleine was nog niet goed ingedaald dus ze wouden mij de vliezen nog niet breken omdat de navelstreng dan kan uitzakken Om 16.00 uur kwam de geboorte fotograaf om foto's te maken van de bevalling. Om 18.00 uur had ik nog steeds maar 6 cm ontsluiting, ze wou voelen of het hoofdje al wat gezakt was maar dat was niet zo, de gyn zei dat me de vliezen daarom nog steeds niet ging breken, ze controleerde nog een keer extra, en ooooh wat was ik blij met Dat ze na 20 seconden toch nog wou voelen of ze het hoofdje echt niet kon voelen, Maar toen ging ze ver, haar vingers braken de vliezen en daarom kon ze haar vingers er bij mij niet uithalen, verpleegkundige moest de kleine naar beneden drukken terwijl zij heel geleidelijk de vingers eruit haalden om zo te voorkomen dat de navelstreng uit zou vallen. 20 minuten later had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen, om 18.50 is onze geweldige mooie dappere en sterke zoon geboren, De bevalling was achteraf best oke, niet zo fijn ervaren als de andere drie maar opzich een prima bevalling de geboorte was echter een hel dat verhaal is niet echt Iets voor in dit topic denk ik, uiteindelijk nu 3 weken verder heeft hij het overleefd en hebben we hem weer thuis
Hippo, moest je zoontje nog 3 weken blijven? Was hij prematuur of was het door complicaties ? Sorry als zo nieuwsgierig ben maar schik toch Van je einde van je verhaal...klinkt als een heftige tijd.
Het was ook onwijs heftig tenminste in onze beleving, Hij ademde niet, had wel een hartslag maar kon niet ademen, hij werd paars en blauw en helemaal slap, ik heb hem 10 seconden op de buik gehad en toen werd hij met spoed weggehaald, ze hebben hem via zo'n knijp pomp ding zuurstof proberen te geven maar deze kwam niet binnen in zijn longen, na 2 uur proberen hebben ze nijmegen gebeld,de kinderarts uit Nijmegen moest komen ( 1,5 uur rijden vanaf hier maar was met sirene en al dus ze waren er in 40 minuten ) omdat onze woonplaats niet mag intuberen, elke keer als de kinderarts uit onze woonplaats mij een update gaf ( man was bij onze zoon ) zei ze : we hopen dat de arts uit Nijmegen op tijd is, dit houd hij niet lang meer vol, we hopen dat hij het overleefd, we weten niet wat er aan de hand is het gaat in iedergeval niet goed, en daar lag ik... Helemaal alleen, niemand die bij mij bleef en ik was zo enorm bang mijn zoon te verliezen ik had hem maar 10 seconden gezien en dan alleen zijn haartjes zijn koppie nog niet eens ! De arts uit Nijmegen heeft hem geintubeerd en heeft hem na 50 minuten stabiel kunnen krijgen ik mocht kijken naar onze zoon in de couveuse maar ook dit was hooguit 20 seconden, ik mocht hem zien omdat ze niet wisten of hij de rit zou overleven maar mij niet zonder " een gezicht" achter te laten zonder hem levend gezien te hebben, maar toen zei hij ik moet nu echt gaan, Ik mocht gelukkig in een andere ambu ook naar Nijmegen, eenmaal daar kwam de neonatoloog meteen naar ons toe, hij had de rit perfect gedaan, hij heeft morfine gekregen en was nu rustig en stabiel en ze gingen de volgende dag verder met onderzoeken omdat het anders te veel is voor hem, ik mocht naar hem toe om zijn handje vast te houden, ik miste hem en hij miste mij, wat een hel om je kindje zo te zien ! De volgende dag na een aantal onderzoeken bleek al snel wat er aan de hand was, hij had een middenrifbreuk, ook wel CHD oftwel cognetale hernia diafragmatica genoemd, De breuk zat Aan de achterkant van zijn middenrif, hierin zijn zijn dunne darm volledig en zijn nieren in geschoten, hierdoor is de linker long in de verdrukking gekomen en zijn hartje naar rechts verschoven, door het hartje aan de rechterkant is zijn rechter long in de verdrukking gekomen en hierdoor heeft hij niet kunnen ademen, zijn longen zijn hierdoor ook niet volledig ontwikkeld,zijn blinde darm lag los door de hele buikholte zijn maag was verschoven en zijn dikke darm had een Malrotatie die gelukkig hersteld kon worden want als dat door gedraaid was dan was het mis geweest en ben je nog lang niet uit het ziekenhuis ) Hij moest 24 uur stabiel zijn voor ze konden opereren, gelukkig konden ze op 30 september hem opereren en hebben ze alle organen als een puzzel weer op hun plek gelegd, de longen bleken beter ontwikkeld als verwacht maar long problemen zal hij naar verwachting vaak krijgen, en een top sporter zal hij nooit kunnen worden, maar dat oke, wij zijn dankbaar voor de technieken van tegenwoordig, hoe ze ons zoontje zijn leven terug gegeven hebben, zonder die technieken had ik hem niet gehad, En zo trots op ons ventje die zo gevochten heeft, hij heeft nu nog steeds last, hij is overprikkeld, bang voor aanrakingen en moeite met de voeding, maar het is te doen, we gaan hem overladen met liefde en hem laten zien en voelen dat hem geen pijn meer gedaan word ( hij is een keer of 10 per dag geprikt en dan ook nog regelmatig mis geprikt ) Maar hij leeft, en hij is thuis we zijn trots en dankbaar hij komt er wel !
Heftig Hippo, maar ook voor mensen die nog moten bevallen hoopgevend. Je geeft heel duidelijk aan dat de medische wereld al zo ver is dat zelfs zulke complicaties niet hoeven te betekenen dat je je kindje verliest! Geniet lekker van je kinderen
Jeetje dat is best heftig Hippo. Hier begon het met weeën om half 1 's nachts. Vl lag echt net in bed toen ik hem maar weer wakker maakte. zegt hij doodleuk "ga maar even onder de douche staan dan kan ik nog even slapen". Na "even" (bleek later een uur) onder de douche te hebben gestaan komt vl binnen "goh moeten we niet eens bellen? nee joh pas na een uur. Dat uur was een half uur geleden al voorbij hoor. Vk en stagiair kwamen om 3 uur en stagiair voelt eens en zegt ik denk 1 cm. dus vk zegt nou dan kunnen we om een uur of 7 wel naar het ziekenhuis. Mijn tegenbod: doe maar eerder want alle vrouwen in mijn familie doen een wedstrijd wie het snelste bevalt. waarop ze zegt nou dan doen we wel om 5 uur. In het zk voelt ze zelf en zegt doodleuk tja je had gelijk je zit nu op 6 cm. mijn antwoord dat zei ik toch geloof me nou maar. Meer opmerkingen had ik niet daarna want toen kwam de weeënstorm. Alleen toen ik persweeën kreeg en ik eindelijk mijn ogen weer opendeed zag ik dat de verpleegkundige veranderd was. "Goh jou ken ik nog niet." "Ik heb me toch al drie keer voorgesteld hoor." "Oh sorry dan ben ik het gewoon vergeten" Tot zover mijn lange verhaal.
Ik up het topic even 29 oktober ben ik bevallen van een klein, maar gezond kereltje. Smorgens rommelde het wel wat, maar helaas leek het niet door te zetten. Het was zoals de laatste weken in de avond en nacht. Om 11.30 afspraak bij de vk om te strippen. Gekeken en hoppa, bleek al 4 cm ontsluiting te hebben. Van onze dochter ben ik met 40 minuten bevallen, dus de vk gebeld die de bevallingen deed die dag. Om 13.00 uur moesten we ons melden in het ziekenhuis om de vliezen te prikken en eventueel een extra zetje te geven dmv strippen. Zo gezegd, zo gedaan. Om 13.00 uur in het ziekenhuis. Geen wee meer te bekennen. Om 13.25 zijn de vliezen gebroken en kort daarna kwamen de weeën. Maar geen vruchtwater. Ik had een leerling vk die de bevalling zou doen. Onwijs leuke meid. Zij, de vk en mijn man zaten wat te kletsen (geen polonaise aan mijn bed) en na een kwartier heb ik ze maar onderbroken met de melding dat ik persdrang had. Gekeken en ja hoor, 10 cm. In de auto zei ik nog tegen mijn man dat hij niet met eens stom washandje aan moest komen. 1 keer raden waar ik om vroeg. (Lees; ik wil een washandje. Man; die wilde je toch niet? Ik; geef me gvd nú een washandje anders druk ik m terug en doe je het zelf maar. Dusss) Vervolgens nog geroepen dat het niet meer ging. Zijn buik was vast te dik doordat hij al mijn vruchtwater opgezopen had. Om 13.49 is hij geboren. Een bevalling van zo'n 25 minuten. Enorm snel en overweldigend. Om 17.30 thuis en om 17.45 stond er een bord avondeten voor m'n neus (schoonmoeder had net het eten klaar voor de kinderen) Hij woog maar 2870 gram, maar inmiddels is hij de 3 kilo gepasseerd.
hmmm...mijn meest genante onderdeel was het wel heel luid vocaliseren van de pijn van de weeen tijdens de laatste twee cm ontsluiting. Niet heel spannend... Moest wel lachen om mezelf tijdens het persen. Ik voelde wel dat hij steeds lager kwam, maar dacht dat ik nog best even moest. Ik vond het best, persen vond ik goed te doen. Toen de VK zei dat ze een knip ging zetten, vroeg ik hoe lang ze nog dacht dat het duurde. Ik rekende op een half uur minstens. Ze liet me zijn hoofdje voelen en ik was echt stomverbaasd dat ik al een heel groot gedeelte van zijn hoofd kon voelen. Op de volgende wee zette ze de knip en werd nog diezelfde wee zijn hoofd en zijn lijf geboren en lag hij op mijn buik. Niet genant, wel een hele bizarre ervaring: denken dat je nog best lang moet en nog geen minuut later een kind op je buik.
Hihi ik heb mijn man proberen te bijten tijdens een wee, oeps... En m'n voorhoofd blauw gedrukt tegen de rand van het bed, charmant Tijdens de ontsluitingsweeen heb ik geroepen "pak een hamer en sla me neer, ik trek dit niet" en toen ik eindelijk mocht persen (ik had persdrang vanaf 6 cm...dat tegenhouden was zó pijnlijk en moeilijk!) heb ik met een zucht van opluchting "eindelijk!!!!" en "Ml pak je camera, nu!!" geroepen, hij antwoordde; "nou rustig maar hoor, hij is er echt niet zomaar uit" maar ik had meneertje er in 2x persen en dus 2 minuten uit. Zo blij was ik dat ik ein-de-lijk mocht .
Ik had een keizersnede onder volledige narcose. In de uitslaapkamer bleef ik maar naar mijn kindje vragen. Ik wilde naar haar toe, maar de pijn moest eerst onder controle zijn. Steeds als de broeder dat zei, drukte ik op het knopje van de morfinepomp en zei: 'mag ik nu dan naar mijn kindje toe?' Even later hoorde ik hem naar de afdeling bellen: 'Mevrouw *achternaam* is wakker, maar ze is erg koppig.' Haha, oeps.