Ik tik je niet op de vingers, maar ik denk wel dat het een idee is om meer te lezen over kinderpsychologie. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat een kind dat zijn veters nog niet kan strikken al wel begrijpt wat manipuleren is. Er wordt in het algemeen ook gesteld dat je kinderen moet leren zelf in slaap te vallen, maar we gaan er ook van uit dat de eigenschap mensen te kunnen manipuleren wèl aangeboren is. Ik kan dat niet geloven. En ach, ik denk anders dan jij, dat geeft ook niks. Ieder zijn ding. Maar ik wilde toch ook even mijn visie laten horen.
Pittig, ik zou even uitsluiten of er geen oorpijn speelt of dat er kiezen doorkomen. Hier ook even een lastige fase. (Zoontje is ruim 22 maanden) Voorheen ging hij direct mee naar boven en zonder protest in/uit bad en in bed. Maar nu..... Protest begint al beneden, met veel geduld en afleiden gaat hij toch mee. Dan wil hij niet meer uit bad.... En dan huilen als hij in bed word gelegd. Ik ben er een week in meegegaan maar het slaapgebrek brak mij op. Nu laat ik hem maximaal 5 minuten boos huilen (ik herken wel wanneer hij echt verdrietig is), meestal stopt hij nu na 1 minuut hooguit. Vervolgens zit hij 15 minuten rechtop in bed en gaat dan slapen. Dat rechtop zitten vind ik best apart maar ik bedwing mezelf om er naar toe te gaan. Hier is volgens mij de peuter fase (ik ben twee en ik zeg nee) begonnen..... Bij mij is het gestart na een logeerweekend bij opa&oma, daar wilde hij niet slapen en mocht hij bij opa slapen. Waarschijnlijk miste hij mij en was hij van slag dat ik er niet was. Dus ik ben erg blij dat opa samen met hem ging slapen (ik lag met zware griep op bed). Maar daarna was het thuis ineens gedoe....
Hier hetzelfde vind het erg moeilijk omdat ik s'avonds nu ik zwanger ben zelf kapot ben en het soms twee uur duurt. Ik laat niet huilen, praat, zing wieg of ga er naast zitten. Toch wil ik iets zeggen over manipuleren misschien is dit niet het juiste woord maar proberen te rekken is mijn zoontje een ster in. Plassen, poepen weer moeten plassen, altijd precies als hij ingestopt is. Knuffel niet in bed (lees weggooien) dan huilen om knuffel en dit zes keer .... zo maar door dat vergt erg veel geduld
Hier hetzelfde vind het erg moeilijk omdat ik s'avonds nu ik zwanger ben zelf kapot ben en het soms twee uur duurt. Ik laat niet huilen, praat, zing wieg of ga er naast zitten. Toch wil ik iets zeggen over manipuleren misschien is dit niet het juiste woord maar proberen te rekken is mijn zoontje een ster in. Plassen, poepen weer moeten plassen, altijd precies als hij ingestopt is. Knuffel niet in bed (lees weggooien) dan huilen om knuffel en dit zes keer .... om maar enkele voorbeelden te noemen, dat vergt erg veel geduld
Manipuleren is niet het juiste woord, want het heeft een negatieve implicatie. Maar een peuter kan wel degelijk uitproberen en weet ook welke trucjes ze uit de kast kunnen trekken om mogelijk hun zin te krijgen. Noem het dan 'middelen toepassen om een doel te bereiken'. Dat gezegd hebbende ben ik echter wel van mening dat als dit gedrag bij het kind van TS voortkomt uit verlatingsangst voortkomt, je het beste toe kan geven aan de behoefte van het kind. Dus erbij blijven als hij in slaap valt, of (tijdelijk) op een kamer slapen. Maar wel met de insteek dat het hopelijk maar tijdelijk nodig is.
Heel herkenbaar. Hier nu zoontje, 2.5 jaar, die ook weer wakker wordt 's nachts. Eindelijk ging het slapen weer goed. Overdag was geen probleem en sliep hij gerust nog 2 a 2.5 uur en had dit ook echt nodig. Nu wil hij niet meer slapen en als hij dat wel wil, wil hij bij mama slapen. 's Avonds is ook niet gemakkelijk. Als we het hele ritueel hebben afgerond breng ik hem naar bed. We zingen nog wat liedjes, waarna ik weg ga, maar zodra ik de deur dicht doe begint het huilen. Ik ga dan wel naar hem toe, want als ik dat niet doe, komt hij zeker zijn bed uit. Ik leg hem uit dat hij moet slapen en dat mama beneden is. Dit accepteert hij wel, en soms slaapt hij daarna snel, maar gebeurd vaker dat hij al snel daarna weer begint met huilen. Dan laat ik hem even, waarna het met 5 a 10 minuten stil is. Helaas is het nu elke nacht dat hij zijn bed uitkomt en alleen nog maar bij mij verder wil slapen, ik krijg hem echt zijn eigen bed niet meer in. Zodra hij bij mij ligt, slaapt hij wel verder. Vind het wel lastig. Moet ik accepteren dat hij bij mij wil slapen (hij draait enorm 's nachts en ligt geen seconde stil), of toch blijven proberen om hem in zijn eigen bed te laten slapen? Ik heb geen matras om naast zijn bed te leggen, zodat ik bij hem in de buurt ben.
tja zolang je denkt dat je peuter het expres doet dan denk ik dat er in de situatie ook niks veranderd. Hier kwam een duidelijke ommezwaai toen onze peuter begreep dat wij hem serieus namen en respect hadden voor zijn gevoel. Maar een peuter voelt het ook heel duidelijk wanneer papa en mama hem niet geloven of het allemaal onzin vinden.
Ik weet hoe zwaar het kan zijn. Hier al 3,5 jaar slaapgedoe, vanaf de geboorte van de tweede. Laten huilen oid ben ik niet voor, maar hebben we uit pure nood wel eens bijna 3 weken gedaan. Zonder enig resultaat. Ik voelde me vreselijk schuldig... Want ik deed het meer voor mezelf en anderen dan voor mijn kind. Want eigenlijk stond en sta ik daar helemaal niet achter. Ik vind je verhaal ook wat negatief, wat ik enerzijds echt begrijp hoor. Maar een keer bij hem zitten of hem in je bed nemen, betekend niet direct dat je er 12 jaar aan vast zit. En krijsen, of boos zijn als jullie weg gaan is ook een oprechte emotie. De een geeft als reactie verdriet, de ander stilte, de ander boosheid. Het is misschien deels grenzen zoeken, maar het kan ook zeker wel angst zijn. En als ik lees dat hij veel ontwikkeling doormaakt momenteel, dan denk ik dat het daar wel heel veel mee te maken kan hebben. Dan is nabijheid/veiligheid beiden naar mijn idee extra belangrijk. Hier hebben we dus altijd al inslaap problemen en doorslaap problemen. We hebben dus al veel geprobeerd en veel hulp gezocht. Onze dochter heeft bij ons in bed en op een matrasje/bedje naast ons geslapen. We hebben een nachtlampje en een slaaptrainer. Ze heeft een vaste knuffel en haar bed vol knuffels. Deur open, dicht of op een kier. Ze heeft een foto van ons aan haar bed geplakt. We hebben bij haar gezeten. En alles ook weer kunnen stoppen of afbouwen. Dus zorgen dat het altijd zo blijft, heb ik zeker niet. Daar ben je zelf ook bij denk ik. Op dit moment slaapt ze in ons bed in, mits dat zonder gemopper gaat. Als wij naar bed gaan, leggen we haar over. Als ze dan alsnog moeilijk doet, mag het de volgende avond niet weer. Bij het naar bed gaan hebben we een duidelijk ritme. Op een gegeven moment masseren we haar voetjes en handjes. Dit kan helpen bij verwerking van de dag en voor ontspanning. Dan komen we nog een aantal keren terug en geven we een handkusje in de deuropening. Soms komen we al na 1 minuut terug, om haar het vertrouwen te geven dat we het echt doen. Soms is nog even boven/badkamer rommelen ook fijn voor haar. Dat alles geeft nu genoeg rust en veiligheid om zelfs heel snel in slaap te vallen....! Snachts is ze wisselend nog wakker. Soms niet, soms 3 keer. Zeker in drukke periodes, zoals Sinterklaas oid. Oja, en acceptatie dat het nu even zo is, is ook heel belangrijk. Onze dochter is hoogsensitief, zijn we sinds kort achter. Alles klopt en valt op de plek. Veel verwerking nodig, erg gevoelig. En acceptatie helpt al heel erg. Succes..!
Dit soort dingen ken ik ook zeker. Het tijd rekken. Daarin proberen wij ook duidelijkheid te geven: poepen of plassen doen we voordat we naar bed gaan, slokje drinken ook. Ik hielp haar er ook aan de ken vooraf. Verder blijf je in bed. Ik wil bij je zitten (achter het bed), ik wil nog enkele keren terugkomen, maar steeds eruit doen we niet. De grens die je hierin zelf trekt, ook naleven. Als ze hier bijvoorbeeld toch nog eiste om te plassen, dan ga je maar alleen uit bed, alleen plassen, alleen in bed. Ik blijf achter je bed wachten (dat deden wij toen in die fase). De lol was er snel af. Zo kun je duidelijk zijn en tegelijk veiligheid bieden.
Hier ook slaapproblematiek. Op een gegeven moment hebben wij bedacht dat waar hij slaapt minder belangrijk is dan dat hij slaapt.