Wij hebben het wel gedaan omdat we wilden weten waar we aan toe zouden zijn, tuurlijk het is maar een kans berekening maar alsnog. Daarnaast vonden we de echo wel prettig, meteen een check up zegmaar niet dat je met 20 weken pas dingen te horen krijgt. Kleine werd goed nagekeken en we hebben hoop mooie echo foto's mee gehad. En hij werd gewoon vergoed door de verzekering op 10 euro na dus dat was ook wel fijn.
Dat kan natuurlijk maar ik krijg het idee dat veel mensen alleen maar aan down denken bij een combinatie test. Misschien heb ik het fout... En ik wist oprecht niet dat trisomie 18 wel verenigbaar met het leven kan zijn. Dat verbaast me behoorlijk. Mag ik weten hoe het kindje er aan toe is? Ik heb morgen mijn 20 wkn echo en mag hopen dat er niks is, maar toch... De vergelijking met een kind die later iets oploopt vind ik nogal scheef, maar goed dat is jouw manier van het bekijken.
Wij doen het wel. Gezien mijn leeftijd heb ik al een verhoogde kans. De berekening is dus ook preciezer dan bij jongere dames. Ik wil gewoon weten waar ik aan toe ben. Al vind ik het wel erg spannend.
Hoe ziet het leven van dat kindje eruit vraag ik me dan af. Mochten wij ooit verder komen dan 12 wkn zwangerschap laten wij zeker een combinatirtest doen. Ze kunnen tegenwoordig zo veel.. Ik zou t niet kunnen verkroppen een kindje op de wereld te zetten waarvan je weet/had kunnen weten dat t geen kans maakt of een leven met een zware beperking tegemoet gaat. Ieder kind heeft recht op leven. Maar wanneer is het leven zo beperkt dat t beter is dit leven te laten gaan? Een leven dat alleen bestaat uit pijn is ook geen leven..
Wij deden wel de combinatietest (ik was toen 27). Als er wat mis is met mijn kind dan wil ik dat weten. Bij een verhoogde kans op down (of een van de andere dingen waar ze op testen) hadden we de NIPT gedaan. Was daar uit gekomen dat het idd down (of iets anders) was dan laten we de zwangerschap afbreken. Ben me er van bewust dat het een kansberekening is maar als het na de geboorte niet goed was gebleken sla ik mezelf voor de kop dat ik de test niet heb gedaan. Ik zie het leven met een gehandicapt kind niet zitten. Heb een zwager met een licht verstandelijke beperking en als je al ziet wat voor drama dat soms is.... nee, dat wil ik echt niet. Als (klein) kind zal het nog best gaan, maar hoe en wat als hij/zij volwassen is? Ook vraag ik me serieus af wie er voor ons kind moet zorgen als wij er niet meer zijn (of er domweg niet meer toe in staat zijn). Als ik zie welke kant het op gaat in de zorg... Wie zorgt er dan voor mijn kind? Mag je anderen (familie) met die zorg belasten? Daarnaast vind ik het heel bijzonder dat iedereen alles wil weten maar geen combitest laat doen? We weten heel precies wanneer ons ei springt, wanneer en hoe lang we zwanger zijn, krijgen soms al heel vroeg een echo, weten met 4 maanden zwangerschap of het een jongen of meisje is, er worden 3D-echo's gemaakt zodat we alvast weten hoe het kind eruit ziet, alles wordt op de voet gevolgd, we googlen ons suf, maar je zou niet willen weten of je kind down heeft? PERSOONLIJK vind ik dat toch een beetje vreemd. Maar goed, ieder mag dat voor zich weten. Ik snap de keuze om het niet te willen weten ook wel weer.Doe waar je je goed bij voelt!
Maar wat als je kind tijdens of na de bevalling wat oploopt? Je kan wel zeggen dat je een gehandicapt kind niet ziet zitten, maar die keuze heb je niet (iig lang niet altijd). Wij hebben trouwens wel de 20-weken echo laten doen, om ons voor te kunnen bereiden op evt afwijkingen. Bij onze dochter bleek het idd niet helemaal goed te zijn. Er was een schisis gezien tijdens de SEO. Wij vonden het juist fijn om dit van tevoren te weten.
Tsja, wat als dit wat als dat.... maar hier gaat het erom dat je een keuze hebt. Ik zou niet bewust een gehandicapt kindje op de wereld willen zetten. Kijk, mijn dochter kan morgen van de trap vallen en daar wat aan over houden... dan zal ik er natuurlijk voor haar zijn. Overigens vind ik schisis geen reden om de zwangerschap af te breken, al kan ik me heel goed voorstellen dat het voor jullie schrikken was.
Wel gedaan omdat er down in de familie zit. Ik weet daardoor hoe het is om zo'n kindje te moeten verzorgen. Heb daar zo m'n redenen voor om dan ervoor te kiezen om dat kindje niet te laten komen.
Bij alle 3 wel gedaan. In de familie komt nl down syndroom voor dus maken van heel dichtbij mee wat er allemaal bij komt kijken.
Wij hebben het nu weer niet gedaan. Bij ons eerste kindje ook niet. We hopen er gewoon het allerbeste op en hoe hij/zij ook komt, komt het. Als er een afwijking is (verenigbaar met het leven of niet) dan zullen we daar hoe dan ook mee moeten dealen. Dat zal het voor mij gevoelsmatig waarschijnlijk niet anders maken. We hopen gewoon op goed geluk dat we een gezond en mooi kindje mogen krijgen. Dat is bij de eerste gelukt en hopelijk is ons dat een tweede keer ook gegund. Uiteraard vinden we de 20-weken-echo ook spannend; maar so far, so good. Tot nu toe is alles goed, qua gezondheid en leeftijd zitten we ook laag in de kansberekening en ik zou niets anders doen met de wetenschap of het kans 1 op 23000 is of kans 1 op 23.