Verschrikkelijk, de verhalen die hier staan. Het ergste moment is denk ik de geboorte van onze oudste. Hij had in het vruchtwater gepoept en zag er slecht uit. Maakte ook weinig geluid. Je merkte meteen dat hij zich niet prettig voelde. De kinderarts is met hem weggelopen en heeft mij nog gerustgesteld. Wel heeft hij een onderonsje gehad met mijn man. Hij zei dat het verstandig was om zoveel mogelijk foto's te maken, want hij wist niet hoe hij er uit zou komen. Hij heeft aan alle mogelijke slangetjes gelegen en de eerste 24 uur moest hij doorkomen. Maar ze twijfelden of het nog goed kwam. Hij had een dubbele longontsteking en bij de volgende foto's die genomen werden van zijn longen, zagen ze geen verbetering. Gelukkig kwam hij de nacht goed door en inmiddels word hij as zaterdag 6. Hij heeft nog een tijd bij de huisarts onder controle gestaan en hij is goed in de gaten gehouden bij verkoudheden op advies van de kinderarts. Maar het gevoel dat je kind elk moment kan sterven voor je ogen. Ik heb me nog nooit zo verdrietig en ellendig gevoeld.
Het ergste dat ik ooit meegemaakt heb zijn er een paar.. Allereerst dat mijn vader na gereanimeerd met hartstilstand alsnog overleed omdat hij te lang zonder zuurstof is geweest.. Tweede dat mijn moeder nu terminaal eierstokkanker heeft met uitzaaiingen Derde dat ik afgelopen nacht 112 heb moeten bellen voor mijn man omdat we dachten dat hij een hartinfarct had. Dat bleek het niet te zijn maar het zweten, duizelig en misselijk zijn niet over nog. Nu slaapt hij even, is erg moe. Straks meteen huisarts bellen voor een afspraak voor vandaag. Maar dat was vanacht wel een dejavu van hoe het met mijn vader ging. Zelfde angst en emoties.. pfff..
Het moment dat ik een mail kreeg van mijn vader dat hij zelfmoord ging plegen en ik niet wist waar hij woonde ( hadden geen contact )
Ooh wat een akelige verhalen pfff Hier in 2009, waar ik mijn eigen vader heb moeten reanimeren Het had zon mooie dag moeten zijn... Savonds ( tegen de avond) hebben wij met nog meer familieleden een ballonvaart gemaakt en tevens was dit een cadeau voor mijn moeder van mijn vader. Ze hebben vollop genoten en dus wij ook. Schitterend om eens een keer mee te maken. Bij de landing was er niks aan de hand en tijdens het opruimen van de leeglopende ballon voelde mijn vader zich niet lekker...ineens. Dachten eerst suiker te kort dus een slokje drinken en misschien een beet van een suikergoed maar dat heeft hij niet meer kunnen doen Nog geen 5 min nadat hij aangaf zich niet lekker te voelen is hij in elkaar gezakt in mijn moeder haar armen.. begon te snurken en op dat moment lijkt het alsof je word geleefd en in een film zit. 112 werd gebeld en de reanimatie werd gestart, helaas mocht dit niet meer baten en is mijn vader in het bijzijn van familieleden,mijn moeder en mijn man overleden op het veld Een vreselijke ervaring op 24 jarige leeftijd en nog elke avond zie ik deze beelden voorbij komen en hoor ik nopg steeds mijn moeder schreeuwen pfff Mijn man is hiervoor in therapie geweest omdat hij zich de schuld op zich nam,wat natuurlijk absoluut zijn fout niet is geweest. Gelukkig hebben wij allemaal ons leven weer opgepakt maar inpact heeft het zeker.
Mijn opa was overleden en we gingen erheen. Hoe hij erbij lag was echt naar, benen buiten het bed, zijn mond alsof hij nog naar adem snakte en zijn ogen helemaal open. Brr.. Dat beeld krijg ik nooit meer weg. Echt slecht van de verpleegsters dat ze hem niet even normaal neer hebben gelegd, ze wisten dat we kwamen.
Nee kende ik nog niet, ik schrok ervan toen ik het las.. Ja dat zijn van die momenten die je helaas nooit vergeet. Pff als ik alle ellende hier lees wil ik iedereen gewoon even knuffelen 😅 vind het echt heel naar voor jullie allemaal.
wat een akelige verhalen, krijg er een brok van in mijn keel en natte ogen...verschrikkelijk meiden! voor iedereen een dikke knuffel
Ik heb veel dingen mee gemaakt Maar ik ben nog nooit zo bang geweest als 11 weken geleden toen onze zoon geboren werd..... Dat was toch wel meest nare akeligste en meest angstjagende wat ons is overkomen, en ik hoop dat ik nooit meer mee hoef te maken dat 1 van mijn kinderen zo dicht bij de dood is als ons zoontje was.
Toen ons zoontje 3 dagen oud was. Alles was goed, ontslagpapieren lagen klaar. Slapen, ontbijten en lekker naar huis. Tot mn vriend zei, druk dat alarm in, nu! Zoontje was blauw en paars en heeft 2 weken op de ic gelegen. Hersenbloeding en epilepsie. de eerste uren waren verschrikkelijk. Niemand wist iets. Arts zei alleen "het is niet goed" ik had 24u aan 1 stuk gejankt. Nu word hij 3 jaar en is kerngezond!
Hier ook heel veel nare dingen meegemaakt. Mijn oudste broer overleed toen hij 25 jaar was aan een erfelijke bloedziekte. De laatste dagen in dat ziekenhuisbed staan op mijn netvlies. Ijlen,gillen,huilen,pijn,verzet. Het is nu al 22 jaar geleden maar ik kan er nog nachtmerries van hebben en het maakt me zoveel jaren later nog altijd emotioneel wanneer ik er aan denk of over praat.
Het afschuwelijkste wat ik heb meegemaakt is toen mijn zoontje met 6 weken hersenvliesontsteking had. Hij ging op een half uur zo erg achteruit dat hij er bijna niet meer was geweest. Je kindje horen schreeuwen van de pijn dat ze een ruggenmergpunctie snel moesten doen. En ik hem steeds verder zag wegzakken. Gelukkig reageerde het zh in België heel erg goed en snel!
Dat ik op mijn werk gebeld werd door de politie dat mijn vader overleden was. Het was plotseling gebeurd, hij was niet ziek of zo. weet niet of het hier thuis hoort maar wat ik ook heel akelig heb gevonden is dat ik 10 jaar gepest ben op school. Zoveel jaren achter elkaar op je hoede moeten zijn, dat je niemand kunt vertrouwen, dat iedereen tegen je is. Ik heb het als zeer heftig ervaren. Ik heb er nog altijd last van.
Dikke knuffel. Ons zoontje was vier maanden en was in tijd van een half uur in coma. Ze hebben de punctie pas eind de volgende dag gedaan dus helaas is er niet meer uit de kweek gekomen of het echt hersenvliesontsteking was maar aan zekerheid grenzende waarachijnlijkheid wel. Die onmacht, schrik en de beelden van thuis en het ziekenhuis staan me nog helder voor de geest.
Toen mijn ouders mij vertelden dat mijn broer was overleden. Ik heb geschreeuwd en gehuild. En een uur daarna toen ik na 2,5 jaar mijn broer weer zag, helaas in het mortuarium.
Hier helaas ook meerdere dingen. Maar het meest verschrikkelijk is, dat mijn prachtige mooie lieve zoontje, van 8 dagen in mijn armen is overleden.