Jullie ook nog dikke knuffel!! Mijn zoon wordt alweer 5 deze maand maar jeetje dat vergeet je nooit he. Ik moet zeggen dat ze die in België direct hebben gedaan toen hij zo achteruit ging. In coma afschuwelijk Je voelt je idd zo machteloos. Laatst was mijn dochter ook behoorlijk ziek, gelukkig niet dat, maar het kwam me direct weer voor de geest idd. Afschuwelijk!
mijn moeder die alleen nog maar vel met botten was en dan de mri ingeschoven werd... wist niet dat een mens zo dun kon worden... vreselijk (helaas ook overleden aan leukemie) met een hele politie escorte mijn vader gaan zoeken snachts die in een psychose door de stad liep, paar dagen later vonden ze hem en werd ie opgenomen... hij keek me aan of ik iemand anders was... heel naar... het kleineren van vroeger waardoor ik nu elke dag moet knokken om weer verder erboven op te komen en te geloven dat ik wel iets waard ben. denk dat dat wel evenjes genoeg is... Knuf voor iedereen die nare dingen heeft meegemaakt
Wat een vreselijke verhalen zeg!! Tranen in mijn ogen! Ja daar had je toen toch een topic over geopend? Echt vreselijk!! Hoe is het nu met jullie en haar partner?
Het grootste verdriet dat ik heb gehad is toen ik mijn miskraam kreeg. Maar dat heeft sinds de geboorte van onze dochter een plek gekregen. Verder kan ik me nog goed herinneren dat mijn ouders vroeger een keer enorme ruzie hadden. Ik lag al op bed maar werd er wakker van. waar de ruzie over ging wist ik niet maar ik weet nog goed dat mijn vader het trapjes eruit sloeg, zichzelf daarmee verwondde (zit nu 18 jaar later nog een bloedveeg op de muur bij mijn ouders) hij liep naar beneden, sloeg een raampje van de tussendeur stuk waardoor zijn pols dus open lag. Hij zei dat hij zich dood zou laten bloeden. Ik heb toen dus huilend mijn opa (zijn vader) opgebeld dat hij echt moest komen. Die is toen gelukkig met mijn vader naar het ziekenhuis gegaan. Mijn vader was overigens niet agressief naar ons of naar mijn moeder. woede werd geuit op spullen. Maar ik ben nog nooit zo bang geweest, je sterke vader die in het ogen van een kind misschien wel dood gaat.
Dat we 's morgens door het ziekenhuis gebeld werden, dat onze prematuur geboren, gezonde zoon van toen 6 weken, er heel slecht bij lag. Hij is met sirene's naar het Sophia gebracht. Daar hebben we uren gewacht tot we bij hem konden/mochten.. Zo dankbaar dat we nu mogen genieten van ons mannetje. Maar ik trek het nog steeds heel slecht als hij ziek is.
Het stoppen van mijn zoons hart.ik raakte in paniek maar ik wist dat hij zal gaan. weten en zien dat je broertje verkracht word waar je bij bent.. Weet het maar kan me gelukkig niet voor me halen wat hij gedaan heeft.
Ik ben als kind bijna verdronken omdat 2 meisjes het leuk vonden om boven op mij te gaan zitten... 4 jaar daarna heb ik een jongetje dood in het zwembad gevonden. Deze combinatie was en is nog steeds erg traumatisch.
Jeetje wat een vreselijke verhalen! Ik heb eigenlijk nooit iets ergs fysieks meegemaakt, behalve dat op een vakantie in belgië ik iets uit de auto ging halen en mijn broertje van toen 3 achter het stuur kroop en op een of andere manier de auto aan de praat kreeg en toen reden we zo een sloot in (gelukkig ondiep maar was hartstikke bang) Wat de film van TS betreft, geloof het of niet (negatief commentaar is ook niet welkom) Ben ik paranormaal begaafd. Toen ik een jaar of 13 was had ik eens een 3 nachten achtereen de zelfde droom gehad, dat we op de begrafenis van mijn oma waren. dit heb ik toen ook aan mijn moeder verteld, 2 dagen na de laatste droom kregen we telefoon dat oma was overleden. 4 jaar later ook weer 3 maal gedroomd dat mijn opa (van dezelfde kant) zou overlijden, en wederom 2 dagen later kregen we telefoon dat mijn ouders zsm naar het noorden moesten komen want hij had niet lang meer te leven, vlak voor mijn ouders er waren blies hij zijn laatste adem uit. bijna 4 jaar geleden kwam de opa van manlief na de jaarwisseling in het ziekenhuis te liggen, en ging op den duur zo slecht met hem dat ze euthanasie besloten hadden. Alleen hij bleef maar volhouden, op den duur zij mijn schoonmoeder tegen hem dat het goed was "ga maar naar oom Frans" (zijn broer) op dat moment zag ik een schim naast het bed verschijnen, 5 minuten later blies hij zijn laatste adem uit en verdween de schim ook. In ons vorige huis heel regelmatig gehad dat ik wakker werd en dat er een schim aan het voeteneinde naar mij stond te kijken, dit maakte me altijd heel onrustig. Toen ik zwanger was van E. heb ik een keer hardop gezegt "opa ik weet niet of u me kan horen, maar M. en ik krijgen een kindje" op dat moment voelde ik een warme hand op mijn schouder. En toen E net geboren was werd ze altijd heel onrustig in haar kamertje (ik ook) op den duur heb ik echt volle woede geroepen ons met rust te laten, en sinds dien voelde het veel minder bedrukt in haar kamer. Zo kan ik eigenlijk wel door blijven gaan..
er achter komen dat mijn nu 6 jarige dochtertje meerdere malen misbruikt is door mijn stiefbroer! godzijdank dat ik er toch achter ben gekomen, omdat ik persee naar school wou die dag omdat we een nieuwe lerares en toets hadden (alleenstaande moeder toen) mijn dochtertje was die dag al niet zo lekker van de opvang gekomen en om half 12werd ze spugend wakker. ik zij dat ik oma wel even zou bellen om te vragen of ze een uurtje kon oppassen die volgende dag. oma kon niet die had haar andere kleindochter al.. dus "hij" belde terug hij kon wel oppassen. (hij is 24 jaar?) nja Prima... tot mijn dochtertje vertelde dat ze dat niet wou om dat hij (laat ik je dat besparen) bij haar deed... je wereld stort in.. hij ontkende alles en mijn ouders verklaarde me voor gek "ach dat zou ze wel ergens gezien hebben"... wij hebben alle gedachtes nagetrokken..maar dat kan ze gewoon niet weten dat dat "kan" na een week was hij in ene verdwenen... hij heeft geen vrienden en hij is nooit zomaar weg. wij hebben via facebook toen een bericht neergezet met de vraag wie hem gezien had. en door zijn opvallende schoenen was hij gezien in de trein bij den haag. hij kwam zn excuses aanbieden op zn werk dat hij die dag niet geweest was.. ik heb het voor elkaar gekregen dat hij toch 3 dagen niet aan het werk mocht bij de appie, doordat ik zn werkgever via facebook en het vermist bericht gevonden had.. mja werkgever kan niks doen. ik heb aangifte gedaan in April al en mijn dochtertje is verhoort, we wachten nogsteeds op een rechtzaak.. hij gaat inmiddels wekelijks naar "de waag" (om te praten) en ik ben er nog steeds kapot van.. in deze periode moest in mijn examens maken!~ nog steeds ben ik "bang"om mijn ouders te bellen afentoe... helaas krijgt hij waarschijnlijk een hele lage straf vanwege zijn autisme.. maar hoe dan ook.. ik zorg dat die rechtzaal vol met mensen zit zodat hij ze ogen uit zn kop schaamt! sorry voor het warrige verhaal...
Het aller aller afschuwelijkste dat ik altijd kinderloos zal blijven waarschijnlijk. Dit vind ik een gruwelijk lot om te dragen. En op nr twee mijn miskraam denk ik en op nr drie mijn ziekte Lyme. Klotziekte die nooit meer weggaat. Oh ja en natuurlijk dat ik verkracht ben op mijn 9e door een halve gare van 19 die niet helemaal goed bij was en die allerlei smerigheden bij me heeft gedaan. Ik heb het hele verhaal nooit tegen iemand verteld totdat ik dat ongevraagd wel bij iemand online deed en die was zo kwaad op me dat ie me meteen geblokkeerd heeft oh ja het ergst is nog dat het mijn eigen schuld is. Ik ben meegelopen en heb van alles bij me laten doen en heb me niet eens verdedigd. Iedereen kan wel zeggen dat het niet mijn schuld is maar ik zal altijd vies blijven en smerig en stinken en daarom kan ik geen kindjes krijgen denk ik.
Jee wat een nare verhalen, hier word ik best een beetje verdrietig van. Wil iedereen die iets naars heeft meegemaakt een digitale knuffel geven.
Wat een vreselijke verhalen staan hier Schrik echt van sommige verhalen. Mijn verhalen 1) Ik ben de hele basisschool periode gepest geweest omdat mijn moeder samenwoont met een vrouw. Elke dag met lood in mijn schoenen naar school, opgewacht worden, uitgescholden worden, buitengesloten worden. Dit heeft wel z'n littekens achter gelaten. 2) Toen mijn dochter 2 dagen oud was is ze op de commode bijna gestikt voor m'n neus omdat ze een golf vruchtwater nog uitspuugde die terug haar keel in ging omdat ze op haar ruggetje lag. Ze werd toen helemaal rood en kon niet meer ademen. Ik heb hier toen zo'n dreun van gekregen dat ik haar niet meer alleen durfde te laten. Jaren later ben ik ervoor behandeld bij een psycholoog, omdat ik elke keer in de stress schoot als ze zich ergens in verslikte. 3) De keer dat mijn dochter tijdens zwemles bijna verzoop in het diepe gedeelte voor mijn ogen, omdat de zwemjuf niet oplette. Ze heeft daardoor een posttraumatische stress stoornis opgelopen en is daarna heel erg bang geworden. Nu een jaar verder is ze nog bezig voor haar A diploma. Uiteraard bij een andere zwemschool.
Wat erg zeg, probeer je het te vertellen.. Weet je man er wel van? Wat een nare dingen lees ik hier Knuffel voor iedereen! Hier, dat ik 2x aangerand ben door mijn broertje in mijn eigen slaapkamer. Voelde me vreselijk en heb er veel last van gehad. Nu heeft het een plekje. Ik ga ook gewoon met mijn broertje om. Mijn ouders heb ik nooit wat verteld. Ik wil ze die pijn niet aandoen. Mijn man weet er wel van af en heeft me heel goed geholpen.
Waarom bied je je excuses aan voor je verhaal?? Dat is echt niet nodig, je mag natuurlijk je verhaal gewoon delen! Dit is vreselijk!! En wat erg dat je ouders jou en je dochtertje niet geloven! Hoe gaat het nu met haar? En met jou? Krijgt ze hulp?
Ik wil eerst iedereen een digitale knuffel geven die hem kan gebruiken. Mijn ergste ervaring is de dag dat mijn ouders hebben besloten om alle contact met mij (ons) te verbreken en dat mijn moeder een stap achteruit deed toen ze onze dochter voor het eerst zag. Volgens hun zou er bij de politie een onderzoek naar mij lopen. 's middags ben ik bij het politiebureau geweest en daar wilden ze mij niks vertellen(ook zo raar. Het gaat toch om mij) en even later liep ik door de Jumbo en ik kon gewoon niet begrijpen dat iedereen zo vrolijk en blij was, terwijl mijn leven op die dag voor de rest van mijn leven veranderd was. Inmiddels is dit ruim 2,5 jaar geleden en heb nooit meer iets van hun gehoord of van mijn jongere broertjes. Ondanks het geluk van mijn eigen gezin en mijn zwangerschap heeft mij dit definitief veranderd.
Hoi, ja mijn man weet het maar hij weet niet zoveel als die persoon die me geblockt heeft Wat een afschuwelijk verhaal over je broertje. Dikke knuffel.
Het ergste wat wij mee hebben gemaakt is toch wel dat ik ons dochtertje (3 maand oud) levenloos in bed heb gevonden (grauwe kleur, holle ogen), het is gelukkig allemaal weer goed gekomen, maar de hele nasleep qua onderzoeken, opnames etc en dat beeld wat ik nooit meer kwijt kom heeft er goed ingehakt!
heb hem even aangepast, sorry voor het warrige verhaal. doordat ik mijn opleiding heb kunnen afmaken, kon in gaan verhuizen en gaan samenwonen met mijn vriend (nu 1,5 jaar samen) hij woonde in Groningen en ik in Z-H... We zijn allebei dus uit "die"omgeving gerukt en dat heeft ons goed gedaan. Nieuw huis, Nieuwe familie en vrienden, nieuwe school, nieuwe zwemles, lekker buiten spelen en een eigen kamer...heeft haar goed gedaan. met haar lijkt het goed te gaan, ze heeft 1x gevraagd of ze met hem mocht spelen bij oma, maar dat wil ik niet. hem wil ik ook niet meer zien, je moest eens weten hoeveel dagen ik jankend en kotsend doorgebracht heb en hoeveel in geconfronteerd werd met wat hij gedaan heeft. Elke foto die ik van kinderen online zag komen via facebook van een kind in een zwembadje of wat dan ook probeerde ik in te kunnen zien wat hij daar in hemelsnaam ik kan zien? een gezond mens kan dat niet en begrijpen zal ik dat dus ook niet. met mij gaat het redelijk, tot dat ik er weer mee geconfronteerd word...zoals bellen naar de rechter om te vragen hoe het er voor staat enzo. maakt me soms wel moedeloos.. het duurt zo lang! en dat de kinderen nu met kerst naar hun papa gaat en mijn moeder vraagt of ze met kerst ook komen, maar dan kunnen ze "hem"niet weg sturen wand het is kerst...tja sorry hoor.. dan komen ze niet...