Ok wat ik schrijf is waarschlijk niet meer dan normaal maar wie heeft er ook veel pech gehad in de mmm? Dit is mijn lijstje. 5 keer IUI mislukt (ok,pech maar niet meer dan normaal) miskraam gehad bij 12 wk,echt vette pech want ik was al zo ver!! Bij de eerste icsi heel ziek geweest door de prednison en ook nog 2 cryo's die het niet overleefd hebben. Bij de 2e icsi heel ziek door decapeptyl en ook nog 5 embryos die het niet overleefd hebben. Ik heb er nu nog twee in mijn buikje maar ik voel me totaal NIET zwanger dus zie dit ook mislukken. Iemand zei dat je krijgt wat je op je afroept maar ik denk alleen maar negatief dus dat word leuk
Klaproos: ook ik ken een heleboel hobbels en negativiteit in mmm. Elke keer het leven tussen hoop en vrees. Elke keer horen dat volg keer het beter gaat..en niet dus..4,5 jaar gevecht met iets onbekends...6xiui mislukt, ivf bijna geen bevruchting en de tp die mislukt was..maar nu ons geduld wordt beloond: ben heel pril zwanger van onze eerste icsi..misschien heb ik gelukkig niet hetzelfde meegemaakt als jij maar ook wel heel erg zwaar..ik weet dat het erg moeilijk is om hoop te houden...ik hoop voor je dat je zwanger wordt en blijft..heel veel sterkte
Lieve Klaproos, we zijn elkaar al vaak tegen gekomen hier. Ik wil je een hart onder de riem steken. Ook wij hebben pech op pech op pech gehad. Op de meest rare manieren. Uiteindelijk hebben wij geluk gehad op het moment dat we het niet meer verwachten. Ik weet dat ik niks kan zeggen waardoor je je beter gaat voelen. Alleen dat ik het heel heel heel erg voor je vind en wens je veel sterkte en geluk.
Veel sterkte meid!!! Zoveel pech als jij hebben we niet gehad, maar wou je wel even een hart onder de riem steken. Dikke knuffel!!
Nooit gedacht dat ik nu ga typen wat ik ga typen. Sterker nog, 2 dagen geleden had ik je keihard uitgelachen. Maar hier ga ik: Blijf hoop houden, hoe uitzichtloos ook. Al is dat altijd heel gemakkelijk gezegd, dan gedaan. Het is gewoon een bizar traject, met zulke diepe dalen, afgewisseld met pieken van hoop. En die hoop word je dan vervolgens weer afgenomen... Het vervelende is gewoon dat je niet weet wanneer het eindigt. Duurt het nog 1 jaar, 2 jaar, 3 jaar? Wanneer krijgen we zekerheid? Zelf stond ik 2 dagen geleden op het punt om ook iets te typen in het "weer geen baby met kerst/oud en nieuw"-topic. Ik vind het verschrikkelijk, die dagen. Je word elke keer zo geconfronteerd met het gene waarvan je het zo graag wilt. Ik stelde me er eigenlijk op in dat ik verder ga in 2016 met de 3e ICSI. Wéér zo'n klote punctie en maanden onzekerheid. Ik had ook al bijna mijn handtekening aangepast. Ik zit nu ook in mijn laatste cryo-traject en de testdatum komt in zicht. Ik heb 2 dagen geleden een helaas witte test meteen in de hoek gegooid omdat ik dacht: het is wéér mislukt. Tot ik later beter ging kijken en toch een klein streepje ontdekte... Ik wist niet wat ik zag. Ik kan het nog steeds niet geloven en het moet ook nog bevestigd worden met een bloedtest vrijdag. Ik kon zelf niet zo veel met die succesverhalen van anderen: want ik dacht ook steeds: 'makkelijk praten, jij bent zwanger. Maar bij mij lukt het toch nooit. Onze situatie is zo uitzichtloos als het maar kan'. Toch ziet het er nu ook bij mij naar uit dat ik zwanger ben. Jeetje, dat ik dit gewoon typ... ongelofelijk. Ik zie in je banner dat je de 17e mag testen. Het is dus nog geen 2016!!! Hou hoop voor dat kleine prutsje in je buik. Geloof dat hij het gaat maken! Ga er niet blind van uit dat het gedaan is en je nog maaaaaaanden bezig bent. Ineens kan het zo maar over zijn. Blijf daarin hopen, hoe verrotte moeilijk dat ook is. Heeeeeeele dikke knuffel.
Dames ik krijg gewoon tranen in mn ogen van jullie lieve berichtjes, dank jullie wel! Het verrotte is dat het net een achtbaan is,dan zit je huizehoog en met een noodvaart knal je naar beneden het onbekende tegenmoet en kun je nog eens heel heel diep zinken zoals ik nu doe. Maaaaar...het is inddaad waar ik mag pas de 17e testen en ik heb hierna nog een ivf. Ik hoop flower en Kaila dat jullie zwangerschappen goed mogen gaan! En zuuske je verhaal ken ik idd en gun jullie alle geluk met jullie wolk van een baby!! Pandavliegen wie weet word 2016 wel ons jaar..... xx voor jullie!!
Klaproos, ik kan ook niets zeggen wat jouw gevoel wegneemt. Wisten we maar hoeveel tegenslagen we nog moeten incasseren, wisten we maar hoe lang het nog gaat duren, wisten we maar dat aan het eind we beloond worden en het het allemaal waard is geweest. Het enige wat ik kan zeggen is 'hou hoop'. Je mag even de moed verliezen maar niet de hoop! Want alles is mogelijk, hoe uitzichtloos het soms ook lijkt. Helaas worden er in het leven geen garanties gegeven. Vooral niet in de mmm. Er zijn genoeg meiden die met lege handen achterblijven. Maar er zijn ook genoeg hoopgevende verhalen. Wonder verhalen! En ik voel me daar zeker 1 van. 10 tp's nodig gehad om zwanger te raken van onze dochter. 19 embryo's die teruggeplaatst zijn. En toen geschiedde het wonder. Nu alweer 7 tp's zonder succes voor een brusje. Alweer 9 embryo's teruggeplaatst zonder hernieuwd succes. Uit 28 embryo's 1 prachtig kindje mogen krijgen! Het kan. Hou hoop en geloof.
Jij bent veel verder als ik ben maar wat een pech heb je en kan me voorstellen dat je alleen maar negatief denkt. Mijn gedachten dat het ooit nog gaat lukken is steeds verder weg dus begrijp je als geen ander hoe het is gewoon rot straks feestdagen en dan is nog zuurder en oud en nieuw verschrikkelijk gewoon. Heel veel sterkte! weet ook niet zo goed wat moet zeggen want snap dat je echt graag wilt en dan is het zo zuur dat diepte punt bereikt is voor je gevoel.
Zie onderschrift .. Maar we blijven positief. Nu in de race voor cryo's.. Eitjes op beide kanten was gister 10 dus hopelijk groeit d'r snel wat door. Knuffel lieve Klaproos en de rest natuurlijk.
Jeetje dat is inderdaad vette pech! Ik snap dat de moed je in de schoenen zakt. .... Ik heb zelf nog niet zoveel pech als ik het vergelijk met jou. Ik was bezig met IUI 5 ik mocht voor het eerst meer hormonen prikken omdat ik steeds maar net 1 eitje had. Ik helemaal happy want we gingen natuurlijk voor twee mooie eitjes is meer kans. Helaas het werden 8 mooie eitjes wat natuurlijk teveel is voor IUI. Dus zojuist moest ik terug met de hoop dat er een aantal niet waren doorgezet maar toch hebben ze alle 8 een groeispurt gemaakt en staan op moment van springen. Dus we hebben officieel een klusverbod! Wat is dat frustrerend zeg. Wel zei ze net heel luchtig goh het was een mooie oogst geweest voor IVF....... Het is heel onnatuurlijk nu om niet te klussen zeg maar en door mijn hoofd spookt hoe groot is de kans dat ze alle 8 bevrucht worden. We zijn al zolang bezig en ook met mijn ex al zo lang en nog nooit twee streepjes op de test gehad. Dus ja iedereen heeft wel ergens pech in de MMM het is gewoon frustrerend en oneerlijk! In ieder geval een hele dikke knuffel! En heel veel goede hoop voor het nieuwe jaar!
Lieve Klaproos, Ik weet hoe frustrerend het is om de ene klap na de andere te incasseren. Ieders mmm-traject is weer anders, dus ik heb natuurlijk niet meegemaakt wat jij hebt meegemaakt, maar ik ben ook vaak moedeloos geworden. In mijn geval voornamelijk doordat het stimuleren zo moeilijk ging. Tijdens de ovulatie-inductie en de IUI-pogingen heb ik regelmatig overstimulatie gehad óf gehad dat er écht niks gebeurde. In beide gevallen moet je de poging weer afbreken en wachten op een nieuwe menstruatie. Of een cyste waardoor je weer niet verder kan. Na de eerste IVF was ik zo ziek van de hormonen dat ik in het ziekenhuis belandde en alles 3 maanden stil heb moeten leggen. In de 4 jaar voor afgelopen maand heb ik nooit een positieve test in handen gehad. (En nog steeds is alles onzeker bij ons ivm ernstige erfelijke aandoening). Ik denk dat iedereen die lang in de mmm zit zulke verhalen verzamelt, de een heftiger dan de ander. We verliezen allemaal de hoop en de moed, en hervinden die weer (deels). Voordat ik mijn positieve test in handen had, was ik echt het geloof dat het mogelijk was bijna compleet verloren. Dus geloof niet dat je negatieve gedachten jouw kans beïnvloeden! Het is juist heel belangrijk om ruimte te geven aan ons verdriet en de moedeloosheid. Wat jouw kansen beïnvloedt, is dat je steeds weer dóórgaat, na alles wat je meemaakt. En daar zit een hele positieve kracht achter! Heel veel geluk, meis!
Hier ook veel tegenslagen, zoals velen Allereerst een huisarts die pas bij de 3de keer smeken na bijna 1 jaar tijd ons doorstuurde, omdat zij dacht dat ik aan het 'ontpillen' was. Waarschijnlijk geen enkele eisprong gehad in dat jaar! Wat ik erg lullig vond is dat (achteraf) bleek dat ze op dat moment zwanger was toen ze mij de eerste, tweede keer weigerde en me pas na een jaar doorstuurde. Zij had makkelijk praten! In de MMM eerst clomid die niet aansloeg maar wat ik wel 3 maanden moest nemen en telkens geen enkele reactie maar wel telkens afbreken met primolut en de bijwerkingen waren echt een hel! Vervolgens Menopur wat na 15 dagen spuiten nog niets had opgeleverd en ineens overstimulatie, daarna cystes. Volgende ronde randje overstimulatie, maar in de ronde daarna bleken er opnieuw cystes te zitten, dus weer maand rust. Daarna over gegaan op Puregon en dit bleek beter te werken en de VCM was 20, dus een zwangerschap stond ons (dachten we) niet in de weg! Vervolgens bleek de lutuale fase telkens maar circa 8 dagen te zijn, waardoor we eerst een maand moesten afwachten met Puregon, daarna een maand moesten testen op dag 7 na eisprong en pas daarna utrogestan voorgeschreven gekregen, weer 2 rondes kwijt. Weer 5 rondes verder (inclusief 1 ronde met cyste!) konden we naar IUI want het schoot niet op. Bleek de VCM maar 0,2! Daarna 8,7 en nu 3,7. Waarschijnlijk was die allereerste VCM een jaar eerder gewoon een piek en daaruit is beoordeeld dat het prima was, anders hadden we gelijk doorgekund. Ondanks vitaminen trouwens, die werden meteen geslikt na de uitslag van de VCM 20, omdat we het nog iets op wilden schroeven. En deze maand was het weer randje overstimulatie. Het aantal follikels wat je mag hebben is maximaal 5 boven de 12 of maximaal 3 boven de 16. Ik had er 3 boven de 16, 1 van 15 en nog 1 van 13. Ik verwacht bij de uitgangsecho eigenlijk weer cystes.. Maar natuurlijk hoop ik eerst heel hard dat ik die uitgangsecho niet nodig ga hebben!
Wat een verhalen allemaal zeg...Ik ben blij tussen haakjes dat ik er niet alleen voor sta. Ahoewel ik dit natuurlijk niemand gun. Sikki ik heb enorm respect voor jouw doorzettingsvermogen! Zoveel terugplaatsingen en toch doorgegaan voor jullie wonder! Ik moet eerlijk zeggen dat ik na de 3e ivf er wel klaar mee ben denk ik. Maar goed ik heb de ziekte van Lyme en die bepaald alles helaas en dus ook een zwangerschap
Lieve Klaproos.. Je hoeft niets te voelen hè.. Je jent mijn geschiedenis en weg.. Ok van de 9 tp 3x zwanger maar mijn dochter bij bijna 17 weken moeten laten gaan, daarna een mk.. En vervolgens 4 pogingen verder en dit de laatste poging zonder cryos ineens weer raak. Meis, ik was aan het wachten op kramp, steken, innestellingsbloed.. Serieus, achteraf de innestelling 1 uur gevoeld (weet je pas bij de test), had alleen wat utro klachten: moe, hoofdpijn en liet boeren.. Pas een dag of twee voor de test dacht ik: mijn borsten zijn steviger. Nu pas bij 6+4 komen er wat klachten maar ondanks dat het er twee zijn nog niet veel. Laat je niet gekmaken, blijf positief en hou je vast aan de verhalen waar het goed is gekomen🍀
dank je wel lieve Poppetje en ik vind jouw twee wondertjes oook zooooo gaaf voor je!! Jullie verdienen het zo!!! Ik had bij de eerste zwangerschap een bloeding en een mega kramp maar kon dat later pas plaatsen bij innesteling want het was dag 19 maar ben nu meteen schijt dat als ik zoiets niet weer voel het meteen game over is. Ik hoop het niet. dank je voor je ontzettend lieve berichtje en ik gun je alle geluk van de wereld. dat Mia mag waken over haar broertjes zusjes of broertje en zusje xx!
Bij mia voelde ik me anders dan dit keer meis. Iedere zwangerschap is anders dus hou hoop.. Ik dacht ook dat het niet raak was en zelfs sushi gegeten.. Want voelde geen kramp, meis, alleen de test geef je straks hoop ik een mooi duidelijk resultaat. Probeer je niet gek te maken door extreem vroeg te testen. Ik duim heel hard voor je lieve klaproos😘 Het zijn of twee knullen of twee meiden, 99% ééneiig.. Maar nog pril dus hoop dat we deze gezond op de wereld mogen zetten😘
Ik heb een mooie dochter, dus ik klaag niet, maar mijn weg is niet makkelijk en niet makkelijk geweest. 4 icsi's nodig gehad voor mijn dochter (9 embryo's teruggeplaatst) daarna vol goede moed begonnen voor een tweede kindje, na 3 icsi's (8embryo's reuggeplaatst) zwanger van een tweeling. Één stopt met groeien met 8,2 weken, de tweede een jongetje heeft trisomie 18... Zwangerschap laten afbreken Nu de eerste icsi weer gehad (nr8 dus al) en na 14 dagen een positieve test en met 15 dagen weer klaar. Nu in februari nog eenmaal en dan stoppen we ermee, het is genoeg. Het aantal 'miskramen/vmk's tel ik niet meer.
poppetje,oooh leuk twee jongens of twee meiden! En ik wist niet dat een zwangerschap zo kon verschillen trouwens. Ik duim heel erg dat het met placenta van je kleintjes goed zal blijven gaan zodat je een weinig risicovolle zwangerschap hebt. 💜💙💜 Youtan jij hebt het ook niet makkelijk gehad en vreselijk verhaal van je tweeling, heel verdrietig. En ook zoveel Icsi's nodig voor je dochter. Vind het heel verdrietig voor je net zoals voor Poppetje en hoop dat je wens toch nog uit mag komen.. Wij stoppen er na de 3e ivf denk ik ook mee. Als ik de ziekte van Lyme niet had gehad was ik doorgegaan maar mijn immuunsysteem is overactief en ik kan niet aan de prednison want ik reageer er overgevoelig op door mijn Lyme. Einde oefening dus. de vorige keer slikte ik antibiotica en werd zwanger. niemand geloofd dat maar het is echt zo. Maar helaas reageer ik op antibiotica ook overgevoelig:x iedereen die zo lief is geweest op mijn topic te reageren: ontzettend bedankt!!! Ik waardeer het echt. En ik heb alle verhalen gelezen!
Ook nog een dikke knuffel, veel moed en geluk van nog zo'n lotgenootje... Mijn verhaal ken je denk ik ook... Onze weg naar ons Elfje was er ook een met veel kuilen en gemene hobbels, vol hoop en vaak ook wanhoop en verdriet. Allemaal bagage in je rugzak die je meedraagt, waardoor de weg soms zwaarder lijkt, de paden moeilijker begaanbaar en je soms twijfelt over de gekozen route. Terwijl jij je weg zoekt over een een onherbergzaam terrein, passeert er regelmatig een trein, vol gelukkige meisjes, voor wie de weg er een stuk eenvoudiger lijkt uit te zien. Al zullen sommige ook wel eens voortijdig de trein moeten verlaten en dan ook eenzaam langs de weg komen te staan. Wat hoop ik voor jou dat er een prachtig mooie eindbestemming komt in 2016! En wat hoop ik dat voor alle andere meisjes hier! Onze weg naar ons elfje was ook niet de eenvoudigste... Een lange tijd zelf proberen, 9 rondes Clomid en temperaturen toen ik nog een no-no was op het gebied van de MMM... Van een lokaal ziekenhuis naar MCK, 7x IUI, waarvan 1 eindigde in een miskraam. Met de IVF-behandelingen bleek ik moeilijk te stimuleren, eigenlijk nooit cryo's, dus altijd afhankelijk van verse terugplaatsingen, die niet altijd van even beste kwaliteit waren... Nadat de tweede ivf poging was afgebroken, eindigde de derde poging na 8 weken in BBZ, met een levensbedreigende situatie in Thailand. Rechtereileider weg. Kleinere kansen op zwangerschap, grotere kans op een nieuwe BBZ. Na nig twee mislukte IVF's wilde MCK ons niet meer behandelen. Op naar Gent, op naar eigen kosten... Nog 4 Mislukte IVF behandelingen, waarvan nog een vroege MK volgden. Wat nu? Vriendlief wilde toen stoppen. Dit was de jaarwisseling van 2012-2013. Maar wonderen bestonden... Zonder een IVF behandeling, zomaar uit het niets (nou ja... Ben altijd ovulatietesten blijven doen ) volgde er in februari 2013 een positieve zwangerschapstest! Ik was vol ongeloof. Hoe kon dit? Lag het aan mijn afgestelde schildklier? Aan de antibiotica kuur van Serum Athene? Aan de vitaminesupplementen? Of was het louter geluk? Op 12-10-2013 werd ons elfje geboren. Een half jaar na haar geboorte probeerden we weer voor een brusje. Mijn leeftijd speelde ook een rol... En nog maar een eileider. In december 2014 weer aan de Clomid. Tot en met oktober gebeurde er niets. Ik vond mezelf ook wel naïef dat ik Nog hoopte dat het weer op natuurlijke wijze (mbv Clomid weliswaar) zou lukken... Maar, op 18 okt was daar zowaar toch een positieve test!!! Zou het? Het leek te mooi om waar te zijn, maar wat was ik blij!! Helaas was het ook te mooi om waar te zijn... Pijn volgde. Pijn die ik herkende van een vorige keer: weer een buitenbaarmoederlijke zwangerschap... De andere eileider in gevaar. As we speak bloed ik nog steeds, mijn HCG is nog steeds niet voldoende gezakt en ik heb vorige week een MTX injectie gehad. Pas als mijn HCG nul is, mogen we weer verder. En ook pas als de chemo uit mijn lijf is. En de linker eileider moet eerst nog gecheckt worden... Verdrietig maakt het me wel. Maar wat realiseer ik me toch dat we ons meisje, gezond en wel, al lief mogen hebben! En wat gun ik jou net zo'n wonder! Dus ik blijf door duimen!!! X
Hier ook weer de op of de onder komende zaterdag , enige kans uit de vriezer. Hoop zo op goede ontdooiing!! Anderen in maart aan ICSI 5 beginnen.......... Knuffel lieve meiden. Jullie zijn allemaal toppers!