Ik twijfelde een beetje waar dit te plaatsen omdat het probleem deels bij mn dreumes zit, maar goed... Mn oudste dochter (4) wil vaak wel iets met haar kleine zusje (14 mnd) doen (duplo-en, boekje voorlezen, etc.), maar ergert zich al vrij snel aan "de onkunde" van haar zusje (zusje sloopt dingen, trekt blokken uit handen, slaat bladzijdes om waar grote zus nog mee bezig is, etc...). Natuurlijk hebben we haar al vaak uitgelegd dat haar zusje nog klein is en nog veel moet leren, maar een 4-jarige kan daar natuurlijk ook niet zo heel veel mee. In plaats van dat de oudste dan wat anders (alleen) gaat doen, gaat ze vaak een beetje klieren en stoeien met haar zusje. Soms gaat dit goed en hebben ze het even leuk, maar vaak eindigt het in huilen. Helaas merken we nu dat de jongste van dit klieren en stoeien een soort omgangsnorm naar de oudste toe heeft gemaakt. Zodra de oudste haar met goede intenties benadert, begint ze haar te duwen en dingen uit haar handen te trekken. Ze doet dit echt alleen bij haar zus en het duidelijk dat dit een direct gevolg is van hoe haar zus met haar omgaat. We weten eigenlijk niet zo heel goed hoe we hier het beste mee om kunnen gaan. Moeten we hier als ouders iets mee? Is er iets dat we kunnen doen om ze leuker met elkaarte laten spelen of is dit een fase dit vanzelf overgaat en moeten we het maar even zo laten? Ik ben zo bang dat het gedrag van de jongste ertoe leidt dat de oudste alleen nog maar met haar wil klieren en stoeien en ze nooit leuk samen leren te spelen. Met mij erbij gaat het vaak wel redelijk goed, maar eigenlijk spelen ze dan allebei voornamelijk met mij en toleren ze elkaar. Hoe gaan jullie met dit soort dingen om?
Ik denk dat het verschil (in ontwikkeling) nu gewoon even te groot is. En dat samen spelen nu even onder begeleiding van mama 'moet'. Op die manier leren ze wel normaal met elkaar omgaan. Als de dreumes weer een stapje verder in zijn ontwikkeling is kunnen er vast weer samen spelletjes gedaan worden.
Hier heb ik het samen spelen niet gestimuleerd. Dat kwam echt vanzelf opeens. Maar zeker niet toen de jongste 14 maanden was. Hier schelen ze precies twee jaar en zijn nu net 2 en 4 geworden sinds ongeveer een half jaar is het echt samen spelen geworden (en uiteraard ook nog apart). Spelen met een kind van 14 maanden lijkt me weinig succesvol idd ivm slopen van dingen e.d.
Hier was het een tijdje ook niet zo gezellig tussen de broers. Maar sinds een maand of twee gaat het super! Ik heb het samen spelen wel begeleid, maar niet geforceerd. Onze jongste zoon speelt ook graag zelfstandig en ik heb de oudste wel uitgelegd dat hij dat moet respecteren.
Wel herkenbaar. Oudste is 4, jongste 20mnd maar echt spelen doen ze niet met elkaar. Vanmiddag zaten ze samen verstopt achter de bank met de blokken trein. Het duurde niet langer dan 5 minuten voordat ik m'n oudste hoorde roepen: nouhou, niet doen! Mama, ze maakt het stuk 😉 Enige moment dat ze de grootste lol hebben is of stoeien (met huilen tot gevolg) of achter elkaar aan rennen (ehm, eindigt meestal ook met huilen door botsingen of vallen). Het zal vanzelf wel komen.. Ik probeer het wel eens om samen te spelen maar ze hebben weinig gedeelde interesses. En als er wel iets is (duplo bv) dan kunnen ze beide niet delen.
Het is ook niet zozeer dat ik het stimuleer hoor. De oudste wil het alleen zo graag en stelt zich er elke keer volgens mij iets leukers van voor dan het is. Een eental van haar vriendinnen hebben nét iets oudere broertjes en zusjes en dat helpt volgens mij ook niet mee. De jongste kan gewoon nog niet echt samen spelen. Ik denk dat ik het voorlopig inderdaad maar even laat en alleen zonodig de brandjes blus. Hopelijk houdtde oudste haar interesse voor haar zusje tot haar zusje wat meer instaat is tot spelen. Ik vind het alleen soms zo zielig voor de oudste . Dan komt ze zo lief en vol goede bedoelingen met een boekje aanzetten dat ze de jongste wil voorlezen en dan gaat de jongste alleen maar lopen klieren, terwijl ze bij ons wel altijd op schoot boekjes voorgelezen wil krijgen. Het voelt voor de oudste volgens mij een beetje als een afwijzing en hierdoor gaat zij dus juist niet zo leuk doen naar haar zusje.
Ik zou denk ik het samenspelen tijdelijk wat mee begeleiden. Dus het stoeien/duwen op tijd stoppen. En verder als het een moment niet goed lukt, toch je oudste sturen en helpen om iets anders te gaan doen of opstarten. Hier zit er 1,5 jaar tussen en kunnen ze vaak heel goed samen spelen. Ze zijn 3,5 en 5. Maar soms zijn er perioden dat het continu ruzie is. Ik probeer dan at te helpen/sturen, maar lukt dat niet dan bereid ik ze voor op alleen spelen. De volgende ruzie haal ik ze dan uit elkaar en is samen spelen voor dat moment gewoon even voorbij.
Mijn zoons zijn 5 en 1,5 (of eigenlijk 22 maanden ) dingen bouwen samen gaat hier nooit goed, want kleine broer kan dat nog niet en maakt alles stuk.Maar met auto's rijden lukt wel. Of samen rollen met een bal of overgooien met een ballon dat is dikke pret. Samen ieder voor zich knutselen gaat ook heel goed. Het hangt een beetje van de activiteit af. En samen ravotten hoort er ook een beetje bij, een paar maanden geleden eindigde dat ook bij ons ook nog weleens in huilen maar nu kunnen ze echt schaterlachend over elkaar heen kruipen, of eindeloos door de kamer heenenweer rennen zonder dat het eindigt in een brulpartij. Ik vraag me nu af waarom we van 2 broers wel accepteren dat ze voornamelijk fysiek metelkaar bezig zijn maar van 2 meisjes geneigd zijn er wat aan te willen veranderen...
Hier 2 jaar en 3 maanden ertussen en ze hebben altijd heel lief samen gespeeld, nu nog trouwens. Maar je moet ze niet dingen laten doen wat niet samen gaat. Boekje lezen werkt dus niet, iets bouwen ook niet. Wat wel een idee is is dat de oudste iets bouwt wat de jongste mag omgooien. Samen een bal over rollen is leuk, wij hadden zo'n ballenbaan die ballen blaast, was ook superleuk. Of de jongste in een poppen buggy en dat de oudste ermee wandelt. Maar samen stoeien deden en doen ze hier ook graag en ja dat gaat wel eens fout