Ik snap het wel. Zomaar lezen, puur vanwege nieuwsgierigheid is een absolute NO GO. Maar: als je ziet dat je dochter zoveel problemen heeft en er 'geen doorkomen aan is', dan begrijp ik heel goed dat je op die manier tot een oplossing of de juiste hulp probeert te komen. Niet leuk nee, maar je dochter kapot zien gaan van een eetstoornis en (psychische) problemen is toch net even een graadje erger. Mocht de dochter er wel over praten, dan is het lezen van een dagboek weer niet oke.
Ik was een behoorlijk dramatiserende puber, vond het geweldig om hele emotionele drama stukken te schrijven in een romanstijl. Mijn dagboek was daardoor niet echt heel realistisch, als mijn moeder die had gelezen zou ze echt bang zijn geweest dat ik voor een trein ging springen van liefdesverdriet zeg maar. Wat iemand schreef over digitale dagboeken is ook waar natuurlijk. Mijn dochter can 6 heeft al zo'n digi-dagboekje, en die gaat aan op stemherkenning. Ik kan dat ding dus niet eens aan de praat krijgen Laat staan pubers met alle technologische mogelijkheden. .
Ik zou het wel doen als ik vermoedens heb. Zo ben ik nog altijd dankbaar dat het bij mij gebeurd Is en ik los ben gemaakt van een hele foute jongen anders had ik nu niet meer geleefd. Mijn ouders zagen niet hoe slecht hij was. En met mij ging het altijd goed!! Pas toen ik een nacht weg bleef gingen ze twijfelen
Ik zou het niet doen. Of je moet het in overleg hebben gedaan met dochter zelf. Maar als je ziet dat het sowieso al dramatisch slecht gaat met je dochter moet je toch stappen zetten om haar hierin te helpen (arts, therapie, psygoloog etc) dan kan dat kleine stapje van het dagboek lezen ook wel overgeslagen worden.
Ik heb deze vraag eens voorgelegd aan mijn man. Hij zei dat als je kind zo afglijd je geen andere keuze hebt. Ik zei hem dat je altijd een keuze hebt, hij vond van niet in zo'n situatie. Ik zei hem dat je soms kinderen hebt die geen goede band hebben met hun ouders en dus dingen opschrijven ipv praten. Naar zijn mening zit er fundamenteel al iets fout als je band met je kind slecht of niet zo goed is. Hij vind het moeilijk maar zou er toch niet over twijfelen. Eigenlijk kan ik me wel in zijn mening vinden. Hoewel we onze uiterste best doen om onze zoon zo op te voeden dat hij altijd bij ons terecht kan over alles. Ook al is het iets waar we eigenlijk over zouden ontploffen, dan nog op dat moment houden we ons in en bespreken we wat het probleem is, wat moet en gedaan worden, etc.
Hij is 13 en praat veel maar mocht en nodig zijn wil ik kunnen zien in wat voor wereld hij leeft op dat moment. Hij weet dit ook.
Mijn eerste gedachte was, dat zal ik nooit doen. En als ik er langer over nadenk denk ik eigenlijk nog hetzelfde. Ik hoef niet alles te weten, wisten mijn ouders ook niet van mij. Maar misschien kom ik er nog wel op terug. De computer is iets waar ik wel in wil kunnen (en dat zullen we hun ook vertellen), telefoon ook als het nodig is. Maar dagboek vind ik echt privé.
Ben ik helemaal met je eens. Pubers moeten leren van hun keuzes en accepteren wat ee gevolgen zijn achter hun daden. Een puber moet zichzelf leren ontwikkelen en kunnen vinden wie ze zijn. Maar als ouder ken je je kind het beste en ik ben van menig dat mocht je echt zeker weten dat er wat ergs speelt, privé niet meer privé is.
Ik kan me best voorstellen dat als je als ouder zijnde echt met je handen in het haar zit dat je dan wel wilt weten wat er in het leven van je kind speelt. Ik heb ook een depressie gehad in mijn pubertijd, ik had dan geen dagboek maar mijn ouders hebben wel in de geschiedenis van het internet gekeken. Op het moment dat ik daar achter kwam was ik heel boos, maar nu achteraf snap ik het wel heel goed, ze maakten zich zorgen en wilden zeker weten dat ik geen gekke dingen van plan was.
Ik zou het niet doen tenzij ik het vermoeden heb dat mijn dochter in gevaar is. Ik zou het haar dan op het juiste moment wel eerlijk opbiechten en accepteren dat ze kwaad is. Hopelijk komt ze dan ook ooit nog op een punt in haar leven waarop ze mij begrijpt en dat ik zoiets alleen zou doen vanuit mijn liefde en zorgen voor haar en niet vanuit nieuwsgierigheid.
Als ik denk dat er echt dringende problemen zijn; absoluut! Er zijn gewoon een hoop pubers die moeite hebben om te praten over hun problemen met hun ouders, hoe groot die problemen ook zijn. Laat staan of ze zelf zien dat die problemen idd problemen zijn. En dat heeft echt niet te maken met een slechte band met hun ouders.. Ik heb ook liever dat ze boos maar veilig zijn, dan dat ze iets overkomt wat niet had hoeven gebeuren.
Ik doe het! Alleen ik confronteer haar er niet mee en ik lees alleen als ik vermoed dat er iets aan de hand is. Zo weet ik wat er speelt met haar en als er iets is, dan kan ik een gesprek met haar aangaan hoe het met haar gaat en als ze me iets wil vertellen, is het goed en niet dan is het ook goed! Ik denk dat als je er goed mee omgaat, het goed kan zijn.
Ik zou het zeker doen als ik vermoed dat er iets ernstig aan de hand is, zoals loverboypraktijken of dat ze zo erg gepest wordt, dat ze aan zelfmoord denkt.. Ja, het is wel privé, maar is toch mijn kind en je bent verantwoordelijk voor haar. Als ik haar privacy moet schenden om haar met dit soort problemen te kunnen helpen dan zou ik dat zeker doen.
Dit was precies wat ik ook deed. Al zat er ergens wel een kern van waarheid in verstopt. Gelukkig kon mijn vader goed relativeren en heeft mijn moeder mij er pas 10 jaar later naar gevraagd. Toen kon ik er inmiddels wel begrip voor opbrengen.
Normaal gesproken niet. In jouw geval snap ik je moeder heel goed, het was waarschijnlijk een laatste poging om je te begrijpen. Ik snap om die reden de boosheid ook niet, vooral niet nu je er als volwassene op terug kunt kijken. Mocht ik me ernstig zorgen maken om mijn dochter zou ik hetzelfde doen (of in haar telefoon kijken of computer) maar goed, alleen als ik denk dat er wat is. Ik zou het niet zomaar doen.
Mijn moeder heeft destijds ook weleens mijn dagboeken gelezen. Ik vond het niet leuk maar achteraf besef ik ook wel dat ik ook niet echt mijn best deed om hem te verbergen. Misschien wilde ik ergens wel dat ze het zou lezen. Ik ben geen prater en destijds speelde er veel bij ons thuis. Mijn moeder kreeg weinig grip op mijn stemmingen en gedrag en toen is ze wel gaan lezen. Ik ben er verder nooit heel boos om geworden. Ik weet dat mijn 10 jarige dochter ook weleens dingetjes opschrijft in een boekje maar daar ga ik niet in lezen want zijn volgens mij alleen maar lijstjes welke kinderen er wel /niet stom zijn en wat ze voor haar verjaardag zou willen krijgen. Ze zit het vaak hardop te vertellen wanneer ze aan het schrijven is. Mocht het zo wezen dat ze over een aantal jaren problemen heeft en deze niet met ons zou willen delen en wij maken ons ernstige zorgen dan zou ik omwille van mijn kind zeker wel haar dagboek lezen.Ik zou er niet trots op zijn maar ik doe alles om mijn kind te helpen.
Ja ik was en kan er nog boos om worden, of nou ja boosheid is niet alleen het geeft gewoon heel naar gevoel. en dit omdat: -ze daarna niet meteen het gesprek aan ging over wat ze gelezen had maar dit ook tijden later ineens uit de lucht kon komen vallen -ze nooit hulpverlening heeft ingeschakelt terwijl de dingen die erin stonden echt wel heftig waren En wat voor mij heel erg telde was dat na de eerste keer dat ze dit gedaan had ik heel duidelijk heb gezegd hoe ik me hierover voelde en dat ik dit echt het ergste vond wat ze kon doen. En heb haar gezegd dat als ze het nog een keer zou doen dat ik mn spullen zou pakken en zou vertrekken, en toch deed ze het gewoon weer. Terwijl ze na de eerste keer al had kunnen weten dat ze hiermee dus ook niet verder kwam en ze me alleen maar verder weg schopte zowel van haar af als in mn problemen
ik denk dat ik het wel zou doen maar alleen als ik me ernstig zorgen zou maken. dl heeft nu zo'n geheim dagboekje met een onzichtbare stift en een lampje om het wel te kunnen lezen. ben natuurlijk wel nieuwsgierig wat voor onzin ze er in zet maar ik laat haar nu lekker. maar als over een paar jaar er naar mijn idee iets met haar aan de hand is en ze wil er niet over praten zou ik het idd niet laten om het dagboek te laten liggen. als ik haar op die manier kan helpen of hulp voor haar kan inschakelen...