Volgens mij heb je niet eens door wat je nu allemaal er neer schrijft, ofwel? Ik zeg duidelijk dat ik mijn kind al nooit echt zou laten HUILEN.. Daarbij heb ik ook gezegd dat dit maar 1 avond is gebeurt, en dan huilde hij niet eens 'echt', maar was meer aan het zeuren, jammeren? Ook slaapt hij sinds die avond DOOR! En over hechtingsproblemen gesproken, hij hangt echt niet aan mij,omdat ik hem s'nachts aan z'n lot overlaat (volgens jou, want ik krijg sterk de indruk dat je dat bedoeld). Daarmee is dus het hele 'hechtinsprobleem' hier niet het geval.. Hier vecht mijn kind niet voor zijn veiligheid. Ik vind dit zulk rare uitspraken, maargoed wie ben ik.. Ieder zijn of haar eigen mening!
Oh, zelfs op het CB wordt dat gezegd. Nou als je daar nog een hoge pet van op hebt.... Dat zeiden ze bij mij ook bij mijn 6 weken oude baby. Jij hebt gewoon al lang in je hoofd dat je het op deze manier goed doet, staat totaal niet open voor mensen die er een andere mening op na houden en bent erg overtuigd van je gelijk. Waarom dan een topic openen? Om te horen dat je het zo goed doet. Nou sorry, maar ik vind dat je het helemaal niet goed doet. En ik ben gelukkig niet de enige.
Dus het draait allemaal om het doorslapen? Het is fysiologisch gezien heel normaal dat een kindje zeker tot 3 jaar niet doorslaapt. Gebeurt het uit zichzelf wel, helemaal prima, maar daar hoort eerst 40 minuten laten huilen echt niet bij. Maar ben blij dat jij nu wat hebt kunnen slapen hoor....
Nouja hoge pet is te veel van het goede.. Kinderartsen die deze adviezen geven hebben dus geen gelijk? (In veel gevallen ben ik er met hun niet mee eens).. Ik heb het al lang in mijn hoofd dat ik het goed doe? Ik snap echt niet waar jij al die nonsens weghaald.. Ik voelde mij erg schuldig die avond, maar nu hij doorslaapt denk ik wel dat ik als slechte moeder, wat haar kindje 40 min heeft laten JAMMEREN, een goede stap heeft gezet! Ja en kom maar weer met die reacties van : ja je kindje weet toch dat mama niet komt als hij je nodig is.. BULLSH*T! Ik ben zo een moeder die zich eerlijk gezegd overal bezorgt om maakt, voor elk wissewasje de dokter/sp beld.. Maar, omdat ik mijn zoon 40 min heb laten jammeren ben ik een waardeloze moeder. Had ook beter een andere titel kunnen gebruiken voor de anti-huil moeders.. Ik dacht dat ik erg wat qua mijn baby niet te laten 'huilen'.. Maar het kan dus nog veel erger
zoals ik al eerder zei, hier kom je niet uit. Het word een persoonlijk dingetje, lijkt het wel. Jaan, ik geloof niet dat jou kind een trauma opgelopen heeft. Wij hebben het met de oudste gedaan en die ademt nog steeds. Nog geen stoornissen gediagnosticeerd en is nog steeds gehecht. Gaat zelf slapen (komt natuurlijk om dat ik hem heb gaar laten koken in zijn sop, twee jaar geleden) en is een heerlijke dwarse peuter. Met de jongste doen we het ook, op een iets andere manier maar ik heb geen zin om jaren lang met een moeilijk slapend kind te zitten. Net zoals leren eten en spelen moet die ook leren zelf slapen. En nee hij hoeft niet Door te slapen mag s nachts komen drinken. Ik werk gewoon en moet daar ook presteren. Bovendien hoeft niet alles om de kids te draaien. Ik ben zelf ook nog een persoon. Dit is mijn manier en iemand die voor iets anders kiest, is toch. prima. Alleen maar goed denk ik. Gelukkig mogen ouders hun eigen weg kiezen!
Ja ik vind dat je het heel goed verwoord hebt! Alleen, omdat ik het met zulke meningen eens ben mag ik mij niet schuldig voelen.. Dat blijkt uit veel reacties.. En ook voel ik me blijkbaar niet schuldig, teminste dat zeggen andere moeders, die weten namelijk heel goed hoe ik mij voel blijkbaar hihi.. En net wat je zegt, het begint persoonlijk te worden.. Hoe laat je deze toppic verwijderen?
Ieder zijn ding toch. Als jij je daar goed bij voelt Even beheer of een moderator een bericht sturen die kunnen em verwijderen.
Ik snap je schuldig voelen wel. Dafne heeft de eerste 1,5 maand 10-12 uur per dag gehuild. In het begin viel het nog mee, maar het woerden steeds meer huiluren. Artsen geweest, niks gevonden. Had ook niet het idee dat er lichamelijk wat was. Sliep op den duur niet meer bij mij, niet meer in de maxicosi, niet in de wandelwagen. Ik sliep elke nacht met haar op mijn buik op de bank. Op een avond kon ik niet meer! Ik heb haar in de box gelegd en ben toch gaan schreeuwen. Vriend lag al in bed en kwam naar beneden. Toen hebben we ook laten huilen. Op dat moment voelde ik door de stress niet eens meer liefde voor haar. Was zelfs boos op haar. Dus toen hebben we haar ook in de wieg gelegd huilend, met een kookwekker op 30 minuten. Ze sliep na een kwartier, en binnen een dag hadden we ander kind. Zoals Strandbal ook al zegt. Doordat ik haar elke keer oppakte bij de eerste kik, overprikkelde ik haar alleen maar. Na het invoeren van strikte regelmaat (niet op tijd, maar volgorde van handelingen) en dus een avond in slaap huilen, ging het na 1 dag gewoon alweer goed. Soms nog wel huilen 5 minuutjes ofzo, maar ook dat is inmiddels niet meer. En toch, ook al was dat op dat moment alles wat ik kon opbrengen, en heeft het geholpen, ik voel me toch schuldig. En ja, ook door de onderzoeken die in dit soort topics altijd voorbij komen over hechting enzo. En het blijft een gevoelig iets, onverwerkte emoties. Ik denk nog steeds vaak: je laat je kind niet huilen. Maar zij heeft dat soms nodig. Gelukkig komt het nu niet meer voor, en laat ik nooit meer huilen, want dan is er altijd wat. Ziek of naar gedroomd/paniekerig wakker worden ofzo. En misschien komt het in de toekomst nog een keer voor dat ik het wel doe, ik weet het niet. Ik snap heus alle mensen die zeggen dat we het verkeerd doen zo, maar ik snap jou ook.
Ik vind dit een heel lastig topic. Ten eerste zijn er verschillende theorieën omdat geen enkele theorie voldoende biedt. Elk kind is anders, elk huiltje is anders, elke dag en situatie is anders, elke ouder is anders. Het is aan de ouder om de signalen te herkennen en te doen wat hij/zij denkt dat goed is op dat moment. Ik denk dat tegen je gevoel ingaan en vasthouden aan de adviezen van een ander in de meeste situaties niet goed is. Veilige hechting is een beetje lastig om goed vast te stellen hoor. Volgens de theorie bezit een gehecht kindje balans. Het klampt zich niet vast maar is ook niet apathisch. Maar er zijn zoveel fases dat het een momentopname is. Wat naar mijn idee bewijst dat de theorie zwakke plekken heeft.
Check even de documentaire van npo 2 gisteravond. Gaat over babys en kinderen tot 2 jaar. Een kind weet nooit meer iets van voor de 2 jaar dus trauma oplopen voor zijn tweede. Uhm Not. En TS hier ook een erg slechte moeder. Heb mijn dochter ook laten huilen 30 minuten maar niet eens gaan kijken want dan werd het alleen maar erger. En toen was ze nog jonger als nu. En owjee ze wil niks meer met me te maken hebben. Ze negeert me en kijkt me niet meer aan Ik blijf erbij iedere moeder moet doen wat ze het beste lijkt voor zichzelf en voor haar kind. Iedereen doet het toch op die manier. Ik kan geen opmerkingen maken op andere opvoedingen. Ieder zijn ding.
En jij gelooft dit zelf ook nog?? Is het dan niet stukken makkelijker om kinderen tot hun tweede maar ergens onder te brengen en op te halen als ze enigszins zelfstandig kunnen bewegen en eten? Ze weten toch niks meer van vóór hun 2de en zullen dus geen nadelen hiervan ondervinden? Wat mensen wel niet aandragen om alles wat krom is recht te praten..
Dus als je een baby slaat, verwaarloost voor hun 2e jaar heeft dat ook geen invloed op latere leeftijd denk je? Ze herinneren het zich niet meer op latere leeftijd maar in die hersenen knapt wel iets en dat draag je je hele leven mee. 1e levensjaar is het belangrijkste voor de hechting. Een slechte hechting kan voor problemen zorgen voor de rest van je leven. Dat is dan ook onzin? Ze herinneren het toch niet,... Van 1 keer laten huilen krijgt het kind waarschijnlijk/hopelijk geen trauma tenzij het uren is. Maar als een kind vaak alleen huilt en er komt niemand wordt het kind aangeleerd dat het zijn of haar problemen zelf moet oplossen want er komt toch niemand kijken. Hoeveel volwassenen zijn tegenwoordig depressief zonder dat iemand er iets van weet? Waarom willen ze niet geholpen worden? Naar mijn mening is dat aangeleerd gedrag. Die hele belangrijke basis wordt in de jonge levensjaren geprogrammeerd in de hersenen. Teveel fouten en herhalingen in die harde schijf en je kan het nooit meer wissen.
Het word echt helemaal uit zijn verband gerukt. Ze geeft haar kindje een half uur laten jengelen, kom op zeg. Tuurlijk hebben de eerste jaren zeker invloed. Maar ze mogen ook leren dat de wereld niet uit hun alleen bestaat. Als je meer kinderen hebt zullen ze toch echt moeten wachten. Als onze jongste dat huilt dan moet die toch echt wachten. Wat is verschil tussen alleen in bed huilen of alleen in de maxicosi huilen? Ik zet mijn auto toch niet aan de kant hoor. Maar misschien doen andere dat wel?!
Dat ben ik ook helemaal met je eens Sydneys! Dat is waarom ik me toch ook schuldig blijf voelen. Ondanks dat t niet ging om uren huilen. Aan de andere kant werd ze ook niet stil bij mij en alleen maar hysterischer. Het is zo dubbel. Maar goed, het ging zoals het ging, en ik denk dat Dafne er geen trauma's aan overgehouden heeft aan dat kwartiertje huilen. En die 5 minuten inslaaphuil toen ze nog jong was. Het gaat niet om altijd maar lang alleen laten huilen. Ik ga altijd mee in haar behoeftes, haar ritme. En hopelijk kan ik er later wat minder verdrietig op terugkijken.