Pffff wat erg dat al die dingen er bovenop komen he? Alsof het rouwen om je kind an sich niet al genoeg is :x Misschien kun je het bezoekje aan de tandarts gebruiken als opening tov je zus? Iets als: goh ik was bij de tandarts en hij wist dat ons dochtertje is overleden, volgens hem had jij dat verteld? Blijkbaar zit het haar toch hoger dan ze wil toegeven? Mijn oudste zus is weer een apart geval op zich, want die had aan werkelijk iedereen die ze kende (ook vage kennissen *&^%$#@!!) verteld dat ons meisje was overleden met alle details en vreselijkheden erbij. Ik zag het hele dorp kijken, het werd gewoon een ordinaire roddel op die manier Dat heb ik haar nooit vergeven. Ik doe normaal wanneer ik haar zie, maar ik deel nooit meer iets met haar, hou afstand en zou nooit met haar afspreken om iets gezelligs te doen. Mijn jongste zusje is altijd teveel met zichzelf bezig geweest, die heeft het allemaal niet zo door gehad De enige die het begreep (of probeerde te begrijpen) is mijn middelste zusje, maar wij lijken sowieso heel erg op elkaar en wij hebben aan 1 woord genoeg. Feit is dat wanneer je zo'n groot verlies meemaakt, alles veranderd, niet alleen om je heen, maar vooral diep in jezelf. Het grijpt in op alle aspecten van je leven en het is net of je alles weer opnieuw uit moet vinden. Ook de relaties met mensen om je heen, de verwachtingen die je van hen hebt. Het heeft voor mij destijds zoveel kapot gemaakt, relaties die nooit meer geheeld zijn, mijn ziel, mijn hart, de onbevangenheid, naiviteit, alles echt alles is anders en ik vind het heel erg om te zien dat jij er nu midden in zit Dikke knuffel!
Jeetje wat vreselijk wat jullie hebben moeten meemaken! En belachelijk hoe jullie door het ziekenhuis zijn behandeld! Zo oneerlijk! Jammer dat mensen soms zo wreed en zonder begrip kunnen zijn! Wij hebben exact 1 maand na jullie op 17-11-2015 ook een dochtertje gekregen zij is geboren met 22+4 week. Toen ze geboren werd voelden we ons ook helemaal trotse ouders! Ons kleine engeltje! We missen haar ook ontzettend en het voelt ontzettend leeg zonder haar! Maar ze heeft voor altijd het allermooiste plekje in ons hart! Wij wonen in Nieuw Zeeland en hier worden zwangerschappen vanaf 20 weken gezien als vroeggeboorte met alle rechten van dien.. Alles werd goed geregeld en we hebben haar geregistreerd en een geboorte certificaat aan kunnen vragen, het bewijs dat ze bestaat! We hebben ook mooie foto's en afdrukjes met inktless inkt en in gips.. We hebben uiteindelijk voor een crematie gekozen want mochten we ooit weer terug naar NL gaan, hoeven we haar hier niet achter te laten.. Wij hebben ook een kaartje gemaakt en verzonden aan mensen dichtbij.. Het voelt goed om alles zo goed mogelijk te doen! Omdat dat het enige is wat je nog voor je kindje kan en mag doen! Mijn man is deze week weer begonnen met werken.. Hier keek ik heel erg tegen op, het alleen thuis zijn.. Maar gelukkig gaat de dag voorbij, alleen de gedachte aan morgen doet nog pijn.. Hebben jullie ook veel mooie herinneringen aan haar kunnen maken? En hoe gaat het nu met jullie? Lieve meid weet dat jullie de beste ouders zijn die jullie kleine meid zich ooit had kunnen wensen! En dat ze altijd een plaatsje in jullie hart heeft! De gedachte dat mijn kleine meisje liever een lach als een traan ziet, maakt het soms iets beter hoe moeilijk het ook is. Dikke knuffel!
Evia, als ik het zo lees: wat een verschrikkelijke zus heb je zeg, sorry. En ik vind het heel erg knap dat jij het nog een kans wil geven en het haar allemaal nog uit wil leggen want ik zou zo diep gekwetst zijn. Mijn schoonzus was ook tegelijk zwanger met mij (zij was 10 weken verder toen), maar ik vond het niet confronterend omdat zij natuurlijk ook wel over haar zwangerschap praatte maar ook erg veel over ons dochtertje en iedere maand stuurde ze weer iets voor haar tot aan de uitgerekende datum. En zij heeft ons dochtertje ook gezien ondanks ze zelf zwanger was. @ Mimus, fijn dat het daar zo vanzelfsprekend is dat het zo wordt geregeld. Dat kan hier allemaal ook maar je moet het maar net allemaal weten. Wij hebben ook een geboorteakte en overlijdensakte van onze dochter en ze is bijgeschreven in het trouwboekje. Ik vond dat zelf ook heel fijn, een bewijs dat ze er was. Maar wij hebben destijds ook een interview gegeven over ons verlies aan de flair, was ook fijn om te doen en die mogelijkheid er net op dat moment was. Je wil eigenlijk gewoon dat iedereen weet dat je kindje er was
Hier staat ie ook in ons trouwboekje bijgeschreven... wij trouwde een maand na zijn geboorte/overlijden,was een zeer beladen ceremonie/dag,heel dubbel...
Dat zal een bijzondere bruiloft zijn geweest Maris, met je zoontje er bij, maar niet meer in je buik. Dan heeft je bruiloft er op eens heel anders uitgezien dan je al die tijd verwacht had? Lijkt me heftig zeg! Lieve Mimus, gecondoleerd en gefeliciteerd ook voor jou. De 17e zal nooit meer een normale dag zijn voor ons. Bijzonder dat ze in NZ vanaf twintig weken rechten toekennen aan kindjes. Ik zal je een PB sturen met een vraag naar je verhaal, als je behoefte hebt het te delen. Heeft jullie meisje nog even geleefd? Ons was verteld dat ons meisje waarschijnlijk gemakkelijk ter wereld zou komen en gemiddeld leven vroege kindjes (zonder hulp oid) dan nog zo'n 30 minuten. Hoe pijnlijk ook, daar waren we een paar uur vooraf op voorbereid. Tijdens de bevalling bleek alles toch lastiger te gaan doordat de vliezen nog zo stevig waren en ze naar stuit is gedraaid. De bevalling duurde langer dan verwacht, alles ging lastiger dan gedacht, dus onderweg heeft het leven haar al verlaten en kwam ze zonder adem ter wereld. Wij hebben daarom geen geboorte akte, maar alleen een akte van een 'levensloos geboren kind'. Verschrikkelijke term. Maar ik wilde haar hoe dan ook ergens laten registreren. Voor mij is het geen doodgeboren kindje. Ze had namelijk alle kracht, wil en de juiste maten om te leven. Dat ze niet levend is geboren komt niet door of uit haar, maar doordat er nergens is ingegrepen. Waarom zouden ze voor een kindje dat in hun ogen al geen kans had? Wij hebben haar zelf bijgeschreven in ons trouwboekje, dat mocht gewoon volgens onze uitvaartverzorgster? Dus prima. @Vlinder84 - Klopt precies wat je zegt. Alles veranderd en overal ligt pijn op de loer. Mijn zus ontkent niet alleen onze dochter, maar ook de impact van het verlies. Nooit vraagt ze naar hoe dit voelt voor ons, hoe dit is voor ons.. Oh wat zou ik er graag in schreeuwen bij haar dat mijn leven op zn kop staat en hoe alles voorgoed veranderd is. Nee ze vraagt zo nu en dan of alles goed is, of dat ik 'gezellig' langs wil komen. Ze snapt het misschien niet, maar ze wilt het vooral ook niet snappen, uit egoïsme. Mijn zussen en ik lijken hier en daar op elkaar, maar in grote lijnen lijken mijn oudste en jongste zus meer op elkaar dan ik. Ik heb meer verantwoordelijkheidsgevoel en zorgen naar mensen om me heen en naar bijvoorbeeld mijn ouders, waar mijn zussen vooral zichzelf als grootste zorg hebben. Was als kind al duidelijk. @Springday - Ik denk er net zo over, maar ik zal haar waarschijnlijk toch altijd weer kansen blijven geven. Dat doe ik altijd. Ergens diep in mij wil ik toch haar goedkeur en bevestiging. Maar nu dit is gebeurd is er wel iets flink veranderd en zal het nooit meer worden wat het was. Ik zal me niet rot voelen als ik niet op haar berichtjes reageer of mijn afstand bewaar. Komt ze met vragen, dan komt ze maar langs, wat ze niet zal doen aangezien ik hier en daar foto's en haar kaartje van ons meisje heb staan. Nou dan kom je maar niet en is het duidelijk. Hoe kwam de Flair bij jullie dan Springday? Via het ZH? Ik zou de wetgeving willen veranderen, een brief sturen naar alle ziekenhuizen, en naar de koning. Ik word zo boos als ik denk aan hoe het beleid per ZH verschillend is, terwijl merendeel van West Europa allang de 23 weken aan houdt. Op de ene plek in NL hadden we wel een kans gekregen en was alles op alles gezet om de bevalling te remmen, maar waar wij waren hebben medici hun handen in de zakken gestopt en daar gehouden. Achterover leunend. Terwijl ze misschien met mijn situatie in Leiden wel vanalles hadden geprobeerd. Frustrerend! Tegelijkertijd weet ik dat ik maar 1 persoon ben, weinig kan en niet in mn uppie de wereld veranderen kan. Al zal ik blijven zoeken en hopen tot ik ooit een kans krijg om mijn verhaal bekend te maken via een (medisch) platform. Wellicht helpt dat NL richting een duidelijker/consistent beleid wat betreft vroege babietjes.
Heftig allemaal Evia.. Ik had al eerder gereageerd, maar ik vind het echt moeilijk voor je dat je op zo weinig steun en begrip van je zus kan rekenen. Zij moet toch als geen ander weten (als zwangere) hoe verschrikkelijk het is na zoveel maanden zwangerschap je kindje te verliezen! En wat het UWV betreft, echt niks van aantrekken. Bij mij belden ze ook en moest ik een paar weken na de bevalling uitleggen waarom ik nog niet volledig kon werken.. Echt belachelijk en ik voelde me ook echt niet gesteund daardoor! Gelukkig uiteindelijk goed gekomen. Ik ben vrij snel weer gaan opbouwen op werk en werk inmiddels alweer een tijdje fulltime. Maar ik merk sinds vorige week dat het allemaal niet meer zo lekker gaat. Ik moest eigenlijk tot kerst werken en zou dan met verlof gaan.. Nu is het allemaal anders. En het maakt me ook verdrietig als ik andere zwangere zie met hun dikke buik. Ik kan dan gewoon echt jaloers en vals zijn. Heel gemeen, want zij kunnen er ook niks aan doen dat ons meisje met 20 weken stil geboren is. Het is allemaal zo verdrietig dat het zo heeft moeten lopen..
@ Evia, het is toch je zus maar jullie meisje blijft jullie dochter of ze nu zou leven of overleden is. Ze heeft in ieder geval geleefd in jouw buik en het was al een persoontje. Haar bloed eigen nichtje notabene. Ik kan me dat gewoon niet voorstellen dat iemand zo is en zich daar dan blijkbaar niet rot bij voelt. Lijkt me gewoon heel frustrerend. Ik zou ook zeker de foto's en het kaartje nooit weghalen voor haar dat ze dan wel langs komt. Mbt de flair, ik mailde mee bij Lieve Engeltjes en toen werd er een mail rond gestuurd of iemand haar verhaal wilde doen over het verlies van haar kindje tijdens zwangerschap/geboorte. Ik had mijn verhaal in grote lijnen ingezonden en die werd er uitgepikt.
@Nina, wat vervelend dat het nu minder gaat op werk. Maar heel logisch ook, je kunt het jezelf in ieder geval niet kwalijk nemen. Ik werk twee keer per week een paar uur en vanaf januari mijn oorspronkelijke dagen (drie), maar dan ook een paar uur en dan per twee weken gooien we (als het goed gaat) er een uur bovenop. Ik weet niet hoe het zal lopen of hoe ik me straks in januari/februari ga voelen. Ik zou half januari met verlof gaan. Ik had me zo'n gave tijd voor gesteld met de feestdagen en de laatste weken werken voor mijn verlof, dat ik niet weet hoe ik reageer als straks die tijd aan breekt. Gaaf zal het iig niet worden. Maar of het opnieuw een psychische klap geeft dat weet ik niet, ik hoop het niet. Ik herken je gemene gedachten naar andere zwangere buiken. Ook dat is logisch in ik neem het mezelf niet kwalijk, ik hoop jij ook niet. Zij kunnen er niets aan doen, maar wij toch ook niet? Overal krijgen mijn gedachten de ruimte om zich af te vragen: 'waarom zij wel?'.. En ik doe niemand pijn als ik zelf mijn afstand houd van de zwangeren om me heen. Ik zou de eerste zijn in februari en dan een begin maart de volgende en zo volgen er nog een stuk of acht meiden uit mijn omgeving. En ze blijven zwanger worden en bijkomen. Ik zeg bijna helaas. Ik misgun het niemand, maar ik had onszelf zo ons meisje gegund. Gister waren we met veel familie bij elkaar, een moment dat ik mijn zus weer even onder ogen moest komen. Zielige lachjes en klungelige/pijnlijke opmerkingen en vragen komen er naar mij via tantes en nichten. Maar mijn zus krijgt de vriendelijke glimlach, en allemaal interesse vragen over hoe ver ze is. Seriously? Waar ik bij ben? Goed, dan sta ik zelf wel op en loop ik even naar de andere kant van de feestzaal. Ik hoef mezelf (nog) niet te dwingen om dat soort dingen voor mijn neus toe te staan. Ik zie genoeg baby's, wagens, buiken en kinderen voorbij komen, dus ik mag ook hier en daar wat uit de weg gaan vind ik. Hoop dat het jou ook lukt om niet te streng voor jezelf te zijn Nina? @Springday, ik heb al vaker gehoord over 'Lieve Engeltjes', ik ga toch maar eens op onderzoek uit wat dat is . Heb jij daar veel aan (gehad)? Ik kan me ook niet voorstellen wat er in het hoofd van mijn zus om gaat. Of in die van haar man en schoonfamilie. In mijn ogen zijn het rare lui die hun eigen manier van leven geweldig vinden en voor iedereen die iets anders is of vindt dan zij, die is belachelijk en gespreksonderwerp van de dag. Mijn zus is steeds meer op die familie aan het lijken en was van nature al redelijk op zichzelf gericht. Gister dat ik haar even zag moet er alleen over hun gepraat worden en met geen woord over een ander. Niet dat ik me nu nog oke zou voelen mochten ze opeens naar ons meisje vragen. Maar het steekt me dat mijn zus niet alleen de foto ontwijkt, maar ook mijn dochter als onderwerp. Ik heb haar nooit kunnen vertellen over de bevalling, de dagen er na, hoe ik het verlies ervaar en hoe ik mij nu voel dag in dag uit. Als ze dat zou weten, dan kan ze toch niet meer om haar nichtje heen? Of zelfs dan nog.. Gister bedacht ik me dat er ook een gezonde nieuwsgierigheid ontbreekt bij mijn zus. Onze dochter leek op ons allebei. Niet op een babietje uit een horrorfilm, zoals zij waarschijnlijk denkt. Nee, ze leek op zichzelf, op mij en op haar vader. Dan ben je als zus toch benieuwd hoe zo'n prachtig mensje er dan uit ziet? Ik ben stiekem ook benieuwd hoe haar kindje er straks uit zal zien, of hij/zij op haar lijkt of op mn zwager. Al heb ik geen idee hoe tegen die tijd mijn contact met hun zal zijn. Ik kan gelukkig normaal tegen ze doen, maar no way dat ik me aanpas of mee ga kletsen over hun gezellige zwangerschap of de blaas van mijn zus. Dan geef ik de evil eye en denk ik even flink hoe ik tegen ze zou willen schreeuwen en mijn zus door elkaar zou willen schudden om door te dringen. Soms word ik gek van emoties, maar soms zijn het juist de emoties die me stukje bij beetje door de verwerking heen helpen. Als ik niet weet welke kant ik op moet, dan kiezen de emoties voor mij. Dat ik even flink boos mag zijn of even flink mag janken, of dat ik juist de muur weer even omhoog mag zetten. Ook wel eens fijn.
Ik vind het ook wel heel pijnlijk voor je dat familieleden wel aan je zus vragen hoe het met haar gaat, maar niet aan jou..! Ik denk zelf ook wel als zwangeren op verjaardagen e.d. zitten te keuvelen over hun zwangerschap: kun je je niet even inhouden als ik er ben, maar blijkbaar niet. Aan de ene kant wil ik ook wel weer graag zwanger raken, omdat we toch graag een kindje wilden. Aan de andere kant zie ik er zo tegenop om weer zwanger te zijn, met alle onzekerheden die dat met zich mee brengt. Hoe is dat voor jou Evia, of denk je daar nog helemaal niet aan?
Dat vind ik een hele lastige. Mijn gedachten gaan daar regelmatig naar toe. Stiekem wil ik zo graag een kindje in mijn armen, maar bovenal wil ik mijn meisje terug. Hoe weet je dan dat je psychisch niet aan het vervangen bent? Steeds als mensen zeggen dat ze ons 'gezonde' kinderen toe wensen dan denk ik: onze meid was gezond (!) en voorlopig wil ik niet aan andere kinderen denken dan aan haar! Toch denk ik veel aan opnieuw zwanger worden. Gister bij die familie kreeg ik advies van een oudtante die zelf met acht maanden (lang gelee) een kindje verloor en destijds was het doktersadvies om snel weer te beginnen met zwanger worden en dat heeft haar geholpen. Ik denk niet dat het psychisch goed is om super snel weer te beginnen, voor mij niet in ieder geval. Maar wanneer wel? Een volgende zwangerschap zal super onzeker worden en daarbij voor weer een lading pijnlijke opmerkingen in de omgeving zorgen. En de 'wat als' is zo groot, ik wil dit niet opnieuw mee moeten maken, opnieuw een kindje mogen voelen en kennen en opnieuw weer afscheid moeten nemen. Ik heb helaas al veel gehoord en gelezen dat verschillende mensen dit vaker dan eens mee maken. Ik kan dat echt niet. Dus hoe kunnen we met die onzekerheid ooit klaar zijn psychisch? Ik denk nooit. Dat ik er nu al regelmatig aan moet denken is denk ik mijn natuur/lijf die me zegt dat ik onbewust kinderen wil. Ik zal afwachten tot dat gevoel sterk genoeg is om me over te halen de gok te wagen. Maar ontspannen en verzekerd die keuze maken zal niet kunnen.. Zo leuk als dat het vorig jaar was om de voorbehoedsmiddelen achterwege te laten, zo angstig zal dat de volgende keer zijn ben ik bang..
Heel begrijpelijk meis... echt waar! Ik was snel weer zwanger maar dat eindigde in een miskraam met 6 weken.maand erna weer zwanger en dat is onze J nu... Je leeft in grote onzekerheid in een volgende zwangerschap,van echo naar echo en je bent pas gerust als je je kindje gezond en wel in je armen hebt... Die ontlading was toen bij mij heel groot. Ik kan alleen maar zeggen: volg je hart!
Ja... met mijn laatste zwangerschap had ik zelf t idee er wat meer er van te hebben kunnen 'genieten' maar net zo onzeker en leven van echo naar echo
Lijkt me echt heel naar en stressvol.. Zelfs al wil je ervan genieten, dan nog is de angst sterker en lukt het niet Ik merk dat elke dag wel een keer de toekomst door mijn hoofd schiet. Wanneer zal ik er klaar voor zijn? En zal het dan goed gaan? Ik weet iig zeker dat ik tijdens een zwangerschap bang zal blijven totdat er een (levend) kindje in mijn armen ligt. Dat ik daar überhaupt over na kan denken is wel nieuw.. Het blijft een wereld vol ellende en moeilijke dingen wat ik geen kind aan wil doen en toch is er aan de andere kant het verlangen. Wie weet, ooit.
Ja idd is zeker zo... Heb daarom ook het afgelopen jaar een EMDR behandeling gehad omdat ik een burn out-depressie had doordat alles niet verwerkt was... De enige die het kan bepalen ben jij zelf en als je er klaar voor bent,dan komt dat 'gevoel' vanzelf. Ik wilde, ondanks het verdriet en de angst, heel graag een kindje,en gelukkig is het ons gegeven na G* nog 3 gezonde kindjes te hebben mogen krijgen,en hun hebben ook mij er doorheen gesleept het afgelopen jaar dat zo zwaar was,voor hun kwam ik uit bed,onder de mensen(op school) en ging ik door....
Nooit verwacht dat mijn kerst zo zou zijn als hij nu is. Nooit verwacht dat mij dit zou overkomen. Waar in vele huizen vandaag en morgen familie-gezelligheid heerst, laat mijn familie ons juist in de steek. Mijn zus heeft de smoes bedacht dat wij vandaag niet uitgenodigd hoefden te worden, want wij zouden namelijk altijd op 1e kerstdag bij mijn schoonouders zijn. Niets is minder waar. Toch gelooft mijn familie de leugen. En als ik op redelijke manier uit probeer te leggen dat het een leugen is, ben ik de negatieveling. Niet dat ik bij mijn zus wil zijn op dit moment, al had ze me uitgenodigd dan was het antwoord nee geweest. Morgen is ze 23 weken, dus is ze zo ver als ik was toen ik ons meisje kreeg en verloor. Grote kans dat het voor haar geen verschil zal geven van hoe ze (niet) mee leeft. Maar in de aanloop naar haar 23 weken grens gaat het steeds weer in mijn hoofd zitten. Ik wil niets liever dan haar en haar mening nu los laten, maar het is zo verrekte lastig bij je eigen zus. Morgen is het tien weken geleden. Dan is het geen enkel getal meer, de weken wat dat het geleden is. Maar dubbele getallen. Verschrikkelijk, want ik wil nog steeds stil staan en niet vooruit kijken.. Zucht, constant is mijn hoofd overvol, dus af en toe moet ik even van me af schrijven. Bij deze Fijne dagen voor zover mogelijk allemaal X
Dikke knuffel! Voor ons nu de twee kerst zonder ons mannetje. Overleed in mijn buik met 20 weken vorig jaar november. De feestdagen zijn zo pijnlijk en eenzaam. Wat jammer dat je zus zo weinig met je mee leeft! Hopelijk hebben jullie verder wel steun in jullie omgeving. Persoonlijk zijn het voor mij geen feestdagen meer maar de familie wil en verwacht dat wij het mee vieren en mijn man wil het ook graag...
Ach meis toch... wat naar om te lezen dat je zus nog steeds zo doet... Ook hier stil gestaan bij onze knul die wij ook dit jaar weer moeten missen bij de kerstviering,dat zal elk jaar herinnert worden omdat hij onderdeel zal blijven van ons gezin... Veel sterkte en een dikke knuf!!