Trauma van huilbaby?

Ik had geen huilbaby maar een baby die 10 weken lang 8 uur per dag huilde i.v.m. reflux, tot hij 3,5 maand oud was. Hij is nu 9,5 maand oud. Iedere keer als hij huilt, merk ik dat mijn hart in m'n keel gaat kloppen (en een stuk sneller klopt) en dat ik ga zweten. Ik vind het verschrikkelijk. Ik heb geen doemscenario's o.i.d. maar wel een lichamelijke reactie erop.
Het lijkt wel iets minder te worden met de tijd, maar ik heb er nog wel last van. Of er hulp voor is, denk ik wel. Maar ik heb er niets mee gedaan. De huisarts zou ermee moeten kunnen helpen.

 

Ik heb het ook.. maar dan niet bij hetzelfde kind. Mijn 2de zoon was een huilbaby.. was en is super moeilijk. Heeft tot zijn 2de jaar altijd dramatisch geslapen..
Mijn dochter nu was super makkelijk. Maar nu de laatste twee weken en ook in de kraamtijd als ze dan is een slechte dag had of een fase zoals nu dan raak ik een soort in paniek en zie alles gelijk heel zwart..
Gelukkig is mijn man er die er geen last van heeft en continu zegt rustig maar komt goed enz..

 

Hier geen huilbaby, maar als mijn dochter huilt (en dan niet het boze klaaghuiltje omdat ze iets niet mag, maar echt huilt), heb ik dat ook. Ik heb de auto een keer aan de kant gezet en tegen mijn vriend gezegd dat hij maar moest rijden omdat ze huilde omdat ze moe was en haar speen niet kon vinden (was gevallen). Ik ben bang dat dat paniekerige bij het moeder zijn hoort. Het zorgt ervoor dat je meteen actie onderneemt

 

Mijn beste vriendin kreeg een dochter 6wk voordat ik beviel van onze zoon. Haar dochter had heftige reflux en een gebroken sleutelbeen door de bevalling. Het arme meisje huilde, gilde en overstrekte echt dag en nacht. Terwijl ik weeen wegpufte hing mijn vriendin huilend aan de tel omdat haar dochter zoveel huilde.

Na een week of 5, 6 kreeg haar dochter medicijnen, osteopathie en buikligging en ging het heel snel beter. Na mijn bevalling kwam ze op kraambezoek. Zodra mijn zoontje begon te huilen (krampjes) trok ze wit weg, begon ze te trillen en te snikken en wilde ze acuut weg. Ze kon het huilen van een pasgboren baby niet meer horen.

Een paar weken later stapte ze ook trillend en huilend meteen op van een terrasje waar we voor het eerst na onze bevallingen weer zaten, omdat een paar tafels verderop een baby huilde. Ik had echt met haar te doen, ze zat er zo doorheen, kon totaal niet genieten.

Gelukkig gaat het nu, anderhalf jaar later, weer helemaal goed. Maar ze willen mede hierdoor geen derde, haar man is inmiddels gesterilliseerd.

 

Ik herken heel veel van wat jullie schrijven. Ik verstijfde ook helemaal als mijn oudste begon te huilen. Was angstig dat ik hem niet meer kon troosten of dat hij niet meer ging slapen.

Dat heeft nog wel tot bijna een jaar geduurd voordat het over was. Gelukkig ging het met de jongste stúkken beter en nu heb ik het niet meer.

Ontzettend naar gevoel.

 

Trauma is t bij mij niet,maar herken t wel. Krijg t warm, hartslag omhoog. Adrenaline. Ben klaarwakker.

 

Ja. Hier heeft het ruim een jaar geduurd. Ik werd niet alleen nerveus van mijn dochter als ze huilde, maar ben zelfs een aantal keer halsoverkop uit een winkel vertrokken omdat er een mij totaal onbekende baby aan het huilen was.

Het wordt beter. Uiteindelijk.

 

Jazeker, hier ook herkenbaar.
Het is na 2,5 jaar absoluut veel beter, maar nog steeds word ik erg onrustig wanneer mijn zoontje aan het huilen is. Vooral wanneer dit langer duurt, niets lijkt te helpen etc.
Het horen huilen van andermans baby vind ik ook, nog steeds, verschrikkelijk.

Het is dat er hier geen tweede mag komen om medische redenen, maar ik betwijfel het sterk of ik het anders had aangedurfd...

 

Had mijn verhaal kunnen zijn. Ik herken elk woord dat je schrijft.
Dat is ook mede de reden dat er zoveel leeftijdsverschil tussen mijn kinderen zit. Ik ben ook zó blij dat mijn jongste langzaamaan wat woordjes begint te zeggen. Zodra ze écht duidelijk kunnen maken wat er is maakt dat het al een stuk makkelijker.

 

Pff, zo herkenbaar! Ik heb vanavond huilend mijn man verteld dat ik er zo nerveus word van het gehuil van dochterlief, dat ik het gevoel heb het niet vol te houden. De hele dag door ben ik bang dat ze weer begint met huilen, ik loop op mn oogleden en ben al lange tijd niet meer de lieve vrouw en de zorgzame mama voor mijn oudste. Bij de eerste snik schiet mn hartslag omhoog, trekt mn maag samen van de zenuwen en giert de adrenaline omhoog. Ik overweeg de huisarts om advies te vragen, maar ergens vind ik dat zo drastisch en ook een beetje aanstelleritus van mijzelf.. maar ja, het schuldige gevoel en de faalangst gaan ook niet vanzelf weg ben ik bang.

 

Herkenbaar! Ze was de eerste 4 mnd een huilbaby. Hier gelukkig een nuchtere man. Maar ik heb ook nog steeds het idee dat ik moet rennen voor dr speen bijv als ze in dr slaap gaat huilen. Toch gaat het steeds beter, maar ik zie er wel tegenop dat het bij een volgend kindje weer zo kan gaan...

 

Herkenbaar! Ik dacht dat het aan mij lag... Mijn zoon heeft ook ontzettend veel gehuild de eerste maanden ivm hevige krampjes. Na 12 weken nam het met de week af gelukkig, maar nu nog krijg ik hartkloppingen en ben ik soms compleet van het pad af als hij echt huilt.Het gaat nu wel beter dan in het begin. Ik zie ook wel op tegen de komst van de tweede wat dat betreft, maar aan de andere kant weet ik nu ook wat me te wachten kan staan en hoe we eventueel kunnen handelen.

 

ik heb precies hetzelfde! Ons zoontje is nu 7,5 week en sinds de geboorte onrustig en veel huilen. Door reflux en krampjes. Laatste week echt krijsen, ontroostbaar. Zelfs nu ik dit type ga ik ervan trillen. Heb ook overwogen naar de huisarts te gaan maar wet niet wat die zou kunnen doen voor me.

Heel veel sterkte!

 

Onze dochter huilt bijna niet, maar zeker savonds als ze zou moeten slapen krijg ik ook een verhoogde hartslag en word ik erg nerveus.
Ik vond het gek van mezelf, maar ik denk nu toch dat het een mama ding is. Alleen zal de intensiteit van de reactie hoger zijn bij mama's van huilbaby's denk ik.

 

Ik herken het wel gedeeltelijk, maar het gaat ook over! Ik deed alles om mijn dochter maar niet te laten huilen en als ze dan wel huilde was ik bang dat het niet meer stopte, dat ik weer de hele avond met haar bezig zou zijn etc.
In de auto vond ik ook vreselijk. Ik ben steeds naast haar gaan zitten zodat ik het speentje terug kon geven of iets anders kon doen waardoor ze niet zou huilen. Ik kon het echt niet aanhoren.

Maar nu heb ik dat niet meer. Ook niet bij andere baby's. Ik kan haar gehuil nu zelfs goed negeren . Niet dat ik dat altijd doe he, maar bijvoorbeeld als ze in de auto moet en ze wil niet.

 

Het is niet echt een trauma bij mij maar merk wel dat mijn lichaam direct reageert (gespannen, direct wakker als ik hem hoor en hartkloppingen) als mijn zoontje 's nachts gaat huilen. Mijn zoontje is ruim een half jaar een huilbaby geweest.

Mijn dochter die ouder is, was super makkelijk. Bij haar kon ik heerlijk slapen. Maar bij mijn zoontje lig ik iedere nacht redelijk gespannen in bed. Inderdaad de angst dat ik weer slecht slaap en dat hij niet te troosten is. Ik loop bij de fysio vanwege hoge spierspanning in nek en arm. Komt met name hierdoor.

Ik heb hiervoor geen hulp gezocht behalve dan de fysio die mij elke week los masseert.
Mijn zoontje is nu bijna 2 en het slapen gaat beter. Dus ik ga ervan uit dat mijn angst ook vanzelf weg zal trekken.

Sterkte!

 

Wat je beschrijft in je openingspost had ik heel erg bij mijn eerste dochter. Hier is het vanzelf overgegaan. Zakte vanzelf weg toen ze minder dramatisch sliep, hoewel ze pas ging doorslapen met 2,5 jaar.
Nu bij mijn tweede dochter heb ik er geen last van, terwijl die net zo slecht slaapt.

 

Dat je als mama heftig reageert op je huilende kind, is een logische en instinctieve reactie. Daar zijn we voor geprogrammeerd, net zoals elk ander dier.

Trauma's zijn nog net iets anders.

 

Hier ook heel veel last van. Zwetend wakker worden, niet weten wat ik moet doen. Nu heeft onze dochter ook 12 weken gekrijst. Het gaat iets beter met haar maar wanneer ze huilt gaan alle alarm bellen af. Hopelijk komt dat binnenkort weer goed want net wat je in je openingspost zegt.