Ok dan begrijp ik het beter, maar in je eerste berichtje vond ik het nogal "bitchie" overkomen. Het zal ook vast schelen dat jij een nare ervaring hebt mbt schoonmoeders waardoor je je iets beter in kunt leven in ts.
Ik las hem nog even door en zo komt het idd wel over. Ik ben denk ik inderdaad niet meer neutraal in deze ik merk ook dat ik gelijk op mijn achterbenen sta als het over schoonmoeders gaat. Ik zou namelijk willen dat ik gezellig met mijn sm zou kunnen winkelen oid. Of dat ik mijn dochtertje even naar haar kon brengen zodat ik bijv. boodschappen kon doen Maar ik begrijp echt wel dat het je kan benauwen. En helemaal als je kindje of maar een week oud is.
Ja ik kan het me voorstellen dat je ook graag een goede band met je sm zou willen. Wat rot voor je dat dit niet zo is. Ik heb mijn schoonouders ook de deur gewezen toen we net 1 minuut (letterlijk) thuis waren vanuit het ziekenhuis met onze baby's, ik kon het echt niet waarderen dat zij op dat moment op de stoep stonden dus heb ze netjes gevraagd om een paar uurtjes later even terug te komen zodat wij ons konden settelen. Dus dat benauwende gevoel kan ik me ook indenken maar tevens is het ook ontzettend spannend om voor het eerst opa of oma te worden en dat enthousiasme is ook heel normaal. Dus ik probeer het altijd te dempen en het van twee kanten te bekijken. Wat heeft het voor nut om je aan elkaar te irriteren terwijl het uiteindelijk alleen maar draait om goede bedoelingen?
Het is ook heel volwassen om zoiets uit te vechten via een pasgeboren kind. Veel vrouwen begrijpen op een of andere manier dat de familierelatie van hun kind niet voor 100% via haar lopen. Een baby is ook het kind van haar vader en kleinkind van zijn ouders, en die relatie hoort (in het belang van het kind!!) los te staan van zin of onzin van de moeder hierin.
Ben ik met je eens Niekepiek, maar ik vind wel dat als TS aangeeft dat ze moe is en dingen eerst zelf wil leren, dat sm dat echt even moet accepteren. TS zit nog in haar kraamweek. En als TS aangeeft dat ze niet wil dat haar sm echo's of foto's van haar baby op facebook zet, dan is dat zo en dat kan sm jammer vinden maar ik vind echt dat TS hierin het beslissende woord heeft. En natuurlijk mogen opa's en oma's enthousiast zijn.. Maar kindje is een week oud, TS moet nog bijkomen en herstellen van haar bevalling. Het komt vanzelf.
Ik vind het nog steeds raar dat wie dan ook maar denkt het recht te hebben om van net na de geboorte met nog bloed en al eraan tot naakt in bad fotos op facebook te zetten omdat het hun goed uitkomt. Dat vind ik wel in overleg kunnen en vind ook dat in dat soort gevallen gewoon nee. Nee is. En niet stiekem, perongeluk toch een beetje ja achter jouw rug om nadat het al overlegt is met een negatieve uitkomst (helaas) voor hun! Daarbij weten wij verder niet veel van de situatie van ts. Hoe was haar band voor het zwanger zijn. En op welke manier word het aangeboden. Want aanbieden met goede bedoelingen of aanbieden zo van nu ben jij op gerot en kan ik lekker me gang gaan achter je rug om is natuurlijk een heel groot verschil. En ik denk dat ts dat het best kan inschatten. Daaruit kunnen ook verschillende gevoelens ontstaan zijn. Waaruit wij dus niet kunnen zeggen of ze zich aanstelt of niet. Daarbij heeft elke moeder een bevalling en kraamweek meegemaakt. Hoe moeilijk kan het dan zijn om een beetje rekening met nieuwe moeders te houden. Of in ieder geval is in gesprek gaan om te vragen hoe zij erin staan ipv ik ben al moeder dus ik weet het beter houding? Kan zijn dat jullie daar anders over denken. Maar als mijn dochter ooit zwanger word zal ik daar gewoon over praten met haar lijkt me toch wel. Misschien dat dat raar is ofzo maar soms denk ik dat wel.
Ik denk dat het in deze situaties vooral aan de communicatie ligt. Persoonlijk zou ik haar wel uitnodigen, even rustig intiem zitten en goed uitleggen hoe ik me voel. Gewoon eerlijk zijn, en vanuit eigen gevoel praten. Uitleggen waarom ik bepaalde dingen niet wil. Als communicatie via de man (die meestal niet zo goed snappen wat het punt is) of nog erger via een wildvreemde (kraamzorg) moet lopen, komt dit echt niet ten goede van de onderlinge relatie. En als de grootouders graag de baby soms ff snel willen zien kunnen ze ook afspreken dat ze even langswippen als papa thuis is, ff in de box gluren en mama laten liggen als ze boven is. Ik zou het ook niet erg vinden als ze meteen wat strijk wegwerkt of beneden stofzuigt of zo. Kan me niet voorstellen dat dat uit kwade wil zou gebeuren.
ik weet uit ervaring dat dat heel erg kan verschillen per situatie en per persoon. Alleen is het soms moeilijk voor te stellen dat het ook op slechte manieren kan als je zoiets nooit gezien heb of gehoord heb. En dat geeft niet. Maar betekend niet dat het daarom niet anders bestaat. Is geen aanval trouwens!
Echt; van sommige reacties hier valt m'n bek wagenwijd open hier.. Ik hoop toch echt dat ik mijn kinderen zo opvoed dat ze hun toekomstige schoonouders wat meer respecteren, en niet op elke slak zout leggen. Je kan toch gewoon praten over bepaald zaken? Ondanks dat ik met mijn schoonmoeder totaal geen band en klik heb (ze heeft me jarenlang gekwetst omdat ik te min was), is zij wel de oma van mijn kinderen en dat gun ik haar ten aller tijden. Wat er tussen haar en mij is, heeft niks met haar kleinkinderen te maken. Dus ts; spreek je irritaties uit, en laat je man de zaak een beetje in goede banen leiden. Ze is er trots op om oma te zijn en heeft geen kwade bedoelingen; dat zou voor mij de leidraad zijn om bepaalde zaken bespreekbaar te maken.
Ik heb echt heel wat verschillende situaties gezien tussen schoonmoeders en schoondochters, en werkelijk nog geen 1 waar maar 1 partij schuldig was aan de ontstane situatie. En vaak zijn er bepaalde diepgaande gevoelens waardoor vrouwen het niet kunnen uitstaan dat ze hun dierbaarste 'bezit' moeten delen met een andere, vreemde, vrouw. Het is ook niet makkelijk om te accepteren dat je een zoon/man en een kind/kleinkind met elkaar moet delen, want bij beide spelen deze 2 vrouwen de belangrijkste vrouwenrollen in hun leven. Bijna alle onderlinge conflicten ontstaan vanuit deze gevoelens, en het ergste is dat ze via kinderen worden uitgespeeld. Want dat zijn personen waar een moeder 'recht' op uitoefent (en dat geeft macht). Schoonmoeder doet dat vaak via haar kind (de man in kwestie), en de schoondochter doet het terug via haar kind (door oma weg te houden). Vanuit mijn optiek is een logische oplossing dat beide partijen accepteren dat ze deze dierbaren met elkaar (moeten) delen, niet in eigen belang maar in belang van deze mensen. En misschien eerlijk kijken naar eigen standpunt. Als we een landelijke enquête zouden houden, zou er volgens mij uitkomen dat de moeders van jongens gemiddeld genomen labiele egoïstische heksen zijn die massaal hebben gefaald in opvoeding. En dat over alle generaties
ik denk dat er inderdaad een heleboel situaties zijn waarin jij gelijk heb. En waar acceptatie een goede oplossing is. Maar ik denk ook zeker dat dat helaas niet voor elke situatie geld. Alleen is dat natuurlijk wel moeilijk in te schatten op een forum. En ik ken ook genoeg meiden die hun sm voor geen goud willen missen. dus het kan ook sowieso op een goede manier
Ik heb dat juist met mijn eigen moeder. Ik denk dat dat heel erg ligt aan de band die je al samen hebt. Mijn moeder praat constant over haar meisje als ze over onze dochter praat maar ondertussen is vl de boeman voor haar. Het "mijn meisje" staat mij ontzettend tegen. Hoe vaak ik dit al gezegd heb, ze blijft het doen. Het heeft erin geresulteerd dat ze bij deze zwangerschap totaal niet betrokken wordt. Zij blijft vragen hoe het gaat maar ik heb er geen behoefte aan. Ts niet gewoon haar tijd nemen. Eerst zij en haar man, dan konden de opa's en oma's pas om de hoek. Kindje is een week oud, kom op zeg, ze moet nog bijkomen van de bevalling en dan al zo moeilijk gaan doen.
Wat verdrietig om te lezen dat er zo veel banden tussen schoonmoeder en schoondochter moeizaam en niet liefdevol zijn. Mijn eigen schoonmoeder stond 3,5 uur na de bevalling naast mijn bed (na 2,5 uur op OK en uitslaapkamer waren we terug op de verpleegafdeling en hebben we haar gelijk gebeld en kwam ze direct met m'n schoonzusje) en ik was zo blij en trots om mijn kleine baby te laten zien aan haar, juist ook omdat ze op dat moment de eerste ontmoeting had met haar nieuwste kleinkind. Dat vond ik zo bijzonder om aan haar te kunnen geven, dat moment. Nu ja je begrijpt, onze band is dan ook erg goed..
Ik heb het ook met mijn ouders ( die ik helaas niet los van elkaar kan zien)... En ik heb het alleen de eerste tijd (kraamtijd)...., dus zeg de eerste paar weken. Het is al misgegaan bij de eerste, was ook vervelend bij de tweede en nu bij de derde weer. En ik kan er nu niet tegenin/ tegenop omdat ik zelf zo hormonaal ben... Een rustig gesprek, Pffft... Dat lukt niet. Alles wat ik zeg komt bij hun niet aan, omdat zij alleen maar bezig zijn met zichzelf. En ik wil het niet te ver doorvoeren, omdat er anders echt ruzie komt (hormonen). Ik heb prima contact met sm, dat dan weer wel, die heb ik ook graag hier over de vloer, zelfs als ik hondsberoerd in bed lig met een infectie. Moet er niet aan denken mijn ouders dan hier te hebben... Dit neemt overigens niet weg, dat ze als ze een paar maanden is, gewoon de plaats als oma/ opa in mag nemen, dan kan ik er zelf beter tegen, mee omgaan en op reageren.
Communitcation is the key Hier in het verleden gebroken en jaren lang geen contact gehad met sm nadat er veel te veel was voorgevallen. Het leven bracht ons weer samen (haar ziek zijn) en nu is de band stabiel en heel fijn. We hebben vanaf het moment dat de zwangerschap bekend maakte aan haar, duidelijk aangegeven dat ze alle ruimte krijgt om oma te zijn, en dat ze alles mag vragen; maar er worden geen eisen gesteld. En dit klinkt misschien wrang, maar ze was (is soms) het type 1 vinger, hele hand. Het is een stukje zelfbescherming voor ons, en voorkomen van teleurstelling voor haar. Dus gelijk openlijk aangegeven dat er geen gevoelige info op FB mag worden gezet (dit doen wij zelf ook niet). Het kraambezoek gaat straks gewoon op afspraak via onze wensen. Ze is super begaan met ons allebei en is heel héél erg trots op de komst van haar kleinkind, en gezien het verleden weet ze dat we het serieus menen als we zeggen dat ze een stapje terug moet doen. Ts, Probeer het samen met je man jullie zorgen op een positieve manier te verwoorden naar sm. Als je niet wilt dat ze langskomt, kun je ipv nee te zeggen en het boek open te laten, ook een alternatief noemen zodat jij comfy bent en je sm ook blij is en zich betrokken voelt.
Jeetje, wat is het toch dat sommige hun situatie op het verhaal van ts leggen. Ik weet natuurlijk de voorgeschiedenis en hoe de band met sm van ts is, maar zoals ik t lees is het gewoon een super trotse oma die graag haar kleinkind wil zien en wil helpen om jou ook juist aan je rust te laten komen. Als jij dat niet wilt is je goed recht, dan moet je dat aangeven. Maar ik schrik wel van sommige reacties die zeggen is ons kind en zelfs opa en oma krijgen alle ruimte als hij/zij paar maanden is. Pardon zo werkt het niet. Tuurlijk het is jullie kind, maar het kleinkind van je schoonouders of ouders. Zonder jou ouders/schoonouders hadden jullie zelf nooit een kind gekregen want dan waren jullie er niet geweest. En je weet als moeder hoe bijzonder het is om een kind te krijgen, maar bedenk je je eens hoe bijzonder het is als jouw kind een kind krijgt. Luister goed ik zeg niet dat jij je grenzen niet mag aangeven en dat je je door wie dan ook dan maar over je gevoel heen moet laten lopen. Maar van sommige reacties schrik ik wel hoe hard ze overkomen
Ik begrijp ts helemaal. Zelf zit ik ook in die situatie. Het is gewoon allemaal teveel. Hier zit het hem in de kleine opmerkingen. Ik ben 3 weken geleden bevallen en ben zelf behoorlijk ziek geweest. De eerste 3 dagen heb i k mijn kind misschien maar 2 uurtjes gezien. Fysiek was het gewoon niet mogelijk. Ik moet zeggen dat toen iedereen nog wel gepaste afstand nam. Familie kwam even kijken en ging binnen een half uur weer naar huis. Daarna kwamen de kleine opmerkingen zoals dat we toch echt met kerst aanwezig moesten zijn terwijl de kleine net thuis was en ik nog steeds ziek. Maar het ligt ook allemaal aan het referentiekader wat jezelf hebt, daarvan ben ik overtuigd. Zo zijn mijn ouders heel erg los en rekeninghoudend met de situatie. Kwamen in het zkh bijv maar 10 min, keken hoe het ging, en gingen dan naar huis zodat ik kon slapen. Gaven zelf aan dat we niet perse met kerst hoefde te komen etc. Schoonmoeder had het voor de geboorte er al over dat ze hoopte dat ze een innige band met de kleine kon opbouwen. Ze heeft al een kleinkind en die ziet ze ongeveer 4 keer in de week, en past hele dagen op. Dat willen we niet, maar ik merk dat ze dat heel moeilijk vindt.(we komen er wel gemiddeld 1 keer per week) Ik probeer er op een goede manier met mijn schoonmoeder over te hebben, maar het is moeilijk te doen zonder haar te kwetsen, dus blijf ik bewust met de irritatie zitten. Mijn schoonmoeder had namelijk zelf een schoonmoeder die 100 keer erger was als ze zelf, maar ze heeft er wel een paar methoden van geleerd om iemand een schuldgevoel aan te praten. Ik weet alleen nog steeds niet in hoeverre ze dit bewust of onbewust doet.
Het zullen vast ook een stukje hormonen zijn van een nieuwe mama. Maar ik vind echt dat je iets meer respect voor je schoonmoeder mag hebben? Het is de moeder van je man. Wat ik lees is helemaal niet zo dramatisch. Ze baalt een beetje dat ze haar kleinkind wat weinig ziet bij, waarom zou ze dat niet mogen, en hoe komt het dat jullie dat te horen hebben gekregen? Waarschijnlijk had ze zich het anders voorgesteld. En dat ze aanbied te helpen zodat jij kunt rusten, waarom zou een moeder dat niet mogen doen voor haar zoon? Ze vraagt toch niet of ze je kind mag opvoeden? Nee echt, ik denk dat je overal wat te zwaar aan tilt.