@a2cmieux ik ben niet boos hoor, ik begrijp helemaal wat je bedoelt en ik begrijp de kant van TS ook volkomen, ik had het vast ook niet leuk gevonden als ik het gevoel had dat mijn sm zich voordrong, ik wou enkel laten zien hoe het is om het uiterste tegenovergestelde te ervaren, want zo is het ook niet leuk. En ja het blijft een gevoelig onderwerp, voor ts ook, want zij had haar eerste kraamtijd vast anders voorgesteld... Ts hopelijk kunnen jullie het uitpraten en samen genieten van deze bijzondere periode!
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen. Ik heb een hele lieve schoonmoeder die het allemaal goed bedoeld en over enthousiast is. . Ze wonen ver weg dus ze kwamen na drie weken maar dan wel ruim een week. Op een gegeven moment was ik op van de zenuwen. En achteraf waren het niet eens zo'n heel rare dingen die ze deed. Maar meer de manier waarop. Ze bemoeide zich overal mee, was beledigd als ik dingen met mijn moeder besprak ipv met haar. Ze zei dingen op een bepaalde manier van zo moet het punt. Dan zei ze bijv. Tegen mij ga jij maar slapen dan blijft hij hier. En dat wilde ik helemaal niet. Terwijl als ze luchtiger gezegd had als je er keer wil uitrusten dat ik op hem let dan moet je dat gewoon doen.. Dat was al heel anders geweest, dan heb je ook het idee dat je een keuze hebt. En zo waren er meer momenten. Achteraf en zonder de gierende hormonen is het heel makkelijk om te zeggen van och ze bedoeld het goed. Maar als je er midden in zit is het gewoon iets anders. En trouwens is vind best dat je tegen je (schoon)ouders mag zeggen dat het nu niet uit komt.
Verschrikkelijk, dan neem ik meteen mijn woorden terug en bied ik mijn excuses aan. 💐 Ik had idd geen idee dat er zoveel jeugdtrauma achter schuilde, dat maakt het weer héél anders. Dan vind ik het zelfs knap dat je nog contact hebt en je moeder überhaupt in het leven van je kind laat. Petje af dat je het probeert en haar een kans geeft. Ik ging uit van een 'gemiddelde' situatie...dus een lastige, bemoeizuchtige, bord-voor-de-kop moeder of schoonmoeder. 😁 Mishandeling valt nooit goed te praten en dan is het wat mij betreft een grote gunst als de oma/opa toch een kans krijgt een band op te bouwen met kleinkind, geen recht!
@Alizee: wat in en in triest. Wat zal je je gekwetst voelen en als je kinderen later groot genoeg zijn, zij ook. Heel veel sterkte met de situatie, digitale knuffel.
Ik vind het hartstikke normaal dat oma & opa van beide kanten zo trots en blij zijn dat ze er graag bij betrokken willen worden. Hier is oma en opa altijd welkom 24/7. Het zijn mijn en mijn man zijn ouders. En als ik me ff niet goed voel of rust wil, ga ik gewoon lekker in mijn bed liggen. Het zijn geen vreemden. Dat weten ze ook. Ik zou nooit tegen mijn ouders kunnen zeggen van ma en pa nu ff niet. Iedereen is natuurlijk anders, maar dit is mijn manier hier thuis.
Hier sluit ik mij helemaal aan, zo een relatie met mijn schoonfamilie had ik ook graag gewild, ik vind niet dat je familie moet behandelen als visite, andersom ook niet, zo ben ik ook opgevoed, helaas was het niet wederzijds waardoor onze 'contact' beperkt zich tot verjaardagen en feestdagen en amper tussendoor. Zeer jammer en pijnlijk maar het is niet anders...
Dank je wel, heel lief van jou, ah ja ik ben er alleen maar sterker en volwassener door geworden en tijd heelt alle wonden, zeggen ze, al zal ik deze periode nooit vergeten. En het zal hopelijk een tijd komen waarin ze zal beseffen hoe fout bezig ze is geweest tegenover haar zoon en kleinkind en dan zal het veel te laat zijn want de tijd kan je helaas niet terug draaien. Maar goed, dit topic gaat niet over mij maar over TS. TS ik hoop dat de situatie met jouw schoonmoeder snel wordt verklaard want geloof mij als je niets eraan doet en hoopt dat het vanzelf goed komt zal het alleen maar erger worden.
Je hebt gelijk hoor, iedereen spreekt uit eigen referentiekader, ook ik. En de kunst van samenleven met anderen is het respect voor elkaar (beide kanten!), en acceptatie van elkaars karakter EN tekortkomingen.
Ik begrijp ts wel. je hebt het zwaar en dan nog eens mensen om je heen kan te veel zijn. Maar bespreek het aub. nu heb je miss zoiets hell no! Maar straks hrb je ze nodig en willen hun miss niet meer. hier waren mijn ouders en schoonmoeder bij de bevalling en nu heb ik spijt dat mijn eigen ouderser bij waren maar dat is een ander verhaal.
Met dat laatste ben ik het ook volmondig eens. Helaas merk ik in de generatie van mijn ouders/schoonouders dat veel vrouwen een diepgeworteld minderwaardigheidscomplex hebben, wat het bespreken van minder leuke dingen lastig tot onmogelijk maakt. Is in mijn omgeving echt heel opvallend.
Alleen de openingspost gelezen, dus misschien is het al gezegd.. Maar zorg dat jij en je man op een lijn zitten en ga samen het gesprek aan. Laat je man het woord voeren want het is zijn moeder. Of je kraamverzorgster als die nog bij je is, laat haar voor je opkomen. Geniet van jullie gezinnetje, van elke minuut samen want ze zijn zo snel groot en die tijd komt niet meer terug! Trouwens nog gefeliciteerd!
Dit! En van harte gefeliciteerd! Laat het niet kapot maken en sta op je grenzen. Je vriend moet dit ook doen voor jou/jullie, vind ik.
Ik vind het gedrag van je schoonmoeder juist wel lief.. ik zou willen dat mijn moeder of schoonmoeder een keer aanbood om te helpen en wat vaker uit zichzelf langs kwamen om wat met de kids te doen Ik vond in de kraamweek alleen al die tantes vervelend die ook langs kwamen. Ouders of schoonouders vind ik geen probleem. Ik liet je schoonmoeder lekker een boodschapje voor je doen of andere klusjes in huis. De visite bedienen? Dan voelt ze zich wat meer betrokken en het is nog hartstikke handig ook. Ik zie het probleem niet zo.
Ik mag toch hopen dat ik in de toekomst volledig welkom ben bij mijn zoon en schoondochter. En dat ik mijn enorme enthousiasme mag delen! Mijn moeder was er bij de eerste iedere dag (bijna de hele dag) als mijn man aan het werk was. Ze kookte en hielp me met alles. Zij mocht ook zo ongeveer alles. Mijn schoonouders heb ik ook nooit gezegd dat ze niet welkom zijn, ze hoorden tegelijk met mijn ouders dat ik net bevallen was. (ondanks dat mijn man en ik een slechte band hebben met (stief) schoonmoeder, zelf zo ver dat ik door haar psychische welbevinden niet eens daar binnen mocht komen omdat ik de boevrouw was, 1,5 jaar voor geboorte) mijn schoonvader noemde zijn vrouw steeds oma en wat stoorden wij ons daaraan. Totdat wij beslisten het te accepteren en erin mee te gaan. Schoonvader super gelukkig, zijn vrouw ook blij en nu hangen onze kindjes met naam en hanger om haar nek. Ik ben nog steeds geen fan van haar, maar ze mag gewoon oma zijn voor onze kids en als ze bellen of zo langskomen en wij zijn thuis zijn ze altijd welkom! We doen gewoon lekker net alsof het allemaal super is maar voor ons voelt het oppervlakkig, maar dit stralen we niet naar hen uit. Door de acceptatie vanuit ons voelt het contact makkelijker! Mijn man heeft geen contact met zijn (baar)moeder. Ze kijkt niet naar hem op of om. Ze heeft ook nog nooit naar onze kinderen en dus haar kleinkinderen omgekeken. Toch vertel ik mijn man altijd dat mocht hij willen dat hij haar altijd uit mag nodigen en dat mijn deur altijd voor zijn moeder open zal staan. Mijn man mag beslissen welke rol zijn ouders in het leven van onze kinderen in mag vullen. Een kind is namelijk net zoveel van papa als van mama en ondanks dat sommige opa's en oma's geen fantastische ouders zijn, kunnen ze misschien wel fantastische opa's en oma's zijn! Dus waarom zou ik iemand "verbieden" om zo intens van mijn kinderen te houden. Ik denk dat het namelijk heel goed voor een kind (en ook voor volwassenen) is om te weten dat er meerdere mensen enorm van je houden.