Ik heb er vaak over nagedacht mijn stresspunten ook eens van me af te schrijven maar deed het elke keer tog niet omdat ik me dan op dat moment weer even beter voel, maar wil het nu tog echt eens doen en julie adviezen of gewoon steun vragen. Ik ben nu 32 weken zwanger van ons eerste kindje. Ben 3 jaar getrouwd en woon iets meer als 2 jaar in het buitenland. Mijn man is echt heel lief, een harde wekker. Hij heeft geen makkelijk verlede gehad in de zin dat zijn familie vrij arm was en eenvoudig leefde, vandaar dat hij ook zn harde werker is, hij wilt absoluut alles doen om voor ons als gezin een goede toekomst te hebben. Nou werkt hij dus 6 dagen in de week van snachts half 2 tot smiddags, hij is dan tussen 2 en 4 uur thuis. Zomers zijn zn werkdagen het langst, nu in de winter is hij vroeg thuis, 2 uur dus. Nu denken julie, een lieve man, zwanger etc waarom alleen? Nou sinds ik hier woon eigenlijk al voel ik me heel eenzaam. Ik heb de taal geleerd, de cultuur, de gewoontes en alles erop en eraan maar ik vind gewoon geen klik met leuke vriendinnen. Ik mis mn vrienden in nederland enorm, mn familie (ookal is onze band binnen de familie niet enorm sterk) mis ik, en alles wat ik in nederland had. Nu sinds ik zwanger ben is het gevoel alleen maar erger, er zijn dagen dat ik me heel depressief en alleen voel. Dan haal ik allemaal negatieve dingen in me hoofd en lijkt het alsof er helemaal niks goeds of leuks meer te vinden is in me leven. Mijn schoonfamilie woont ook niet om de hoek, we zien ze maar 1 of 2 keer per jaar (12 uur rijden). Enkel heb ik 1 schoonbroer in dezelfde stad maar ook met zijn vrouw ben ik niet zoals ik was met mn familie en vriendinnen in nederland. Als we bezoek krijge voel ik me zo gestressd omdat ze hier een soort van gewoontes hebben die ik dus wel aangeleerd heb maar me niet fijn bij voel. Alles moet spik en span zijn, zowel het huis als eten enz enz. Daardoor vind ik er niks meer aan om mensen op bezoek te krijgen , om met vrienden gezellig te eten ofso. Verder hebben we dus niet veel vrienden, ik omdat ik de klik niet vind en me man niet mdat hij zoveel werkt en na zijn werk ontzettend moe is. Op zijn vrije dag, en soms smiddags doen we samen leuke dingen, maar na zn lange tijd gaat dat vervelen.. Altijd maar met zn 2tjes, nu 3tjes. Nu vind ik het ook heel jammer voor onze baby die dan hier op zal groeien. Daarom willen wij allebij absoluut in de toekomst naar nederland verhuizen maar ook dat zie ik erg negatief in, het is zo latig ondertussen om een verblijfsvergunning te krijgen voor mn man, hoe zal ik dat moeten gaan doen, met een baby fulltime gaan werken en dan het risico dat hij niet eens in nl zou mogen gaan blijven. Maar goed dat is iets wat we willen als ze wat groter is, dus over 1/2 jaar misschien. Hoe hou ik het uit tot die tijd???! Mn hele zwangerschap ben ik al alleen, nooit een keertje kunnen gaan shoppen met een zus of vriendin, zo jammer vind ik dat. Nu ben ik ontzettend bang voor na de bevalling, me moeder zal hier zijn, maar die gaat ook weer naar huis. Wat daarna? Dan sta ik overal alleen voor en heb ik geen enkel aanspreekpunt of gezelligheid. Ik kan nog wel veeeeel meer schrijven maar dit was het wel zn beetje in het kort. Heeft me wel opgelucht en wie weet hebben julie goed advies. Bedankt
Sorry,geen advies. Misschien toch de hormonen? maar ja daar schiet je ook niks mee op. Kun je niet wat leuks voor jezelf doen? Er lekker op uit, dvd serie kijken of een heerlijke boekenserie? En positief blijven denken aan wat je wel hebt misschien? Verder een dikke knuffel,want het valt allemaal niet mee.
Een klik moet altijd van 2 kanten komen. Ik kan me voorstellen dat mensen in een ander land er andere gewoontes op na houden. Misschien toch nog een keer een kans geven, het hoeven niet meteen beste vriendinnen te worden maar een aantal vriendinnen kunnen je (sociale) leven wel verrijken.
Hoi, Wat ontzettend sneu om te lezen. Heb met je te doen! Zijn er geen activiteiten waarvoor je je kunt inschrijven? Heb je al eens gegoogled naar meiden die in hetzelfde schuitje in hetzelfde land zitten met wie je in contact zou kunnen komen? Skype je wel met familie en vrienden?
Dizzy , klopt wat je zegt, zonder die paar vrienden heb je haast geen sociaal leven. Ik heb wel een aantal mensen die ik ken soms zie maar ik voel me gewoon niet op me gemak en relaxed zoals je je zou moeten voelen met "vrienden".. Mischien ligt het ook wel aan mezelf, alhoewel ik tog vind me aardig aangepast te hebben ,bepaalde gewoontes, normen em waarden wil ik niet opgeven en zo overdreven veel of abnormaal zijn die niet. Proudmommy, ik doe juist vrij veel voor een gemiddelde migrant, ben naar verschillende cursussen geweest, taalcursus zodat ik wat buitenlanders zou leren kennen etc. Iedereen is dan gezellig en leuk maar echt een vriend heb ik er niet aan over gehouden helaas. Zoalsik al aangaf, de band met mn familie is ook niet zo sterk. Niet omdat we niet van elkaar houden ofso maar zo is mijm familie gewoon. Ik spreek dan ook eigenlijk alleen maar me moeder en zus, en dat alleen via whatsapp. Gebeld heb ik echt maar een paar keer met ze in de gehele 2 jaar. Met me 2 beste vriendinnen bel ik wel wekelijks, geen skype maar goed, even met hun kletsen en weten dat zij er altijd nog voor me zijn doet me al heel veel.
Theezeefje , bedankt voor je tips. Soms helpen die dingen inderdaad wel, helaas op langer termijn niet meer. Ik hoop ontzettend dat het de hormonen zijn, voel me er wel egt slecht door. Hopelijk gaat het gevoel na de bevalling dan over, en heb ik weer energie om wat te gaan doen zoals sporten, ookal is dat dan maar alleen..
Nios verbind vrouwen zoveel als kinderen en zwangerschappen. Dit is echt een leuk moment om die contacten te zoeken. Woon je in een grote stad of een klein dorpje? Daar zit wel verschil in hoeveel leus er is natuurlijk in activiteiten voor zwangere vrouwen.
Wat moet de situatie moeilijk voor je zijn.. Misschien kun je (vrijwilligers)werk gaan doen of bij een bepaalde sportclub of vereniging? Kun je misschien in contact komen met anderen 'buitenlanders' in dezelfde situatie? Uiteraard zal je niet meteen een vriendschap hebben met iemand, maar het is altijd goed om veel in contact te blijven met anderen mensen. Een vriendschap moet groeien, dat komt vast vanzelf als je veel tussen de mensen komt.
Wat moeilijk zeg! Ik zou ook kijken of er een manier is om met andere zwangeren in contact te komen. Iets van zwangerschapscursus ofzo als dat er is. Als je straks andere jonge moeder hebt in de omgeving zou dat wel eens heel leuk kunnen uitpakken.
Niet echt tips, maar op momenten dat je je eenzaam voelt, denk dan aan t prinsesje in je buikje die je over paar weekjes gezelschap gaat houden....
Bedankt voor de adviesen. Zwangerschapscursussen zijn er hier bijna niet. Ik heb er 1 kunnen vinden en ben er ook heen geweest , was maar 4zaterdagen van 3 uurtjes, luisteren naar info etc. Voorderest geen cursussen helaas. Ik blijf me best doen zo positief mogelijk te blijven, gelukkig heb ik nog een lieve man die me steunt, sommige hebben dat ook niet dus ben wel dankbaar voor mn situatie alsnog.
Kan je anders als je leuke mensen leert kennen (of al kent), niet buitenshuis afspreken? Iets leuks gaan doen? Uit eten, bowlen, fietsen, naar het park, karaoke (of iets dat bij jullie populair is). Dan ben je bezig (verstevigt altijd de vriendschap) én je hebt niet de druk van een spik en span huis en je hoeft je ook niet druk te maken over het eten... Is er misschien een vrouwenclub voor immigranten? Kijk eens bij de rotary exchange programs of iets voor expats (misschien via de ambassade?). Nodig leuke kennissen uit voor een Hollandse spelletjesavond met pannenkoeken (kan het wat losser want ze weten toch al dat ze iets buiten hun cultuur gaan doen). Is er ergens een leuke speeltuin waar je straks naar toe kan met je meisje? Een leesclub in de bieb? En ja forums afzoeken inderdaad... Meteen een beste vriendin zal je misschien niet vinden, maar een paar kennissen (die misschien ook weer leuke meiden kennen) moet hopelijk wel lukken... Dikke knuffel meis
Herkenbaar verhaal voor mij helaas. Ik woon in Istanbul maar ik vind het juist in zo'n grote stad erg moeilijk om echte goede contacten te krijgen. Ik loop tegen dezelfde dingen aan als jij. Onze dochter is nu bijna drie maar de eerste maanden na haar geboorte vond ik heel erg moeilijk. Mijn familie was in het begin wel hier maar inderdaad toen die vertrokken was er verder geen hulp en was ik heel erg veel alleen met onze dochter. In die tijd vond ik het moeilijk om hulp te aanvaarden van buren want vaak vond ik de buurvrouw erg opdringerig en bemoeizuchtig, maar later leerde ik haar toch wat beter kennen en bleek ze heel aardig. Mijn tip dus, neem vooral hulp aan van buren of anderen die dichtbij je zijn als dat goed voelt natuurlijk. Naar Nederland gaan als gezin zou ik ook graag willen maar het is inderdaad zo moeilijk! Sorry dat ik verder geen tips heb, maar wel heel erg veel herkenning!
KleineM, ja buitenshuis afspreken is juist wat ik graag wil maar dus niet echt een gewoonte is hier. Naja shoppen dan misschien en eten, eten en eten haha. Niet echt mijn favoriete bezigheden maar zelfs als zou dat vaker voorkomen ben ik al blij. Verder zijn de dingen die je opnoemt egt heel leuk, maar bestaan hier gewoon niet. Openbare bibliotheek? Overdekte zwembaden? Zou zo zelf iets willen openen.. Maar van de hollandse avond vind ik een goeie, zou dan alleen eerder een middag worden met vriendinnen, ik ga eens kijken. JeetjeB, jammer dat je hetzelfde hebt meegemaakt/meemaakt. Ik woon ook in een vrij grote stad en de buitenlanders die hier zijn zijn allemaal russisch en spreken geen of nauwelijks engels of turks dus daar kom ik ook niet tussen. Best moeilijk he niemand van je eigen "afkomst" of cultuur om je heen te hebben ookal is iedereen nog zo aardig en lief.. Hopelijk ben jij ondertussen wat beter gewend geraakt
Ik denk eerlijk gezegd dat je moet proberen om je eigen instelling aan te passen. Waarschijnlijk komt dat door je hormonen nu, maar als je je reacties in dit topic naleest zie je eigenlijk alleen naar negatieve punten waarom je geen contact kunt opbouwen met iemand. Schoonzus klikt niet, taalcursus mensen niet leuk, gewoonte om thuis af te spreken niet leuk, contact met familie minder dan minimaal enz. Je schrijft dat de sociale gewoonten veel rondom het eten spelen. Ik heb bijv Italiaanse roots, en daar bouw je vriendschappen in de nieuwe buurt op door te koken. Een lekker gerecht/gebak maken en aanbellen bij de buren. Dat doen Turken bijv ook in Nederland, want dat is hun manier om aan te tonen dat ze sociaal contact willen. Of de buurvrouwen vragen om je een paar locale specialiteiten te leren koken? Dan heb je weer een middag gespreksstof en leuke bezigheid samen, en zo bouw je iets op.
Nuage , ik woon in antalya. Heb ook contact met een aantal nederlandse moeders hier in turkije maar afspreken is er niet van gekomen vanwege afstand, drukke privelevens, werk etc. Hopelijk in de toekomst. Amdaa wat je zegt klopt misschien voor een deel, maar wat ik allemaal precies ondernomen heb weet jij natuurlijk niet. Begrijp dat je het goed bedoeld, en bedankt daarvoor echt. Maar vriendschappen die al een jaar aan de gang zijn, waar ik me enorm voor inzet, opbellen, uitnodigen , noem maar op, maar die alleen van mijn kant komen, nog steeds na een jaar, is weinig plezier aan te beleven. En ach misschien heb je gewoon gelijk en komt het door de hormonen, ik vind in ieder geval dat ik me best doe maar wat er niet is is er niet.
Wat ik je probeer te adviseren is om te kijken naar wat er wel is! Als je vrienden hebt die nooit initiatief tonen, hebben ze dan echt behoefte aan vriendschap zoals jij die wilt? Is er echt geen enkele vrouw in je wijk met wie je contact zou willen en andersom? Heb je contact met je buurvrouwen, kun je niet gewoon eerlijk vragen om wat hulp bij je integratie in hun land? Bijv door samen te koken, naar plaatselijke iets gaan (markt of zo) ? Ik weet niet wat je allemaal hebt ondernomen, maar het kan toch niet zo zijn dat iedereen die je tegenkomt slecht/geen contact wil (incl je familie) En dat het allemaal aan al die andere mensen ligt?