Hebben jullie ook van die bepaalde periodes dat je zo onzeker bent over je kind/hoe je het zelf doet? Ik heb momenteel weer zo n bui. Heb dan soms ook echt een paar dagen buikpijn:aanvallen. Wordt gestrest van haar huilen en zie het ff niet helder allemaal. Is dat herkenbaar voor anderen?
Vooral in het begin had ik dat ook zeker. Helemaal niet raar hoor. Nu is het een stuk minder geworden. Het gaat goed, we hebben een vast regelmaat en ondertussen ken ik m'n dochter ook al aardig goed Naarmate ze ouder wordt vind ik bepaalde dingen makkelijker worden, maar er blijven altijd dingen die lastig zijn. Momenteel moet ze alles ZELF eten. Pffff, best vermoeiend af en toe. Maar er komt vast een moment dat dat ook goed gaat.
Ik heb het bijna niet meer, ik ben zeker van mijzelf en denk niet snel of ik het wel goed doe, en heb ik het onhandig aangepakt dan zet ik me er vrij vlot overheen Maar ik heb het wel moeten leren, je hebt net je eerste kindje, dan moet je elkaar leren kennen, je moet op je eigen gevoel leren vertrouwen Ik weet zeker dat het voor heel veel moeders heel herkenbaar is dat je niet weet wat je moet doen en of je dan wel het juiste doet.
O zeker... bij mij komt daar alleen ook nog eens een angststoornis bij helaas waardoor ik soms zo in de stress schiet... pffff Nu heb ik het in mijn hoofd omdat zl van 1 de ene keer wel en de andere keer niet op zijn naam reageert er gelijk iets aan de hand is (autisme ofzo) terwijl er voor de rest helemaal niets aan de hand is en hij alles doet wat hij moet doen en een super sociaal mannetje is..... maar ja dat is dus die fijne angststoornis Dan ben ik weer angstig dat ik hem niet genoeg stimuleer, dan dat ik hem misschien wel teveel te eten geef. Dan dit dan dat dan zus dan zo.... en dat zal in mijn geval niet snel overgaan. Ik heb geleerd dat het bij in een golvende beweging gaat. Het gaat heel lang goed en dan opeens dat stemmetje dat steeds luider word.... ik kan er gelukkig steeds beter mee omgaan omdat ik weet dat het vaak van tijdelijke aard is. Bij mij helpt praten... en een middag goed shoppen
Ja hoor... Het komt met vlagen. Meestal vertrouw ik gewoon op mijn moeder gevoel en dat is prima. Maar zo af en toe is er zo'n stemmetje dat zich afvraagt of ik het wel goed doe. Het wordt steeds minder vaak maar het is er nog steeds af en toe.
Bedankt voor jullie reacties. Ze is net een jaar geweest. Ik hoopte dat het nu wel aardig over zou zijn, toch blijft het zo af en toe komen. Zeker als ik alleen thuis ben met haar. Ik moet het denk ik maar de tijd geven, ben van mezelf al mn hele leven zo onzeker als wat, dus op zich was dit te verwachten. Maar ik baal er erg van. Het maakt dat ik soms echt totaal niet geniet van haar.
Ja hoor. Sinds ik moeder ben, ben ik veranderd van een zelfverzekerde vrouw in een onzekere muts. Toen mijn tweede kindje is geboren, dacht ik dat ik alles wel wist. Maar nee hoor, die onzekerheid slaat weer dubbel en dwars toe..
Zelfs als ze 15 zijn. Of zes. Af en toe overvalt mij nog steeds die onrust over de kinderen. Als ze niet lekker in hun vel zitten of om andere redenen. Had het van af hun baby af aan.
Ik herken het wel van de eerste, maar daarna niet meer... Focus je op de momenten dat het wel goed gaat, dat jullie het gezellig hebben, dat jullie band goed is en je weet wat ze nodig heeft en leer die momenten zien. Als er een keer iets minder loopt, denk je, dit gaat ook weer voorbij, maar blijf de goede, leuke en normale dingen ook zien! Dan zul je ws ook meer kunnen genieten. Bij de eerste bleef ik maar hangen (achteraf) in de dingen die moeizaam gingen, waardoor ik de andere leuke en goede dingen ook niet meer zag... Achteraf jammer!